Το Debut.gr και ο Άκης Μυκονιάτης θυμούνται την τρομερή πορεία της Εθνικής Γαλλίας στην λυτρωτική για εκείνη κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ 2013 στη Σλοβενία.

“Όταν γεύεσαι την μεγάλη επιτύχια, αφού πρώτα γεύτηκες τις μεγάλες αποτυχίες υπάρχει μια τεράστια ανακούφιση” έλεγε κάποτε πριν από μερικά χρόνια ο Αξέι Κουμάρ. Ένας Ινδός παραδόξως οχι συγγραφέας, σοφιστής ή φιλόσοφος αλλά ηθοποιός. Ένα αστικό απόφθεγμα που πέραν του ουσιαστικού νοήματος που σίγουρα κρύβει προκαλεί στο άκουσμά του, την ταύτιση εκείνων που το βίωσαν σε οποιαδήποτε διακύμανση, περίσταση της ζωής τους.

Ένας από τους ανθρώπους ή μάλλον ένα από τα σύνολα ανθρώπων από τον χώρο του αθλητισμού (συγκεκριμένα του μπάσκετ) που θα είχαν τη δυνατότητα να συνειδητοποιήσουν πλήρως τα λόγια του Κουμάρ, ήταν ο Τόνι Πάρκερ και οι συμπαίκτες του στην Εθνική Γαλλίας το 2013. Όταν με τη σπουδαία πορεία τους στο Ευρωμπάσκετ εκείνης της χρονιάς στα γήπεδα της Σλοβενίας, οδήγησαν αφενός τους εαυτούς τους στην αθλητική λύτρωση και αφετέρου το γαλλικό μπάσκετ στη γη της επαγγελίας του.

Ένας κόσμος που στην πραγματικότητα δεν ήταν ποτέ πλήρως άγνωστος για τους Τρικολόρ της πορτοκαλί μπάλας. Όμως τα σύννεφα των χαμένων ευκαιριών και διαδοχικών αποτυχιών της προ 2013 εποχής εμπόδιζαν το οπτικό πεδίο του δρόμου προς τα εκεί. Μέχρι να έρθει η λάμψη της χρυσής νίκης του τελικού της Λιουμπιάνα να τα διώξει μια για πάντα. Μία από τις πιο ιδαίτερες ιστορίες των Ευρωμπάσκετ που θα τη θυμηθούμε και αυτή εδώ στο Debut.gr

Το μεγάλο μπασκετικό παρελθόν και η πρώτη χαμένη ευκαιρία

Για να κατανοήσουμε λένε ένα παρόν πρέπει πρώτα να ξέρουμε το παρελθόν. Το οποίο και στην περίπτωση της μπασκετικής Γαλλίας είναι αρκετά ιδιαίτερο. Από τις απαρχές του αθλήματος που λέγεται μπάσκετ, η Γαλλία ήταν μια χώρα με σημαντική θέση στον ευρωπαϊκό και παγκόσμιο χάρτη του σπορ. Συμμετείχε άλλωστε στο πρώτο Ευρωμπάσκετ στην Ελβετία το 1935 και στο πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο (Μουντομπάσκετ) ​​δεκαπέντε χρόνια αργότερα στην Αργεντινή (1950).

Στη διάρκεια του 20ου αιώνα, η Γαλλία αποτελούσε μια αξιοσέβαστη εθνική ομάδα, με παρουσίες σε μεγάλες διοργανώσεις (ειδικά τα Ευρωμπάσκετ) και σχετικά επιτυχημένη. Καθότι είχε κερδίσει πέντε μετάλλια. Ένα ασημένιο το 1949 στο Κάιρο και τέσσερα χάλκινα (1937, 1951, 1953, 1959). Στα αξιοσημείωτα στο ενδιάμεσο μια παρουσία και σε τελικό Ολυμπιακών Αγώνων το 1948 στο Λονδίνο. Παρότι τακτικά στην ελίτ όμως ποτέ δεν αξιώθηκε να ανέβει στο ψηλότερο σκαλί του ευρωπαϊκού ειδικά βάθρου.

