Eurobasket: Οι ομάδες που απροσδόκητα έλαμψαν (pics & vids)

Όπως κάθε μεγάλη αθλητική διοργάνωση έτσι και ο θεσμός του Eurobasket δεν βρήκε την ιστορία του να γράφεται μόνο από τα φαβορί και τους αναμενόμενους (σε κάποια τουρνουά) πρωταθλητές. Σημαντικό μερίδιο στο θέαμα διαχρονικά, είχαν και οι λεγόμενες “σταχτοπούτες” του θεσμού. Οι εκπλήξεις. Οι ομάδες εκείνες που κατάφεραν με τις αναπάντεχες πορείες τους να κερδίσουν κοινό, εντυπώσεις ή ακόμα και ένα μετάλλιο οποιουδήποτε χρώματος.

Γιατί το μπάσκετ πράγματι από τη φύση του είναι τέτοιο ως σπορ που 9/10 φορές κερδίζει ο καλύτερος. Όπως τουλάχιστον θα λεγε κάποιος αναλυτής ή και ο αγαπημένος Βαγγέλης Ιωάννου. Όταν όμως ένα αουτσάιντερ κάνει τη δική του υπέρβαση είναι πάντοτε καλοδεχούμενο. Ήρθε η ώρα λοιπόν για το Debut.gr, να θυμηθεί τις ομάδες-εκπλήξεις που συγκλόνισαν τον θεσμό του Eurobasket.

Λετονία (1935)

Όταν λάμβανε χώρα το πρώτο Eurobasket, το 1935, αρκετοί σίγουρα δεν θα περίμεναν τη Λετονία να πάει μακρία στην διοργάνωση. Πόσο μάλλον να γίνει η πρώτη στα χρονικά πρωταθλήτρια Ευρώπης. Η τρομερή ομάδα του Βάλντερμαρς Μπαουμάνις με παίκτες όπως ο θρυλικός σέντερ Ρούντολφ Γιούρτσινς, ο Αλεκσάις Άνουφραιβς και ο πολυαθλητής (καθότι αρχηγός της εθνικής ποδοσφαίρου της Λετονίας στα 1930s) Γιάνις Λιντμάνις δεν επηρεάστηκε ποτέ από την ταμπέλα του αουτσάιντερ.

Πηγαίνει στην Γενεύη και γράφει ιστορία. Κατακτώντας με πέντε διαδοχικές νίκες την διοργάνωση και το τρόπαιο. Τρομερή ειρωνεία, ότι η ομάδα λίγο έλλειψε να μην συμμετάσχει στο τουρνουά! Καθότι δυσκολευόταν να εξασφαλίσει την κάλυψη των εξόδων της για το ταξίδι στην Ελβετία. Μέχρι τουλάχιστον να έρθει η πολύτιμη αρωγή της τοπικής κυβέρνησης και άλλων αθλητικών φορέων. Οι οποίοι και στήριξαν οικονομικά την αποστολή της Λετονίας. Μια επένδυση για την οποία μάλλον δεν θα μετάνιωσαν ποτέ…

Άιγυπτος (1947 & 1949)

Ακούγεται σε πολλούς απίστευτο κι όμως ναι… Υπήρξαν και χώρες πέραν της “γηραιάς ηπείρου”, όπως η Αίγυπτος που συμμετείχαν σε Eurobasket. Το πέρασμα της από τον θεσμό συνοδεύτηκε πάντως και από επιτυχίες. Όπως στις διοργανώσεις του 1947 και 1949. Όταν η Αίγυπτος βρέθηκε έστω και για λίγο στην ελίτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Διαθέτοντας παράλληλα και μια δυνατή ομάδα με παίκτες όπως ο Αμντέλ Ραχμάν Ισμαΐλ, ο Γκαμπριέλ Καταφάγκο και ο Άλμπερτ Τάντρος.

