Όταν παρακολουθείς την τραγωδία να πλησιάζει… κρύβεσαι
Ο Κωνσταντινός Κολοβός συλλογίζεται τι σημαίνει η ενδεχόμενη απουσία των Κώστα Σλούκα και Γιάννη Αντετοκούνμπο για την Εθνική από το Μουντομπάσκετ.
Όσο μειώνονται οι μέρες και οι ώρες, τόσο τα προβλήματα αυξάνονται για την Εθνική μας στον δρόμο ενός Μουντομπάσκετ που κάλλιστα, αν επιβεβαιωθούν οι τελευταίες πληροφορίες, μπορεί η συνολική παρουσία μας να μοιάζει με αναβίωση της ελληνικής τραγωδίας.
Υπήρξα πάντοτε θιασώτης της «γαλανόλευκης», αναγνώριζα πάντα τα εκάστοτε προβλήματα που παρουσιάζονταν, όμως στο τέλος της ημέρας το κασκόλ ήταν υπερήφανο στον ώμο. Τίποτα δεν διαφοροποιήθηκε και φέτος, αν και τα μαύρα φίδια κυκλώνουν επιθετικά τις ελπίδες μας για διάκριση ή μία ελπιδοφόρα πορεία που περιμένουν οι περισσότεροι.
Φυσικά, άλλο η θετική οπτική των πραγμάτων και άλλο οι παραισθήσεις…
Πόσο να αντέξει η δοξασμένη Εθνική του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Φάναρου (!), του Φασούλα, του Διαμαντίδη, του Παπαλουκά, του Σπανούλη και πολλών ακόμα που καθιέρωσαν την Ελλάδα στο Έβερεστ του κόσμου βήμα-βήμα; Από τα συμφραζόμενα βλέπεις ότι τα αποδυτήρια είναι χώρος για ντίβες με ελάχιστες εξαιρέσεις! Ποιος να νοιάζεται αν θα επιστρέψουμε εκεί που ήμασταν ομαδικώς προ χρόνων, αν το μάτι γυαλίζει μόνο για προσωπική θριαμβολογία. Επαναλαμβάνεται το κακόγουστο έργο που μάθαμε από παιδιά, δηλαδή τα δικά μας παιδιά μετά την τρίτη δεκαετία σταματάνε ή σκέφτονται σοβαρά να μην χτυπάνε την κάρτα στις υποχρεώσεις της «Επίσημης Αγαπημένης». Οι αντιπαθέστατοι Ισπανοί χρόνια ολόκληρα μας βάζουν τα γυαλιά και οι σπουδαίοι αθλητές προηγούμενων γενεών δίνουν το «παρών» στο ραντεβού με την ιστορία και τα πολλαπλά μετάλλια, ενώ εμείς για κάποιον ανεξήγητο ρόλο το ρίχνουμε στις ατομικές προπονήσεις και τα ζεστά νησάκια.
Όταν παρακολουθούσα τον σχεδόν αποσυρμένο Μάνου Τζινόμπιλι να μπιστάει σαν νεανίας την μπάλα στα παρκέ με την Αργεντινή ήταν μία εικόνα που με συγκινούσε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Αξεπέραστο λάθος έπραξε ο Διαμαντίδης που αποσύρθηκε το καλοκαίρι του 2010 στο Μουντομπάσκετ της Τουρκίας, αφήνοντας ένα δυσαναπλήρωτο κενό να το γεμίζουμε με αλχημείες.
