Τα προβλήματα του φετινού Ολυμπιακού

Παρατηρώντας κάποιος τις (μέχρι τώρα) εμφανίσεις του Ολυμπιακού, θα μπορούσε βάσιμα να ισχυριστεί ότι οι «ερυθρόλευκοι» παρουσιάζονται εξαιρετικά ασταθείς στην απόδοσή τους και αρκετά απρόβλεπτοι ως προς τον τρόπο αντιμετώπισης του εκάστοτε match. Και δε θα είχε άδικο, καθώς η φετινή χρονιά εξελίσσεται αρκετά περίεργα για τον Ολυμπιακό: αφού «γεύτηκε» το «νέκταρ της επιτυχίας» (πρόκριση στους ομίλους του CL), δέχθηκε μία σειρά από απανωτά «χαστούκια» (με ηχηρότερο εκείνο από την Sporting) και (ξανα)άλλαξε προπονητή. Ποιοι είναι, όμως, οι λόγοι, για τους οποίους οι «ερυθρόλευκοι» εμφανίζουν τέτοια σκαμπανεβάσματα ανά παιχνίδι και πού οφείλεται η προβληματική εικόνα τους; Διαθέτει θετικά στοιχεία ο φετινός Ολυμπιακός και, αν ναι, γιατί δεν αποδίδουν πάντοτε τα προσδοκώμενα;

ΤΟ ΔΕΔΟΜΕΝΟ ΣΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΥΠΑΡΚΤΑ ΠΛΗΝ

Πρώτ’ απ’ όλα, πρέπει να τονίσουμε ότι το φετινό roster του Ολυμπιακού κάθε άλλο παρά κακό είναι. Ίσα ίσα που πρόκειται για ένα πληρέστατο roster (σε ποσοτικό επίπεδο τουλάχιστον). Η ομάδα του Πειραιά απαρτίζεται από ένα σύνολο ποδοσφαιριστών για …όλα τα γούστα: έμπειρων και νεαρών, παλαιών και νέων, με ευρωπαϊκή και μη πείρα. Σε κάθε θέση υπάρχουν δύο-τρεις παίκτες, με αποτέλεσμα ο προπονητής να μπορεί να «κατεβάσει» δύο-τρεις ενδεκάδες. Παρ΄όλ΄αυτά, σε μία ομάδα δεν αρκεί να διαθέτεις μόνο ποιοτικές μονάδες και ευχέρεια εναλλακτικών επιλογών (πράγματα απολύτως απαραίτητα). Πρέπει, συγχρόνως, να μπορείς να «παντρέψεις» όλα αυτά τα ετερόκλητα στοιχεία, ώστε να διαμορφώσεις ένα συνεκτικό και οργανωμένο σύνολο που να εμπνέει σταθερότητα και αξιοπιστία. Αυτό, για την ώρα, δε φαίνεται να υπάρχει στον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό.

Κατ΄εμέ, οι αρνητικές (σε μεγάλο βαθμό) εμφανίσεις των Πειραιωτών οφείλονται σε πολύ συγκεκριμένα αγωνιστικά προβλήματα:

