Ferrari – Hamilton: «Είναι κακό στην άμμο να χτίζεις… παλάτια»

Φίλοι, γνωστοί μα και η ίδια η επικαιρότητα, με έβγαλαν από τον δημοσιογραφικό «λήθαργο» στον οποίο είχα πέσει. Για να (μου) δώσω και κάποια ελαφρυντικά βέβαια, η ίδια η Formula 1 με οδήγησε εκεί. Η σεζόν του 2023 πέρασε τόσο ανάλαφρα, κάνοντας με να νιώθω σαν να ζω κάθε αγωνιστική Κυριακή την «Ημέρα της Μαρμότας».

Και, όταν έσκασε το τηλέφωνο με το οποίο ενημερώθηκα πως όλα τα δημοσιογραφικά μέσα αναπαράγουν την είδηση πως επίκεινται συμφωνία μεταξύ Scuderia Ferrari και Lewis Hamilton, το μυαλό μου βρήκε καταφύγιο στην κατάθεση της άποψης μου για το ίδιο σενάριο, που είχε παίξει στις αρχές του 2021. Ο τίτλος που είχα δώσει τότε ήταν «Η διαπραγματευτική ισχύς του Hamilton και τα φανταστικά ειδύλλια με…Ιταλίδες»

Αντιλαμβάνεστε ήδη πως ούτε τότε -ούτε και τώρα- θεωρούσα πιθανή, εφικτή ή ακόμη και λογική μια τέτοια κίνηση, η οποία φέρει βεβαίως, ειδικό βάρος. Έλα όμως που όπως λέει και ο γνωστός παρουσιαστής «εκεί που σταματάει η λογική, ξεκινάει η Formula 1»; Η συμφωνία επετεύχθη, και έτσι από το 2025 ο Βρετανός πολύ – πρωταθλητής θα αλλάξει στρατόπεδο μετά από 12 επιτυχημένες σεζόν με την Γερμανική Mercedes. Για χάριν βεβαίως, της ιστορικότερης και πιο επιτυχημένης ομάδας του παγκόσμιου μηχανοκίνητου αθλητισμού: Της Scuderia Ferrari.

Ίσως θα σας φανεί κλισέ, όμως η πλειονότητα των όσων έγραφε ο Ιωάννης του 2021, βρίσκουν σύμφωνο και τον Ιωάννη του σήμερα. Γεγονός, που ίσως υποδηλώνει ακεραιότητα ή και ξεροκεφαλιά. Το αφήνω στην κρίση σας. Στο παρόν άρθρο του οποίου τρέχει ήδη η 4^η παράγραφος, θα προσπαθήσουμε να δούμε με ψυχραιμία τα γεγονότα. Τι αλλάζει για το σπορ. Τι αλλάζει για την Ferrari, τι αλλάζει για τον Leclerc, τι αναμένει η μια μεριά από την άλλη, και το πόσο νόημα βγάζει μια τέτοια απόφαση συνολικά.

Η Ferrari είναι πάντα ελκυστική, ανεξαρτήτως ανταγωνιστικότητας

Ας ξεκινήσουμε για τα βασικά: Η Scuderia Ferrari αποτελεί όνειρο του κάθε πιλότου. Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη κάποιων να διαφωνήσουν, όμως όπως έχει δηλώσει και ο Sebastian Vettel «Όλοι είναι οπαδοί της Ferrari, ακόμη και εκείνοι που δεν το παραδέχονται.» Γιατί όμως ισχύει αυτό; Οι λόγοι, ποικίλουν. Δεν έχει να κάνει μόνο με την ιστορικότητα ή τις επιτυχίες της ομάδας. Είναι ένα σύνολο παραγόντων που επηρεάζουν και ασκούν γοητεία, έξαψή, ενθουσιασμό στον κάθε οπαδό, μηχανικό και πιλότο.