Το 1947 στην Πράγα, οι “Φαραώ” κερδίζουν το χάλκινο μετάλλιο. Πίσω από την ασημένια διοργανώτρια Τσεχοσλοβακία και την χρυσή νικήτρια Σοβιετική Ένωση. Δύο χρόνια αργότερα (1949), εκμεταλλευόμενη της απουσίας των Σοβιετικών και της μη επιθυμίας τους να αναλάβουν τη διοργάνωση, η Αίγυπτος χρίζεται διοργανώτρια του Eurobasket.

Στο Κάιρο, δεν απογοητεύει τους συμπατριώτες της. Παρότι σε μια περίεργη διοργάνωση, μόλις επτά ομάδες συμμετείχαν, κάνει 6/6 νίκες στο μίνι πρωτάθλημα που έγινε και κερδίζει το χρυσό μετάλλιο. Μπροστά από την Γαλλία και την Ελλάδα. Παραμένει μέχρι σήμερα η μοναδική μη ευρωπαϊκή χώρα που κατέκτησε την διοργάνωση.

Ρουμανία (1957)

Από τις περιπτώσεις των εκπλήξεων στην μακρινή δεκαετία του ’50, κανονικά θα έπρεπε να συμπεριληφθεί η Ουγγαρία. Καθότι το 1955, κέρδισε χρυσό μετάλλιο και μάλιστα αφήνοντας εκτός τελικού την πανίσχυρη από τότε Σοβιετική Ένωση. Παρότι επίτευγμα εντός έδρας.

Ωστόσο, η τότε δυναμική των Μαγυάρων και οι επιδόσεις τους στα Eurobasket της εποχής (χρυσό μετάλλιο το 1955, ασημένιο το 1953 και δύο φορές τέταρτη το 1957 και 1959) δεν τους καθιστούν έκπληξη μεγέθους. Αντιθέτως μια άλλη χώρα εκείνης της χρονικής περιόδου που απροσδόκητα εντυπωσίασε και σίγουρα δεν την περιμένατε ήταν η Ρουμανία!

To 1957 στο Eurobasket της Σόφιας, οι αντι-σταρ Ρουμάνοι πραγματοποιούν μια τίμια πορεία. Τερματίζοντας δεύτεροι σε όμιλο με την πρωταθλήτρια Ευρώπης τότε Ουγγαρία, την Φινλανδία και το Βέλγιο του τρομερού σε εκείνη τη διοργάνωση Έντι Τεράς. Στην τελική φάση, παρά κάποιες σπουδαίες νίκες, όπως αυτές απέναντι σε Γαλλία (65-45) και Γιουγκοσλαβία (72-60) θα τερματίσoυν πέμπτοι.

Επίδοση που θα ισοφαριστεί μια δεκαετία αργότερα (με λίγο καλύτερο ρεκόρ) στο τουρνουά του Ελσίνκι (1967). Η 5η θέση παραμένει ακόμα, το μοναδικό αξιόλογο μπασκετικό επίτευγμα για την χώρα της Νάντια Κομανέτσι, του Ιανές Χάτζι και του… Μιχάι Τραϊστάριου.

Πολωνία (1963)

Tο 1963, η Πολωνία αναλαμβάνει την διεξαγωγή του 13ου τότε Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Οι μέτριοι, αλλά όχι και ανύπαρκτοι μπασκετικά οικοδεσπότες (χάλκινο μετάλλιο το 1939), παίρνουν ζεστά την διοργάνωση και ελπίζουν σε μια καλή πορεία της εθνικής τους ομάδας. Εκείνη με τη σειρά της σαν μάλλον να τους άκουσε. Κάνοντας την έκπληξη, αποζημιώνοντας τους συμπατριώτες της και με το παραπάνω.

