Ο αγώνας στο Σίλβερστοουν, τα είχε όλα: Το τρομακτικό ατύχημα του Zhou στον πρώτο γύρο, την κίνηση ανθρωπιάς του George Russel, προβλήματα για τον Verstappen, έναν Hamilton από τα «παλιά», πρώτους βαθμούς για τον Schumacher, και μια Scuderia Ferrari που ενώ ανέβηκε στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου, δεν πήρε καθόλου σε «νικητήριο μπόι».

Και αυτό γιατί η ιταλική ομάδα ναι μεν κέρδισε, όχι όμως όσα πραγματικά θα μπορούσε. Κέρδισε τον αγώνα, όμως όχι με το απόλυτο που φέρνει το 1-2 στην κατάταξη, και που οι Sainz και Leclerc κρατούσαν μέχρι και λίγους γύρους πριν το τέλος του αγώνα. Κέρδισε περισσότερους βαθμούς από την βασική της αντίπαλο για το πρωτάθλημα Red Bull, αλλά η διαφορά θα μπορούσε να είχε μειωθεί και άλλο. Ειδικότερα όταν ο Max Verstappen προσπαθούσε με νύχια και με δόντια να διατηρηθεί εντός των βαθμών μετά το θραύσμα της Alpha Tauri που κόλλησε στο μονοθέσιο του, ρίχνοντας κατακόρυφα την απόδοση του.

Κέρδισε την ψυχολογία του Carlos Sainz, αλλά τέντωσε ακόμη περισσότερο το σκοινί με τον Charles Leclerc, ο οποίος μοιάζει αβοήθητος και εγκλωβισμένος σε έναν φαύλο κύκλο κακών αποφάσεων, στρατηγικών και αξιοπιστίας. Κέρδισε 25 βαθμούς, αλλά έχασε, λίγο ακόμη, την υποστήριξη των tifosi. Κέρδισε, χάνοντας πόντους λογικής. Πάμε όμως να τα πιάσουμε από την αρχή.

Μπορεί οι tifosi να ήθελαν πρώτο τον Leclerc, όμως την νίκη που ήρθε, την πιστώνεται στο 100% ο Carlos Sainz, ο οποίος πήρε τις τύχες του στα χέρια του.

Ο 27χρονος Ισπανός περίμενε καρτερικά για 150 αγώνες την στιγμή που θα πανηγυρίσει την πρώτη του νίκη. Ολοκλήρωσε 8 ολόκληρες σεζόν, περιμένοντας αγωνιωδώς να οδηγήσει ένα πραγματικά ανταγωνιστικό μονοθέσιο. Και φέτος, είναι η χρονιά του. Για τον ίδιο, τα λέγαμε ήδη από όταν το όνομα του ακουγόταν έναντι του Sebastian Vettel: Ήπιων τόνων, ομαδικός παίκτης, γρήγορος, αποτελεσματικός, σταθερός, αλλά και που μπορεί να διεκδικήσει το κάτι παραπάνω.

Στον Sainz, παρά το ότι κουβαλάει ένα «βαρύ» επίθετο, δεν του χαρίστηκε τίποτα. Έπρεπε να δουλέψει σκληρά για να βελτιωθεί και να φτάσει να κοντράρεται με τους καλύτερους. Δεν έχει το αντίστοιχο φυσικό ταλέντο οδηγών όπως ο Hamilton, o Alonso ή οι Verstappen/Leclerc, όμως κάλυψε τις αδυναμίες του, και έχει φτάσει να οδηγεί για την πιο ποθητή ομάδα στον πλανήτη, με το σπαθί του. Δεδομένης της εξέλιξης του όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και της πορείας του ανά σεζόν όπου σαν team mate έχει κερδίσει τους Norris και Leclerc αλλά και έχει κοντράρει τον Verstappen, το να εκμεταλλευτεί στο έπακρο την πρώτη του πραγματική ευκαιρία για νίκη, ήταν το μόνο που έπρεπε να κάνει.

Το βασικό που πρέπει να τονίσουμε είναι πως ο Sainz στέφθηκε νικητής, «δια πυρός και σιδήρου». Εξηγούμαι.

