O αγώνας στο Abu Dhabi για την αυλαία του πρωταθλήματος του 2021, είχε τα πάντα. Τύχη, ικανότητα, συγκυρίες, δράμα, ανατροπές. Και ένα πρωτάθλημα που αν μπορούσες να το δώσεις και στους δύο, δεν θα διαμαρτυρόταν κανείς. Καλά, γι αυτό  το  τελευταίο  δεν είμαι και σίγουρος…

«Εκεί που σταματάει η λογική, αρχίζει η Formula 1» θυμάμαι να έχει κάνει σημαία του,  ο Τάκης Πουρναράκης. Όχι και άδικα, αφού – με τυχαία σειρά – στα χρόνια που την  παρουσίαζε,  είχαμε το δραματικό φινάλε του 2008 , είχαμε τον Alonso το 2010 να μην καταφέρνει να περάσει τον Vitaly Petrov για το πρωτάθλημα, είχαμε την Honda να αφήνει το 2009 την F1, και τον Brawn να αγοράζει τον εξοπλισμό της για 1 δολάριο κάνοντας το double. Είχαμε τον Hamilton να εμπλέκεται έξι φορές σε ατύχημα με τον Felipe Massa το 2011. Είχαμε 7 διαφορετικούς νικητές στους πρώτους 7 αγώνες το 2012. Εντάξει όμως, φτάνει με τα παραδείγματα.

Δεν ξέρω ποια ακόμη στιγμιότυπα θα μπορούσε να αφορά η παραπάνω φράση. Όμως το πρωτάθλημα του 2021, και δη ο τελευταίος αγώνας στο Άμπου Ντάμπι, θα ήταν αυτό που λέμε «σιγουράκι». Και αυτό γιατί, γίναμε μάρτυρες της συγκλονιστικότερης, της πιο δυνατής, της πιο οριακής, της πιο συμβολικής μάχης των τελευταίων ετών. Μιας μάχης που ύστερα από 50 χρόνια, και το μακρινό 1974, έφτασε στον τελευταίο αγώνα με τους πρωταγωνιστές να μην χωρίζει ούτε μισός βαθμός. Μιας μάχης που αμφότεροι, θα ήταν άξιοι νικητές. Μιας μάχης οριακής, της οποίας αναπάντεχα, οριακές ήταν και οι αντιδράσεις των συμμετεχόντων. Από το τρομακτικό τρακάρισμα του Verstappen στην Μεγάλη Βρετανία και τα 51g της σύγκρουσης του, στο μεταξύ τους τρακάρισμα στην Monza, και από εκεί στην κορύφωση των τελευταίων αγώνων, οπού κανείς δεν ήθελε να παραδώσει τα όπλα.

Μάχη δύο προσώπων και πολλών χαρακτηριστικών

Μιας μάχης και με συμβολικό χαρακτήρα, με τον νέο, ατίθασο, υπερ-ταλαντούχο και συχνά επιπόλαιο Max Verstappen, απέναντι στον έμπειρο, φτασμένο, πετυχημένο και ήδη χορτασμένο 7κις παγκόσμιο πρωταθλητή Lewis Hamilton, ο οποίος γνωρίζει πως βρίσκεται στην δύση της καριέρας του, χωρίς αυτό βέβαια να τον επηρεάζει αγωνιστικά ή σωματικά.

Μια μάχη, της οποίας ενδεχομένως την αξία ολίγον τι αγνοούμε, επειδή την ζήσαμε, όμως σε 20 ή 30 χρόνια θα θεωρείται σίγουρα κλασική όπως θεωρείται σήμερα η μάχη του James Hunt με τον Niki Lauda.