Είναι οι tifosi που αν κάνεις το «αλογάκι» να καλπάσει, θα σε έχουν σε υπόληψη μια ζωή. Είναι που θα γνωρίσεις τους μηχανικούς και θα πηγαίνετε για φαγητό στο Ristorante Montana, εκεί που έτρωγε κάποτε ο ίδιος ο Enzo, και στους τοίχους θα δεις αυτόγραφα και φωτογραφίες περασμένων μεγαλείων, παλαιότερων οδηγών και προσωπικοτήτων, οι οποίοι συνέβαλλαν και αφιερώθηκαν στο να κάνουν πάντα το καλύτερο δυνατό για το “Cavallino Rambante”. Διότι για τους Ιταλούς, η Ferrari χωρίς υπερβολές, είναι «θρησκεία».

Η κίνηση του Lewis Hamilton που εγείρει ερωτηματικά

Ως εκ τούτου, όπως τόσοι ονειρεύτηκαν, και φυσικά πολύ λιγότεροι είχαν την τιμή να πραγματοποιήσουν, ο Lewis Hamilton ήθελε να φορέσει την κόκκινη φόρμα. Ο πρώτος στόχος για τους πιλότους, είναι πάντα αυτός. Το να καταφέρεις και να κερδίσεις, κουβαλώντας στην πλάτη σου την ιστορία της Ferrari, το πάθος των μηχανικών και την αύρα που συνοδεύει τον όλο οργανισμό, είναι μια άλλη ιστορία.

Όπως έγραφα και το 2021 : Ας δούμε τώρα τους λόγους που ο Hamilton θα ήθελε να βρεθεί -αυτήν την χρονική περίοδο- στην Ιταλική ομάδα. Για το κύρος; Ναι. Για την αύρα και τον μύθο που συνοδεύει την ιστορικότερη ομάδα της Formula 1; Ναι. Για να συνεχίσει τον μύθο του; Όχι. Για να αποδείξει πως είναι ανώτερος του Vettel; Όχι. Για να αναστήσει το Cavallino Rambante; Ίσως.

Τότε, η συζήτηση περιστρεφόταν γύρω από την θέση του Vettel, την οποία τελικά πήρε ο πολύ συμπαθής, Carlos Sainz. Στο σήμερα, τέτοιο ερώτημα δεν τίθεται. Ο καθένας γνωρίζει και αναγνωρίζει πως ο Lewis Hamilton είναι ένας ανώτερος και πιο επιτυχημένος πιλότος αλλά και μια πιο χρήσιμη προσωπικότητα από εκείνη του Ισπανού. Περισσότερα επί αυτού, παρακάτω.

Πάμε λοιπόν στον μύθο του ιδίου του Lewis Hamilton. Τον οποίο – κακά τα ψέματα- έχτισε όντας οδηγός της Mercedes. Ο πολύπειρος Βρετανός, θα αφήσει την πιο επιτυχημένη ομάδα της προηγούμενης δεκαετίας, και θα βρεθεί σε ένα τελείως νέο περιβάλλον, με διαφορετική φιλοσοφία, στόχευση, συνεργάτες, μηχανικούς και τεχνικό επιτελείο. Το οποίο περιβάλλον τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σε αναδιοργάνωση, με συνεχείς αναταραχές, παραιτήσεις και προσθήκες. Κανείς δεν ξέρει εάν το 2025, και φυσικά και τα μετέπειτα χρόνια, η Ferrari θα έχει ένα ανταγωνιστικό μονοθέσιο. Και ας μην κρυβόμαστε , ο Βρετανός κάνει αυτήν την κίνηση με ορίζοντα το 2026, χρονιά – σταθμό στην οποία θα υπάρξουν τεράστιες αλλαγές στους τεχνικούς κανονισμούς γύρω από την σχεδίαση των μονοθέσιων αλλά και των κινητήριων μονάδων.

Το ερώτημα, όπως παρέμενε τότε παραμένει και τώρα: Θα έχει ο Lewis Hamilton των 40 ετών το 2025, την διάθεση, το μεράκι, το πείσμα, την προσήλωση και την παρακίνηση, να συμβάλλει τα μέγιστα ώστε η Ferrari να επιστρέψει στην κορυφή; Ο Hamilton ουσιαστικά αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας ένα μεγάλο έργο, παίρνοντας ρίσκο, αν και λελογισμένο. Και εξηγούμαι.

