Δέκα αξέχαστοι αγώνες-πρεμιέρες της Formula 1

Έφτασε πάλι αυτή η όμορφη στιγμή του χρόνου. Η στιγμή που κάθε άνθρωπος που ασχολείται με αυτό το συναρπαστικό σπορ που λέγεται Formula 1 περιμένει. Η στιγμή που για πρώτη φορά, τα 5 κόκκινα φώτα ανάβουν για να σβήσουν και να σηματοδοτήσουν την επίσημη έναρξη μιας καινούργιας σεζόν. Διότι ας μην γελιόμαστε οι λεγόμενες season openers πάντα είναι ένα ξεχωριστό κομμάτι στην κουλτούρα της Formula 1. Βέβαια οι πρεμιέρες συνήθως -παρά τον ενθουσιασμό που φέρνουν- δεν συνοδεύονται και με το καλύτερο θέαμα. Ωστόσο ανα καιρούς έχουν υπάρξει και περιπτώσεις στις οποίες έχουν προσφέρει υψηλές συγκινήσεις. Και σε αυτές θέλουμε να σταθούμε.

Πόσο μάλλον όταν έχουμε μπροστά μας μια πολλά υποσχόμενη σεζόν σαν εκείνη του 2022. Με αφορμή λοιπόν τον πρώτο αγώνα του επερχόμενου -ελπίζουμε συναρπαστικού- πρωταθλήματος στο Μπαχρέιν στις 20 του μήνα Μαρτίου, εδώ στο Debut.gr κάνουμε ακόμη ένα ταξίδι στο χρόνο και σας παρουσιάζουμε τις δέκα κατά την δική μας οπτική πιο εμβληματικές, αξέχαστες πρεμιέρες στην ιστορία της Formula 1.

10. Αργεντινή 1972: To ατυχές ντεμπούτο του Ρόιτεμαν

O αείμνηστος Κάρλος Ρόιτεμαν υπήρξε ένα από τα πιο ξεχωριστά ταλέντα που δεν κέρδισαν ποτέ πρωτάθλημα. Εντυπωσιακό στην περίπτωση του, οτι από πολύ νωρίς έδειξε τις ικανότητες του. Από το ντεμπούτο του κιολας στον αγώνα της πατρίδας του το 1972 με την Brabham. Παρά την «ταμπέλα» του rookie, ο Ρόιτεμαν φρόντισε από νωρίς να δώσει στους συμπατριώτες του κίνητρο για να τον στηρίξουν. Αρχικά έκανε την έκπληξη, παίρνοντας την pole position από τον παγκόσμιο πρωταθλητή Τζάκι Στιούαρτ, ενώ βρέθηκε και στο grid της εκκίνησης 15 θέσεις πάνω από τον εμπειρότατο teammate του Γκράχαμ Χιλ!

Στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα, ο Αργεντίνος βρισκόταν στην 3η θέση και όλα έδειχναν πως θα έπαιρνε το παρθενικό του βάθρο στον πρώτο του αγώνα μπροστά στους συμπατριώτες του. Όμως λίγο πριν το φινάλε αναγκάστηκε να μπεί στα πιτ για αλλαγή ελαστικών και τελικά βγήκε 7ος. Το βάθρο τελικά συμπληρώθηκε από τον νικητή Τζάκι Στιούαρτ (Tyrell-Ford), τον Ντένι Χιούλμ (Μclaren) και τον Τζάκι Ίκς (Ferrari).

Η εξέλιξη πικρή για τον νεαρό τότε Αργεντίνο, όμως και πάλι ήταν ένα εξαιρετικό ντεμπούτο. Ειρωνεία πως αυτό ξανασυνέβη στον Ρόιτεμαν περίπου με τον ίδιο τρόπο. Όταν δύο χρόνια αργότερα (1974), στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος ξανά στην Αργεντινή, ο Ρόιτεμαν εκκίνησε 6ος και παραλίγο να κερδίσει, όμως μια βλάβη στα καύσιμα κατά τους τελευταίους γύρους σκότωσε το όνειρο του ρίχνοντας τον ξανά στην 7η θέση…