Με μπροστάρη τον θρυλικό (και hall of famer της FIBA) φόργουορντ Μέτσισλαβ Λοπάτκα, η εθνική Πολωνίας πραγματοποιεί μια σπουδαία πορεία στο τουρνουά του Βρότσλαβ. Προκρίνεται στα νοκ αουτ ως δεύτερη από τον όμιλο της με ρεκόρ 6-1 και υποτάσσοντας μάλιστα ομάδες όπως η Ισπανία, η Γαλλία και η Τσεχοσλοβακία. Χάνοντας μόνο από τη Σοβιετική Ένωση. Στον ημιτελικό θα κάνει πάλι την έκπληξη κερδίζοντας την Γιουγκοσλαβία του Ραντιβόι Κόρατς (83-72) και τελικά θα κατακτήσει το ασημένιο μετάλλιο. Ηττώμενη στον τελικό για δεύτερη φορά από τους Σοβιετικούς (45-61).

Η ψιλοαναπάντεχη ασημένια επιτυχία του 1963 θα σημάνει και την έναρξη μιας δυνατής οκταετίας (1963-1971) για τους Πολωνούς. Στην διάρκεια της οποίας θα βρεθούν τέσσερις φορές σε ημιτελικά Eurobasket και θα κερδίσουν στις δύο απο αυτές μετάλλιο (χάλκινο το 1965 και 1967). Θα κατακτήσουν επίσης μια 5η θέση σε Μουντομπάσκετ (1967) και δύο φόρες την έκτη θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες (1964, 1968).

Ισραήλ (1979)

Παρόλης της διαχρονικά καλής σχέσης του Ισραήλ ως χώρα με το μπάσκετ, το παλμαρέ της εθνικής του ομάδας δεν είναι ομολογουμένως και το πιο… γεμάτο. Τουλάχιστον από μετάλλια σε διεθνείς διοργανώσεις. Ωστόσο υπάρχει ένα και μοναδικό που ξεχωρίζει. Πρόκειται για το ασημένιο μετάλλιο από το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1979 στα γήπεδα της Ιταλίας.

Η ισραηλινή ομάδα, διαθέτοντας ίσως την καλύτερη γενιά της ιστορίας της και αποτελούμενη από ικανούς παίκτες με σημαντικότερο τον σπουδαίο Μίκι Μπέρκοβιτς (MVP εκείνης της διοργάνωσης) κλέβει τις εντυπώσεις στο τουρνουά με την εντυπωσιακή της πορεία. Βγαίνει πρώτη στον όμιλο της, κερδίζοντας μάλιστα την Γιουγκοσλαβία (77-76) και προκρίνεται στην τελική εξάδα. Στον όμιλο που σχηματίστηκε εκεί, πετυχαίνει τρεις νίκες σε πέντε αγώνες και προκρίνεται στον τελικό.

Αντίπαλος εκεί, η κραταιά Σοβιετική Ένωση των Μπέλοφ, Τσατσένκο, Ταρακάνοφ και του “στρατηγού” και αρχιτέκτονα της Αλεξάντερ Γκομέλσκι. Αν και στο ημίχρονο βρέθηκε πίσω μόλις για εννέα πόντους, τελικώς το Ισραήλ θα ηττηθεί εύκολα με 76-98 και θα περιοριστεί στη δεύτερη θέση. Από τότε οι Ισραηλινοί δεν ξαναέφτασαν ποτέ τόσο κοντά σε μια τόσο μεγάλη διάκριση…

Ολλανδία (1983)

Εν αντιθέσει με τη δυναμικότητα της σε άλλα σπορ, επικρατέστερο παράδειγμα το ποδόσφαιρο, η Ολλανδία παραδοσιακά αποτελούσε ένα προπύργιο στον χάρτη του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Υπήρξαν βέβαια και σπάνια φορές που οι μπασκετικοί “Οράνιε” εντυπωσίασαν με τις εμφανίσεις τους. Μια από αυτές ήταν στο Eurobasket 1983 στα γήπεδα της Γαλλίας.