• Πρώτον, οι «ερυθρόλευκοι» άλλαξαν (για πολλοστή φορά) προπονητή πριν καλά καλά αρχίσει η χρονιά, με αποτέλεσμα η αλλαγή αυτή να οδηγήσει σε μία σειρά από ανακατατάξεις (προσώπων, «φιλοσοφίας», τακτικής προσέγγισης, κ.λπ.). Όταν, λοιπόν, αλλάζει ο προπονητής, είναι προφανές ότι αλλάζουν όλα όσα ήξεραν οι παίκτες μέχρι τότε.
• Δεύτερον (ως συνέπεια του πρώτου), ο Ολυμπιακός αλλιώς ξεκίνησε και αλλιώς πορεύεται. Αντί να διατηρήσει μία – όσο γίνεται – σταθερή ενδεκάδα, αλλάζει συνεχώς παίκτες σε κάθε αγώνα (λες και είναι σε περίοδο προετοιμασίας), γεγονός που στερεί την ομοιογένεια. Στα goalpost, άρχισε με τον Καπίνο αδιαφιλονίκητο φαβορί και τώρα έχει βασικό τον Proto. Στα μετόπισθεν, ξεκίνησε με κεντρικό αμυντικό δίδυμο τους Ρέτσο-Vuković (ή Romao), συνέχισε με τους Engels-Νικολάου και, πλέον, τη μία παίζει o Cissé δίπλα στο Βέλγο και την άλλη ο Botia δίπλα στο Νικολάου (ο Vuković έχει να αγωνιστεί από τη Hasi-ανή περίοδο). Στη μεσαία γραμμή, ο Gillet ήταν βασικός κι αναντικατάστατος επί Hasi, παραμερίστηκε αφότου ανέλαβε ο Λεμονής και, τώρα τελευταία, επανήλθε ξανά. Κάτι αντίστοιχο συνέβη τόσο με τον Marin (βασικότατος με Hasi, μεταξύ πάγκου και εξέδρας με Λεμονή) όσο και με τους Φορτούνη-Carcela (άλλοτε βασικοί άλλοτε αναπληρωματικοί). Τέλος, στην επίθεση, οι «ερυθρόλευκοι» είχαν βασικό τον Ben (πλέον κοντεύει να …ξεχαστεί τελείως), συνέχισαν πότε με τον Emenike και πότε με τον Đurđević και τώρα ξαφνικά θυμήθηκαν ότι «υπάρχει» και ο Ansarifard. Κοντολογίς, ο Ολυμπιακός «ανακατεύει» υπερβολικά την «τράπουλα», με συνέπεια να μην έχει «στρώσει» ακόμη μία σταθερή ενδεκάδα.
• Τρίτον, δε (φαίνεται να) γίνεται σωστή αξιοποίηση του έμψυχου δυναμικού και μερικές επιλογές παικτών προκαλούν απορία. Δεν κατανοώ, για παράδειγμα, γιατί να αγωνίζεται ο Figueiras αντί του Omar∙ γιατί να μην αγωνίζεται ο θετικότατος Ταχτσίδης εφόσον ο Gillet παραμερίζεται και ο Odjidja είναι ντεφορμέ∙ γιατί να μένει εκτός ο Marin όταν οι Carcela-Pardo δεν αποδίδουν τα αναμενόμενα∙ γιατί να μην παίζει ο Ansarifard αντί του αναποτελεσματικού Emenike και του άφαντου Đurđević.
• Τέταρτον, ο Ολυμπιακός δεν αντιμετωπίζει όλους τους αγώνες με τη δέουσα νοοτροπία, αποφασιστικότητα και στοχοπροσήλωση (για αυτά είναι συνυπεύθυνοι τόσο οι παίκτες όσο και ο προπονητής). Σε άλλα παιχνίδια κέρδισε …με το ζόρι (με Λαμία, Πανιώνιο και ΠΑΟΚ), σε άλλα γλύτωσε την ήττα στο …παρά πέντε (με Ξάνθη και Αστέρα Τρίπολης), σε άλλα ήταν αξιοπρεπής και σοβαρός (με Juventus και Barcelona εκτός έδρας) και σε άλλα ήταν απροετοίμαστος και πολύ κακός (με Sporting, ΑΕΚ, Ατρόμητο και Παναθηναϊκό). Και σε ένα match ήταν εξαιρετικός: το πρόσφατο εντός έδρας παιχνίδι με την Barcelona του Valverde. Και ήταν εξαιρετικός, διότι απλούστατα τήρησε κατά γράμμα το αμυντικό πλάνο του προπονητή και διέθετε αυτό που του έλειψε στο derby με τον Παναθηναϊκό λίγες μέρες νωρίτερα: το πάθος.
• Πέμπτον, ο Ολυμπιακός δε στηρίχθηκε, τελικά, σε τόσο στέρεες βάσεις όπως αρχικά φαινόταν. Σε προηγούμενο κείμενό μου, είχα αναφερθεί εκτενώς στις αρετές που εμφάνισε ο Ολυμπιακός στο διάστημα των προκριματικών αγώνων του καλοκαιριού. Πέρα από το γεγονός ότι, πλέον, δεν υπάρχει «Ολυμπιακός του Hasi» (όπως έγραφα τότε στον τίτλο), αυτό που αποδείχθηκε είναι ότι ο Κοσοβάρος τεχνικός έφτιαξε μία ομάδα έτοιμη να ξεπεράσει το «σκόπελο» των προκριματικών αλλά ανέτοιμη για το πώς θα πορευτεί στη συνέχεια (περίτρανες αποδείξεις το …εφιαλτικό match εναντίον της Sporting και η κακή διαχείριση του derby με την ΑΕΚ). Οι κάμποσες μεταγραφές παικτών δε συνοδεύτηκαν από ένα ουσιαστικό μοντάρισμα της ομάδας και, κάπως έτσι, ήρθαν τα αρνητικά αποτελέσματα, η γκρίνια και η απόλυση του Hasi.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Συνοψίζοντας, η αγωνιστική «κρίση» του Ολυμπιακού εδράζεται, πιστεύω, στο ακόλουθο τρίπτυχο:  αλλαγή προπονητή – έλλειψη ομοιογένειας στο roster – κακή τακτική προσέγγιση των παιχνιδιών. Το πρόβλημα, δηλαδή, δεν έγκειται στην ποιότητα του roster, αλλά στη διαχείριση αυτού. Δεδομένης, λοιπόν, της κατάστασης αυτής, η ομάδα του Λεμονή πρέπει να ανασυνταχθεί άμεσα και άπαντες στο ερυθρόλευκο “στρατόπεδο” να πράξουν τα αυτονόητα: αφενός να καλύψουν το «χαμένο έδαφος» στο πρωτάθλημα, αφετέρου να διεκδικήσουν τις όποιες πιθανότητες πρόκρισης στους «32» του Europa League (ή τουλάχιστον να σταθούν αξιοπρεπώς στα εναπομείναντα δύο matches του ομίλου). Σε κάθε περίπτωση, η σεζόν έχει πολύ δρόμο ακόμη και, φυσικά, μόνο το μέλλον θα δείξει τί θα επακολουθήσει και πώς θα καταλήξει η χρονιά για τους Πειραιώτες.

Υ.Γ.: Εξυπακούεται ότι η λύση Λεμονή πρέπει να είναι προσωρινή κι όχι μόνιμη για τον πάγκο του Ολυμπιακού.

Πηγή κεντρικής εικόνας:  Olympiacos.org