9. Μονακό 1961: To αριστούργημα του Μος

Ο Βρετανός Στέρλινγκ Μος, ο καλύτερος κατά πολλούς οδηγός που δεν πήρε παγκόσμιο πρωτάθλημα, έμπαινε στο πρωτάθλημα του 1961, ως αουτσάιντερ για τον τίτλο. Πόσο μάλλον όταν είχε τον ανταγωνισμό της θρυλικής εξακύλινδρης Ferrari 156 των Φιλ Χιλ, Ρίτσι Γκίντερ και Βόλφανγκ Φον Τριπς. Η Scuderia μπορεί να κυριάρχησε εκείνη τη σεζόν κατακτώντας το πρώτο «ντάμπλ» της ιστορίας της, όμως ήταν ο Μος που έκανε την έκπληξη με το… καλημέρα. Συγκεκριμένα στον αγώνα-πρεμιέρα εκείνης της χρονιάς που έλαβε χώρα στο Μονακό.

Ο Βρετανός πρώτα σόκαρε τους πάντες στις κατατακτήριες του Σαββάτου παίρνοντας μια αναπάντεχη pole position. Τη μέρα του αγώνα, ο Μος βρέθηκε στην εκκίνηση πίσω από τον Γκίντερ και τον teammate του Τζιμ Κλάρκ. Όμως στον 14ο γύρο πήρε τα ηνία του σχεδόν τρίωρου αγώνα. Μάλιστα μέχρι τα μισά του, είχε δημιουργήσει διαφορές που έφταναν μέχρι και τα 10 δευτερόλεπτα, επίδοση συγκλονιστική για τις περιορισμένες δυνατότητες της Lotus 18 που οδηγούσε. Η διαφορά «ψαλιδίστηκε», όμως ο Μος δεν απειλήθηκε ποτέ ουσιαστικά. Φτάνοντας τελικά πρώτος στη γραμμή του τερματισμού 3.6 δεύτερα μπροστά από όλες τις Ferrari. Μια σπουδαία νίκη για τον αείμνηστο Βρετανό. Με την οποία παράλληλα έγραφε και ιστορία όντας ο πρώτος -μέχρι τότε- οδηγός που κέρδιζε τρεις φορές τον ιστορικό αγώνα του πριγκιπάτου. Ολά αυτά σε μια μέρα που ο ίδιος ο Μος θα χαρακτήριζε αργότερα ως τον αγώνα της ζωής του.

8. Αυστραλία 1996: H μέρα που επέστρεψε το όνομα Βιλνέβ

Οι οδηγοί της Formula 1 συνήθως δεν βάζουν ψηλά τον πήχη από την πρώτη (τους) εμφάνιση. Όμως περιπτώσεις σαν του Ζακ Βιλνέβ στη Μελβούρνη το 1996, αποτελούν εντυπωσιακή εξαίρεση. Στο εναρκτήριο GP τον Μάρτιο εκείνης της χρονιάς, στην Αυστραλία και το ολοκαίνουργιο τότε Άλμπερτ Παρκ, ο γιος του θρυλικού Ζιλ Βιλνέβ, ερχόταν από την Αμερική ως πρωταθλητής στα Indycar. Κάτι που του εξασφάλισε την είσοδο στον μαγικό κόσμο της Fοrmula 1 και μάλιστα στην καλύτερη ομάδα εκείνης της περιόδου. Η οποία δεν ήταν άλλη από τη Williams. O Καναδός αξιοποίησε στο έπακρο τη δυναμική της FW18 τοποθετώντας τη στην πρώτη σειρά της εκκίνησης. Κερδίζοντας στις κατατακτήριες την pole position για 0.138 δέκατα του δευτερολέπτου από τον teammate του Ντέιμον Χιλ.

Στον αγώνα, ο Βιλνέβ έκανε φανταστική εκκίνηση και ηγούνταν στο μεγαλύτερο μέρος του. Όμως μια διαρροή λαδιού λίγους γύρους πριν το φινάλε χάρισε τελικά τη νίκη στον Χιλ. Την 14η στην καριέρα του Βρετανού, ο οποίος και ισοφάριζε εκείνη τη μέρα τον σπουδαίο πατέρα του Γκράχαμ Χιλ σε νίκες. Το βάθρο συμπλήρωσε η Ferrari του Έντι Ιρβάιν. Ο rookie Βιλνέβ όμως κατάφερε να κερδίσει τις εντυπώσεις με το… καλημέρα. Ενώ έναν χρόνο αργότερα (1997) θα κέρδιζε το ένα και μοναδικό του παγκόσμιο πρωτάθλημα.