Αφού πρώτα προκρίθηκε στην διοργάνωση και ως αήττητη (12-0 σερί νικών στο challenge round της Πορτογαλίας), νικώντας στην προκριματική φάση μάλιστα και την εθνική μας ομάδα, η Ολλανδία έγινε (όπως έμελλε) μέρος των ιδιαίτερων εκπλήξεων εκείνου του τουρνουά. Υπό τις οδηγίες του Βλάντιμιρ Χέγκερ και με σημαντικότερη μονάδα της αγωνιστικά τον Αμερικανολλανδό φοργουορντ Μίτσελ Πραατ, η ομάδα της Ολλανδίας τερματίζει δεύτερη στον όμιλό της πίσω μόλις από τη Σοβιετική Ένωση και προκρίνεται στα ημιτελικά.

Στην τελική φάση της Νάντ θα γνωρίσει δύο διαδοχικές ήττες από την μετέπειτα πρωταθλήτρια Ιταλία (69-88) και την Σοβιετική Ένωση στον μικρό τελικό (70-105). Εκείνη η τέταρτη θέση ωστόσο παραμένει μέχρι σήμερα η κορυφαία επίδοση της Ολλανδίας σε οποιαδήποτε μεγάλη διοργάνωση.

Τσεχοσλοβακία (1985)

Αναλογιζόμενοι το μεγάλο αθλητικό και μπασκετικό της παρελθόν, η Τσεχοσλοβακία δεν θα έπρεπε να συγκαταλέγεται στις εκπλήξεις του θεσμού. Όμως η περίπτωση της ομάδας του 1985, δικαιολογεί αρκούντως την παρουσία της στη λίστα. Σε μια χρονική περίοδο που η εθνική Τσεχοσλοβακίας βρισκόταν στη σκιά του ένδοξου παρελθόντος, η συμμετοχή της στο Eurobasket εκείνης της χρονιάς στην τότε Δυτική Γερμανία δεν θα έπρεπε να επιφυλάσσει πολλά. Καθότι θεωρούνταν ένα από τα αουτσάιντερ της διοργάνωσης.

Με ομάδα στηριζόμενη κυρίως στην εμπειρία της παλιάς της γενιάς και προπονητή της τον σπουδαίο Πάβελ Πέτερα, οι Τσεχοσλοβάκοι υπερβάλλουν εαυτό και κερδίζουν τις εντυπώσεις. Η πρόκριση από τη φάση των ομίλων έρχεται αγχωτικά (4η θέση, ρεκόρ 2-3). Ωστόσο η παρουσία της Τσεχοσλοβακίας στα νοκ – αουτ συνοδεύεται από σπουδαίες εμφανίσεις.

Αρχικά στα προημιτελικά κάνει τη μεγάλη έκπληξη πετώντας εκτός την Γιουγκοσλαβία του Ντράζεν Πέτροβιτς (102-91). Και στη συνέχεια προκρίνεται στον μεγάλο τελικό. Χάρη στη νίκη επί της σαφώς ανώτερης Ισπανίας έπειτα από έναν θρυλικό ημιτελικό (98-95). Τελικά θα κατακτήσει το ασημένιο μετάλλιο, καθότι το εμπόδιο της Σοβιετικής Ένωσης του Άρβιντας Σαμπόνις θα αποδειχθεί και εντός του παρκέ ανυπέρβλητο (89-120).

ΕΛΛΑΔΑ (1987)

Τον περασμένο Ιούνιο συμπληρώθηκαν 35 ολόκληρα χρόνια από το έπος του 1987. Και παραμένει μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις όλων των εποχών στην ιστορία του θεσμού. Αν όχι η μεγαλύτερη όλων. Άποψη την οποία δεν υιοθετούμε επειδή είμαστε Έλληνες. Αλλά λόγω των στοιχειών εκείνων που έκαναν τον θρίαμβο της εθνικής μας ομάδας ξεχωριστό. Τα παιδιά εκείνης της Εθνικής δεν το ήξεραν, αλλά ήταν έτοιμα εκείνο το καλοκαίρι να υλοποιήσουν τα πιο τρελά όνειρα τους,

