Βελιγράδι 2005: Η επιστροφή στον θρόνο
Το 2005, στο Βελιγράδι η Εθνική Ελλάδος επιστρέφει στο θρόνο της. Το Debut.gr και ο Σωτήρης Κεφάλας παρουσιάζουν την πορεία σε αυτό το Ευρωμπάσκετ.
25 Σεπτεμβρίου 2005. Τοποθεσία Βελιγράδι. Η Εθνική Έλλαδος ξαναβγάζει τον κόσμο της στους δρόμους. Η ιστορία χιλιοειπωμένη αλλά κάθε φορά είναι σαν να την διαβάζουμε πρώτη φορά. 18 χρόνια έχουν περάσει από το χρυσό της ομάδας του Παναγιώτη Γιαννάκη. Εντούτοις, το Ευρωμπάσκετ βρίσκεται προ των πυλών και γιατί όχι να κάνουμε μια σύντομη αναδρομή στο τι συνέβη εκείνες τις μέρες του φθινοπώρου στο Βελιγράδι.
Φάση των ομίλων
Η Εθνική μας ομάδα λοιπόν πήγε στο Βελιγράδι με παρακαταθήκη την 5η θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Θοδωρής Παπαλουκάς, Βασίλης Σπανούλης, Νίκος Ζήσης, Γιάννης Μπουρούσης, Παναγιώτης Βασιλόπουλος, Αντώνης Φώτσης, Νίκος Χατζηβρέττας, Δήμος Ντικούδης, Κώστας Τσαρτσαρής, Δημήτρης Διαμαντίδης, Λάζαρος Παπαδόπουλος, Μιχάλης Κακιούζης και φυσικά στο τιμόνι ο «δράκος» συνέθεταν αυτή την «χρυσή» ομάδα. Σε όμιλο με Σλοβενία, Γαλλία και Βοσνία η Εθνική μας κατέκτησε την 2η θέση με ρεκόρ 2-1 καθώς γνώρισε σχετικά μια εύκολη ήττα από τους Σλοβένους με σκορ 68-56. Τρεις τελικούς λοιπόν και η ομάδα του Παναγιώτη Γιαννάκη βγήκε αλώβητη σε δύο από αυτούς.
Η διαδρομή προς την κατάκτηση της κορυφής
Ο δρόμος για τη διάκριση στο Βελιγράδι ήταν ανηφορικός. Ο προημιτελικός με την Ρωσία, ήταν ακόμα ψηλότερο εμπόδιο για την Εθνική ομάδα. Ψυχολογικά, κυρίως, οι διεθνείς παίκτες έπρεπε να αποδείξουν ότι δεν φοβόντουσαν την αντίπαλο τους που διέθετε ψηλότερους παίκτες σε όλες τις θέσεις της πεντάδας. Στο πρώτο ημίχρονο οι Έλληνες διεθνείς ήταν άφαντοι στο παρκέ. Ουδείς πλην του Θοδωρή Παπαλουκά δεν μπορούσε να προβάλλει κάποια ιδιαίτερη αντίσταση. Ωστόσο, στο δεύτερο μέρος είδαμε μια εντελώς διαφορετική ομάδα στο προημιτελικό στο Βελιγράδι. Η άμυνα σκλήρυνε, τα κορμιά της Ρωσίας πλέον έβρισκαν κορμιά της Ελλάδας και το επιθετικό κομμάτι βασίστηκε κατά κύριο λόγο σε καταστάσεις pick n roll. Σκορ 66-61 και ο ημιτελικός με τους Γάλλους φαντάζει η ιδανική ευκαιρία για μια διάκριση μετά από πολύ καιρό.
Βάλτο αγόρι μου και το χρυσό συρτάκι
Τα τελευταία 40 δευτερόλεπτα που έστρεψαν την “πυξίδα” της Εθνικής προς τον τελικό και από το 55-62, η Εθνική νίκησε 67-66, με το ιστορικό τρίποντο του Δημήτρη Διαμαντίδη θα μείνουν χαραγμένα στις μνήμες μας. Ήταν η φάση που μαζί με τον Δημήτρη που σούταρε, σηκώθηκαν από τις θέσεις τους και όλοι οι Έλληνες. Ο δρόμος για το χρυσό μετάλλιο ήταν ορθάνοιχτος αφού η Εθνική μας είχε ξεπεράσει υψηλού επιπέδου αντιπάλους.
Το τελευταίο βήμα για την κατάκτηση της κορυφής με την ελληνική σημαία να ανεμίζει σε κάθε γωνιά του γηπέδου, ήταν και το ευκολότερο (78-62), απέναντι στον εμβληματικό, Ντίρκ Νοβίτσκι που δεν μπορούσε να νικήσει μόνος του, την ελληνική ομάδα και τρία λεπτά πριν από την λήξη του τελικού, ο Ντίρκ Μπάουερμαν τον αντικατέστησε.
Οι ήρωες του 2005
Το Βελιγράδι είχε πολλούς πρωταγωνιστές και φυσικά από την πλευρά της Εθνικής μας ομάδας. Διαμαντίδης, Σπανούλης, Παπαλουκάς συνέθεσαν μια τριάδα επιθετικά και αμυντικά που έχουμε καιρό να συναντήσουμε και να δούμε στις τάξεις της ομάδας. Οι αυτοματισμοί που έβγαλαν εκείνο το φθινόπωρο αλλά και στο Παγκόσμιο του 2006 έβαζαν αρκετά εμπόδια στους αντίπαλους αμυντικούς για το ποιον πρέπει πρώτα να περιορίσουν. Διαμαντίδης και Παπαλουκάς αμυντικά και δημιουργικά και Σπανούλης κυρίως δημιουργικά. Παράλληλα, οι wingers Φώτσης και Χατζηβρέττας διέθεταν από τα πιο αξιόπιστα σουτ του τουρνουά. Τέλος Ντικούδης και Τσαρτσαρής έκαναν τη «βρώμικη δουλειά κάτω από το καλάθι.
Το μπάσκετ λοιπόν έβγαλε για δεύτερη φορά, τους Έλληνες στους δρόμους. Το μπάσκετ ήταν “καρφωμένο” στην καρδιά των φιλάθλων και εκείνη η επιτυχία, ανανέωσε την σχέση αγάπης της ελληνικής κοινωνίας με το άθλημα. Δεκαοκτώ χρόνια, μετά, οι πρωταθλητές Ευρώπης του 2005, έχουν ολοκληρώσει την καριέρα τους. Τελευταίος αυτής της “χρυσής” γενιάς, ο Βασίλης Σπανούλης ανακοίνωσε το “αντίο” του στο μπάσκετ. Κι αν ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Φάνης, ο Φασούλας, οι συμπαίκτες τους, το ΄87, ο αείμνηστος Κώστας Πολίτης, έδειξαν τον δρόμο για το πως οι “παιχταράδες” έγιναν ομάδα και έβαλαν το “εγώ” τους, κάτω από το “εμείς”, οι διάδοχοι τους, το 2005, απέδειξαν ότι μια φορά δεν είναι ποτέ αρκετή.
