«Δεν γίνεται να κοροϊδέψεις τον καθρέφτη σου, την ψυχή σου, τον χρόνο και τη γη»

Όσο πάμε λιγοστεύουμε, η ιστορία μας αποτυπώνεται μόνο από τις μνήμες του άψυχου χαρτιού και όχι από τα στόματα των πρωταγωνιστών. Όπως κάθε ιστορία κρύβει μία βεντέτα, ο Γιάννης Ιωαννίδης πήρε την έννοια «κόντρα» και αποτέλεσε η προσωποποίηση της. Ένας χαρακτήρας τόσο έντονος, τόσο απόλυτος σε όλα τα επίπεδα που σου έδινε την εντύπωση πως οι… ευέλικτοι για εκείνον σήμαιναν ένα είδος κατάντιας.

Συγχωρήστε με που ξεκινάω διαφορετικά από τις καθιερωμένες εισαγωγές σε παρόμοιες καταστάσεις, όμως ποιος δεν γνωρίζει τι εστί Ιωαννίδης: ρωτήστε αυτούς που έζησαν το κατάμεστο Παλέ ντε σπορ με τον show-time Άρη της εποχής, αρπάξτε την ευκαιρία να πιάσετε κουβέντα με τα άτομα που αποβιβάστηκαν με κάθε πιθανό ή απίθανο τρόπο στο Τελ Αβίβ που μέχρι σήμερα ρίχνουν ευλαβικά τσιγγάνικες κατάρες στον Κορνίλιους Τόμπσον και το ταξίδι στην Σαραγόσα. Αναρωτηθήκατε τι νιώθουν οι άνθρωποι της ΑΕΚ; Απαντάω από μεριάς τους, μόνο ευγνωμοσύνη.

Ανήκει στην κατηγορία… ανήκει, όχι άνηκε… των ανθρώπων που τραβούσαν το φως των προβολών, τα φλας και τα μικροφωνάκια (τα θυμάστε;) των δημοσιογράφων όπως τα λιμνάζοντα νερά τα κουνούπια. Μια αποκλειστική κουβέντα του αρκούσε για να βρεθείς την επόμενη μέρα σε κεντρικό πάνελ. Ο «Ξανθός» έμοιαζε σαν θρησκεία που διεκδικούσε την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία, διέθετε απόλυτα αφοσιωμένους ακόλουθους, ενώ οι αντίζηλοι του με οποιαδήποτε αφορμή πετούσαν… λάσπη.

Εντύπωση μου είναι πως σήμερα… έκλεισε επίσημα ένα κεφάλαιο στον μπασκετικό Βορρά, όσο ζούσε η φλόγα του μίσους ακόμα κυρίευε τις ψυχές των φίλων του ΠΑΟΚ. Αν κάποιοι ποτέ δεν του συγχώρεσαν οποιοδήποτε νεύμα προς την κερκίδα, τις ήττες σε playoffs ή σε τελικούς της Α1 είτε με τον Άρη είτε με τον Ολυμπιακό είναι αδιαπραγμάτευτα εκείνοι.

‘’Κατάρα σου έδωσε ο Θεός και δεν μπορείς… (όσοι ξέρετε, για λόγους ευπρέπειας), ποτέ σου ευρωπαϊκό δεν θα πανηγυρίσεις’’.

Ένα σύνθημα που γεννήθηκε κατά τη διάρκεια του συναρπαστικού Άρη, μένοντας προφητικό έως το τέλος της διαδρομής. Τρία επιπρόσθετα Final-4 δεν κατόρθωσαν να καταρρίψουν τη γηπεδική θεωρεία, ίσως με τον ίδιο να έρχεται στις σκέψεις μας ως ένας loser των ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Δεν λαμβάνω μέρος σε αυτό το debate, μπορεί η μάζα και κυρίως οι αντίπαλοί του να ‘χαν δίκιο.

Όντως, ο Μεγαλοδύναμος επίτηδες να του στέρησε το τρόπαιο που λαχταρούσε περισσότερο για παραδειγματισμό. Μάστορας στην δημιουργία ομάδων όσο και… ιντρίγκων, χειραγωγούσε μαεστρικά τις συνθήκες όπως του έκανε κέφι. Στην ιστορία – ένα από τα πολλά – ήταν οι περίφημες ενστάσεις του εν ώρα της αναμέτρησης, προκειμένου να παγώσει τον ρυθμό και να περάσει με τον τρόπο του το μήνυμα στους διαιτητές. Ποιο ήταν το μήνυμα σκέφτεστε: Τα λεγόμενα «σπόρια» πάντοτε κατέληγαν στον Ιωαννίδη. Θυμάμαι τότε προς ένδειξη διαμαρτυρίας προς τον διαιτητή σε ευρωπαϊκό αγώνα του Ολυμπιακού προκλητικά έβγαλε το σακάκι του και το παρέδωσε με μια κοψιά που τρομάζει. Δέχθηκε μία μεγαλοπρεπής τεχνική ποινή αλλά οι «ερυθρόλευκοι» επέστρεψαν στον Πειραιά με το ροζ φύλλο.

