Απλά, Λιονέλ Μέσι!

Με αφορμή τα 600 ”μπλαουγκράνα” παιχνίδια του Λιονέλ Μέσι, αλλά κυρίως την επίσκεψη της Μπαρτσελόνα στην Αθήνα, ένας συντάκτης του debut.gr γράφει την βιωματική του εμπειρία, όντας για κάποιες ώρες, ”σκιά” του Αργεντίνου σταρ.

Το κείμενο αυτό είναι αρκετά διαφορετικό από τα υπόλοιπα. Από το πλάνο στο οποίο κινείται η σελίδα. Ωστόσο, αν και όχι τόσο ”ποδοσφαιρικό”, έχω την πεποίθηση πως θα ”αγγίξει” αρκετούς αναγνώστες. Για πάμε…

”ΝΑ’ΧΕΣ ΑΛΛΑ 600”

  Εν αρχή, θα μιλήσουμε για τον ίδιο τον Μέσι, και τα 600 παιχνίδια που συμπλήρωσε, με τον ένα και μοναδικό σύλλογο που έχει αγωνιστεί (σε ανδρικό επίπεδο), τη Μπαρτσελόνα. Ήταν 16 Οκτώβρη του 2004, όταν ο -τότε- 17 ετών, μακρυμάλλης Λιονέλ Μέσι, έπαιρνε τη θέση του Ντέκο, και πραγματοποιούσε την επίσημη 1η του, με τη φανέλα των Καταλανών. Μερικά χρόνια αργότερα, και συγκεκριμένα το περασμένο Σάββατο (4/11/2017), ο Αργεντίνος σούπερ-σταρ συμπλήρωσε 600 συμμετοχές με την ομάδα της Καταλονίας. Τι έχει πετύχει αυτά τα χρόνια; Λίγο πολύ, όλοι οι φίλοι της ”στρογγυλής θεάς” γνωρίζουν. Ο 30ρης ”μάγος”, έχει κατακτήσει συνολικά 30 τίτλους, έχει πετύχει 523 (!) γκολ, έχει ”σηκώσει” 5 χρυσές μπάλες, μα πάνω απ’όλα, έχει συνδέσει το όνομά του, με τη ”χρυσή εποχή” της Μπάρτσα.

  Οκτώ πρωταθλήματα Ισπανίας, 4 Champions League, 5 Κύπελλα Ισπανίας, 7 Σούπερ Καπ Ισπανίας, 3 Μουντιάλ Συλλόγων και 3 Σούπερ Καπ Ευρώπης, με τον Μέσι να έχει το απίστευτο ποσοστό του 71% σε νίκες (425), ενώ βρίσκεται και στην τρίτη θέση περισσότερων εμφανίσεων με τα ”μπλαουγκράνα” πίσω μόνο από τους Αντρές Ινιέστα (642) και Τσάβι (767). Σίγουρα πάντως, οι πιθανότητες είναι με το μέρος του, ώστε να βρεθεί στην κορυφή και αυτής της λίστας. Τέλος, όσο αφορά τα γκολ, ο Λέο έχει σκοράρει μια φορά 5 (!) φορές, έχει 4 καρέ, 33 χατ-τρικ, 109 ”ντομπλέτες”, και 181 ματς με ένα τέρμα. Στα 30 του πλέον, ο επιθετικός από το Ροζάριο, κυνηγάει τα 100 γκολ σε επίπεδο Champions League (μέχρι στιγμής μετρά 97), τα περισσότερα γκολ με ένα σύλλογο (Γκέρτ Μίλερ με Μπάγερν 525, Μέσι με Μπαρτσελόνα 523) και τις περισσότερες νίκες στην ιστορία του Ισπανικού πρωταθλήματος, με τον Ίκερ Κασίγιας να βρίσκεται στην κορυφή αυτής της κατηγορίας με 334, και τον Μέσι να έχει -προς το παρών- 298.

  Κυκλοφόρησαν πολλά κείμενα-αναφορές-άρθρα, μετά το εξακοσιοστό παιχνίδι του, σχετικά με τα ρεκόρ, τα επιτεύγματα αλλά και αναλυτικές πληροφορίες, ωστόσο, το να τα αναφέρω στην αρχή του κειμένου, το θεωρώ ως κάτι ελάχιστο μπροστά σε όσα έχει ”δώσει” αυτός ο παίκτης στο άθλημα.

