Ο ηγέτης που δεν πέτυχε όσα πραγματικά θα μπορούσε

Παλεύω αυτόν τον πρόλογο καμία βδομάδα. Δεν μου βγαίνει. Κάθε ιδέα είναι λίγο χειρότερη από την προηγούμενη, σαν να μην ξέρω για τι θέλω να μιλήσω. Όμως ξέρω. Αφορμή αποτέλεσε μια ακόμη σεζόν που βρίσκει τον Fernando Alonso να παλεύει στο…βάθος του grid, με ένα κακό μονοθέσιο, ανάξιο του ονόματος που ο ίδιος έχει χτίσει. Κεντρικό θέμα θα αποτελέσουν οι αποφάσεις, οι στιγμές εκείνες στην καριέρα του, οι οποίες δικαιολογούν τον τίτλο του κειμένου. Περιορισμένος ηγέτης θα μπορούσα να γράψω. Διότι ο Fernando δεν είναι αποτυχημένος. Είναι περιορισμένα πετυχημένος.

Ας δούμε αρχικά λίγα πράγματα για τον ίδιο. ο Fernando Alonso Diaz όπως είναι και το πλήρες όνομα του, γεννήθηκε στις 29 Ιουλίου του 1981 στο Οβιέδο της Ισπανίας. Σε ηλικία μόλις 3 ετών, ξεκίνησε να κάνει καρτ, το οποίο μάλιστα ο πατέρας του είχε κατασκευάσει για την μεγαλύτερη αδελφή του, η οποία όμως δεν έδειξε ενδιαφέρον για το σπορ. Οι περιορισμένοι πόροι της οικογένειας δυσκόλευαν το έργο του Fernando, ο οποίος έμαθε να τρέχει με slick ελαστικά στο βρόχινο, με αντιπάλους μάλιστα που ήταν 4-5 χρόνια μεγαλύτεροι του! Κατέκτησε 4 σερί πρωταθλήματα Ισπανίας(1993-1996) και το Παγκόσμιο το 1996. Το 2000 βρέθηκε στην Formula 3000, και το 2001 έκανε το ντεμπούτο του στην F1 με την ομάδα της Minardi. Έχει οδηγήσει για τις 2 ιστορικότερες ομάδες του grid, τις McLaren και Ferrari ενώ μέχρι στιγμής  έχει κατακτήσει 2 πρωταθλήματα, 32 νίκες, και έχει βρεθεί 97 φορές στο βάθρο.

Ο Jean-Paul Sartre είχε γράψει πως ο άνθρωπος είναι οι επιλογές του. Αν υιοθετήσουμε αυτήν την οπτική, τότε ο Fernando κρίνεται τουλάχιστον αποτυχημένος. Ή μήπως όχι; Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στην μέση. Αφενός, το παραπάνω απόφθεγμα πιάνει τόπο όταν μιλάμε για την μετά 2006 εποχή, τότε που άλλαζε στρατόπεδο πηγαίνοντας από την Renault στην McLaren-Mercedes. Ή όταν υπέγραφε συμβόλαιο στην Ferrari. Ή όταν έφευγε άρον άρον από την Ιταλική ομάδα για να επιστρέψει στην McLaren. Και πάλι όμως. Οι επιλογές του δεν μπορούν να θεωρηθούν κακές, ασχέτως που δε του βγήκαν. Όλες  τις φορές, οι ομάδες που τίμησε ήταν οι μεγαλύτερες, οι ιστορικότερες  του σπορ. Ας δούμε όμως τι είχε προηγηθεί αυτής της συνεχόμενης …αστοχίας του Alonso.

Ο Fernando, ξεκίνησε την καριέρα του με την ομάδα της Minardi, σε ένα μονοθέσιο αναξιόπιστο και ..αργό, συνεργασία που κράτησε ένα χρόνο, προτού ο δαιμόνιος manager του, Flavio Briatore, του βρει θέση στην Benneton σε πρώτη φάση ως δοκιμαστή. Η εξαιρετική του προσήλωση, εργατικότητα και ταλέντο έκαναν τον Briatore να τον ορίσει πρώτο οδηγό για το 2003, απόφασή για την οποία δέχτηκε κριτική, την οποία σύντομα ο Fernando με τις πολύ καλές του εμφανίσεις φρόντισε να…σβήσει. Ο Ισπανός από νωρίς στην καριέρα του έδειξε πως δεν είναι οδηγός..κομπάρσος, ή πιο κομψά 2^ος οδηγός, με τις εμφανίσεις του βεβαίως να μην αφήνουν και περιθώρια αμφισβήτησης. Το 2004 ο Jarno Trulli, ομόσταυλος του Alonso στην Renault, κατηγόρησε την ομάδα για μεροληπτική μεταχείριση υπέρ του Ισπανού, αποχωρώντας από την ομάδα.