Ο αγώνας αυτός έμεινε στην ιστορία και για δύο ακόμη λόγους. Πρωτίστως αποτέλεσε την… απαρχή της -λαμπρής- εποχής Μίκαελ Σουμάχερ για τη Ferrari. Κι ας εγκαινιάστηκε αυτή με εγκατάλειψη του Σούμι στον 35ο γύρο λόγω βλάβης στα φρένα… Ο δεύτερος και πιο χαρακτηριστικός ήταν το τρομακτικό ατύχημα του Μάρτιν Μπράντλ στον πρώτο γύρο. Όταν η Jordan του αναποδογύρισε, αφού πρώτα σκαρφάλωσε πάνω από τη Mclaren του Ντέιβιντ Κούλθαρντ. Ο Μπράντλ παραδόξως δεν τραυματίστηκε και κέρδισε το χειροκρότημα του κοινού, καθώς έτρεχε πίσω στα pits για να πάρει το εφεδρικό μονοθέσιο για την επανεκκίνηση.

7. ΗΠΑ 1990: Αλεζί εναντίον Σένα

Ο πρώτος αγώνας της τελευταίας δεκαετίας του 20ου αιώνα, πραγματοποιήθηκε στους δρόμους του Φοίνιξ στην Αριζόνα των ΗΠΑ. Μια πίστα που πιθανότατα δεν θα θυμόταν κανείς αν δεν γινόταν ο τόπος τέλεσης για μια από τις αξιομνημόνευτες μάχες της ιστορίας του σπορ. Με τον σπουδαίο Άιρτον Σένα, να δυσκολεύεται εκείνο το συννεφιασμένο μεσημέρι της 11ης Μαρτίου 1990 από έναν Γάλλο. Μόνο που εκείνος δεν ήταν ο μεγάλος του αντίπαλος Αλέν Πρόστ, αλλά ένας συμπατριώτης του που θα εμφανιζόταν δυναμικά στο προσκήνιο. Το όνομα του; Ζαν Αλεζί.

Η αναπάντεχη βροχή στις κατατακτήριες και η καλύτερη απόδοση των ελαστικών της Pirelli που χρησιμοποιούσαν πολλές μικρομεσαίες ομάδες (σ.σ υπήρχαν δύο εταιρείες ελαστικών το ’90 – Goodyear και Pirelli) διαμόρφωσαν ένα… ακραίο grid για τον αγώνα. Η Mclaren του Γκέρχαρντ Μπέργκερ μπορεί να πήρε την pole, όμως πίσω ακολουθούσαν η Minardi του Πιερλουίτζι Μαρτίνι στην 2η θέση και η Dallara του Αντρέα ντι Τσέζαρις στην 3η. Ο Αλεζί με την Tyrrell του βρέθηκε στην 4η θέση ακριβώς μπροστά από τον 5ο Σένα. Στην εκκίνηση του αγώνα, ο Αλεζί πήρε την πρωτοπορία μπροστά από τους Μπέργκερ, Ντι Τσέζαρις, Σένα, Μαρτίνι και Πικέ. Ο Σένα χρειάστηκε αρκετό
χρόνο μέχρι να αναρριχηθεί στη 2η θέση. Κάτι που επέτρεψε στον Αλέζι να χτίσει μια καλή διαφορά μέχρι τα μέσα του αγώνα.

Τότε ο Βραζιλιάνος άρχισε να πλησιάζει. Στον 34ο γύρο ο Σένα επιτέθηκε, αλλά ο Αλεζί «έκλεισε την πόρτα» μένοντας πρώτος. Στον επόμενο γύρο όμως, ο Σένα ανέβηκε στην πρώτη θέση την οποία και τελικά πήρε. Βλέποντας πρώτος την καρό σημαία 8.6 δευτερόλεπτα μπροστά από την Tyrrell του Γάλλου. Ο Αλεζί μπορεί να έχασε τον αγώνα, όμως κέρδισε τις εντυπώσεις και το σεβασμό όλων. Επίσης η εμφάνιση εκείνη, ήταν που του έδωσε και το χρίσμα του «μελλοντικού πρωταθλητή», παρότι η καριέρα του δεν θα είχε τελικά την ανάλογη συνέχεια…