Η ΠΡΩΤΗ ΕΠΑΦΗ.

  Μια μικρή αναφορά, σε κάτι όχι τόσο ”άσχετο” με τη φιλοσοφία του κειμένου. Μάρτιος του 2014. Ένα ονειρεμένο ταξίδι στη Βαρκελώνη, για χάρη αυτού του ”κοντοπίθαρου” παικταρά. Και μάλιστα, σε παιχνίδι σόου, τόσο από τον ίδιο, όσο και από ολόκληρη την ομάδα. Ήταν το νικηφόρο 7-0 κόντρα στην Οσασούνα, σε ένα παιχνίδι όπου ο ίδιος ο Μέσι πέτυχε χατ-τρικ. Με τον Τάτα Μαρτίνο στον πάγκο, η Καταλανοί παρουσίασαν -τουλάχιστον στα δικά μου μάτια- μια φαντασμαγορική παράσταση για τους 72.000 οπαδούς που βρέθηκαν εκείνο το απόγευμα στον ”Καμπ Νόου”. Δεν είναι όμως το παιχνίδι, ή τα πολλά γκολ, όσο η εμπειρία του να βλέπεις στα 5 μέτρα, έναν παίκτη που όμοιος του ίσως να μην ξανά εμφανιστεί ποτέ! Η ηδονή, η χαρά, η ευχαρίστηση που νιώθει η ψυχή σου, σε κάθε επαφή του με τη μπάλα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ, το ζέσταμα του, παρέα με τον Ντάνι Άλβες. Ο ένας στην γραμμή του άουτ, ο άλλος στη σέντρα. Μακρινές ”μπαλιές”, σε συνδυασμό με ”γκελάκια” και διάφορα κόλπα, και η μπάλα να μην ακουμπάει στο χορτάρι, για περισσότερα από 5 (!) λεπτά. Μαγεία.

 ΝΑΙ, Ο ΜΕΣΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!

   Από την ημέρα της κλήρωσης των ομίλων (24/8) της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης, μέχρι και την 31η Οκτωβρίου, συλλογιζόμουν συνεχώς την επικείμενη επίσκεψη της Μπαρτσελόνα στην Ελλάδα. Όσο οι μέρες πλησίαζαν, φρόντιζα να μαθαίνω όσες περισσότερες πληροφορίες μπορώ, ώστε να συναντήσω -από όσο κοντύτερα γίνεται- αυτό το ποδοσφαιρικό φαινόμενο. Δεν έχει τόση σημασία να αναλύσω τις ”κινήσεις” μου. Μου φτάνει να παραθέσω την παρακάτω φωτογραφία, στην οποία διακρίνομαι στο πίσω μέρος (με ροζ μπλουζάκι, γκρι φόρμα και κινητό σε θέση μάχης), και έπειτα να εξηγήσω, γιατί τόση μανία.

  Ναι λοιπόν, πλησίασα τον Λιονέλ Μέσι στα 3 μέτρα. Όχι, φωτογραφία δεν έβγαλα. Γιατί, αν έβγαζα, πιστεύω από μόνη της θα κάλυπτε τα όσα λόγια γράφω αυτή τη στιγμή. Δεν ντρέπομαι που περίμενα περισσότερο από μια ώρα, για να δω αυτόν τον ποδοσφαιριστή, έστω και υπό αυτές τις συνθήκες. Είναι πολύ δύσκολο, έως ακατόρθωτο, να καταλάβει κάποιος που δεν έχει αυτή την αγάπη για το ποδόσφαιρο, το πως και το γιατί. Για μένα, είναι απλούστατο. Παρακολουθώ περί τα 10 χρόνια τον ”βασιλιά των σπορ”, περισσότερο δε τα τελευταία 4-5. Η ποδοσφαιρική ευφυία αυτού του ανθρώπου, οι ασυναγώνιστες ικανότητές του, η ταπεινότητα που τον διακατέχει, τα όσα έχει καταφέρει, τόσο με την ομάδα όσο και σε ατομικό επίπεδο, τα ρεκόρ, τα γκολ. Είναι τόσα πολλά αυτά που θα μπορούσα να αποτυπώσω για τον παίκτη αυτόν, που δε θα έφτανε ένα κείμενο. Ή μάλλον θα έφτανε, αλλά θα ήταν τέτοιο το μέγεθός του, που δε θα διαβαζόταν -σχεδόν- από κανέναν.

