Νίκος Γκάλης: Ο τελευταίος χορός ενός θρύλου στον Άρη

Αναμφίβολα, ρομαντικό τόνο παίρνει το σημερινό άρθρο. Ένα γεγονός που έχει μείνει χαραγμένο όχι μόνο στους οπαδούς του Άρη αλλά και σε ολόκληρο το μπασκετικό κοινό εκείνης της εποχής. Ο Νίκος Γκάλης και ο τελευταίος χορός του στην ομάδα της Θεσσαλονίκης. 13 Μαΐου του 1992 και ο τελικός του κυπέλλου με την ΑΕΚ είναι γεγονός. Πάμε λοιπόν να ξετυλίξουμε το κουβάρι εκείνης της ιστορικής μέρας.

Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα της 13ης Μαΐου και η συγκηνιτική λήξη 

Ο Άρης λοιπόν αντιμετωπίζει την ΑΕΚ στο τελικό του κυπέλλου στο ΣΕΦ υπό τις οδηγίες του υπηρεσιακού προπονητή Μέμο Ιωάννου. Τα οικονομικά προβλήματα που είχαν ταλανίσει το τελευταίο διάστημα τους Θεσσαλονικείς είχαν φέρει πλέον στην πόρτα της εξόδου τον απόλυτο θρύλο της ομάδας, ο οποίος πλέον ετοιμαζόταν για την τελική του παράσταση πριν αποχωριστεί την ομάδα και τον κόσμο που αγάπησε με όλη την ψυχή του. Όλα έδειχναν πως ο Νίκος Γκάλης είχε πάρει την τελική του απόφαση παρά τις πιέσεις των συμπαικτών του. Ο Γκάλης σκόραρε κατά ριπάς, μοίρασε ασίστ ενώ βοήθησαν πολύ και οι Μισούνωφ, Λυπηρίδης. Στα θετικά και η εξαιρετική παρουσία του Έντγκαρ Τζόουνς που και αυτός έδινε τον τελευταίο του αγώνα με την κίτρινη φανέλα.

Ο Άρης είναι ο μεγάλος νικητής του τελικού με 74-62. Ο Άρης κάπως έτσι έφτασε στην κατάκτηση του 6ου κυπέλλου στην ιστορία του. Έτσι, έκλεισε με θετικό πρόσημο μία δύσκολη χρονιά με πολλά διοικητικά και οικονομικά προβλήματα. Κανείς όμως δεν φανταζόταν ότι αυτή θα ήταν η τελευταία εμφάνιση του Γκάλη με τη φανέλα του Άρη καθώς το καλοκαίρι αποχώρησε μετά από 13 χρόνια μετά από διαμάχη με τον Μητρούδη.

Ο Γκάλης σε εκείνο τον αγώνα πέτυχε 18 πόντους (6/9 δίποντα, 6/9 βολές, 0/1 τρίποντο και 7 ασίστ). Για τον ίδιο ο τελικός είχε τελειώσει 2′ λεπτά πριν την κόρνα της λήξης. Ο Μέμος Ιωάννου αποφασίζει να αποσύρει τον ηγέτη του, προκειμένου να δεχθεί το απαραίτητο standing ovation, σε έναν τελικό που είχε, περισσότερο από κάθε άλλον, έντονο το στοιχείο της συγκίνησης.

Οι δηλώσεις και η δύσκολη απόφαση

Ο Νίκος Γκάλης έπειτα από το τέλος της 6ης κατάκτησης του κυπέλλου θα δηλώσει χαρακτηριστικά πως: «Ο Άρης δεν πέθανε! Η χρονιά που πέρασε ήταν άδικη και ο πόλεμος εναντίον μας ήταν μεγάλος. Όλα τα παιδιά έπαιξαν σαν ήρωες, αφού πέρασαν τα πάνδεινα όλο αυτό τον καιρό. Αφιερώνω το τρόπαιο στον κόσμο και τον μέχρι πρότινος προπονητή μας, τον Λάζαρο Λέσιτς. Ήταν μαζί μας σ’ όλες τις δύσκολες στιγμές και του αξίζει. Πρέπει να ενισχυθούμε, το μέλλον ανήκει σ’ αυτή την ομάδα. Με τους κατάλληλους παίκτες μπορούμε να φτάσουμε ψηλά».

Οι συγκεκριμένες όμως δηλώσεις ήρθαν σε αντιδιαστολή με τα τεκταινόμενα του καλοκαιριού. Στην off season του 1992 ο Άρης θα πάρει κάποιες κρίσιμες αποφάσεις και μέσα σε αυτές θα είναι να κρατήσει τον Παναγιώτη Γιαννάκη και να δώσει συμπληρωτικό ρόλο στον Νίκο Γκάλη, κάτι που από την αρχή φάνταζε εξαιρετικά δύσκολο να δεχτεί. Ο «Γκάνγκστερ» δεν συμφώνησε και μετά από μια ζωή στα κιτρινόμαυρα θα αναγκαστεί να τα αποχωριστεί και στα 35 του να πάρει μια ακόμα μεγάλη απόφαση για ολόκληρο το ελληνικό μπάσκετ. Να μετακομίσει στο Τριφύλλι λέγοντας το ‘ναι’ στην εξαιρετική πρόταση του Παύλου Γιαννακόπουλου. Συγκεκριμένα, ο μεγαλομέτοχος του Τριφυλλιού θα ξοδέψει 1 δις δραχμές για να δει τον κορυφαίο Έλληνα μπασκετμπολίστα ντυμένο στα πράσινα και με αυτή την απόφαση του θα συμβάλλει στην αλλαγή της ιστορίας της ομάδας.

Εν κατακλείδι, ο Νίκος Γκάλης αποτελεί για τον περισσότερο φίλαθλο κόσμο τον μπασκετικό Θεό της Ελλάδας. Τον άνθρωπο που υπήρχε πριν έρθουν όλες αυτές οι επιτυχίες σε διεθνές, συλλογικό και ατομικό επίπεδο. Τον άνθρωπο που γύρω του χτίστηκε η θρυλική ομάδα του ’87 και λειτούργησε ως το απόλυτο πρότυπο αθλητή και ανθρώπου για τις επόμενες γενιές. Ωστόσο, πολλοί είναι αυτοί που θεωρούν κρίμα το γεγονός πως αποχώρησε από την ομάδα της Θεσσαλονίκης. Η ιστορία όμως έγραψε κεφάλαιο με τίτλο: Ο τελευταίος χορός ενός θρύλου στον Άρη.