6. Αυστρία 2020: Το δράμα του Σπίλμπεργκ

To 2020 μπορεί να πέρασε στην παγκόσμια ιστορία ως η χρονιά του κορονοϊού, όμως προσέφερε στην F1 ένα πρωτάθλημα ιστορικό και γεμάτο θεαματικούς αγώνες. Από την έναρξη του κιολας! Η εξ αναβολής… πρεμιέρα της σεζόν (προηγήθηκε η ακύρωση του GP Αυστραλίας ελέω covid-19 και το lockdown), πραγματοποιήθηκε τον Ιούλιο εκείνης της χρονιάς στην Αυστρία και το Red Bull Ring. Οι κατατακτήριες είδαν τον Βάλτερι Μπότας να παίρνει την pole. Με τον Λιούις Χάμιλτον να κάνει το 1-2 για τη Mercedes και τον Μαξ Φερστάπεν να συμπληρώνει την τριάδα. Όμως μια παραβίαση κίτρινης σημαίας από τον Βρετανό του έδωσε ποινή τριών θέσεων. Έτσι βρέθηκε στη σχάρα εκκίνησης 5ος πίσω από τους Λάντο Νόρις (Mclaren) και Αλεξάντερ Άλμπον (Red Bull).

Από την εκκίνηση και για το μεγαλύτερο διάστημα του ο αγώνας ήταν ήρεμος με τον Μπότας πρωτοπόρο. Ενώ και η εγκατάλειψη της Red Bull του Φερστάπεν στον 11ο γύρο του αγώνα, φάνηκε να… δίνει στη Mercedes ένα εύκολο 1-2. Ωστόσο τα πολλά αυτοκίνητα ασφαλείας (3 συνολικά) επηρέασαν σημαντικά την ροή του αγώνα. Με το τελευταίο από αυτά να… ανακατέυει την τράπουλα υπέρ του Αλεξάντερ Άλμπον. Ο οποίος εκμεταλλευόμενος το καθεστώς αυτοκινήτου ασφαλείας, έβαλε φρέσκα ελαστικά και όντας πίσω από τις δύο Mercedes προσπάθησε να σώσει την παρτίδα για την Red Bull. Στην τελευταία επανεκκίνηση (61ος γύρος), ο Βρετανοταυλανδός πίεζε τον Χάμιλτον, ωστόσο στην προσπάθεια του να τον περάσει, ο δεύτερος τον ώθησε εκτός πίστας. Χάνοντας τη δυνατότητα να διεκδικήσει μέχρι και τη νίκη. Ο Χάμιλτον αργότερα τιμωρήθηκε με 5 δευτερόλεπτα ποινή.

Τελικά ο Μπότας πήρε την καρό σημαία με τον Σάρλ Λεκλέρ να ακολουθεί στη δεύτερη θέση, μετά από μια εξωπραγματική εμφάνιση για την κάκιστη Ferrari SF-1000. Το podium συμπλήρωσε -για πρώτη φορά στην καριέρα του- ο Λάντο Νόρις. Ο Βρετανός με τρομερό ρυθμό στον τελευταίο γύρο, έριξε τη διαφορά του με τον τιμωρημένο Χάμιλτον κάτω από τα 5 δεύτερα που τον χώριζαν από την 3η θέση. Σημειώνοντας παράλληλα και τον ταχύτερο γύρο. Κάπως έτσι, χάρισε και στη Mclaren το πρώτο της βάθρο της στην F1 μετά το 2014. Μια δραματική πρεμιέρα με 9 εγκαταλείψεις και αγωνία μέχρι το φινάλε. Σέ έναν αγώνα που δυστυχώς πραγματοποιήθηκε χωρίς θεατές λόγω της πανδημίας.