Ένα πρωτάθλημα που κρίθηκε στον τελευταίο γύρο, του τελευταίου αγώνα της σεζόν. Και έναν αγώνα που μάλιστα κέρδισε, ο αργότερος συνδυασμός, μεταξύ των δύο: Ο Max Verstappen με την Red Bull- Honda. Και αυτό, κάνει ακόμη πιο συναρπαστικό το επίτευγμα του, ακόμη πιο μαγικό, ακόμη πιο αξιομνημόνευτο. Μην παρερμηνευτούν τα λόγια μου: Άξιος πρωταθλητής ο Max Verstappen. Και άξιος θα ήταν και ο Lewis Hamilton. Όμως για να αιτιολογήσω και τον τίτλο μου, ας εστιάσουμε στα γεγονότα του τελευταίου αγώνα.

Ο Verstappen την pole position, ο Hamilton τον ρυθμό , και η FIA την απάθεια

Ο Ολλανδός ναι μεν πήρε με εμφατικό τρόπο την pole position το Σάββατο, όμως από νωρίς στην Red Bull κατάλαβαν πως ο αγώνας της Κυριακής δεν τους ανήκει. Ο Βρετανός απειλήθηκε μόλις μια φορά, όταν ο Verstappen βούτηξε στα φρένα στα μέσα του πρώτου γύρου. Το ότι ο Βρετανός κράτησε την θέση του χωρίς να του επιβληθεί κάποια ποινή, αποτελεί ένα ακόμη «παρατράγουδο» της FIA, και της Formula 1 ευρύτερα. Η οποία, με τις κινήσεις της  τα  τελευταία χρόνια απλώς δίνει όλο και περισσότερα δικαιώματα στους οδηγούς να δοκιμάζουν τα όρια τους, όπως και τα όρια της εκάστοτε (νέας) πίστας, χωρίς ιδιαίτερο ρίσκο.

Αναλογιστείτε το εξής: Τι θα είχε – αναγκαστικά – κάνει ο (κάθε) Lewis Hamilton αν σε εκείνο το σημείο, αντί για άσφαλτο, υπήρχε αμμοπαγίδα ή γρασίδι; Είτε θα είχε δεχτεί σιωπηρά το προσπέρασμα, φρενάροντας άτσαλα, εκτός γραμμής και χάνοντας φυσικά θέσεις, είτε θα είχε χάσει πολύτιμο χρόνο διασχίζοντας το γρασίδι, με κίνδυνο να προκαλέσει ζημιά στο μονοθέσιο του. Το ότι θα έχανε θέσεις, ενδεχομένως και περισσότερες, θα πρέπει να θεωρείται σίγουρο. Το χειρότερο σενάριο θα ήταν να κολλούσε στην αμμοπαγίδα, όπως στην είσοδο των Pits της Κίνας το 2007, και ο αγώνας του να τελείωνε εκεί.

Η FIA όφειλε να λάβει υπόψιν της τα παραπάνω, και να μην κρίνει το συμβάν υποκειμενικά επειδή η πίστα ήταν το Άμπου Ντάμπι και όχι η Μόντσα. Έδρασε μαλθακά,  φοβούμενη τις αντιδράσεις των συνήθως ανίδεων  (τηλε) θεατών της, ενώ συζητάμε για την παγκόσμια ομοσπονδία αθλητισμού!

Αποστολή “ομαδικότητα” και ο Sergio Perez που “έβγαλε τα λεφτά του” σε έναν μόλις αγώνα

Εν πάση περιπτώσει, βάσει διαφοράς ρυθμού, ο Βρετανός θα βρισκόταν αργά ή γρήγορα εκ νέου πρώτος. Το όλο ζουμί του αγώνα είναι το πως αντέδρασε η Red Bull από εκεί και πέρα, βλέποντας τον Hamilton να απομακρύνεται, μαζί, με το πρωτάθλημα οδηγών. Αρχικά, επιστράτευσε τον πιστό στρατιώτη Sergio Perez. Ο οποίος, έδωσε μια από τις καλύτερες, πιο σκληρές μα συνάμα καθαρές μάχες που έχουμε παρακολουθήσει ποτέ, στην προσπάθεια του να καθυστερήσει τον Hamilton. Μάλιστα, το γεγονός πως ήταν τόσο άνιση, της προσδίδει ακόμη μεγαλύτερη αίγλη και σπουδαιότητα.