Ο Νίκος Γκάλης, ο αρχηγός Παναγιώτης Γιαννάκης, ο Παναγιώτης Φασούλας, ο Φάνης Χριστοδούλου. Αλλά και τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας του Κώστα Πολίτη. Ο άτυχος Φιλίππου (τραυματίστηκε νωρίς). Ο ήρωας Καμπούρης. Ο Ανδρίτσος, ο Ιωάννου, ο Σταυρόπουλος, ο Ρωμανίδης, ο Λινάρδος και ο Καρατζάς θα πλαισίωναν την ομάδα που θα τρέλαινε όλη την Ελλάδα. Μέσα στις 12 μέρες εκείνου του τουρνουά (3-14 Ιουνίου).

Η Εθνική Ελλάδος -η οποία πέραν ενός χάλκινου μεταλλίου το 1949 δεν είχε επιδείξει κάτι μεγαλύτερο μπασκετικά- ολοκλήρωσε την διοργάνωση κατακτώντας μέσα στο σπίτι της το τρόπαιο. Κόντρα σε όλα τα μεγαθήρια. Κόντρα στα προγνωστικά. Και καθώς πριν από το τζάμπολ, o απόλυτoς στόχος μας ήταν η είσοδος στην οκτάδα. Το υπερσύγχρονο τότε ΣΕΦ στη διάρκεια του 25ου Eurobasket έγινε ο ναός και παράδεισος του ελληνικού μπάσκετ. Ο MVP και πρώτος σκόρερ του τουρνουά Νίκος Γκάλης ήταν ασυναγώνιστος (37π. μ.ο ανά αγώνα) και η μπασκετική Ελλάδα έζησε τις πιο ιστορικές της “πρώτες φορές”

Πρώτη φορά διοργανώτρια Eurobasket. Πρώτη νίκη στην ιστορία επί της Ιταλίας, που συνετρίβη στα προημιτελικά (90-78). Πρώτη και εις διπλούν νίκη επί της Γιουγκοσλαβίας (84-78 & 81-77 ο ημιτελικός) και πρώτη επί της Σοβιετικής Ένωσης στον μεγάλο εκείνο τελικό (103-101 πρτ. / 89-89 κ.δ). Και αποτέλεσμα όλων αυτών μια επιτυχία ορόσημο για ολόκληρο τον ελληνικό αθλητισμό. Και βέβαια για το ελληνικό μπάσκετ και την εκτόξευση του μαζί με ό,τι αυτή επέφερε.

Γερμανία (1993)

Έξι χρόνια μετά το “Eurobasket 1987”, η μπασκετική Ευρώπη θα ταρακουνηθεί από μια ακόμη μεγάλη έκπληξη. Μόνο που αυτή τη φορά εκείνη προερχόταν από την κεντρική Ευρώπη. Πρωταγωνιστής αυτής; Mια χώρα παραδοσιακά καταδικασμενη να είναι υπερδύναμη στα σπορ. Όχι όμως και σε αυτό του μπάσκετ. Η Γερμανία.

Εσθονία (1993)

Ακόμη μία ξεχωριστή ιστορία από το Eurobasket 1993, η οποία ίσως (και) επισκιάζεται από αυτή του θριαμβού της εθνικής Γερμανίας ήταν εκείνη της Εσθονίας. Η μικρή χώρα της Βαλτικής στην πρώτη της συμμετοχή μετά την ανεξαρτητοποίησή από την Σοβιετική Ένωση, έδωσε σε πολλούς την εντύπωση πως η παρουσία της στην Γερμανία θα είχε περισσότερο χαρακτήρα… τουρισμού. Ωστόσο μάλλον ξεγελάστηκε αρκετός κόσμος.

