Μπλέιζερς: Η δυναστεία που άντεξε… 62 αγώνες

Η σεζόν 2007-08 προοριζόταν να είναι το ξεκίνημα της «χρυσής εποχής» των Πόρτλαντ Τρέιλ Μπλέιζερς. Μια σπάνια ευκαιρία να βάλουν τέλος στην ανομβρία τριάντα ολόκληρων χρόνων από την κατάκτηση του μοναδικού τους πρωταθλήματος (1977). Ο λόγος; Η σύσταση μιας τριάδας που είχε όλα τα φόντα να κυριαρχήσει στη λίγκα.

ΛαΜάρκους Όλντριτζ, Μπράντον Ρόι και Γκρεγκ Όντεν ήταν έτοιμοι να συνεργαστούν και να βάλουν τα θεμέλια για μια άκρως επιτυχημένη εποχή στο Όρεγκον. Μια «δυναστεία» η οποία όμως έμελλε να διαρκέσει μόλις… 62 αγώνες. Λιγότερο δηλαδή από όσο κρατά η κανονική περίοδος στο ΝΒΑ. Η μοίρα είχε άλλα σχέδια για τη συγκεκριμένη ομάδα και δυστυχώς δεν μας άφησε την απολαύσουμε.

Εκείνα τα 62 ματς όμως ήταν ξεχωριστά. Το ρεκόρ τους κάτι παραπάνω από εντυπωσιακό. Στο 52-10. Αυτό το στατιστικό είναι το ερέθισμα για να μας βάλει σε σκέψεις. Που θα μπορούσαν να φτάσουν; Ήταν δεδομένο πως οι Μπλέιζερς είχαν φτιάξει κάτι ξεχωριστό, είχαν χημεία στο παιχνίδι τους και το ταλέντο ξεχείλιζε. Παραμένει λοιπόν ένα από τα μεγαλύτερα «Αν…» στην ιστορία της λίγκας. Καθώς οι τραυματισμοί δεν τους επέτρεψαν να πετύχουν.

Η δημιουργία των προσδοκιών με τον Όντεν

Όλα ξεκίνησαν στις 28 Ιουνίου του 2007 όταν οι Μπλέιζερς επέλεξαν με το Νο.1 τον Γκρεγκ Όντεν. Μια πολύ ενδιαφέρουσα επιλογή καθώς προσπέρασαν ένα άλλο ψηλό παλικάρι που άκουγε στο όνομα Κέβιν Ντουράντ. Αλλά εκείνη τη στιγμή κανείς δεν μπορούσε να τους κατηγορήσει. Πριν ο Όντεν χτυπήσει το γόνατό του, στα τέλη του 2007, έμοιαζε ιδανική επιλογή.

Όσο αγωνιζόταν στο Ohio State κυριαρχούσε στα παρκέ, και μαζί με τον «KD» έγιναν το πρώτο δίδυμο από το 1990 που επιλέχθηκαν ως πρωτοετείς στην All-American First Team. Μάλιστα ο Όντεν αναδείχθηκε κορυφαίος αμυντικός της Περιφέρειας. Τα νούμερα του άλλωστε μιλούσαν από μόνα τους 15,7 πόντοι, 9,6 ριμπάουντ και 3,3 μπλοκ, ανά αγώνα, σε περίπου 29 λεπτά.

Δυστυχώς, αυτό δεν κράτησε και στο ΝΒΑ εξαιτίας των πολλαπλών τραυματισμών που του επέτρεψαν να αγωνιστεί σε μόλις 82 ματς με τη φανέλα των Μπλέιζερς σε διάστημα έξι ετών (2007-12). Ο τελευταίος του αγώνας ήταν στις 5 Δεκεμβρίου του 2009 (!) κόντρα στους Χιούστον Ρόκετς, όταν και σχεδόν αμέσως μετά την έναρξη του παιχνιδιού τραυματίστηκε στο γόνατο. Τα επόμενα τρία χρόνια θα έμενε κολλημένος στα… πιτς και δεν θα έπαιζε άλλο ματς, πριν αποδεσμευτεί από τον σύλλογο.

Το μεγάλο αστέρι των Μπλέιζερς Μπράντον Ρόι

Ο ΛαΜάρκους Όλντριτζ και ο Μπράντον Ρόι είχαν αφιχθεί στο Πόρτλαντ μόλις έναν χρόνο πριν (2006). Παρόλο που δεν επιλέχθηκαν από τους Μπλέιζερς κατέληξαν το ίδιο βράδυ του Draft στο Όρεγκον. Ο Ρόι ήταν εκείνος που ξεχώρισε από την πρώτη του σεζόν, καταγράφοντας 16,8 πόντους, 4,4 ριμπάουντ και 4 ασίστ ανά αγώνα. Κάτι που ήταν αρκετό ώστε να αναδειχθεί «Rookie of the Year». Φυσικά δεν έμεινε εκεί αφού θα είχε τρεις συνεχόμενες παρουσίες σε All Star Game σε μία πολύ ανταγωνιστική Δύση. Και με τη φόρα που είχε δεν θα αργούσε να γίνει ένας από τους καλύτερους της λίγκας.