Οι παγίδες της απόφασης του και το λελογισμένο ρίσκο που πήρε για την εύρεση κινήτρου

Είναι ρίσκο, διότι θα βρεθεί σε ένα τελείως νέο περιβάλλον. Το οποίο έχει φανεί πως διέπεται από μια προβληματική γραφειοκρατική δομή. Τέτοιο, που δυστυχώς, δεν επιτρέπει την άμεση διαχείριση και επίλυση των προβλημάτων που παρουσιάζονται. O Βρετανός θα πρέπει να διαχειριστεί και να υπομένει τα λάθη που μπορεί να παρουσιαστούν. Όπως είχα ήδη γράψει άλλωστε: Ο Βρετανός παραέχει συνηθίσει για να δεχτεί να τσαλακώσει την εικόνα του. Η έλλειψη αποτελεσμάτων θα την τσαλάκωνε ούτως ή άλλως, αλλά αυτή, συνοδευόμενη από γκρίνια, θα έβγαζε στην επιφάνεια έναν Hamilton που βλέπουμε σπάνια, διότι σπάνια προκύπτουν λάθη στο Γερμανικό στρατόπεδο.

Το να ταιριάξει με την φιλοσοφία της Ferrari αποτελεί επίσης στοίχημα. Και αυτό γιατί,  πρέπει να θεωρείται δεδομένο πως ο Βρετανός είναι ήδη ένας ολοκληρωμένος οδηγός, με την προσωπικότητα του και τον χαρακτήρα του. Τον οποίο, δεν μπορεί να διαμορφώσει εκ νέου ή να πλάσει τώρα, στην «δύση» της καριέρας του και έχοντας ένα τέτοιο  επιτυχημένο παρελθόν. Το επιτυχημένο παρελθόν του δίνει ακριβώς την δυνατότητα να μην υποκύψει εκείνος σε μια τέτοια συνθήκη.

Και θα το κάνει μια χρονιά πριν την μεγάλη αλλαγή κανονισμών, που αν η Ferrari δεν προβεί στην σωστή ερμηνεία τους και στο να δώσει στο project μια σωστή κατεύθυνση, θα ζήσει ένα νέο 2009 και ένα νέο 2014. Από τα οποία, δεν θα προλάβει πιθανότατα να ανακάμψει εγκαίρως, έχοντας δηλαδή τον Hamilton ακόμη στις τάξεις της. (Θυμίζουμε πως το 2009 η Red Bull έφτιαξε ένα πολύ ανώτερο σύνολο με το οποίο κυριάρχησε μέχρι το 2013, ενώ από το 2014 και την εισαγωγή των υβριδικών μονάδων, κυρίαρχη ήταν η Mercedes).

Από την άλλη, πρόκειται για ένα λελογισμένο ρίσκο. Διότι πλέον, η Mercedes προέρχεται ήδη από δύο μέτριες σεζόν που τον κράτησαν μακριά από την κορυφή. Και, έχει πάρει σίγουρα ήδη “γεύση” από το sim του μονοθεσίου του 2024, που μάλλον δεν πληροί προϋποθέσεις πρωταθλητισμού.  Άρα, ο Hamilton δεν έχει να χάσει και πολλά, ειδικά στην ηλικία που βρίσκεται. Μην ξεχνάμε πως ο Hamilton δεν έχει να αποδείξει τίποτα. Και φέτος να ολοκλήρωνε την καριέρα του στην F1, σε κανέναν δεν θα έμενε πικρία. Με την πόρτα της Red Bull κλειστή και της McLaren το ίδιο, δεν είχε εξάλλου και πολλές επιλογές για ανταγωνιστικό μονοθέσιο ή κάποιο πλάνο που θα τον συγκινήσει.  Όμως ο Βρετανός, έρχεται δεδομένα για να κερδίσει.