Παρά τις απουσίες της, με σημαντικότερη αυτή του γνωστού και από την Σοβιετική Ένωση Τιτ Σοκ, η εθνική Εσθονίας πραγματοποιεί μια αξιοσέβαστη πορεία. Με μπροστάρη τον ικανότατο της γκαρντ Άιβαρ Κούοουσμα (ο οποίος βρέθηκε και στα μέρη μας για λογαριασμό του Παναθηναϊκού), τερματίζει πρώτη στον όμιλο της φτάνει μέχρι και τους προημιτελικούς.

Εκεί θα ηττηθεί από την μετέπειτα φιναλίστ Ρωσία (61-82) πριν καταλάβει την τιμητική 6η θέση. Αξιοσημείωτη η νίκη στην πρεμιέρα της επί της πρωταθλήτριας Ευρώπης και διοργανώτριας Γερμανίας. Σε μια αναμέτρηση που ολοκληρώθηκε με το επικό 113-103 υπέρ των Εσθονών!

Γερμανία (2001 & 2005)

Η εποχή του μεγάλου Ντιρκ Νοβίτσκι στην εθνική Γερμανίας, μπορεί να μην της απέφερε ένα δεύτερο χρυσό μετάλλιο όπως έγινε το 1993. Ωστόσο βρήκε την Γερμανία ξανά στο προσκήνιο του ευρωπαϊκού, αλλά και του παγκόσμιου μπάσκετ. Στο διάστημα εκείνο βεβαίως υπήρξαν και ορισμένες πορείες της που εξέπληξαν την μπασκετική κοινή γνώμη. Όπως εκείνη του 2001 στο Εurobasket της Τουρκίας.

Με μια ομάδα όχι φαντεζί, αλλά ικανή και αποτελεσματική στην καλή της μέρα, η Γερμανία του Μάρκο Πέσιτς, του αείμνηστου Αντεμόλα Οκουλάγια και φυσικά του απόλυτου ηγέτη Ντιρκ Νοβίτσκι, υπό την καθοδήγηση ενός εκ των πιο υποτιμημένων σύγχρονων προπονητών σε επίπεδο εθνικών ομάδων του Χένρικ Ντέτμαν, μπαίνει στα νοκ-αουτ της διοργάνωσης κερδίζοντας αρχικά και με ανατροπή την Ελλάδα στο μπαράζ της Αττάλειας (80-75).

Στην τελική φάση της κ, θα συνεχίσει δυναμικά πετώντας εκτός τετράδας την Γαλλία (81-77). Στον ημιτελικό, σε ένα από τα πιο θρυλικά παιχνίδια της ιστορίας των Eurobasket, θα κοιτάξει στα μάτια την διοργανώτρια Τουρκία. Μέχρι να ηττηθεί στην παράταση για έναν μόλις πόντο (79-78). Οι Γερμανοί τελικά θα χάσουν και την ευκαιρία να ανέβουν στο βάθρο ηττώμενοι και στον μικρό τελικό από την Ισπανία (99-90). Σε ένα παιχνίδι που ακόμα και το ιστορικό double double (43 πόντοι και τα 15 ριμπάουντ) του πρώτου σκορερ και μέλος της all star πεντάδας της διοργάνωσης Νοβίτσκι δεν ήταν αρκετοί.

Η ίδια περίπου ομάδα θα επέστρεφε δριμύτερη τέσσερα χρόνια αργότερα στο Βελιγράδι (2005). Στον θρυλικό ημιτελικό με την Ισπανία, ο Νοβίτσκι παίρνει τη ρεβάνς για τα… σπασμένα της Τουρκίας και με το buzzer beater του στέλνει την “Mannschaft” στον μεγάλο τελικό (75-74). Εκεί που η Γερμανία θα υποκύψει στην ανωτερότητα της εθνικής μας ομάδας (62-78). Όμως και το ασημένιο μετάλλιο δεν άφησε παραπονεμένη την παρέα του MVP Νοβίτσκι.