Το 1999, η διοργάνωση του Ευρωμπάσκετ από τη χώρα του ρομαντισμού και των αθλητικών προτεργατών έμοιαζε με μια μεγάλη ευκαιρία να σπάσει η μακρά ξηρασία των μεταλλιών της. Πόσο μάλλον να κερδίσει τελικά ένα χρυσό. Η ομάδα που σχηματίστηκε γύρω από τον σπουδαίο Αντουάν Ριγκοντό είχε υψηλές προσδοκίες. Ωστόσο αυτές σταμάτησαν στους ημιτελικούς από την μετέπειτα ασημένια φιναλίστ Ισπανία (63-70). Στον μικρό τελικό για την τρίτη θέση γνώρισαν ήττα και από τη Γιουγκοσλαβία (Σερβία) (62-74) τερματίζοντας τελικά στην τέταρτη θέση.

Ο Πάρκερ και οι σύγχρονες “κατάρες”

Η Εθνική Γαλλίας στο Ευρωμπάσκετ 2005. Διακρίνονται οι Τόνι Πάρκερ και Αντουάν Ριγκοντό

 

Η έλευση του Millenium, θα διατηρούσε τη Γαλλία στη μπασκετική ελίτ σε επίπεδο εθνικών ομάδων. Κάτι που θα αποδεικνύοταν και με τον καλύτερο απροσδόκητο δυνατό τρόπο. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ (2000), η ​​εθνική Γαλλίας φτάνει μέχρι τον τελικό. Αποκλείοντας τον Καναδά στους προημιτελικούς και την διοργανώτρια Αυστραλία στα ημιτελικά. Εκεί όπως και το 1948 ηττήθηκαν από τις Ηνωμένες Πολιτείες, κερδίζοντας τελικά το ασημένιο μετάλλιο.

Ένα χρόνο αργότερα το 2001, το Ευρωμπάσκετ της Τουρκίας δεν εξελίχθηκε ιδανικά για τη Γαλλία. Το μεγαλύτερο κέρδος πάντως ήταν το ντεμπούτο ενός νεαρού τότε γκάρντ εν ονόματι Τόνι Πάρκερ. Λίγοι μπορούσαν να φανταστούν τότε ότι ο συγκεκριμένος παίκτης θα γινόταν ο καλύτερος στην σύγχρονη ιστορία της χώρας. Η αγωνιστική του άνοδος και η παρουσία στο NBA με τους San Antonio Spurs τα επόμενα χρόνια θα έπαιζαν σημαντικό ρόλο στη μεγάλη πρόοδο του γαλλικού μπάσκετ. Ο Πάρκερ εξελίχθηκε άμεσα σε ηγέτη της εθνικής Γαλλίας. Θέτοντας εαυτόν και σώμα στη διάθεση της χώρας του κάθε καλοκαίρι. Ωστόσο παρά τη δυναμική που έδειχναν οι Τρικολόρ δυσκολευόταν να φτάσουν μέχρι το τέλος της διαδρομής. Πόσο μάλλον να σηκώσουν το βαρύτιμο τρόπαιο του Ευρωμπάσκετ.

Το 2003 στη Στοκχόλμη, η Γάλλια του Πάρκερ, των υπόλοιπων NBAers (Μοισό, Ταρίκ Αμπντούλ-Βαχάντ) και του ανερχόμενου τότε Μπορίς Ντιό θα φτάσει μέχρι τα ημιτελικά. Γνωρίζοντας όμως δύο ήττες στις λεπτομέρεις. Από την μετέπειτα τροπαιούχο Λιθουανία (70-74) και την έκπληξη της διοργάνωσης Ιταλία στον μικρό τελικό (67-69). Το 2005 στο Βελιγράδι, η ανανεωμένη εθνική Γαλλίας με Πάρκερ, Ντιό, Ζελαμπάλ, Βάις και Αντουάν Ριγκοντό -που επέστρεψε από την αποχώρηση του- πήγαινε στο τουρνουά με μεγάλες βλέψεις. Όμως η μοίρα και η πορτοκαλί μπάλα δεν θα συμφωνούσαν με αυτές…