5. Αργεντινή 1955: Στο καυτό Μπουένος Άιρες

Τον Ιανουάριο του 1955, το Μπουένος Αίρες της Αργεντινής φιλοξένησε τον πρώτο αγώνα εκείνης της χρονιάς. Ο οποίος έμελλε να καταγραφεί και ως ένας από τους πιο ζεστούς στην ιστορία της Formula 1. Οι θερμοκρασίες ξεπερνούσαν τους 40 βαθμούς, γεγονός που αυτονόητα δημιούργησε προβλήματα σε οδηγούς και ομάδες και συνθήκες αποπνικτικές για οδήγηση. Πόσο μάλλον στα δεδομένα εκείνων των εποχών. Παρόλα αυτά, ο καυτός αργεντίνικος ήλιος δεν εμπόδισε τον τοπικό ήρωα Χουάν Μανουέλ Φάντζιο να πάρει μια σπουδαία νίκη για τη Mercedes έπειτα απο 96 ολόκληρους γύρους στην πίστα των αδερφών Γκαλβέζ!

Ο Φάντζιο μάλιστα ήταν μαζί με τον συμπατριώτη του Ρομπέρτο Μιέρες -που βγήκε 5ος-  οι μοναδικοί που ολοκλήρωσαν τον αγώνα χωρίς να παραδώσουν το μονοθέσιο τους σε teammate. Πράγμα που επιτρεπόταν βάσει των τότε κανονισμών. Μια έντονη πρεμιέρα στον δρόμο του Φάντζιο προς την κατάκτηση ενός ακόμη πρωταθλήματος. Του τρίτου συγκεκριμένα από τα πέντε του θρυλικού Αργεντίνου (1951, 1954, 1955, 1956, 1957).

4. Aυστραλία 2002: Το «βάθρο» του Γουέμπερ

To Άλμπερτ Πάρκ, πέραν του παραδοσιακού συνήθως σημείου αφετηρίας, είναι μια πίστα που προσφέρει και εντυπωσιακά ατυχήματα. Όμως κανένα δεν συγκρίνεται με την καραμπόλα στην εκκίνηση του εναρκτήριου αγώνα του 2002. Mε τη σκηνή της απογείωσης του Ράλφ Σουμάχερ έπειτα της επαφής του με τη Ferrari του Ρούμπενς Μπαρικέλο (φώτο) να παραμένει εικονική. Την ίδια ώρα πίσω τους χάος επικράτησε στην πρώτη στρoφή. Ένας αμφίρροπος αγώνας με συνολικά 14 εγκαταλείψεις οι 8 εξ’ αυτών στον πρώτο γύρο!!  Ο Μίκαελ Σουμάχερ (Ferrari) μπορεί να κέρδισε, με τους Χουάν Πάμπλο Μοντόγια (Williams) και Κίμι Ραικόνεν (Mclaren) να συμπληρώνουν το βάθρο, όμως τα βλέμματα στράφηκαν στον Μάρκ Γουέμπερ.

Ο τοπικός ήρωας που έκανε τότε το ντεμπούτο του με την Minardi, απέφυγε τον χαμό του πρώτου γύρου και με μια τρομερή εμφάνιση κατάφερε από 18ος να μπει στους βαθμούς τερματίζοντας 5ος. Το αποτέλεσμα ήταν σαν νίκη για τη μικρή ιταλική ομάδα που πανηγύρισε την καλύτερη της επίδοση μετά απο 8 χρόνια. Μετά το τέλος του αγώνα μάλιστα, ο Γουέμπερ έλαβε ειδική άδεια για να ανέβει στο βάθρο παρέα με τον επίσης Αυστραλό ιδιοκτήτη της Minardi, Πολ Στόνταρντ. Οι οποίοι και πανηγύρισαν την επιτυχία ενώπιον χιλιάδων συμπατριωτών τους.

3. Βραζιλία 1989: O βρυχηθμός του «Il Leone»

To 1989, η Ferrari καινοτομούσε έχοντας το πρώτο στην ιστορία μονοθέσιο με ημι-αυτόματο κιβώτιο ταχυτήτων. Παράλληλα ο ερχομός του σπουδαίου Νάιτζελ Μάνσελ από την Williams συνδυαστικά με την παρουσία του Γκέρχαρντ Μπέργκερ γέννησε μεγάλες φιλοδοξίες. Ωστόσο η F640 παρά την ταχύτητα της έπασχε από έλλειψη αξιοπιστίας. Τόσο που στις χειμερινές δοκιμές δεν κατάφερε να καλύψει ούτε μια φορά απόσταση αγώνα χωρίς κάποια μηχανική βλάβη. Ο Μάνσελ δεν περίμενε πολλά από την πρεμιέρα του Ρίο ντε Τζανέιρο. Αντιθέτως, επηρεασμένος από τις δοκιμές και την κυριαρχία της McLaren-Honda των Πρόστ και Σένα, ο Βρετανός ήταν τόσο σίγουρος στην εγκατάλειψη του, που έκανε κράτηση στα αεροπορικά του εισιτήρια για να φύγει νωρίς!