Ιταλία (2003)

Παρά τη μεγάλη της παράδοση στο άθλημα και το ότι διέθετε τον κορμό της ομάδας που στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης το 1999, λίγοι υπολόγιζαν την εθνική Ιταλίας του 2003. Πόσο μάλλον για να πετύχει κάτι μεγάλο στο Eurobasket της Σουηδίας. Απαισιοδοξία την οποία εξέφραζαν ακόμα και οι ίδιοι οι Ιταλοί για την ομάδα τους!

Ακόμη και με το κάκιστο ξεκίνημα στους ομίλους, η “Σκουάντρα Ατζούρα” των Μπαζίλε, Γκαλάντα, Σοράνια, Μαρκονάτο, Μπουλέρι και του προπονητή της Κάρλο Ρεκαλκάτι, παίρνει μπρος και μεταμορφώνεται κατά τη φάση των νοκ-αουτ. Ξεπερνώντας πραγματικά τον εαυτό της στη διάρκεια του τουρνουά. Κερδίζει στα μπαράζ την Γερμανία του Ντιρκ Νοβίτσκι (86-84) και έπειτα την (αήττητη μέχρι τότε) Ελλάδα για τρεις πόντους (62-59) σε έναν δραματικό προημιτελικό.

Στα ημιτελικά, ηττάται στις λεπτομέρειες από την Ισπανία (79-81). Όμως στον μικρό τελικό απέναντι στην Γαλλία του Τόνι Πάρκερ θα κάνει άλλη μία υπέρβαση. Επικρατώντας των “Τρικολόρ” με διαφορά ενός καλαθιού (69-67) και κερδίζοντας το χάλκινο μετάλλιο. Ειρωνεία πως εκείνη η τρίτη θέση αποτελεί μέχρι σήμερα την τελευταία παρουσία των Ιταλών στο βάθρο.

ΠΓΔΜ (2011)

Ίσως από τις μεγαλύτερες ομάδες-εκπλήξεις στα χρονικά των Eurobasket. Τουλάχιστον στη σύγχρονη εποχή του θεσμού. Ανεξαρτήτως των παραδοσιακά τεταμένων σχέσεων ή διαφορών που είχαμε και έχουμε ως λαός με τους βόρειους… γείτονες μας, η πορεία της εθνικής τους ομάδας στη διοργάνωση του 2011 είναι πραγματικά άξια αναφοράς. Πόσο μάλλον αν εξεταστεί το γεγονός καθαρά και μόνο από την μπασκετική του διάσταση.

Τον Σεπτέμβριο του 2011 λοιπόν, η εθνική της ΠΓΔΜ (η τότε ονομασία της) δίνει το παρόν για δεύτερη φορά σε τελικά Eurobasket. Η αύρα μιας μεγάλης μπασκετικά χώρας, όπως της διοργανώτριας Λιθουανίας, μάλλον έκανε καλό στην ομάδα του γνώριμου και στα μέρη μας Πιέρο Άντιτς, των αδερφών Στογιανόφσκι και του νατουραλιζε αλλά τρομερού Μπο Μακάλεμπ. Τα αποτελέσματα της οποίας εξέπληξαν άπαντες…

Πρώτη σε όμιλο με Ελλάδα, Κροατία, Φινλανδία, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Φινλανδία και Μαυροβούνιο. Στον β’ γύρο, νίκες επί της Γεωργίας (65-63) και Σλοβενίας (68-59) και οριακή ήττα από την Ρωσία (63-65). Ο πιο μεγάλος άθλος όμως ήρθε στα προημιτελικά. Τα οποία της επεφύλασσαν μια ακόμη μεγαλύτερη έκπληξη. Αφήνωντας εκτός ζώνης μεταλλίων την διοργανώτρια Λιθουανία (67-65) έπειτα ενός συγκλονιστικού παιχνιδιού και περνώντας στους ημιτελικούς.