Εξάλλου, για οδηγούς αυτού του βεληνεκούς, η πρόκληση αποτελεί κινητήριος δύναμη τους. Ο 7κις παγκόσμιος πρωταθλητής θα γίνει φέτος ο οδηγός με τα περισσότερα χρόνια σε μια ομάδα. 12 στο σύνολο, από το 2013 έως και το τέλος του 2024. Είναι πολλά. Και για έναν συνειδητοποιημένο οδηγό που γνωρίζει ότι η αγωνιστική του κλεψύδρα σιγά σιγά αδειάζει, το να βρει ένα project που θα του κρατήσει ζωντανό το ενδιαφέρον, είναι το παν. Μην ξεχνάμε πως η φετινή, θα είναι η 18^η του σεζόν στην F1!

Δεν χωράνε δύο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη

Στην εξίσωση όμως μέχρι στιγμής, δεν έχουμε λάβει υπόψιν μας μια σημαντική παράμετρο: Εκείνη που ακούει στο όνομα Charles Leclerc.

Αν ήμουν αυτήν την στιγμή στην θέση του Μονεγάσκου, θα είχα κάνει πολλές αναπάντητες κλήσεις στον Fred Vasseur, αγωνιστικό διευθυντή της Scuderia. Και αυτό διότι ο Μονεγάσκος, ο οποίος είναι γέννημα θρέμμα οδηγός της Scuderia και προέρχεται από τις ακαδημίες της, ήθελε και απαιτούσε πάντα να είναι το πρώτο βιολί. Το νούμερο 1, ο σταρ της ομάδας και εκείνος πάνω στον οποίο θα στηθεί η ομάδα. Και με τον  Carlos Sainz, το πέτυχε. Ασχέτως που τα αποτελέσματα του Ισπανού μουτζούρωναν ολίγον τι τις σημειώσεις με τα επιχειρήματα του και τις αξιώσεις του Μονεγάσκου προς την ομάδα.  Είχε status νούμερο 1 οδηγού, έπαιρνε τα «team orders» του, είχε την απαραίτητη εύνοια που σε κάνει να δρας σαν ο απόλυτος ηγέτης μιας ομάδας. Και τώρα όμως, που στα παπούτσια του Sainz, θα κληθεί να στριμωχτεί ο …ήδη, πρωταθλητής Hamilton που φέρει μάλιστα μια προσωπικότητα τόσο ισχυρή;

Ποιος θα είναι ο ηγέτης; Γιατί δύο ηγέτες, το ξέρω και το ξέρετε, δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Παραδείγματα; Δεκάδες. Από το δίδυμο Hamilton-Alonso, στο Leclerc-Vettel και από εκεί στο Prost-Senna. Μόλις δύο οδηγοί με εκρηκτικό, απόλυτο, χαρακτήρα που για να αποδώσουν, χρειάζεται να επιβληθούν, βρεθούν με ανταγωνιστικό μονοθέσιο στα χέρια τους, αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για το «game over». Είναι η φύση και το ένστικτο τους τέτοια.

Για την  παραπάνω προβοκατόρικη δήλωση, μακάρι να μην επιβεβαιωθώ. Δεν θέλω να επιβεβαιώνομαι σε όσα γράφω ή σκέφτομαι. Όλα θα εξαρτηθούν από τρεις παράγοντες: Την ανταγωνιστικότητα της Ferrari, την διάθεση/ικανότητα του Leclerc να πατήσει πόδι και να δείξει ότι έχει κράμα πρωταθλητή και της φιλοδοξίας του Hamilton για ιταλικές…επιτυχίες, και μέχρι που μπορούν αυτές να τον ωθήσουν. Για όλα τα παραπάνω, χρειάζεται υπομονή.

Η Ferrari που (αναγκαστικά) στοχεύει πιο πολύ από ποτέ στο “τώρα” αντί για το “μετά”

