H… Ναδαλειάδα

Το συμπέρασμα είναι ομόφωνο, Ράφα Ναδάλ είσαι ψυχάκιας!

Από την διαβλεπόμενη ήττα στον τελικό του Αυστραλιανού Όπεν, στα περασμένα μεγαλεία και την εύλογη ατάκα «δώστε χώρο στα νιάτα»… σε μία μυθική ανατροπή. Εκ των σπουδαιότερων της σύγχρονης ιστορίας, με τον Ναδάλ να δένει θηλιά γύρω από τον λαιμό τα έτη που τον χωρίζουν με τον Ντανίιλ Μεντβέντεφ.

Οφείλω πρώτα να εξηγήσω τι εννοώ, για να μην παρερμηνεύσουμε τον χαρακτηρισμό: ψυχάκιας για την νίκη, την επικράτηση και την ρουτίνα που επαναλαμβάνει ουκ ολίγες φορές κατά την διάρκεια της εκάστοτε αναμέτρησης, αποτελεί ακράδαντη απόδειξη.  Μου θυμίζει τον τρόπο που προσέγγιζε το μπάσκετ ο Βασίλης Σπανούλης… άλλος «άρρωστος» από εκεί.

Όμως, η βραδιά ανήκει στον Ισπανό και εμείς πρέπει να του αποδώσουμε τα πρέποντα!

Ναδάλ σημαίνει άρνηση παραίτησης

Νιώσαμε την ιστορία να γράφεται μπροστά μας, το μελάνι να στεγνώνει στην σελίδα, μολονότι η πένα λίγο έλειψε να μείνει εγκαταλελημμένη στο γραφείο.

Έλειψε δεν λες τίποτα, με δύο σετ πίσω ποιος θα περίμενε ότι θα εντόπιζε την απαραίτητη ψυχική δύναμη στην ψυχή του για να παλέψει: να σωθεί από το κάζο. Το δεύτερο σετ έμοιαζε σαν ρόλερ-κόστερ συναισθημάτων για τον Ναδάλ, αφού η ισοφάριση του γλίστρησε μέσα από τα ιδρωμένα χέρια του με 6-7 σετ.

Εκεί οι περισσότεροι θα χαμήλωναν την άμυνα τους, θα αφηνόντουσαν στα συναισθήματα τους και η απογοήτευση θα απόφερε το τελειωτικό χτύπημα… μόνο αυτός πίστεψε στις δυνάμεις του, στον εαυτό του και στο διακοσμημένο παρελθόν του. Παρακολουθούσα την αναμέτρηση στο κανάλι του ESPN, σε ένα από τα διαλείμματα έπειτα το πέρας του δεύτερου σετ, εμφανίστηκε μία καρτέρα.

Τελευταία φορά που ο Ναδάλ επέστρεψε από 2-0 σετ, ήταν στον τέταρτο γύρο του Γουίμπλεντον το 2007, όπου έφτασε μέχρι τον τελικό και ηττήθηκε από τον αδάμαστο Ρότζερ Φέντερερ με 3-1.

Λίγα χρόνια αργότερα το έκανε πάλι...

Κόλλησε τον χρόνο..

Εκεί και που οι Βασιλείς πηγαίνουν μόνοι τους, ουδέποτε ο Ναδάλ δεν πάλεψε όσο τώρα. Κυριολεκτικά στα όρια. Δεν αγωνίστηκε μόνο με τον τίτλο του αουτσάιντερ, πίσω με δύο σετ αλλά κυρίως με τον πατέρα χρόνο. Το καταραμένο ρολόι που δεν σταματάει, εκείνο που τον οδήγησε στο χειρουργείο πολλές φορές, εκείνο που απορροφούσε σιγά-σιγά την ενέργεια από το κορμί του και του υπενθύμιζε πως οι μέρες της κυριαρχίας λιγοστεύουν.

Δάκρυα έπειτα από κάθε τραυματισμό, δάκρυα και σήμερα. Επικαλέστηκε την φωνή του σαφώς ταγμένου υπέρ του κόσμου, έσφιξε τα δόντια και το γύρισε… σε vintage Ναδάλ με περισσότερο πάθος, σφυροκοπήματα από πλευρά σε πλευρά και ένα βλέμμα που τα έλεγε όλα.