Στον αξέχαστο ημιτελικό με την εθνική μας ομάδα, οι Γάλλοι θα φτάσουν να προηγούνται με επτά πόντους. Πριν ακολουθήσει η κατάρρευση στα τελευταία 45 δεύτερα και η ήττα για έναν πόντο (66-67) από το θρυλικό τρίποντο του Δημήτρη Διαμαντίδη. Στον μικρό τελικό θα κάνουν οτι δεν μπόρεσαν στην Στοκχόλμη. Να κερδίσουν το χάλκινο μετάλλιο απέναντι στην Ισπανία. Έξι χρόνια αργότερα (2011), στο Ευρωμπάσκετ της Λιθουανίας, θα κάνουν το βήμα παραπάνω. Πηγαίνοντας για πρώτη φορά μετά το 1949 σε τελικό. Η Ισπανία όμως που εκείνα τα χρόνια αποτελούσε ένα μεγάλο (και) για εκείνη εμπόδιο θα επικρατήσει με 98-85. Οι Γάλλοι έδειχναν διαρκώς να φτάνουν στη πήγη χωρίς να πιουν νερό. Μέχρι που όλα άλλαξαν στη διοργάνωση του 2013.

Ευρωμπάσκετ 2013: O δρόμος για τα ημιτελικά

H ομάδα της Εθνικής Γαλλίας του 2013

Η Γαλλία πήγαινε στο τουρνουά της Σλοβενίας ​​ως ένα από τα φαβορί για την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ. Μια ταμπέλα την οποία βέβαια οι Τρικολόρ είχαν δει να μην τους πηγαίνει στα προηγούμενα τουρνουά. Με την Ισπανία όμως να κατεβαίνει χωρίς όλα τα δυνατά της χαρτιά οι συγκυρίες έδειχναν υπέρ της Γαλλίας.

Με προπονητή τον σύγχρονο αναδομητή της και εν ενεργεία τεχνικό της Βενσάν Κολέ και αγωνιστικούς ηγέτες την “παλιοσειρά” των Τόνι Πάρκερ και Μπορίς Ντιό οι οποίοι στο πλαί τους είχαν ανερχόμενα ταλέντα όπως ο Νικολά Μπατούμ και οι Ντε Κολό και Λαβέρν, η Γαλλία έκανε τέσσερις νίκες σε πέντε αγώνες. Περνώντας ως πρώτη τον όμιλο της με Βέλγιο, Γερμανία, Μεγάλη Βρετανία, Ισραήλ και την θετική έκπληξη της διοργάνωσης την Ουκρανία.

Στην αρχή της δεύτερης φάσης, η Γαλλία γνωρίζει βαριά ήττα από τη Λιθουανία (76-62). Αλλά στο κομβικού χαρακτήρα παιχνίδι για την είσοδο στα προημιτελικά, θα πάρει μια πολύ σημαντική νίκη με τη Λετονία (102-91). Σε μια μέρα που οι Λετονοί δεν βρήκαν καμία λύση για τον φανταστικό τότε Αλέξις Αγινκά, ο οποίος πέτυχε 25 πόντους.

Στα προημιτελικά, η Γαλλία αντιμετώπισε την οικοδέσποινα Σλοβενία. Παρότι σ’ένα ματς επιθετικά αδύναμο στο πρώτο ημίχρονο και από τις δύο πλευρές, ο Πάρκερ ήταν (ποιος άλλος) ο μεγάλος πρωταγωνιστής στο δεύτερο. Με 27 πόντους συνολικά, ήταν ο πολυτιμότερος παίκτης στη νίκη με 72-62 υπέρ της εθνικής του ομάδας. Η πρόκριση της Γαλλίας στα ημιτελικά θα έφερνε ακόμη μία συνάντηση με την Ισπανία.

