Ο Πεπ Γκουαρντιόλα έχει δικαίως κατηγορηθεί για πολλούς αποκλεισμούς στο Τσάμπιονς Λιγκ αλλά κόντρα στη Ρεάλ θα ήταν πολύ άδικο να τον κατηγορήσεις ξανά.

«Football bloody hell» είχε αναφωνήσει ένας άναυδος και αποσβολωμένος Σερ Άλεξ Φέργκιουσον όταν κλήθηκε να εξηγήσει πώς η ομάδα του κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ το 1999. Η ομάδα του έχανε στον τελικό από τη Μπάγερν Μονάχου αλλά με δύο γκολ στα «χασομέρια» πέτυχε μία επική ανατροπή και κατέκτησε το τρεμπλ.

23 χρόνια αργότερα αυτή η αγγλική έκφραση περιγράφει καλύτερα από οτιδήποτε άλλο αυτό που παρακολουθήσαμε να εκτυλίσσεται στη ρεβάνς του «Μπερναμπέου» ανάμεσα στη Ρεάλ Μαδρίτης και τη Μάντσεστερ Σίτι. Τι συνέβη δηλαδή; «Το ποδόσφαιρο συνέβη» θα λέγαμε σε ελεύθερη μετάφραση όσων είχε πει τότε ο Σκωτσέζος θρυλικός κόουτς.

Πάντα, εμείς οι δημοσιογράφοι και οι αναλυτές ποδοσφαίρου προσπαθούμε να εξηγήσουμε τα πάντα. Πάντα πρέπει κάποιος πρέπει να φταίει για τη διαμόρφωση ενός αποτελέσματος. Πάντα ψάχνουμε μία λογική εξήγηση για να αποδώσουμε μία κατάσταση. Ωστόσο, πολλές φορές με αυτόν τον τρόπο αγνοούμε το βασικό λόγο για τον οποίο αγαπάμε το ποδόσφαιρο. Στο ποδόσφαιρο συχνά δεν κερδίζει ο καλύτερος. Και πώς ορίζεται δηλαδή ο καλύτερος θα ρωτήσει κάποιος; Το αποτέλεσμα δεν καθορίζει ποιος είναι ο καλύτερος θα αναρωτηθεί κάποιος άλλος;

Όχι. Σε ένα ποδοσφαιρικό αγώνα η καλύτερη ομάδα είναι αυτή που θα δημιουργήσει τις πιο επικίνδυνες ευκαιρίες και θα απειληθεί λιγότερο. Το αν θα αξιοποιήσει αυτές τις ευκαιρίες ή αν θα δεχτεί γκολ εξαρτάται από δύο παράγοντες. Την ικανότητα και την τύχη.

Ο ρόλος του προπονητή είναι να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να ελαχιστοποιήσει τον παράγοντα τύχη. Επομένως, επιχειρεί να καταστρώσει ένα σχέδιο ώστε να ελαχιστοποιήσει τις πιθανότητες να παραβιαστεί η εστία της ομάδας του και να μεγιστοποιήσει τις απειλές για την αντίπαλη εστία.

Έλεγχος: Ο Πεπ είχε στείλει το παιχνίδι για ύπνο

Η εμμονή του Πεπ Γκουαρντιόλα με τον έλεγχο των παιχνιδιών είναι γνωστή. Ο Ισπανός κόουτς θέλει οι ομάδες να ελέγχουν το παιχνίδι. Πώς το πετυχαίνει αυτό; Μέσω της κατοχής της μπάλας. Όσο έχεις τη μπάλα στα πόδια σου, τότε δεν κινδυνεύεις να δεχτείς γκολ.

Για να έχει τη μπάλα στα πόδια του, επιστράτευσε δύο μέσα. Την υπομονετική κυκλοφορία της μπάλας και το πρέσινγκ ψηλά.