   ΞΑΝΑ ΣΤΟ ΓΗΠΕΔΟ.

 Η ημέρα του αγώνα ήταν γεγονός. Η προσμονή; Μέγιστη. Θα αναφερθώ σε κάτι, το οποίο νομίζω σημαίνει πολλά. Αν και είναι κοινώς γνωστό. Στο ”Γ. Καραϊσκάκης” βρέθηκα παρέα με δύο φίλους, που δεν είναι υποστηρικτές του Ολυμπιακού, αλλά της Μπαρτσελόνα και του Μέσι. Όχι, δεν ήμασταν στη θύρα των φίλων των ”μπλαουγκράνα” αλλά ”χαμένοι στο πλήθος”. Και σίγουρα, οι δύο φίλοι μου, δεν ήταν οι μοναδικοί που βρέθηκαν στο γήπεδο για χάρη του ”ψύλλου”. Τολμώ να πω πως μπορεί να ήταν και το 1/4 του φίλαθλου κόσμου. Ας μην ξεφεύγω όμως. Από το ζέσταμα, μέχρι και το σφύριγμα της λήξης, τα περισσότερα βλέμματα (όπως φυσικά και του γραφών) ήταν ”καρφωμένα” στον Λιονέλ Μέσι. Δεν έκανε κάτι το τρομερό. Ούτε σκόραρε, ούτε ασίστ έδωσε. Μα, σε κάθε επαφή του με τη μπάλα, το ένστικτό σου (με βάση τα όσα σου έχει απο-δείξει) έλεγε πως κάτι κακό (για τον Ολυμπιακό) θα συμβεί. Δύο-τρείς φορές, επιχείρησε κούρσα, και περνούσε τους αμυντικούς των ”ερυθρολεύκων” ακριβώς όπως φαίνεται και από την τηλεόραση. Τόσο εύκολα! Κάθε κοντρόλ, κάθε άγγιγμα, το έκανε να φαίνεται τόσο απλό. Νομίζω πως δε χρειάζεται να αναφερθώ εκτενώς στα δύο περιστατικά με τους ”εισβολείς” . Είναι και αυτά παραδείγματα του τι εστί ”Μέσι”. Θα σταθώ σε μια σύγκριση, όταν η Μπαρτσελόνα είχε φιλοξενηθεί από τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ. Ήταν το 2010. Τότε, ο ”φίλος των πρασίνων” (;) που κατόρθωσε να εισβάλλει στον αγωνιστικό χώρο, είχε δείξει το…μεσαίο δάκτυλο στον Μέσι. Πριν από οκτώ βράδια, και οι δύο φίλαθλοι, έδειξαν τον απόλυτο σεβασμό, ο ένας με μια τρυφερή αγκαλιά και ένα φιλί, ο άλλος με μια ”σέλφι”. Δε ξέρω αν αυτά τα κέρδισε με όσα έχει δώσει στο ποδόσφαιρο, όλα αυτά τα χρόνια ο Μέσι, ή αν απλά ο οπαδός του 2010 ήταν ένας ακόμη κάφρος. Αυτό που ξέρω, είναι πως ένα -ακόμη- ολόκληρο γήπεδο, υποκλίθηκε σε αυτόν τον τεράστιο ποδοσφαιριστή. Ο ίδιος, ανταπέδωσε με χαιρετισμό. Και συνέχισε προς τα αποδυτήρια. Τόσο ταπεινά, όσο και από την τηλεόραση. Με μια απλή του εμφάνιση για λιγότερες από 48 ώρες, ”ανάγκασε” ολόκληρη την Ελλάδα να ασχολείται μαζί του. Και όχι εξαιτίας των media, που ακολουθούσαν κάθε του βήμα, αλλά χάρη στα όσα μας έχει δώσει, και στα όσα περιμένουμε να μας δώσει. Πραγματικά, είναι ευλογία που ζούμε στην εποχή αυτού του ποδοσφαιριστή. Αυτού του ”Θεού της μπάλας”.