Τις επόμενες 2 χρονιές ο Fernando επιβεβαίωσε με τον καλύτερο τρόπο το πόσο μεγάλος οδηγός είναι, ξεκινώντας παράλληλα έναν μύθο που τον ακολουθεί έως και σήμερα. Κατακτώντας 2 σερί πρωταθλήματα οδηγών, έγινε ο νεότερος πρωταθλητής στην ιστορία του αθλήματος, ο πρώτος που έσπαγε την κυριαρχία της Ferrari και του Michael Schumacher, ένας νέος αστέρας που ήταν έτοιμος να αφήσει εποχή, να γράψει ιστορία. Η μάχη μεταξύ των 2 στο Grand Prix του San Marino το 2005 , με τον Alonso να αμύνεται επί 13 γύρους(έχοντας ξεκινήσει 2^ος) του Michael Schumacher ο οποίος είχε ξεκινήσει 13^ος, αποτελεί ίσως μια από τις καλύτερες παραστάσεις αμυντικής συμπεριφοράς, με τον Γερμανό να είναι ξεκάθαρα πιο γρήγορος και κολλημένος πίσω από τον νεαρό Ισπανό, ο οποίος δεν λύγισε στην πίεση, κατακτώντας μια τρομερή νίκη.

Κάπου εδώ αφήνουμε τα πιο «επιτυχημένα» χρόνια, και πιάνουμε την αρχή του…κακού. Το 2007 αλλάζει στρατόπεδο πηγαίνοντας στην McLaren.Ο Fernando ήταν ήδη ένας αστέρας. Ήταν big name. Το ήξερε και ο ίδιος, και σαν τέτοιο πήγε στην McLaren. Πρώτο στοιχείο. Αυτό που επίσης πρέπει να αναφερθεί, είναι πως μέχρι το 2007, δεν είχε ομόσταυλους που δημιουργούσαν ..προβλήματα. Ξέρανε όλοι πως είναι κατά κάποιο τρόπο «βοηθοί» του, επισκιασμένοι, κατάσταση που ο ίδιος ναι μεν απαιτούσε, αλλά και οι εμφανίσεις του δεν άφηναν άλλη επιλογή. Ήταν ένας ηγέτης που όλοι αναγνώριζαν, μα ο ίδιος ήθελε να το δείχνει επιπλέον. Το πρόβλημα είναι πως στην McLaren, οι ισορροπίες άλλαξαν.

Ο πρωτοεμφανιζόμενος Lewis Hamilton αποδείχθηκε σκληρό καρύδι και σε καμία περίπτωση δεν ήταν εκεί για να βοηθήσει τον Alonso. Ήταν εκεί για να τον κερδίσει. Αυτό δεν του άρεσε, αφού έτσι δεν μπορούσε να στρέψει την ομάδα πάνω του, να την κάνει δικιά του. Η κόντρα τους μέσα στην χρονιά μεγάλωσε, ο Alonso άρχισε να χρησιμοποιεί τον Τύπο και κάπου εκεί το παιχνίδι χάθηκε… έστρεψε την ομάδα ενάντια του, οι σχέσεις του ίδιου και του Ron Dennis χάλασαν, και παρά την τελική ισοβάθμια του Ισπανού με τον Hamilton, ο Alonso στα τέλη της χρονιάς έφυγε από την ομάδα.

Περιληπτικά, αυτό που θεωρώ πως συνέβη εκείνη την χρονιά, είναι πως ο Alonso αιφνιδιάστηκε. Δεν περίμενε πως ο Βρετανός θα είναι τόσο γρήγορος, τόσο καλός, τόσο ανταγωνιστικός. Δεν περίμενε μια τέτοια κατάσταση στην McLaren. Πήγε να χτίσει μια αυτοκρατορία και τελικά έβαλε μόνο τα …θεμέλια. Από ένα σημείο και μετά ο ίδιος πίστευε πως η ομάδα ευνοεί τον Βρετανό. Η ομάδα μάλλον δεν μπόρεσε να στεγάσει 2 τόσο μεγάλα «εγώ». 2 τέτοιες προσωπικότητες. Και εύλογα, η συνεργασία χάλασε.