Εκτός από τους εριστικούς ανθρώπους στην ζωή δέχονται ανελέητη βροχή από βρισίδια και οι πετυχημένοι και από δαύτους, ο Ιωαννίδης ήταν ο επίλεκτος της παρέας. Ο παλιός της σειράς.

Φημολογία που αναπτύχθηκε για χρόνια χωρίς προφανής απάντηση αναφέρει πως την μέρα που ήρθε στον κόσμο ο Γιάννης Ιωαννίδης κάπνιζε Καρέλια σπέσιαλ, παράδοση που θαυμάσαμε τα επόμενα χρόνια παράλληλα με το ανοιχτό άσπρο πουκάμισο και το… σπέσιαλ λεξιλόγιο του κατά τη διάρκεια των time-out. Αν ήσουν άτυχος, θα σου ερχόταν κατακούτελα ένα δίλιτρο νερό που κατά διαβολική σύμπτωση βρισκόταν κοντά του, ξέρει ο Γιώργος Σιγάλας περισσότερες ανατριχιαστικές λεπτομέρειες.

Αγαπούσε ιδιαίτερα τον «Ράμπο», τον σεβόταν σαν Άγιο διότι έβαζε το κεφάλι κάτω για το καλό της ομάδας. Ένα είναι σίγουρο, ο Σιγάλας ήταν οπλισμένος με υπομονή βγαλμένη από Άγιο της εκκλησίας!

Ο Άρης για τον Ιωαννίδη ήταν η πρώτη αγάπη ενός αγοριού, ενώ ο Ολυμπιακός έμοιαζε με φλογερό έρωτα, ακόμα και αν ο ίδιος ο νεανίας διατυμπάνιζε πως ήταν φίλαθλος του Ηρακλή μικρός (!). Στην Θεσσαλονίκη έζησε μία ζωή μέλι, όμως στον Ολυμπιακό παρέα με τον άπλετο πόθο ένιωσε και τα δυνατότερα καρφιά να του τρυπάνε τη καρδιά όπως αρμόζει σε τραγικά ζευγάρια του παρελθόντος που τηρούν τη ρήση με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, «μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε».

Περίφημες οι αντιμαχίες του με τον Σωκράτη Κόκκαλη και σύμφωνα με πηγές της εποχής ελάχιστες μέρες πριν το Final-4 της Σαραγόσα οι δύο άντρες δεν αντάλλαζαν ούτε κουβέντα. Γυαλί που ράγιζε, το ένιωθες και παρότι κολλήθηκε με σελοτέιπ με τη νίκη επί του Παναθηναϊκού στον ημιτελικό, σχεδόν έναν χρόνο αργότερα ήρθε το πρώτο διαζύγιο. Στην πασίγνωστη συνέντευξη Τύπου που πολλοί αναπολούν με αμέτρητη καταγραφή λεπτομερειών ένα σημείο ξεχώρισε και ξεχωρίζει έως σήμερα, όφειλε να ευχαριστήσει προσωπικώς τον κόσμο για την στήριξη, για τις φωνές όλα εκείνα τα βράδια και την αποθέωση που δέχθηκε ομολογουμένως από σύσσωμη τη μερίδα του λαού του Ολυμπιακού. Βέβαια, η δεύτερη επιστροφή του συνδυάστηκε με παιχνίδια μυαλού γύρω από τα πρωτοσέλιδα που ούτε λίγο ούτε πολύ θεωρούσαν ότι Παύλος Γιαννακόπουλος του έδωσε τα κλειδιά για το εγχείρημα του σπουδαίου Παναθηναϊκού που σκόπευε να δημιουργήσει. Έτσι ήταν τα δεδομένα με μία σημαντική λεπτομέρεια, ο ίδιος πιστός στον κανόνα που πάντοτε ακολουθούσε χρησιμοποίησε το πράσινο ενδιαφέρον σε συνδυασμό με την κατακραυγή που δέχθηκε ο Κόκκαλής από τον ερυθρόλευκο λαό, ώστε να γυρίσει στον Πειραιά. Σχέδιο που θα ζήλευαν οι μεγαλύτεροι ηγέτης και όπως το ονειρεύτηκε, έτσι έγινε.

Παρόλα αυτά, η μαγεία της πρώτης συνάντησης χάθηκε σε εκείνη την συνέντευξη Τύπου και η μαγική αυτή επαφή παρουσιαζόταν σαν μαραμένο τριαντάφυλλο. Ο Ιωαννίδης αποχώρησε οριστικά από το παντοτινό πεπρωμένο της πρώτης ματιάς το καλοκαίρι της νέας χιλιετίας, ντροπιασμένος, προδομένος και νευριασμένος εκ νέου με τον ιδιοκτήτη του Ολυμπιακού που τόλμησε να χρίσει πρώτο προπονητή τον μέχρι τότε βοηθό του, Ηλία Ζούρο.

