Ολυμπιακός και ΑΕΚ, ένα ντέρμπι δύο φιλοσοφίες

Ολυμπιακός και ΑΕΚ αναμετρήθηκαν στο ΟΑΚΑ στο ντέρμπι κορυφής, με τον Ολυμπιακό να επικρατεί με 3-2 και να φεύγει νικητής. Πλέον, οι Πειραιώτες ξέφυγαν στο +6 στη βαθμολογία και το μεταξύ τους παιχνίδι μας έδωσε πολύτιμα μαθήματα. Τόσο για τα θετικά όσο και για τα αρνητικά πρόσημα της κάθε ομάδας.

Ο Ολυμπιακός πρέπει να μάθει να «σέβεται» τον εαυτό του

Για ακόμα ένα ντέρμπι -και κυρίως με την ΑΕΚ- είδαμε τον Ολυμπιακό να είναι απόλυτα κυρίαρχος στο χορτάρι. Αποφασισμένος, δραστήριος, δημιουργικός και αποτελεσματικός. Ίσως το σημαντικότερο. Οι «ερυθρόλευκοι» κατέστησαν σαφές στην ΑΕΚ πως είναι εκείνοι το «αφεντικό» του παιχνιδιού από πολύ νωρίς. Και όχι, δεν αναφερόμαστε μόνο στο γρήγορο γκολ του Ακιμπού Καμαρά. Αλλά και στο πόσο εύκολα και χωρίς άγχος έφτασαν στο 2-1 μετά την ισοφάριση.

Ο Ελ Αραμπί συγκεντρώνει στο πρόσωπό του ένα βασικό χαρακτηριστικό όλου του Ολυμπιακού τα τελευταία δύο χρόνια. Την εκμετάλλευση. Ο στράικερ του Ολυμπιακού εκμεταλλεύεται κάθε φάση, κάθε ευκαιρία, κάθε λάθος και αδράνεια των αντιπάλων. Όπως κάνει και σύσσωμος ο Ολυμπιακός. Οι Πειραιώτες δεν είναι η ομάδα που θες να κάνεις λάθος απέναντι της. Αντιθέτως, είναι η ομάδα που κάθε αντίπαλος θα πρέπει να κάνει το τέλειο παιχνίδι επί 90 λεπτά για να διεκδικήσει αποτέλεσμα. Αγχωτικό; Σαφώς. Το τέλειο παιχνίδι και αμυντικά και επιθετικά δεν είναι εύκολο. Βέβαια, αν πρόκειται για την ΑΕΚ, οι απαιτήσεις είναι πολύ υψηλότερες, αλλά αυτό θα αναλυθεί παρακάτω. Ο Ολυμπιακός, λοιπόν, έχει κατορθώσει να πετύχει κάτι που άλλες ομάδες προσπαθούν χρόνια να χτίσουν. Τη βεβαιότητα. Όχι μόνο βεβαιότητα ως προς την έκβαση της ροής του αγώνα. Βεβαιότητα ως προς το ότι ακόμα κι αν στραβώσουν τα πάντα, πάλι θα βρεθεί λύση.

Και κάπου εδώ, οδηγούμαστε στην κατακλείδα και το «αρνητικό» του Ολυμπιακού. Για να δικαιολογήσουμε τον τίτλο μας, ο Ολυμπιακός θα πρέπει να μάθει να σέβεται τον εαυτό του. Και κυρίως, τον κόπο του. Εν προκειμένω, στο ματς με την ΑΕΚ, είδαμε τους Πειραιώτες να «κλειδώνουν» τους γηπεδούχους, να βρίσκονται με άνεση μπροστά στο σκορ με 3-1 και τα τελευταία δέκα λεπτά να παίζουν με το άγχος της ισοφάρισης. Ο Ολυμπιακός δεν το αξίζει αυτό. Η εικόνα του τουλάχιστον. Αδικεί τον εαυτό του όταν δεν «καθαρίζει» τα παιχνίδια που είναι δικά του και επιτρέπει στον αντίπαλο να έχει ελπίδες. Ελπίδες που ουσιαστικά εκείνος παραχωρεί.

ΑΕΚ: Μισό βήμα μπροστά, δύο βήματα πίσω

Η ΑΕΚ του Γιαννίκη αρέσει. Όχι εξωφρενικά αλλά αρέσει. Ωστόσο, της έλειπε το crash test που χρησιμοποιούν σε ποδοσφαιρικές αναλύσεις. Το ματς, δηλαδή, εκείνο που θα έπαιζε κόντρα σε έναν μεγάλο αντίπαλο, ο οποίος θα την δυσκόλευε. Ο Ολυμπιακός ήταν η καλύτερη ευκαιρία να αποδείξει πως έχει μπει σε νέα τροχιά.

Θέλετε επειδή έχει να τον κερδίσει τρία χρόνια; Θέλετε επειδή ο Ολυμπιακός παίρνει τα ντέρμπι με την ΑΕΚ τελευταία σχετικά εύκολα; Πάντως είναι κοινώς αποδεκτό πως το χθεσινό παιχνίδι θα έδινε απαντήσεις για την ΑΕΚ. Και λίγη ώρα αφότου έχει τελειώσει, είναι ασφαλές το συμπέρασμα πως οι απαντήσεις αυτές δεν περνάνε τάξη την «Ένωση».

Κι αυτό γιατί παρουσιάστηκε αρκετά αποδιοργανωμένη. Αποδιοργανωμένη από την άποψη ότι αποφάσιζε να παίξει ποδόσφαιρο για κάποιο χρονικό διάστημα και για άλλα έσβηνε τους διακόπτες. Και όπως είπαμε παραπάνω, ο Ολυμπιακός εκμεταλλεύεται αυτά τα «κενά» συγκέντρωσης. Και η ΑΕΚ το πλήρωσε. Ειδικά στο τρίτο γκολ, αποτυπώνεται με ακρίβεια αυτό που σχολιάζουμε. Μία πάσα προς τα πίσω, χωρίς πλήρη έλεγχο της φάσης και φυσικά η «τιμωρία» του Ελ Αραμπί.

Μία ομάδα, δύο διαφορετικές εικόνες. Μία σοβαρή επίθεση που εκμεταλλευόταν τα λάθη του αντιπάλου και μία άμυνα που την πρόδιδε. Η ΑΕΚ αρέσει, αλλά θέλει ακόμα πολλή δουλειά.