Όμως κόντρα στα προγνωστικά και τα λεφτά του, ο Βρετανός όχι απλά παρέμεινε στον αγώνα, αλλά χάρις σε δύο προσπεράσεις επί των Ρικάρντο Πατρέζε και Αλέν Πρόστ ανέβηκε στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου στο ντεμπούτο του με τη Ferrari! Με τον «il leone» όπως τον έλεγαν οι tifosi, να πανηγυρίζει μια απ’ τις μεγαλύτερες του νίκες. Και ακόμα και το κομμένο του δάχτυλο κατά την απονομή των τροπαίων δεν μπόρεσε να κάμψει τη χαρά του…

Ο αγώνας αυτός είχε ακόμη μια ξεχωριστή ιστορία. Ενός επίσης Βρετανού του Τζόνι Χέρμπερτ. Στο ντεμπούτο του στην Formula 1 και μην έχοντας αναρρώσει πλήρως από τα τραύματα του και στα δύο πόδια, λόγω ενός προγενέστερου ατυχήματος σε αγώνα του για την Formula 3000 στο Brands Hatch, κατάφερε να βάλει την Benetton του στους βαθμούς με μια ηρωική 4η θέση. Τερματίζοντας σχεδόν 8 δευτερόλεπτα μπροστά από τον teammate του Αλεσάντρο Νανίνι που βγήκε 6ος!  Ήταν ο τελευταίος αγώνας Formula 1 στην πίστα της Tζακαρεπάγκουα προτού το GP Βραζιλίας μεταφερθεί ένα χρόνο αργότερα (1990) στο Σαο Πάολο και την πίστα του Ιντερλάγκος. Εκεί όπου λαμβάνει χώρα μέχρι σήμερα.

2. Νότια Αφρική 1982: Η απαρχή του… χάους

Η πρεμιέρα του 1982 ήταν προγραμματισμένη για τη Νότια Αφρική και το σιρκουί του Κυαλάμι. Ωστόσο λίγο έλειψε να ακυρωθεί εξαιτίας μιας απεργίας και μάλιστα των οδηγών. Οι τελευταίοι προχώρησαν σε αυτή την κίνηση, διαμαρτυρόμενοι των αλλαγών που ήθελε να κάνει η FISA (πρόδρομος της FIA) στα κριτήρια για τις αγωνιστικές τους άδειες. Σύμφωνα με τους νέους κανόνες, οι οδηγοί (θα) υποχρεούνταν να μείνουν στην ίδια ομάδα τουλάχιστον 3 χρόνια, να δηλώνουν πόσα λεφτά κέρδιζαν, ενώ τους απαγορευόταν και οποιαδήποτε κριτική στην διοργανώτρια αρχή. Οι οδηγοί αντέδρασαν τόσο έντονα που αντί να βγουν στην πίστα για δοκιμές, πήραν ένα minibus και πήγαν σε κοντινό ξενοδοχείο στο Γιοχάνεσμπουργκ για χαλάρωση!

Παρότι τα αίματα άναψαν αρκετά, τελικά βρέθηκε συμβιβασμός και ο αγώνας έγινε κανονικά. Για την ιστορία νικητής ήταν ο “καθηγητής” Αλέν Πρόστ για λογαριασμό της Renault. Η σεζόν όμως άρχιζε με δράμα. Δεδομένου μάλιστα τι ακολούθησε εκείνη τη χρονιά θα μπορούσε να πει κάποιος πως εκείνη ήταν η άτυπη αρχή ενός χάους. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Μια από τις δραματικότερες σεζόν της ιστορίας του σπορ. Όπου μέχρι την κατάκτηση του τίτλου από τον Κέκε Ρόσμπεργκ, είχε 11 διαφορετικούς νικητές σε 16 GP, αγώνες-θρίλερ όπως του Μόντε Κάρλο, αλλά δυστυχώς και τραγωδίες. Όπως το ατύχημα που τερμάτισε την καριέρα του Ντιντιέ Πιρόνι και τον θάνατο του σπουδαίου Ζιλ Βιλνέβ τον Μάιο εκείνης της χρονιάς στο Βελγικό GP.