Ο Μεξικανός «μάσησε σίδερα» , δεν παραδόθηκε πριν την ώρα του στην ανωτερότητα των ελαστικών και του μονοθέσιου του Βρετανού, και βοήθησε έτσι τον team mate του να καλύψει διαφορά 8 δευτερολέπτων σε δύο μόλις γύρους, πλησιάζοντας τον Hamilton. Ο Perez αποτέλεσε φέτος άξιο συμπαραστάτη του Verstappen, βοηθώντας τον με ουσιαστικό τρόπο, εκεί όπου μετρούσε πραγματικά. Μπορεί στον τελικό απολογισμό βαθμολογικά να υστέρησε του Bottas, όμως ήταν ουσιαστικότερος και επιβεβαίωσε με τον καλύτερο τρόπο όσα γράφαμε πέρσι για εκείνον: «Θα καταφέρει πιθανότατα να κάνει αγώνες που θα χτίσουν την υστεροφημία του και θα γεμίσουν βιογραφικό του. Και που βέβαια, θα βοηθήσουν και την ομάδα.
Για τον Perez ήρθε η στιγμή, να αποδείξει, πρώτα από όλα στον ίδιο, το τι αξίζει. Και φυσικά, να βάλει ένα τέλος στις φωνές που τον θεωρούν υποτιμημένο και αδικημένο. Καιρός, να γράψει εκ νέου την δική του ιστορία, χωρίς ναι μεν, αλλά…»

Το ότι ο Ολλανδός πλησίασε τον Βρετανό, δεν άλλαξε την κατάσταση, και η διαφορά συνέχισε να αυξάνεται. Στην Red Bull, ήλπιζαν πλέον σε ένα θαύμα. Όμως έβαλαν και αυτοί, το χεράκι τους. Αφού λειτούργησαν σαν ομάδα, ύστερα εστίασαν την προσοχή τους στο να βοηθήσουν τον οδηγό τους από το Pit Wall, εκμεταλλευόμενοι την κάθε ευκαιρία. Virtual Safety Car; Pit Stop ο Verstappen. Και ο Ολλανδός, εκ νέου στο κυνήγι…

Το αναπάντεχο της τελευταίας στιγμής και ο διαφορετικός τρόπος αξιοποίησης του από τους διεκδικητές του τίτλου

Το οποίο, δεν του βγήκε. Οπότε και, φτάσαμε στο επίμαχο σημείο με την έξοδο του Nicola Latifi. Για μια ομάδα που είχε ρισκάρει κατά την διάρκεια του αγώνα, Το Pit Stop σαν επιλογή ήταν μονόδρομος. Για μια ομάδα με αυτό το mentality, αυτήν την νοοτροπία. Γιατί θα μπορούσαν κάλλιστα να αφήσουν έξω τον Ολλανδό, ο οποίος στην επανεκκίνηση του αγώνα θα βρισκόταν σίγουρα ( ; )  στην ουρά του Hamilton, με γρηγορότερη και λιγότερο φθαρμένη γόμα (λόγω του 2^ου pit stop του). Και όμως, δεν τους αρκούσε κάτι τέτοιο. Τα έπαιξαν όλα για όλα. Και, αφού η Mercedes, σε μια από τις ελάχιστες φορές που κινήθηκε τόσο συντηρητικά, άφησε σε  δύο  περιπτώσεις  τον οδηγό της χωρίς αλλαγή ελαστικών, τον έκανε «εύκολο στόχο», ανήμπορο να αντιδράσει στον ανυπόμονο Max Verstappen. Το αποτέλεσμα, βάσει αυτών των δεδομένων, έμοιαζε αναπόφευκτο.