Εκεί θα παλέψει, αλλά και υποκύψει στην κραταιά της εποχής Ισπανία (80-92). Στον μικρό τελικό ήρθε ξανά αντιμέτωπη με την Ρωσία χάνοντας πάλι οριακά. Αυτή τη φορά για τέσσερις πόντους (68-72). Η τελική 4η θέση άφησε μια πικράδα στην σκοπιανή ομάδα. Η πορεία της όμως μνημονεύεται ακόμα. Έχοντας σταθερή θέση στις μεγάλες all-time classic στιγμές των Eurobasket. Όπως αξιομνημόνευτες και οι εμφανίσεις του Μακάλεμπ. Με τον Αμερικανο-Σκοπιανό γκαρντ να κερδίζει μια θέση στην κορυφαία πεντάδα της διοργάνωσης. Ενώ οριακά έχασε και την πρώτη θέση του πίνακα των σκόρερ από τον Τόνι Πάρκερ.

Σλοβενία (2017)

Έστω και στο κλείσιμο της λίστας μας, δεν γινόταν να εξαιρεθεί η περίπτωση της τελευταίας πρωταθλήτριας Ευρώπης. Και μιλάμε φυσικά για την Σλοβενία του 2017. Αλήθεια πόσοι περίμεναν προ πενταετίας, όταν ξεκινούσε το προηγούμενο Eurobasket, ότι η αυλαία του θα έβρισκε τους Σλοβένους να κάνουν τη μεγάλη έκπληξη. Όσο μπορεί να θεωρηθεί δηλαδή έκπληξη η κατάκτηση του τροπαίου από τη συγκεκριμένη χώρα.

Μην ξεχνάμε πως η Σλοβενία ανέκαθεν από τα 2000s ανήκε στις υπολογίσιμες εθνικές ομάδες. Πόσο μάλλον στις μεγάλες διοργανώσεις σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο. Όμως, η κατάρα που τη “στοίχειωνε” συνήθως στους προημιτελικούς και η μη κατάκτηση ενός μεταλλίου είχε σίγουρα επηρεάσει την χώρα της Αδριατικής σε ψυχολογία και μπασκετικό status.

Το στίγμα των αποτυχιών του παρελθόντος, θα «ξεπλενόταν» οριστικά, έναν Σεπτέμβρη του 2017 χάρη σε μια τρομερή παρέα. Εκείνη του μεγάλου αρχηγού και πιστού στρατιώτη της Σλοβενίας Γκόραν Ντράγκιτς, του Κλέμεν Πρέπελιτς, του Άντονι Ράντολφ και των υπόλοιπων παικτών του Ιγκόρ Κοκόσοφ. Ανάμεσα τους φυσικά και ένα ανερχόμενο τότε wonderkid. Που άκουγε στο όνομα Λούκα Ντόνσιτς… Η εθνική Σλοβενίας κόντρα σε κάθε προγνωστικό και παίζοντας σύγχρονο μπάσκετ κάνει την απόλυτη πορεία μέχρι την κατακτηση του τροπαίου.

Πρώτη και αήττητη στους ομίλους. Νικώντας ενδιάμεσα και την Ελλάδα (78-72). Έπειτα σε τέσσερις νοκ-αουτ και αναμετρήσεις ισάριθμες νίκες. Θύματα η Ουκρανία (79-55) στους “16”, η εξίσου εντυπωσιακή Λετονία στα προημιτελικά (103-97), η μεγάλη Ισπανία που συνετρίβη στα ημιτελικά (92-72) και τέλος η Σερβία στον μεγάλο τελικό (93-85). Οι σκηνές αποθέωσης των Ντόνσιτς και Ντράγκιτς των απόλυτων πρωταγωνιστών εκείνου του τουρνουά ακόμα είναι νωπές. Όπως και το χαμόγελο του τελευταίου όταν σήκωνε το τρόπαιο στον ουρανό της Κωνσταντινούπολης.