ΑΕΚ-Ολυμπιακός: Τίποτα που δεν ξέραμε, τίποτα που μάθαμε

ΑΕΚ και Ολυμπιακός αναμετρήθηκαν στο ΟΑΚΑ για την τελευταία αγωνιστική των playoffs με τους Πειραιώτες να επικρατούν 3-2 με ανατροπή επί των «κιτρινόμαυρων». Μία ακόμα ημέρα στη δουλειά, θα πει κανείς.

Και εξηγούμεθα. Η ΑΕΚ για ακόμα ένα παιχνίδι έδειξε πως δεν είναι ικανή να διαχειριστεί καταστάσεις και ηττήθηκε με ανατροπή ΞΑΝΑ 3 μέρες μετά το χαστούκι από τον Άρη.

Ο Ολυμπιακός, από την άλλη, έδειξε πως όσο μπορεί να ανταποκριθεί όταν ο κλοιός σφίγγει, άλλο τόσο δεν μπορεί να είναι αυτός που ελέγχει τα πράγματα. Και it’s ok όταν είσαι οποιαδήποτε άλλη ομάδα, αλλά όχι όταν είσαι ο πρωταθλητής της χώρας.

ΑΕΚ: Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου

• Παγιδευμένη σε μία αέναη κατάσταση, από την οποία δεν φαίνεται να έχει σωτηρία. Αυτό είναι η φετινή ΑΕΚ. Και δεν αναφερόμαστε στο αγωνιστικό κομμάτι. Το αγωνιστικό διορθώνεται. Δύσκολα, αλλά διορθώνεται. Αυτό που δεν διορθώνεται είναι η νοοτροπία που φαίνεται να υπάρχει σχετικά με την απόδοση ευθυνών.
• Η ομάδα έμεινε εκτός Ευρώπης. Πραγματοποίησε μία από τις χειρότερες εμφανίσεις της τα τελευταία χρόνια και δεν βγήκε ούτε ένας να ζητήσει συγγνώμη. Μάλλον βγήκε, ο Αραούχο, αλλά μιλάμε για μία εξαίρεση γενικά στην ευρύτερη κατάντια του ελληνικού ποδοσφαίρου. Πόσω, δε, μάλλον στην κατάντια της ΑΕΚ. Δεν βγήκε, λοιπόν, ένας άνθρωπος να πάρει στις πλάτες του το φταίξιμο. Δεν βγήκε κάποιος να παραιτηθεί. Να δώσει εξηγήσεις. Δεν ζητήθηκαν εξηγήσεις από κανέναν πέραν του κόσμου.
• Ενός κόσμου που ξαναπήγε στο γήπεδο, χωρίς να έχει απολύτως κανέναν λόγο. Και αντί να καταθέσουν ψυχή τε και σώματι οι παίκτες στο χορτάρι, έκαναν το ίδιο ακριβώς με το ματς με τον Άρη. Σφαλιάρα στη σφαλιάρα. Και δυστυχώς, η ΑΕΚ βρίσκεται σε ένα σημείο όπου δύσκολα καταλαβαίνει κανείς τι μπορεί να τη σώσει. Όπως είπε και ο Ντέμης Νικολαΐδης «ακόμα και ο Μουρίνιο να έρθει στην ΑΕΚ, δεν σώζεται». Τόσο απλά. Τόσο ξεκάθαρα.

Ολυμπιακός: Δεν αδικεί τον εαυτό του γιατί δεν μπορεί διαφορετικά

Πολλοί θα πουν ότι ο Ολυμπιακός αδικεί τον εαυτό του με τέτοιες εμφανίσεις. Εμείς δεν συμφωνούμε. Ο Ολυμπιακός δεν αδικεί τον εαυτό του. Ο Ολυμπιακός δεν φαίνεται να μπορεί να κάνει κάτι άλλο. Δεν μπορεί να κυριαρχήσει μέσα στο γήπεδο. Φαίνεται πλέον καθαρά. Μοιάζει προβλέψιμος. Μοιάζει χαμένος κατά διαστήματα. Και όταν κερδίζει, κερδίζει γιατί δεν είναι τόσο κακός όσο ο αντίπαλος.

Και επαναλαμβάνουμε. Δεν είναι κακό αυτό. Όταν κερδίζεις, κερδίζεις. Δεν στο αφαιρεί κανένας αυτό. Αλλά όταν είσαι Ολυμπιακός, είσαι Ολυμπιακός. Είσαι ο πρωταθλητής. Είσαι η αδιαμφισβήτητα καλύτερη ομάδα της χώρας. Τουλάχιστον έτσι ισχυρίζεσαι. Όταν ισχυρίζεσαι κάτι, πρέπει να το αποδεικνύεις. Αλλιώς κατά τον κύριο Αυγολέμονο «να ‘χαμε να λέγαμε, να ‘χαμε να πούμε». Και κυρίως, όταν δεν αποδεικνύεις κάτι που ισχυρίζεσαι γίνεσαι σαν τους άλλους. Ναι. Τους άλλους. Αυτούς που είναι απέναντι και το μόνο που κάνουν είναι να μιλάνε. Καλά τα λόγια. Καλύτερες οι πράξεις. Και όπως έλεγε ένας παλιός, αυθεντικός Ολυμπιακός «τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι». Ο Ολυμπιακός πρέπει να ξαναγίνει η ομάδα που από το μισάωρο ήξεραν όλοι ότι θα κερδίσει. Κι ας ήταν 0-0. Κι ας έχανε. Αλλά το έβγαζε. Το εξέπεμπε. Τώρα… ας μη μιλήσουμε άλλο για το τώρα.