Το 2008 ο Alonso με την ουρά στα σκέλια βρέθηκε πίσω στην Renault η οποία όμως απείχε από την δυναμική που είχε το 2006. Οι 2 αυτές χρονιές(2008-2009) ουσιαστικά αποτελούν κάτι σαν διάλειμμα, κάτι σαν «τιμωρία» για τον Ισπανό ο οποίος όμως το 2010 ταρακούνησε ξανά τα νερά..

Η αγωνιστική σεζόν τον βρίσκει στην Ferrari, σε ένα deal που ακουγόταν πολύ έντονα πριν ακόμη την επισημοποίηση του. Το κλίμα ήταν καλό, οι οπαδοί βρήκαν στο πρόσωπο του Ισπανού τον νέο ηγέτη, τον νέο Michael Schumacher, και ο Alonso βρήκε πρόσφορο έδαφος να ηγηθεί, να χτίσει έναν μύθο. Η Ιταλική ομάδα εξάλλου τον ήθελε πολύ, και φυσικά αυτός ήταν το big name, το πρόσωπο της ομάδας. O Alonso πήγε να γράψει ιστορία μαζί με την μεγαλύτερη ομάδα του grid, μα απέτυχε. Δεν έφταιγε ο ίδιος. Τουλάχιστον όχι όσο έφταιγαν οι «μακαρονάδες».

Επί μια 5ετία, παρέδιδαν μονοθέσια μη ανταγωνιστικά, όπου μόνο σε 2 χρονιές ο Ισπανός πραγματικά ξεζουμίζοντας τα, διεκδίκησε το πρωτάθλημα, το οποίο έχασε και τις δύο χρονιές στο τελευταίο αγώνα. Στην πραγματικότητα στην Ferrari,  «σπατάλησε» τα καλύτερα του χρόνια. Ήταν ολίγον τι άτυχος όμως. Έπεσε σε μια κακή περίοδο για την Ferrari, και τελικώς από αγαπητός έφυγε..μισητός από την ομάδα. Εξάλλου ο Ισπανός, δεν είναι και το καλύτερο παιδί.

Σαν χαρακτήρας είναι ιδιόρρυθμος. Απαιτεί ομάδα και τεχνικοί να συμβαδίζουν με τα νερά του, οι επιθυμίες του να γίνονται πραγματικότητα. Οτιδήποτε χαλάσει την συνταγή οδηγεί σε γκρίνια από την μεριά του Ισπανού. Δεν είναι ο οδηγός που θα δεχτεί εύκολα κάτι διαφορετικό, που θα συμβιβαστεί. Και γιατί να το κάνει κιόλας; Το μέγεθος του ταλέντου του, της ταχύτητας του, της αντίληψης του και της εργατικότητας του τον ωθούν ώστε να απαιτεί λίγο περισσότερο από όσα ο ίδιος πιστεύει πως αξίζει: τα πάντα.

Επόμενος σταθμός της καριέρας του έμελλε να είναι ξανά η McLaren, η οποία γυρίζοντας σελίδα, συνεργάστηκε μετά από 30 περίπου χρόνια με την Honda. Το σύμπλεγμα λέξεων McLaren-Honda προκαλεί ρίγος, αφού την δεκαετία του ’80 και του ’90 κατέκτησε κυριολεκτικά, τα πάντα. Η αναβίωση της συνεργασίας όμως δεν έτυχε της ίδιας ανταγωνιστικότητας..και ο Alonso βρέθηκε να παλεύει με τους δαίμονες του, με την αξιοπιστία και την δυναμική του ιαπωνικού κινητήρα να είναι απελπιστικά..κακή.

Πλέον, τρίτη χρονιά της συνεργασίας, τίποτα δεν έχει αλλάξει, και ο Alonso..στο ίδιο έργο θεατής. Υπερβάλλοντας εαυτόν, προσπαθεί να πάρει το μέγιστο του μονοθέσιου του, παλεύοντας ίσα ίσα να μπει στους βαθμούς. Κάτι παρόμοιο έκανε και στην Ferrari. Μόνο που τότε πάλευε για νίκες, έστω για βάθρα. Όχι για 10^ες και 12^ες θέσεις. Η ιστορία φέρθηκε μάλλον άδικα στον Ισπανό. Ένας μεγάλος ηγέτης που όμως, δεν κατάφερε να πρωταγωνιστήσει τόσο, όσο έπρεπε. Ένα ταλέντο που πέτυχε, όχι όμως όσα πραγματικά θα μπορούσε..