Μια σεζόν που η εικόνα της σκιαγραφείται πλήρως στα λόγια του σπουδαίου Βρετανού δημοσιογράφου στα motorsports Νάιτζελ Ρόμπακ που έγραψε: « To 1982 ήταν μια απαίσια χρονιά, σημαδεμένη από τραγωδία, έριδες και απληστία. Και όμως προσέφερε κάποια από την πιο θρυλική δράση που είδαμε ποτέ »

1. Αυστραλία 2009: Ο θρίαμβος της Brawn GP

Ένα από τα ωραιότερα πράγματα στον αθλητισμό είναι οι ανατροπές. Οταν το φαβορί αποτυγχάνει για αναδειχθεί η λάμψη ενός outsider. Μια μαγεία την οποία ζήσαμε όλοι το 2009 με την περίπτωση της Brawn GP. Οταν η Honda αποχώρησε απο την Formula 1 τον Δεκέμβριο του 2008 ,λόγω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, η είδηση στο paddock έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία. Με μια ολόκληρη ομάδα και τους ανθρώπους της να αγωνιούν για το μέλλον τους τον επερχόμενο χειμώνα. Μέχρι που εμφανίστηκε ως σανίδα σωτηρίας, η εξαγορά της για ένα μόλις δολάριο (!!) από τον Ρός Μπρον. Ο οποίος ξαναέφτιαξε την ομάδα εκ του μηδενός, μετονομάζοντας τη σε Brawn GP.

Χτισμένη από τα απομεινάρια της Honda, η νεοσύστατη ομάδα των Τζένσον Μπάτον και Ρούμπενς Μπαρικέλο παρά τις θετικές εντυπώσεις που δημιούργησε στα pre-season, έμπαινε στο πρωτάθλημα του 2009 ως το απόλυτο outsider. Όμως μια μείξη από τις τότε αλλαγές των κανονισμών (ειδικά στην αεροδυναμική), καινοτομίες της Brawn όπως ο περίφημος διπλός διαχύτης (double diffuser) και η προμήθεια κινητήρων από την Mercedes συνομώτησαν στο να φτιαχτεί ένα αμάξι-πύραυλος. Το οποίο ήταν θέμα χρόνου να… πετάξει.

Πράγμα που και έγινε στην πρεμιέρα της Μελβούρνης τον Μάρτιο του 2009. Με τους Μπάτον και Μπαρικέλο να κάνουν το 1-2 στις κατατακτήριες του Σαββάτου. Επίτευγμα που επαναλήφθηκε και την επόμενη μέρα στον αγώνα!! Ένας πραγματικός θρίαμβος μιας ομάδας που προ λίγων εβδομάδων δεν ήξερε καν το μέλλον της, ξεκίνησε δίχως στήριξη από χορηγούς και τελικά σόκαρε τους πάντες. Κερδίζοντας στο τέλος της χρονιάς το «νταμπλ» σε οδηγούς και κατασκευαστές! Όλα αυτά στην μια και μοναδική (όπως έμελλε) σεζόν ύπαρξης της. Αδιαμφισβήτιτα ένα από τα ομορφότερα σύγχρονα παραμύθια του παγκόσμιου αθλητισμού.

Αντί επιλόγου και για να αποφευχθούν ενδεχόμενες αδικίες ή παραλείψεις της λίστας μια τιμητική αν και επιγραμματική αναφορά και σε άλλες επίσης αξιομηνμόνευτες πρεμιέρες. Όπως της Αυστραλίας το 1999 και 2007, της Βραζιλίας το 1994 και ο εναρκτήριος αγώνας της περσινής σεζόν στο Μπαχρέιν.

Ευχή όλων μας (και) η φετινή πρεμιέρα να προσφέρει τέτοια δράση, ώστε να κερδίσει μια θέση σε παρόμοιες μελλοντικές λίστες. Όπως φυσικά και οι ευχές όλων μας για μια καλή σεζόν. Με την ελπίδα και φιλοδοξία να γίνουμε μάρτυρες ένα εξίσου ιστορικού ή και θρυλικότερου ακόμη και από του περσινού πρωταθλήματος.