Όσον αφορά το πρέσινγκ, η Σίτι πίεσε ασφυκτικά τη Ρεάλ Μαδρίτης σε σχηματισμό 4-4-2, με συνέπεια να καταφέρει στις περισσότερες περιπτώσεις να κλέψει τη μπάλα ψηλά στο γήπεδο. Οι καλύτερες φάσεις της Σίτι ήρθαν απέναντι σε οργανωμένη άμυνα και μετά από αδράνειες του αμυντικού κεντρικού διδύμου (Λαπόρτ, Ντίαζ. Το πρέσινγκ εμπεριείχε ρίσκο δεδομένου ότι η γραμμή της άμυνας της Σίτι βρισκόταν πολύ ψηλά. Ωστόσο, η παρουσία του Γουόκερ στο δεξί άκρο της άμυνας έλυνε τα χέρια του Γκουαρντιόλα. Ο Άγγλος έκανε αυτό που δεν πέτυχε ο Φερναντίνιο στον πρώτο αγώνα, καταφέρνοντας να κερδίσει τις περισσότερες μονομομαχίες με τον Βινίσιους.

πίεση

Σε σχέση με την κυκλοφορία της μπάλας, μπορούσες από την αρχή του ματς να δεις τι ήθελε να πετύχει η Σίτι. Με το προβάδισμα στα χέρια της, ο Πεπ είχε δώσει εντολή στους παίκτες του να μην βιάζονται να επιτεθούν. Αντιθέτως τους καλούσε να πασάρουν υπομονετικά τη μπάλα και να περιμένουν τη στιγμή για να πετύχουν το γκολ. Αυτό ήρθε σε μία φάση που η Ρεάλ ήταν αποδιοργανωμένη λόγω της αντικατάστασης του Κρος, και η Σίτι έσπασε το αντίπαλο πρέσινγκ.

Μετά από το 1-0, οι «πολίτες» διαχειρίζονταν άψογα το προβάδισμά τους «σβήνοντας» το ματς. Με συνεχείς κοντές πάσες κούραζαν τον αντίπαλο τους ενώ με την είσοδο του Φερναντίνιο φάνηκε η πρόθεση του Πεπ να υπερασπιστεί το προβάδισμά του και όχι να κυνηγήσει και άλλα γκολ. Επομένως, δεν μπορείς να τον κατηγορήσεις ότι πήρε αχρείαστα επιθετικά ρίσκα. Οι δύο ευκαιρίες του Γκρίλις έρχονται φυσιολογικά, καθώς η Ρεάλ έχει ανοιχτεί για να πετύχει τα δύο γκολ που έψαχνε. Μέχρι το 90ο λεπτό, όλα πήγαιναν σύμφωνα με το πλάνο του Πεπ. Η Ρεάλ δεν είχε ούτε μία τελική στο στόχο.

Τότε τι πήγε στραβά;

Εφησυχασμός, ατυχία και «Μπερναμπέου». Εφησυχασμός γιατί στο Τσάμπιονς Λιγκ απαγορεύεται να μην βρίσκεσαι συνεχώς σε εγρήγορση. Αρκεί μία στιγμή εφησυχασμού για να καταστραφούν όλα όσα έχτισες. Οι αμυντικοί της Σίτι δεν ήταν σε εγρήγορση 2 φορές στο ματς. Μία στο ξεκίνημα του 2ου ημιχρόνου μετά την απίθανη κομπίνα της Ρεάλ και την κακή προβολή του Βινίσιους. Τη 2η φορά δεν ήταν τόσο τυχεροί. Ο Ζοάο Κανσέλο κάλυπτε τον Μπενζεμά, ο Ντίαζ έμεινε άγαλμα και ο Έντερσον «κοκάλωσε», με συνέπεια ο Ροντρίγκο να ισοφαρίσει σε 1-1.

Ατυχία γιατί ο Μεντί διώχνει τη μπάλα πάνω στη γραμμή και αυτή «γλείφει» το πόδι του Φόντεν και δεν μπαίνει ξανά μέσα. Ατυχία γιατί στο 2ο πλασέ του Γκρίλις, ο Κουρτουά ακουμπάει τη μπάλα με τη μύτη των παπουτσιών πριν αυτή περάσει ελάχιστα άουτ. Ατυχία γιατί, στο 2ο γκολ του Ροντρίγκο, ο Ασένσιο έχει ακουμπήσει τη μπάλα με το κεφάλι αλλά δεν αλλάζει την πορεία της. Αυτές οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά και όλες τους πήγαν με την πλευρά της Ρεάλ.