Η εκδίκηση επί των Ισπανών και ο μεγάλος θρίαμβος της Λιουμπιάνα

Φωτογραφία από τον σπουδαίο ημιτελικό μεταξύ Γαλλίας και Ισπανίας στο Ευρωμπάσκετ 2013

 

Ακόμη και χωρίς τους Πάου Γκασόλ και Χουάν Κάρλος Ναβάρο σε εκείνο το Ευρωμπάσκετ, η Ισπανία ήταν εξαιρετικά ισχυρή. Ενώ αναλογιζόμενοι και τη θετική παράδοση των Ισπανών με τους Τρικολόρ πολλοί θα περίμεναν τον ημιτελικό της 20ης Σεπτεμβρίου 2013 ως ένα δύσκολο βράδυ για τη Γαλλία. Η αρχή του αγώνα ήταν ακριβώς έτσι. Με τους Γάλλους στο πρώτο ημίχρονο να μην μπορούν να χτυπήσουν καθόλου επιθετικά. Ενώ δείγμα της δυσλειτουργίας τους στο σκοράρισμα και τα 0/8 τρίποντα σε διάρκεια είκοσι αγωνιστικών λεπτών. Το ημίχρονο βρήκε τους Ισπανούς με την υπέρ τους διαφορά στο +14 (34-20).

Όμως μια εντελώς διαφορετική γαλλική ομάδα βγήκε από τα αποδυτήρια. Και με μπροστάρη τον ηγέτη Τόνι Πάρκερ που ανέλαβε την ευθύνη στα δύσκολα πραγματοποιώντας ένα από τα καλύτερα ατομικά παιχνίδια στην ιστορία των Ευρωμπάσκετ, η Γαλλία έκανε το μεγάλο comeback στο δεύτερο ημίχρονο. Πηγαίνοντας το ματς στην παράταση (65-65) πριν την επική ανατροπή και νίκη με 75-72. Σε ένα παιχνίδι που ολοκληρώθηκε με τον Τόνι Πάρκερ να πετυχαίνει 32 πόντους.

Έχοντας πλέον απαλλάξει το βάρος του κακού της δαίμονα από τους ώμους, η Γαλλία πήγαινε στις 22 Σεπτεμβρίου σε έναν δεύτερο σερί τελικό Ευρωμπάσκετ. Αντίπαλος η Λιθουανία που νωρίτερα είχε κερδίσει τη Γαλλία στη διοργάνωση. Ωστόσο, η κατάσταση ήταν τώρα εντελώς διαφορετική. Η αυτοπεποίθηση της μεγάλης νίκης επί της Ισπανίας αποδείχθηκε το καλύτερο ψυχολογικό ντοπάρισμα για τους Γάλλους. Οι οποίοι από την αρχή του δεύτερου δεκαλέπτου και έπειτα κυριάρχησαν απόλυτα. Το τελευταίο σφύριγμα βρήκε τη Γαλλία θριαμβεύτρια με 80-66.

Κάπως έτσι κέρδισε το πρώτο και (μέχρι στιγμής) μοναδικό χρυσό της μετάλλιο σε μεγάλη διοργάνωση. Η μεγάλη μπασκετική της λύτρωση ολοκληρώθηκε και τυπικά τη στιγμή που ο αρχηγός της ομάδας Μπορίς Ντιό σήκωσε το βαρύτιμο τρόπαιο της διοργάνωσης. Ο θρίαμβος της Λιουμπιάνα άφηνε για πάντα στο παρελθόν τους 13(!) χαμένους γαλλικούς ημιτελικούς. Όπως και τα τραύματα των Ευρωμπάσκετ προ του 2013. Οτι δεν είχαν καταφέρει οι γενιές του Μπιζνέλ, των Ντιμπιουισόν, Ντακουρί και του Ριγκοντό το πετύχαινε ο Τόνι Πάρκερ και η γενιά του.