Δεν ξέρω αν η Mercedes είχε επιλέξει στρατηγική «Κάνουμε το αντίθετο από την Red Bull» ή «Δεν αντιδράμε καν στο τι κάνει η Red Bull». Πάντως, και ο ίδιος ο Hamilton αναρωτήθηκε γιατί δεν μπήκε έστω στο δεύτερο safety car για pit stop. Λαμβάνοντας την απάντηση πως θα έχανε θέση για την επανεκκίνηση, αναρωτιέμαι: Τι θα ήταν χειρότερο; Ο Βρετανός να έχει γεμίσει τους καθρέφτες του Ολλανδού, με ελαστικά ίδιας δυναμικής και ζωής, και ενώ προηγουμένως προηγούνταν από τον πρώτο γύρο χωρίς να έχει απειληθεί, ή πρώτος με φθαρμένα ελαστικά 30 γύρων; Η απάντησε, μάλλον δόθηκε ήδη…

Η λάθος απόφαση της FIA που στην συνέχεια διόρθωσε. Η σχεδόν, διόρθωσε.

Στα της FIA και της εύνοιας που βλέπουν κάποιοι υπέρ του Max Verstappen, συμφωνώ πως η FIA τα θαλάσσωσε σε τεράστιο βαθμό. Χωρίς όμως κατά την γνώμη μου, τελικά να ευνοήσει κάποιον οδηγό. Ευτυχώς. Αλλά να εξηγηθώ κιόλας.

Όσα χρόνια παρακολουθώ και διαβάζω για την F1 δεν θυμάμαι κανέναν αγώνα στον οποίο δεν επιτράπηκε στα μονοθέσια που είναι έναν γύρο πίσω να επιστρέψουν στην σωστή θέση τους για την επανεκκίνηση. Ούτε έναν! Και μάλιστα, ενώ η μάχη για το πρωτάθλημα όχι απλά ήταν ανοικτή, αλλά ετοιμαζόταν να κορυφωθεί. Εύλογη λοιπόν ήταν η ερώτηση της Red Bull προς την FIA, η οποία με την απάθεια της, στην προσπάθεια της να μην επηρεάσει το τελικό αποτέλεσμα, (όπως και στην μάχη του πρώτου γύρου) θα το επηρέαζε (ή και επηρέασε) πολύ περισσότερο.

Ο Fernando Alonso, ζητούσε να κάνει το unlap ήδη 3 γύρους πριν το τέλος του αγώνα. Όταν τον ενημέρωσαν πως δεν θα επιτραπεί καθόλου, απλά γέλασε. Η ομοσπονδία τελικά, αν και αργοπορημένα άφησε τον Ισπανό και τα άλλα 4 μονοθέσια που βρισκόντουσαν ανάμεσα στους διεκδικητές του τίτλου να πάρουν την σωστή θέση τους. Και το επέτρεψε μόνο σε εκείνους, διότι μην έχοντας πάρει την σωστή απόφαση εγκαίρως αλλά στον προτελευταίο γύρο, δεν θα προλάβαιναν και τα υπόλοιπα μονοθέσια να φτάσουν στις θέσεις τους. Και έτσι ο αγώνας θα τελείωνε πίσω από το αυτοκίνητο ασφαλείας. Κάτι που αυτό θα ήταν πραγματικά αμφιλεγόμενο, αμφισβητήσιμο, εν δυνάμει μεροληπτικό υπέρ του Lewis Hamilton.

Ο Επίλογος

Ευτυχώς, είδαμε την μάχη που όλοι οι φίλαθλοι, και όχι οι  οπαδοί, επιζητούσαν. Η σεζόν του 2021 έκλεισε με τον καλύτερο δυνατόν τρόπο. Με μια οριακή, ανατρεπτική μάχη, η οποία κάνει ακόμη ισχυρότερα τα συναισθήματα που μας προκάλεσε. Και αυτό, θα την φέρνει  στην μνήμη μας πάντα πιο εύκολα και πιο ζωντανά. Διότι αγαπητοί αναγνώστες, η αξία του ηττημένου, δίνει αξία  στον νικητή…και την σεζόν του 2021, δύσκολα διακρίνεις ποιος ήταν ποιος…