Ηλικία: Ένας αριθμός, ένα ανούσιο ταμπού

Ανέκαθεν, η ηλικία στο χώρο του αθλητισμού αποτελούσε για τη χώρα μας ένα ανούσιο ταμπού. Πόσες φορές για παράδειγμα, έχει ακουστεί η φράση Έχει φτάσει 38 χρόνων, καιρός να σταμάτησει. Ωστόσο, πολλές είναι οι φορές που γενικά στον αθλητισμό και κυρίως στο μπασκετικό κόσμο που παίκτες μεγάλης ηλικίας πρωταγωνιστούν. Άνθρωποι 35 χρονών και πάνω έχουν ακόμη το κίνητρο, τη θέληση και την πίστη να αγωνίζονται σε top επίπεδο και να αποτελούν τους stars των ομάδων. Στο σημερινό αφιέρωμα, θα ασχοληθούμε με περιπτώσεις παικτών που αγωνίζονται φέτος στην Ευρώπη. Και έχουν ηλικία παρόμοια ή μεγαλύτερη ακόμα και από τον Βασίλη Σπανούλη.

Λουίς Σκόλα (Βαρέζε)

Η λίστα ξεκινάει με τον μεγάλο Σκόλα. Έναν από τους θρύλους του Αργεντίνικου μπάσκετ. Ηλικία; 41 ετών παρακαλώ. Ο σέντερ της Βαρέζε πρωταγωνιστεί ακόμη στο υψηλό επίπεδο περιμένωντας να κλείσει τη μεγάλη του καριέρα το καλοκαίρι στο Τόκιο. Μετρά φέτος 20 πόντους και 7 ριμπάουντ σε χρόνο δράσης που αγγίζει τα 30 λεπτά. Αναμενόμενη εξέλιξη, μιας και μόλις πέρσι ο Σκόλα στεκόταν εξαιρετικά στα παρκέ της Ευρωλίγκα με τη φανέλα της Αρμάνι, δεν θα το έκανε σε μια μικρομεσαία σε δυναμική ομάδα της Ιταλίας; Μην ξεχνάμε ότι στις πλάτες του κουβαλάει μια πολυετή καριέρα στα γήπεδα του NBA. Επομένως και μια αστείρευτη εμπειρία που την ζηλεύουν πολλοί παίκτες αυτής της ηλικίας. Τέλος, όλοι οι μπασκετόφιλοι θυμούνται τα παιχνίδια που έκανε στο τελευταίο χρονικά παγκόσμιο στην Κινά. Εκεί πήρε ουσιαστικά, την χώρα του από το χεράκι και την οδήγησε στον τελικό της διοργάνωσης.

Πάου Γκασόλ (Μπαρτσελόνα)

Πριν περίπου ένα μήνα, η Μπαρτσελόνα έκανε το μπαμ. Ο έπι 18 χρόνια NBAer και ηγέτης της εθνικής Ισπανίας Πάου Γκασόλ έπεστρεψε εκεί που ουσιαστικά ανδρώθηκε. Μια μεγάλη μεταγραφή, περισσότερο συμβολικού χαρακτήρα, μέχρι να αποδειχθεί το αντίθετο στα παρκέ. Ο 40χρονος center ακόμα είναι εδώ, θέλοντας να δώσει ένα ισχυρό μήνυμα εν’ όψει Ολυμπιακών Αγώνων. Όταν ανέβει το άρθρο, θέλουμε να πιστεύουμε πως όλοι θα έχουμε δει το ντεμπούτο ενός παίκτη που ξέρει τόσο καλά να απειλεί μέσω του pick n pop με το φαρμακερό του σουτ αλλά και να μοιράζει παιχνίδι μέσω του post up παιχνιδιού του. Αν είχαν κόσμο τα γήπεδα, σίγουρα η παρουσία του θα ήταν ένας λόγος για έναν φίλαθλο να πάει να τον δει, στις τελευταίες του “παραστάσεις”, πριν την οριστική απόσυρση.

Φελίπε Ρέγες (Ρεάλ Μαδρίτης)

Ο “Espartaco”, εμβληματικός αρχηγός του συνόλου του Πάμπλο Λάσο, μάλλον στην τελευταία χρονιά (;) μιας τρομερής πορείας (22 τίτλοι με τους Μαδριλένους, 10 μετάλια με την Εθνική), δεν εμφανίζεται συχνά στα φετινά παιχνίδια της ομάδας του, αλλά είναι παρών για 17ο διαδοχικό έτος στο ρόστερ των “Los Blancos”. Πάντως, πρόσφατα αγωνίστηκε για λίγα λεπτά στην αναμέτρηση με τον Ολυμπιακό. Ο 41χρονος forward θα λέγαμε πως έχει αποκτήσει περισσότερο βοηθητικό ρόλο στην ομάδα. Όσο και βαρύς να έχει γίνει λόγω της ηλικίας, η εξυπνάδα και η οξυδέρκεια του αλλά και η έφεση στο επιθετικό ριμπάουντ παραμένουν σε top επίπεδο.

Κάρλος Ντελφίνο (Πέζαρο)

Ακόμη μια περίπτωση που γινόταν πρωτοσέλιδο τα καλοκαίρια, τις εποχές που οι ελληνικές ομάδες έσπρωχναν χρήμα, αλλά ποτέ δεν ήρθε στην Ελλάδα. Ο Αργεντίνος σταρ του παρελθόντος, με σπουδαίο background στο ΝΒΑ (8 σεζόν, 548 παιχνίδια), βρίσκεται φέτος στην Πέζαρο (6η στην Legabasket) και μάλιστα έχει και 14 πόντους μέσο όρο με 41% στο τρίποντο ανά 28 λεπτά, σε 15 παιχνίδια. Αναμφίβολα, η ικανότητα του στο τρίποντο παραμένει σε πολύ υψηλό επίπεδο. Προσωπικά, ακόμη θυμάμαι τη ζημιά που μας είχε κάνει στα προημιτελικά στους Ολυμπιακούς στο Πεκίνο το 2008. Η ταχύτητα και η φρεσκάδα του έχουν υποχωρήσει όπως είναι φυσικά καθώς διανύει το 40 έτος της ηλικίας του. Ωστόσο, παραμένει ένας σημαντικός παράγοντας για την έκβαση ενός παιχνιδιού.

Σίγουρα, έαν ανατρέξουμε και σε άλλες διογρανώσεις θα βρούμε περισσότερους σε αυτή την ηλικία που να πρωταγωνιστούν. Η ηλικία δεν κρύβεται. Ωστόσο, ένα είναι βέβαιο. Στην χώρα μας πρέπει να σταματήσουμε να θεωρούμε παίκτες τέτοιας κατηγορίας τελειωμένους. Αυτοί έγραψαν την ιστορία και συνεχίζουν να την γράφουν. Άλλωστε, όταν βλέπεις παίκτες όπως ο Σπανούλης να συνεχίζουν να δουλεύουν και να έχουν περισσότερους στόχους απ’ ότι ένας 25άρης, σκέφτεσαι ότι είναι άδικο να τους θεωρώ παλαίμαχους.