Δυστυχώς για τον ίδιο και για το Πόρτλαντ, ένας τραυματισμός ήταν αυτός που στέρησε από τους Μπλέιζερς μια αληθινή ευκαιρία για το πρωτάθλημα. Στις 11 Απριλίου του 2010 χτύπησε στο δεξί του γόνατο, κάτι που τελικά του προξένησε ρήξη χόνδρου και στα δύο, βάζοντάς τον στο χειρουργείο για αρθροσκόπηση στις αρχές του 2011. Δεν θα βλέπαμε ξανά τον Ρόι σε καλή κατάσταση. Έτσι αναγκάστηκε να αποσυρθεί σε ηλικία μόλις 27 ετών.

«Είναι μια πολύ δύσκολη μέρα για μένα», ανέφερε στις δηλώσεις του και συνέχισε: «Αγαπώ το παιχνίδι, αγαπώ τους Μπλέιζερς και αγαπώ τους φιλάθλους μας, αλλά μετά τις συμβουλές των γιατρών μου αναγκάζομαι να αποχωρήσω». Λόγια που ακόμα πονάνε…

Ο τελευταίος που έμεινε να θυμίζει την ιστορία

Μπαίνοντας στη σεζόν 2011-12, ο μοναδικός που είχε απομείνει από εκείνη την τριάδα ήταν ο Όλντριτζ. Όμως οι Μπλέιζερς δεν έγιναν ποτέ η ομάδα του. Θα έπαιζε άλλες τέσσερις σεζόν, μπαίνοντας τις δύο στα Play-Offs. Ωστόσο υπήρχε πάντοτε η φήμη πως ο «LA» ένιωθε ότι δεν τον εκτιμούσαν αρκετά, καθώς στο μεγαλύτερος της καριέρας του δεν ήταν ο «go to» παίκτης.

Αρχικά επισκιάστηκε από τον Ρόι που είχε ένα τρομερό ξεκίνημα καριέρας. Σε αντίθεση με εκείνον που έπρεπε να βρίσκεται πίσω από τον Ζακ Ράντολφ. Όταν οι Μπλέιζερς χτύπησαν φλέβα «χρυσού» με τον Ντέιμιαν Λίλαρντ, ο Όλντριτζ δεν ήταν και πάλι η πρώτη επιλογή. Παρόλο που αναδείχθηκε για τρίτη συνεχόμενη φορά All-Star κατά τη δεύτερη σεζόν του «Dame».

Το όραμα που δεν ολοκληρώθηκε

Η καθοριστική ερώτηση είναι πόσο μακριά θα έφταναν οι Μπλέιζερς με τον Ρόι και τον Όντεν απολύτως υγιείς; Θα είχαν μια τεράστια ευκαιρία για το πρωτάθλημα αν αναλογιστούμε το ρεκόρ τους όσο βρέθηκαν και οι τρεις στο παρκέ. Το δείγμα ήταν ξεκάθαρο.

Δυστυχώς όμως, δεν θα πάρουμε ποτέ απάντηση στην παραπάνω ερώτηση. Οι τραυματισμοί και των δύο προκάλεσαν το τέλος στις καριέρες τους. Μάταια προσπάθησαν να επιστρέψουν. Η ιστορία είχε ήδη γραφτεί. Δεν θα ήταν στο ίδιο επίπεδο ποτέ ξανά. Για την ακρίβεια δεν θα έφτασαν καν κοντά σε αυτό. Αφήνοντας ανεξίτηλα ένα μεγάλο «Αν…» κάθε φορά που αναφερόμαστε σε εκείνη την ομάδα.

«Ήμασταν στην τραπεζαρία και απλά θυμάμαι πως είχα κάτι σαν όραμα με εμάς τους τρεις, ήταν κάτι ξεχωριστό. Ένιωσα πως ήμασταν τόσο νέοι, είχαμε τόσο χρόνο να δεθούμε, τόσο χρόνο να μεγαλώσουμε και να γίνουμε καλύτεροι. Είδα απλά και τους τρεις μας να μπορούμε να κατακτήσουμε πολλά δαχτυλίδια. Έστω ένα. Αλλά κάτι τέτοιο δεν συνέβη ποτέ», είπε μετά από χρόνια ο ΛαΜάρκους Όλντριτζ, με αυτές τις δηλώσεις να μένουν για να μας θυμίζουν πως το όραμα της δυναστείας που άντεξε 62 αγώνες έμεινε ανεκπλήρωτο…