Stoiximan Aegeanball Festival: Ο Μανώλης Μακρόπουλος βρέθηκε στη Σύρο το τριήμερο 7-9 Ιουλίου, έπαιξε και παρακολούθησε από κοντά το κορυφαίο μπασκετικό event που γέμισε... αύρα και χαμόγελα!

Λένε πως αν δεν παινέψεις το σπίτι σου, θα πέσει να σε πλακώσει. Και επειδή η Σύρος είναι το σπίτι μου, και μου έχει φερθεί πολύ όμορφα, δε γινόταν να συμβεί το φετινό Stoiximan Aegeanball Festival και να μην γράψουμε ένα μικρό κειμενάκι.

Ένα κειμενάκι στο οποίο δεν θα αναφέρουμε έναν έναν τους χορηγούς, τους παίκτες/ηθοποιούς/τραγουδιστές κλπ, αλλά θα προσπαθήσουμε μέσα από τα μάτια μας να σας μεταφέρουμε νοητά σε όσα ζήσαμε το τριήμερο 7-9 Ιουλίου στην πρωτεύουσα των Κυκλάδων. Aegeanball

Ο τεράστιος Δημήτρης Διαμαντίδης έδωσε ξανά το «παρών» στη Σύρο.

Αύρα αισθητή από… το πλοίο!

Την Παρασκευή (7/7) το πρωί πήρα το πλοίο για τη Σύρο. Ένα πλοίο γεμάτο, ένα πλοίο που κατέβασε πάνω από 300 άτομα στο νησί, με τα 2/3 αυτών να ταξιδεύουν -ξεκάθαρα- για το τουρνουά του Γιώργου Πρίντεζη. Σημειώστε πως τη συγκεκριμένη ημέρα υπήρχαν πέντε δρομολόγια από τον Πειραιά!

Από το πλοίο λοιπόν κιόλας καταλάβαινες, αισθανόσουν αυτή την -μπασκετική- αύρα. Άτομα ντυμένα με μπασκετικά, κοπέλες με φανέλες αθλητών, παρέες να συζητούν για τους παίκτες που θα θαυμάσουν από κοντά. Νομίζω μιλάμε για το κορυφαίο μπασκετικό event της χώρας και πιθανότατα ανάμεσα στα κορυφαία της Ευρώπης. Όχι επειδή «φέρνει ονόματα», αλλά για αυτή την αύρα που σας είπαμε παραπάνω.

Ο εμπνευστής και οικοδεσπότης, Γιώργος Πρίντεζης.

Αντίπαλοι… ούτε για 10 λεπτά!

Το απόγευμα της 7ης Ιουλίου ξεκινούσε και η δική μας συμμετοχή στην κατηγορία 18+ – Elite. Με ξεκάθαρο στόχο τη διασκέδαση και το… ξεμούδιασμα πήγαμε από νωρίς στην πλατεία Μιαούλη, παρά το γεγονός πως ο πρώτος μας αγώνας ήταν προγραμματισμένος για τις 21:15. Μπαίνοντας στο ένα από τα τέσσερα πανέμορφα γήπεδα, μπροστά στο επιβλητικό δημαρχιακό Μέγαρο, οι πρώτοι μας αντίπαλοι ήταν μια παρέα από την Αθήνα. Aegeanball

Αμέσως ξεκίνησε ο χαβαλές, η πλάκα και τα πειράγματα. Είναι η αύρα που σας είπαμε πιο πάνω. Όλοι ένιωθαν λες και γνωρίζονται χρόνια, όλοι γινόντουσαν ένα. Αντί να είμαστε αντίπαλοι για 10 λεπτά (τόσο διαρκούσε το κάθε παιχνίδι) είμασταν…. χαβαλέδες! Και αυτό νομίζω είναι ένα ακόμη θετικό στοιχείο της συγκεκριμένης διοργάνωσης. Έχει περάσει στο μυαλό του κόσμου η άποψη πως όλη η φάση είναι μια γιορτή. Ακόμη και τα παιχνίδια, παραμένουν παιχνίδια, δίχως ίχνος αντιπαλότητας ή ασέβειας. Παίζεις με παιδιά από διάφορα μέρη της Ελλάδας και στην πράξη νομίζεις πως παίζεις κόντρα στους κολλητούς σου.

Υγεία και χαμόγελο πάνω από όλα!

Είπαμε μικρό κείμενο και θα το τηρήσουμε. Τι κρατάμε λοιπόν από το φετινό τουρνουά; Την απίστευτη διάθεση όλων, από τους οργανωτές μέχρι τους «διάσημους» που ήρθαν στη Σύρο. Τα χαμόγελα και τα γουρλωμένα μάτια των μικρών παιδιών, στο αντίκρισμα των μεγάλων σταρ, που για κάποιους είναι και τα είδωλά τους. Την ευχαρίστηση στο πρόσωπο του οικοδεσπότη, του δικού μας Γιώργου, που έβλεπες και ένιωθες πως για πρώτη φορά το απολαμβάνει και το χαίρεται στο 101% (ίσως μετράει και η απόσυρση).

Δεν γνωρίζουμε αν θα γίνει και του χρόνου, ξέρουμε όμως με βεβαιότητα πως θα υπάρξει μεγάλη προσπάθεια για αυτό. Το μόνο βέβαιο είναι πως αν αυτό συμβεί, εμείς θα είμαστε στη Σύρο τον Ιούλιο του 2024 για να δούμε ξανά τον Πρίντεζη να προσφέρει χαρά και βοήθεια στους συντοπίτες του αλλά και σε ολόκληρη την Ελλάδα!