«Δεν θα μου το αρνηθείς σήμερα»!

Τέσσερις χαμένοι τελικοί, δεκατρία χρόνια μακριά από την κορυφή στο Αυστραλιανό Όπεν (2009) και ένα κεφάλαιο που έψαχνε παθιασμένα τον επίλογο.

Θύμα της ιστορίας ο Ντανίιλ Μεντβέντεφ, της πλοκής που έστησε η πανούργα μοίρα και της εποποιίας που γεύτηκε ο αντίπαλός του.

Το φράγμα των 20 Grand Slam

Θεωρούσαμε δεδομένο πως την τριπλή ισοβαθμία θα την έσπαγε ο Νόβακ Τζόκοβιτς, και όχι άδικα. Η προηγούμενη δεκαετία του ανήκει και με τον ίδιο ξέφρενο ρυθμό εξακολουθεί να πορεύεται. Παρόλα αυτά, να ξεγράφεις τον Ναδάλ ή τον Φέντερερ φαντάζει αλλοπρόσαλλή ιδέα, άμυαλη και επί της ουσίας άτοπη.

Πλέον, ο Ράφα των court μοστράρει 21 τίτλους Grand Slam, να στέκεται μόνος στην σχετική λίστα και κανένας δεν γνωρίζει τι μέλλει γενέσθαι. Κατόρθωσε να τραβήξει τα φώτα της δημοσιότητας πάνω του, αυτά που τον αποθανάτιζαν τόσα χρόνια και τον έχουν μελετήσει καλύτερα… και από την γυναίκα του.

Οι σκηνές έπειτα την λήξη θα μείνουν για πάντα στο κολλάζ του αθλήματος, σαν να ήταν η πρώτη φορά. Χαμένος στο court, να κοιτάει δεξιά και αριστερά, να κατευθύνεται στους δικούς του ανθρώπους εμφανέστατα συγκινημένος, να λυγίζει όσο ποτέ όντας στο προσκήνιο, εξωτερίκευσε κάθε συναίσθημα του και εμείς γυρίσαμε δεκαετίες πριν… τότε που όλα άρχιζαν.

Απέδωσε τον αμέτρητο σεβασμό του στον Ντανίιλ Μεντβέντεφ την ώρα της απονομής και δέχθηκε τις δάφνες ενός γεννημένου νικητή. Ελάχιστοι στα χρονικά έμαθαν να χάνουν, να δέχονται την ανωτερότητα του άλλου… ο Ναδάλ δεν την αποδεχόταν απλώς, την χειροκροτούσε!

Εκείνος, ο εαυτός του και το υπ’ αριθμόν νούμερο 21!

Οι σκέψεις ενός πολυνίκη… 

Πως τα έφερε ο καιρός; Πληροφορίες ανέφεραν πριν την εκκίνηση της διοργάνωσης ότι ο Ναδάλ θα έχανε την κούρσα λόγω τραυματισμού και να είμαστε ευγνώμονες αν κατέβει αγκαζέ με την ρακέτα. Προσωπικά, είμαι πάντα χαρούμενος όταν το βλέπω, καθώς μεγαλώσαμε κατά κάποιον τρόπο μαζί του. Πλέον, έχω έναν ακόμα λόγο να χοροπηδάω στους διαδρόμους και στο μπαλκόνι του σπιτιού μου!

Καταλάβαινες αν εστίαζες προσεκτικά στις αντιδράσεις και στις κινήσεις για ενδεχόμενη απόσυρση, για την αποστράτευση ενός αληθινού ταυρομάχου… που έπιανε την ρακέτα σαν τα κέρατα του άγριου ζώου. Οι σκέψεις αυτές θαρρώ ξεθώριασαν προς στιγμής, αν και φαντάζει υπερβολικά ιδανικό το «αντίο» στον απόηχο του συγκεκριμένου θριάμβου.

Γιατί οι κορυφαίοι τυχαίνει να φεύγουν με το κεφάλι χαμηλά, ίσως έτσι το ορίζει μία ανυπέρβλητη δύναμη… για να τους υπενθυμίζει ότι δεν μπορούν να κοιτούν μονάχα τον ουρανό!