Αρχικά, κέρδισε μια ανέλπιστη pole position, την πρώτη της καριέρας του, της οποίας το πλεονέκτημα έχασε στην εκκίνηση, βλέποντας τον Max Verstappen ελεώ ταχύτερης γόμας, να τον προσπερνάει. Η επανεκκίνηση τον βρήκε να ξεκινάει ξανά από την πρώτη θέση, την οποία όντας και πιο…διαβασμένος, αυτή τη φορά διατήρησε. Όμως, το γεγονός πως δεν μπόρεσε να ανοίξει τη  διαφορά και σε συνδυασμό με την ασφυκτική πίεση του Ολλανδού, τον οδήγησε σ’ ένα «φθηνό» λάθος, με  αποτέλεσμα  να  βρεθεί  εκτός πίστας και από εκεί να παλεύει με τον 3^ο της κατάταξης μέχρι τότε, Charles Leclerc. Και ακόμη, δεν είμαστε ούτε στα μισά της περιγραφής.

Με τον ρυθμό του Verstappen να πέφτει κατακόρυφα ύστερα από το θραύσμα της Alpha Tauri που μάζεψε με το μονοθέσιο του, οι ισορροπίες άλλαξαν ξανά, όμως τώρα ήταν το μαγικό χέρι της Ferrari που άρχισε να ανακατεύει την τράπουλα. Εξάλλου, ποιος είδε τους Sainz και Leclerc στο 1-2, και δεν αναρωτήθηκε : «Και τώρα, τι;»

Ο Μονεγάσκος κινούταν ταχύτερα από τον Ισπανό και πίεζε συνεχώς για προσπέρασμα, παρά την πληγωμένη εμπρός πτέρυγα του, «λάβαρο» της μάχης του νωρίτερα με τον Sergio Perez. Η Ferrari προσπάθησε να κρατήσει τις ισορροπίες και ενώ ο Leclerc τους έλεγε στο team radio να κάνουν κάτι ώστε να βρεθεί μπροστά, η ομάδα μετέφερε κατά κάποιο τρόπο αυτούσια την πίεση στον Ισπανό, λέγοντας του πως πρέπει να πάει γρηγορότερα, πιάνοντας συγκεκριμένα γυρολόγια, ώστε κανείς εκ των δύο να μην απειληθεί από τον πολύ γρήγορο εκείνη την στιγμή και 3^ο, Lewis Hamilton.

Η Ferrari που δεν έχει αποφασίσει ακόμη τι προσδοκά από το φετινό πρωτάθλημα

Εδώ, η λογική λέει πως σαν ομάδα, έχεις δύο επιλογές: Είτε αρχίζεις άμεσα να αντιλαμβάνεσαι πως ακόμη και ένας βαθμός μπορεί να κρίνει το πρωτάθλημα, και άρα ποντάρεις τα πάντα στο «πουλέν» σου που μέχρι στιγμής κάνει καλύτερη σεζόν, είτε ρισκάρεις, αφήνοντας τους οδηγούς σου να δώσουν μάχη εντός πίστας βάζοντας το πρωτάθλημα σε δεύτερη μοίρα, γιατί «αντέχεις» να το κάνεις. Αντέχει, όμως η Scuderia Ferrari, ενώ έχει να κατακτήσει πρωτάθλημα οδηγών από το 2007;

Σαφή απάντηση δεν έχω ούτε εγώ για τον εαυτό μου, διότι σφήνα στα ερωτήματα που θα ταλάνιζαν κάθε λογικό μυαλό, θα έρθω και θα προσθέσω και μια βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα σημαντική παράμετρο: Την ψυχολογία του Carlos Sainz.

Δύσκολοι οι χειρισμοί όταν η ψυχολογία είναι συνυφασμένη με την απόδοση

O Ισπανός παρά τα εχέγγυα με τα όποια ήρθε στην Ferrari αλλά και την πρώτη του πολύ επιτυχημένη σεζόν ντυμένος στα κόκκινα, φέτος δεν έχει καταφέρει να ξεκλειδώσει την πλήρη ισχύ του μονοθέσιου του, δείχνοντας να μην το έχει κατανοήσει πλήρως, κάτι που ταυτόχρονα με τα προβλήματα αξιοπιστίας που έχει αντιμετωπίσει, τον πιέζουν για να αποδώσει στο μέγιστο. Το γεγονός αυτό φυσικά τον έχει οδηγήσει και σε λάθη, με αποτέλεσμα να έχει βρεθεί από νωρίς με την πλάτη στον τοίχο τόσο απέναντι στον team mate του, όσο και λόγω της απόστασης του από την κορυφή του βαθμολογικού πίνακα.Γνωρίζει εξάλλου πως οδηγεί ένα μονοθέσιο ικανό για πρωταθλητισμό. Που θέλω να καταλήξω όμως;