Η Ferrari, πάντως, ανακατεύει την τράπουλα. Και πάει κόντρα στην λογική που ακολουθούσε μέχρι τώρα στην κάλυψη των αγωνιστικών της θέσεων. Φέρνει έναν πολύπειρο πρωταθλητή ο οποίος θεωρείται ο καλύτερος οδηγός όλων των εποχών (Βάσει -τουλάχιστον- της στατιστικής). Και που, δεδομένα, είναι οδηγός – σταρ με τεράστιες επιτυχίες, πλάι όμως σε έναν νεότερο και διψασμένο πιλότο. Ο οποίος, μέχρι σήμερα, θεωρούσε πως εκείνος κινεί τα νήματα εντός του ιταλικού στρατοπέδου. Ουσιαστικά έχουμε κατά μια έννοια επανάληψη της υπόθεσης «McLaren 2007» : Ο Hamilton ήταν το παιδί της McLaren από τις ακαδημίες της, και ο Alonso ο «εξωτερικός», και βεβαίως ο πιο περιζήτητος οδηγός, όντας στα 26 του ήδη δις παγκόσμιος πρωταθλητής.

Ακόμη, τον φέρνει σε μια ηλικία που, καλώς ή κακώς, της δίνει κοντό ορίζοντα για κοινές επιτυχίες. Είναι γεγονός πως ο Βρετανός έχει προσέξει πολύ το σώμα του και ακόμη περισσότερο το μυαλό του, όντας σε άριστη φυσική και πνευματική κατάσταση. Όμως παράλληλα, γεγονός είναι και πως το 2025 θα είναι 40 ετών. Και κάθε χρόνος που θα περνάει, θα είναι χρόνος αξιολόγησης των δυνατοτήτων του. Μπορεί αυτό να ακούγεται σκληρό και κάπως δύσκολο να το δεχτεί κανείς, συμφωνώ. Όμως και ο Alonso το ίδιο πιστεύει και με τον ίδιο τρόπο δρα και προχωρά. Και ας είναι ήδη, 42 ετών.

Κάπως έτσι πάντως έδωσα αυτόν τον τίτλο στο παρόν άρθρο. «Είναι κακό να χτίζεις στην άμμο …παλάτια» Γιατί με τον Hamilton, η Ferrari θα κοιτάει το «τώρα» πολύ περισσότερο από το «μετά». Δεν θα φτιάξει μαζί του πλάνο …δεκαετίας. Για να λειτουργήσει η συνεργασία και για τους δύο, θα πρέπει ήδη από το 2025, αλλά πολύ περισσότερο από το 2026 και για όσο συνεχίσει η συνεργασία, η Ferrari, σε επικοινωνία και συνεχή επαφή και με τον Βρετανό, να φτιάξουν ένα μονοθέσιο – νικητή. Ή και, να δημιουργήσουν μαζί μια ιδανική κατάσταση, για εκείνον που θα πάρει, αργότερα την θέση του. Ο Michael Schumacher το έκανε πολύ πετυχημένα στην Mercedes, και ο Lewis Hamilton το γνωρίζει διότι γεύτηκε τους καρπούς της προσπάθειας αυτής.

O Hamilton έχει ειδικό σκοπό τον οποίο ελπίζει πως θα πετύχει όντας οδηγός της Ferrari

Προσέξτε, χρησιμοποίησα 3^ο πληθυντικό («να φτιάξουν»), και όχι ηθελημένα. Ο Lewis Hamilton, θα μπει στα στενά παπούτσια του Carlos Sainz τα οποία θα «ξεχαρβαλώσει» γρήγορα. Όμως, όταν πάει στο Ristorante Montana για μια αυθεντική ιταλική μακαρονάδα, θα έχει πάντα από πάνω του το γεμάτο επιτυχίες βλέμμα του Michael Schumacher πλάι στην ιδιοκτήτρια. Το ξέρει και ο ίδιος, άλλωστε. Ο άνθρωπος, και κατ’ επέκταση ο οδηγός, που θα κληθεί να ξεπεράσει, είναι ο Γερμανός. Και σε αυτό το έργο που θέλησε να αναλάβει, θα πρέπει να μην έχει μόνο, τον ρόλο του μαέστρου. Θα πρέπει να λερώσει τα χέρια του.

Διότι στην Ferrari, το πρόβλημα της δεν ήταν ούτε είναι οι οδηγοί της, είναι το λαβωμένο πνεύμα της. Το λαβωμένο πνεύμα του νικητή. Και αυτό, θα πρέπει να επαναφέρει ο Βρετανός. Ίδωμεν…