Τα Ευαγγέλια μπροστά στον έναν απαράβατο κανόνα που έθεσε στην καριέρα του μοιάζουν με εικονογραφημένα παιδικά βιβλία. Ποτέ δεν θα έπραττε το βήμα από το ένα εχθρικό στρατόπεδο στο άλλο. Ξεκίνησε από τον Άρη, αυτόματα η ιδέα να κάτσει στον πάγκο του ΠΑΟΚ θεωρούταν απαγορευμένη. Ύστερα από… χρυσά χρόνια στον Ολυμπιακό οι προτάσεις του Παναθηναϊκού χτυπούσαν στην πόρτα ενός ιδεολογικά κουφού. Μέχρι σήμερα αρνιόταν να παραδεχτεί πως η έννοια προληπτικός στα λεξικά ερχόταν παραγγελία με την φωτογραφία του, όμως μην σας επηρεάσουν τα επιχειρήματά του. Μόνο φυσιολογικό δεν ήταν να τρακάρεις το πούλμαν της ομάδας κατ΄ επανάληψη πριν από κάθε ντέρμπι. Οι μαύρες γάτες, τα νούμερα της ρουλέτας, το ίδιο σακάκι και τα τσιγάρα που εκτόξευε πίσω στον πάγκο δευτερόλεπτα μετά το τζάμπολ για το γούρι!

Πέρασαν πολλά χρόνια για να γίνουμε μάρτυρες του Ολυμπιακού που ονειρεύτηκαν οι πρόεδροι του Ολυμπιακού, οι αδερφοί Αγγελόπουλοι και μπράβο τους, μολονότι οι ρίζες των επιτυχιών θα ανατρέχουν πάντοτε σε έναν τύπο που κάπνιζε φανατικά στην άκρη του πάγκου και έκανε ταχυδακτυλουργικά δίχως πινακάκι. Γιγάντωσε την ομάδα του Πειραιά και παρότι δεν χάρισε κανένα ευρωπαϊκό τρόπαιο, τα επόμενα τρία που ακολούθησαν αναγράφουν με αστερίσκο δίπλα-δίπλα μέγας ευεργέτης Γιάννης Ιωαννίδης!

Φυσικά, τα λόγια περιττεύουν για το που οδήγησε τον Άρη, ουδείς το περίμενε αλλά το έζησε και αρνιόταν να πιστέψει την πραγματικότητα. Ένας αυτοκράτορας γεννιόταν που στόχο έθεσε να κυριαρχήσει και έξω από τα στενά εγχώρια όρια.

Πάνω σε μία ποιητική έμπνευση της στιγμής, λέξεις βγαλμένες από τις πιο απόκρυφες γωνιές του εαυτού υπογράμμισε, ‘’δεν γίνεται να κοροϊδέψεις τον καθρέφτη σου, την ψυχή σου, τον χρόνο και τη γη’’.

Ένας στιβαρός άντρας με αποφασισμένη ματιά, στις μνήμες των περισσότερων πάντα ακμαίος και δυνατός με δυναμική ψυχή σε έναν πλανήτη που φοβούνται τους γεννημένους νικητές. Σε μερικά θα συμφωνούσε και ο ίδιος, μόνο που εκείνοι που τον αγάπησαν θα έβαζαν την υπογραφή τους πως πρόκειται για την ιδανική περιγραφή του τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά.

Λίγες μέρες πριν το τελευταίο του Final-4 το 1998, όντας στον πάγκο της ΑΕΚ o Ιωαννίδης για πρώτη μάλλον φορά προέβη σε δημόσια προσευχή. Δήλωσε απρόσμενα ειλικρινής πως θα αντάλλαζε τα πάντα για το Κύπελλο Πρωταθλητριών, η ζυγαριά στο κεφάλι του ήταν αφοπλιστική. Αυτό το χαρτάκι με τις μαγικές λέξεις έμελλε να λάβει ο Θεός αμέσως με το κούριερ του Παραδείσου και το έστειλε συστημένο στον κάλαθο των αχρήστων σαν ένα από τα πέντε προηγούμενα ραντεβού. Ήδη χαιρετάει παλιούς και αγαπημένους φίλους ή θανάσιμους εχθρούς για να τους τα «χώσει» στην πλούσια αυτή αυλή και ύστερα θα ανατρέξει στους κάδους, ώστε να βρει αυτό το τσαλακωμένο κιτρινισμένο χαρτάκι.

Αν το εντοπίσει -σιγά μην του ξεφύγει- συγγνώμη για την ιεροσυλία, όμως ακόμα και ο Θεός θα τα βρει σκούρα σε αυτό το match-up.