Η Ferrari σίγουρα έχει προσπαθήσει να τον βοηθήσει και να τον εμψυχώσει. Όμως η ψυχολογία χτίζεται αργά, και μπορεί να διαλυθεί σε δευτερόλεπτα. Ως εκ τούτου, ξεκάθαρα team orders από την ομάδα, μπορεί να είχαν ως αποτέλεσμα ο Sainz να μην σήκωνε κεφάλι για την υπόλοιπη σεζόν, που θα επηρέαζε και την δυναμική της Scuderia για το πρωτάθλημα των κατασκευαστών, αλλά και των οδηγών. Η ομάδα ναι, θα έπαιρνε (λογικά) τα μέγιστα βαθμολογικά, αλλά με έναν ξεκάθαρα δεύτερο οδηγό, ο οποίος δεν έχει οδηγήσει φέτος στο 100% των δυνατότητων του, και ο οποίος έχει ήδη κάνει κάποια λάθη. Όχι ιδιαίτερα θελκτικό σαν σενάριο, ε;

Η Ferrari έπαιξε την γάτα με το ποντίκι, και με λεπτούς χειρισμούς έβγαλε τον Leclerc μπροστά, αφού κάλεσε τον Sainz για pit stop. Λίγο αργότερα, ήταν η σειρά του Μονεγάσκου να μπει για αλλαγή ελαστικών, και βρέθηκε εκ νέου, πίσω από τον Ισπανό. Η εντολή αυτή τη φορά έρχεται, αφού ο Ισπανός αδυνατεί να πιάσει το γυρολόγιο που του ζητήθηκε. Βέβαια για εκείνον όπως φαίνεται, τίποτα δεν έχει τελειώσει.

Οκνηρία στo Pit Wall, οδηγικό θράσος και ετοιμότητα εντός πίστας

Το αυτοκίνητο ασφαλείας κάνει την είσοδο του, οι Sainz και Hamilton, και βασικά όλο το grid κάνει αλλαγή ελαστικών…εκτός του πρωτοπόρου, Leclerc!
Και ήταν μαθηματικά βέβαιο, πως κάτι δεν έπραξαν σωστά, με τον Μονεγάσκο..

Μια πραγματικά ακατανόητη απόφαση, που άφησε ξεκρέμαστο τον Leclerc να προσπαθεί να αμυνθεί με χρησιμοποιημένη σκληρή γόμα έναντι των αντιπάλων του με φρέσκια μαλακή. Η Ferrari έχει να κάνει χρόνια σοβαρό πρωταθλητισμό, και φαίνεται να βρίσκεται σε σύγχυση, μια σύγχυση που την κάνει ευθυνόφοβη, και διστακτική απέναντι στο όποιο ρίσκο. Η ομάδα είχε 12 δευτερόλεπτα να αποφασίσει αν θα βάλει και τον Μονεγάσκο για pit stop. Τι έκαναν εντός αυτού, του χρονικού πλαισίου; Το ότι ύστερα ζήτησαν από τον Carlos Sainz να μαζέψει τα σπασμένα κατά την επανεκκίνηση, κρατώντας 10 μήκη μονοθεσίου διαφορά από τον Leclerc, για να μην τον απειλήσουν οι υπόλοιποι, δείχνει απλά το ότι η Ferrari στερείται ξεκάθαρου πλάνου και του απόλυτου ενορχηστρωτή του. Στερείται ενός Ross Brawn. Ενός Jean Todt. Που και στο λάθος, θα βγει μπροστά με πυγμή και αυτοπεποίθηση, δικαιολογώντας την όποια απόφαση του. Τουλάχιστον, δεν στερείται οδηγικού χαρακτήρα.

Ο Sainz παράκουσε τις εντολές της ομάδας του, λέγοντας τους πως και ο ίδιος πιέζεται από τους αντιπάλους του και πως πρέπει να σταματήσουν να σκαρφίζονται τέτοια πράγματα….γιατί έτσι θα χάσουν περισσότερα από όσα θα κερδίσουν. Τελικά, φάνηκε να είχε δίκιο. Αναλαμβάνοντας ο ίδιος την στρατηγική για τον εαυτό του, βρέθηκε τελικά, στο πρώτο σκαλί του βάθρου. Το ίδιο θα είχε πιθανότατα κάνει και στο Μονακό, αν τον άκουγαν όταν τους παρακαλούσε να αλλάξει σε σλικ ελαστικά. Το να μην έχουν οι οδηγοί εμπιστοσύνη στις στρατηγικές της ομάδας, αποτελεί μεγάλο πρόβλημα. Η Formula 1 είναι σπορ ομαδικό, και όχι ατομικό…και ας προκύπτουν νίκες «δια πυρός και σιδήρου» και από τον ατομικό παράγοντα…το πρωτάθλημα είναι μαραθώνιος, όχι σπρίντ..