Τέλος, συνέβη το φαινόμενο του «Μπερναμπέου». Το κοινό του «Μπερναμπέου» χρειαζόταν μία σπίθα για να πάρει φωτιά. Οι Μαδριλένοι οπαδοί είχαν κοιμηθεί από την κατοχή της Σίτι αλλά ο Ροντρίγκο άναψε τη φλόγα και το «Μπερναμπέου» εξερράγη. Η ψυχολογική ώθηση που έδωσαν οι φίλοι της Ρεάλ αποδεικνύουν ότι το «Μπερναμπέου» μαζί με το «Άνφιλντ» είναι οι πιο καυτές έδρες στην Ευρώπη.

Δε θα μιλήσω για φανέλα διότι θα ήταν σαν να αποδίδω σε κάτι μεταφυσικό την επική ανατροπή της Ρεάλ. Προφανώς, και δεν υπήρξε τίποτα μεταφυσικό στην ανατροπή των Μαδριλένων. Η «βαριά φανέλα» που βροντοφωνάζουν κάποιοι δεν θα έπαιζε κανένα ρόλο αν δε τη φορούσαν ο Μπενζεμά ο Κουρτουά, ο Μόντριτς και οι υπόλοιποι.

Τι μπορείς να προσάψεις στον Πεπ

Οι ομάδες του Πεπ είναι οι καλύτερες στον έλεγχο του παιχνιδιού. Ωστόσο, έχουν ένα μεγάλο μειονέκτημα. Δεν ξέρουν πώς να αντιδράσουν όταν χάσουν τον έλεγχο. Αυτό συμβαίνει σπάνια αλλά στο Τσάμπιονς Λιγκ πιο συχνά από οπουδήποτε αλλού. Είχε συμβεί κόντρα στη Ρεάλ (2014) και τη Μπαρτσελόνα (2015) όταν προπονούσε τη Μπάγερν Μονάχου. Συνέβη κόντρα στη Λίβερπουλ το 2018 και συνέβη και κόντρα στη Ρεάλ χθες (4/5).

Η Μάντσεστερ Σίτι δεν υπήρχε στο γήπεδο μετά την ισοφάριση του Ροντρίγκο και μέχρι το τέλος της παράτασης. Δεν έφτασε καν σε κάποιο σουτ στο 2ο ημίχρονο της παράτασης. Αδυνατούσε να κρατήσει τη μπάλα στα πόδια της. Μέχρι να δεχτεί την ισοφάριση είχε ποσοστό ακρίβειας πάσας που έφτανε το 86%. Μετά την ισοφάριση, αυτό το ποσοστό έπεσε στο 78%. Αυτό είναι η μοναδική κριτική που μπορείς να κάνεις στον Γκουαρντιόλα. Αλλά πείτε μου ποια ομάδα δε θα κατέρρεε μετά από μία τέτοια ανατροπή.

Συνοπτικά, η ιστορία θα γράψει ότι για 11η σερί χρονιά, ο Πεπ Γκουαρντιόλα θα μείνει χωρίς Τσάμπιονς Λιγκ. Μακριά από τη Βαρκελώνη, δεν έχει κατακτήσει ποτέ το «Καμπ Νου». Σε πολλές περιπτώσεις έχει φταίξει και το έχει παραδεχτεί και ο ίδιος, όπως το 2014 μετά τον αποκλεισμό από τη Ρεάλ. Σε πολλές περιπτώσεις έχει δίκαια κατηγορηθεί ότι «υπεραναλύει» τα παιχνίδια.

Ωστόσο, στη ρεβάνς του «Μπερναμπέου» θα ήταν άστοχο, σκληρό και άδικο να τον κατηγορήσεις για τον αποκλεισμό της Μάντσεστερ Σίτι.