Ίσως η διχόνοια που εισχώρησε στα ενδότερα της Εθνικής να απομάκρυναν τον παντοτινά εμβληματικό αρχηγό του Παναθηναϊκού και πράγματι το σώμα του να αναζητούσε όλο και περισσότερο την παρέα της ξεκούρασης, όμως μόνο και μόνο η παρουσία θα λειτουργούσε αναλγητικά για όσα ακολούθησαν. Μεταξύ μας, μπορούσε λιγάκι ακόμα ο Μήτσος! Σχεδόν 13 χρόνια πέρασαν και τα δημοσιεύματα που αναφέρουν ότι ο Κώστας Σλούκας σκέφτεται να μην είναι στην αποστολή της Εθνικής σουλατσάρουν πανευρωπαϊκός. Γιατί βρε Κωστάκη μου θες να αφήσεις την Εθνική στα κρύα του λουτρού για να προετοιμαστείς για την επόμενη σεζόν; Ουδείς αμφέβαλε για τον επαγγελματισμό σου, για τον αυτοσεβασμό σου και τη μοναδικότητά σου να παραμένεις στην κορυφή του ευρωπαϊκού μπάσκετ, αλλά οι ευκαιρίες λιγοστεύουν για να είμαστε επιλεκτικοί!
Ακούγεται τουλάχιστον τολμηρό να επιθυμείς περισσότερα αγωνιστικά λεπτά και συνάμα να επιζητά ξεκούραση πριν από το ταξίδι της Εθνικής στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Φυσικά, η σεζόν για τον ήδη 33άρη Σλούκα ήταν άκρως κουραστική, ταλαιπωρήθηκε από τραυματισμούς… μολονότι η «γαλανόλευκη» αξίζει και χρήζει υπέρβασης!
Εκτός και αν ενδόμυχα κατοικούν πιο κομβικές ρίξεις…
Όχι, ξανά διχόνοια το κέρατο μου για Εθνική και καταντήσουμε επίσημη διαλυμένη…
Είθισται προς το τέλος των κειμένων να ρίχνουμε αυλαία με εσάνς θετικότητας, όμως επειδή έπεσε… μαυρίλα παραμένουμε σε κλίμα μουντό. Σαν κεραυνός προσγειώθηκε στις κεραίες των ανθρώπων της Εθνικής ότι ελεώ της απογοητευτικής σεζόν των Μιλγουόκι Μπακς στο κορυφαίο πρωτάθλημα του πλανήτη ο Γιάννης Αντετοκούνμπο συλλογίζεται αν οφείλει το τρέχων καλοκαίρι να συγκεντρωθεί πλήρως γύρω από τα «ελάφια» και τις αυξημένες υποχρεώσεις της ερχόμενης χρονιάς.
Όπως συνειδητοποιείτε, μιλάμε για σενάριο ολικής ισοπέδωσης δίχως καμία πρόθεση καταστροφολογίας. Απλή λογική. Βάλτε κάτω τα δεδομένα αντικειμενικά και θα δείτε τα αποτελέσματα μόνοι σας.
Κατά συνέπεια φτάνουμε στο τέλος της διαδρομής με μία λύση, κυρίως η απώλεια του Σλούκα δημιουργεί έλλειψη ποιότητας στα γκαρντ, καθώς το βάρος είναι τεράστιο για τους γεμάτο μπασκετικά πληγωμένους ώμους του Νικ Καλάθη και η στρατολόγηση του Τόμας Γουόκαπ κρίνεται αναγκαία όσο ένα θέμα υψίστης εθνικής σημασίας. Ουσιαστικά τι σημαίνει αυτό; Απλούστατα σε μία Εθνική που το σουτ μοιάζει σαν λίμνη νερού στην έρημο, εκτός μένει ο Τάιλερ Ντόρσεϊ που αναγνωρίζεται ως ένας από τους καλύτερους σουτέρ της Ευρώπης αφού από την FIBA διαθέτει το status του νατουραλιζέ.
Το ένα πρόβλημα φέρνει το άλλο σε ένα ντόμινο που
Texte additionnel sur le thème de la médecine
δεν λύνεται έγκαιρα…
Médical
Αν τελικώς και ο Γιάννης κουνήσει μαντίλι, οπλιστείτε με θάρρος και κουράγιο ψυχής. Παρόλα αυτά, δώστε ένα χειροκρότημα για τους «πολεμιστές» που παρότι ξέρουν την μειονεκτική τους θέση, φόρεσαν περήφανα τη γαλανόλευκη φανέλα.
