Ξανά παράθυρα της FIBA… ξανά φαρσοκομωδία

Τα παράθυρα της FIBA ολοκληρώθηκαν και φέτος και κάθε φορά μοιάζουν όλο και περισσότερο με φαρσοκωμωδία. Οι Εθνικές ομάδες από όλο τον κόσμο έπεσαν στη μάχη για ένα εισιτήριο για το παγκόσμιο κύπελλο. Με τους καλύτερους τους παίκτες; Για άλλη μία φορά ή απάντηση όχι. Ή για να είμαστε ακριβείς μερικώς όχι. Κάποιες ομάδες κατεβαίνουν πλήρεις, κάποιες μερικώς πλήρεις, κάποιες εντελώς άδειες από άποψη ρόστερ. Και φυσικά αυτήν την πληροφορία, δηλαδή το ακριβές ρόστερ μίας εθνικής ομάδας, δεν παύει να το μαθαίνουμε λίγες ώρες πριν το παιχνίδι. Με την FIBA “σφυρίζει αδιάφορα”. Πραγματικά η κόντρα της FIBA (με τα παράθυρα της) ενάντια στην Euroleague θα μπορούσε να μας φάει ατελείωτες γραμμές να την αναλύουμε και κατά κύριο λόγο να την κατακεραυνώνουμε. Ωστόσο στο παρών κείμενο θα αναφερθούν κάποια βασικά εξόφθαλμα προβλήματα των παραθύρων που οι ιθύνοντες του Ευρωπαϊκού μπάσκετ αρνούνται πεισματικά να κατανοήσουν.

Η καταστροφή στο προϊόν

Η ανάπτυξη της τεχνολογίας και η διάδοση του αθλήματος άλλαξε ριζικά το μπασκετικό χάρτη. Για πρώτη φορά φέτος στο all star game του NBA είδαμε 6 αμιγώς διεθνείς παίκτες στα ρόστερ ομάδων. 3 εξ αυτών στις βασικές πεντάδες. Ο λόγος για τους Doncic, Jokic και Αντετοκούνμπο. Η συμμετοχή λοιπόν αυτών των super star στο παγκόσμιο κύπελλο θα εξαρτηθεί από τους παίκτες που προέρχονται από ομάδες στη μέση της βαθμολογίας των Ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων.

Για παράδειγμα, η συμμετοχή του Αντετοκούνμπο στο Παγκόσμιο Κύπελλο θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από την απόδοση του Μωραΐτη που αγωνίζεται στο Περιστέρι και την απόδοση του Ρογκαβόπουλου που αγωνίζεται σε Μερκεζεφεντί. Άδικο και παράλογο τόσο για τις εθνικές ομάδες, όσο και για τους ίδιους σταρ, όσο και στο τέλος της ημέρας για το ίδιο προϊόν. Πόσο θα κόστιζε στο ίδιο προϊόν του Παγκοσμίου Κυπέλλου η απουσία του Αντετοκούνμπο ή του Γιόκιτς σε μία δυνατή Σερβία. Η φαρσοκωμωδία δεν σταματάει εδώ όμως για τα παράθυρα της FIBA.

Καμία προετοιμασία για καμία ομάδα

Εκτός από τα ίδια ελλιπή ρόστερ υπάρχει και ένα άλλο σημαντικό πρόβλημα. Νομίζω το εντονότερο αλλά και αυτό που συζητιέται λιγότερο. Κάθε ομάδα συγκροτείται κάθε φορά λίγα 24ώρα πριν από το παιχνίδι. Σε πολλές περιπτώσεις και μερικές ώρες. Τον προηγούμενο Φεβρουάριο, στο παιχνίδι της Εθνικής εναντίον της Τουρκίας στα Λιόσια η παρουσία του Παπαγιάννη ήταν αμφίβολη ακόμα και μέχρι μερικές ώρες πριν από το τζάμπολ. Με την ομοσπονδία και τον Παναθηναϊκό να διαπραγματεύονται την συμμετοχή του. Εν τέλει τι έγινε; Ο παίκτης αγωνίστηκε στο ματς της Εθνικής, σκόραρε 14 πόντους, πήρε ταξί κατευθείαν για το ΟΑΚΑ, όπου δηλώθηκε στην αποστολή του Παναθηναϊκού με τον Ερυθρό Αστέρα αλλά δεν χρειάστηκε να αγωνιστεί. Τραγελαφικά σκηνικά που σίγουρα αν τα έβλεπε κάποιος που ασχολείται με το μπάσκετ στην Αμερική θα αναρωτιόταν αν στη Ευρώπη ζούμε στη δεκαετία του ’50.

Και το αυτό επεκτείνεται ακόμα και για το ποιος θα καθίσει στο άκρη του πάγκου. Για παράδειγμα στο ματς της Εθνικής κόντρα στη Λετονία και το Βέλγιο στη θέση του προπονητή βρέθηκε ο Δημήτρης Ιτούδης όπως αναμενόταν. Στην πρόσφατη αναμέτρηση ωστόσο της Εθνικής κόντρα στη Σερβία, στο πάγκο κάθισε ο Σωτήρης Μανωλόπουλος. Και αυτό γιατί ο Δημήτρης Ιτούδης είχε αγωνιστική δράση με της Φενέρμπαχτσε στα πλαίσια της Euroleague.

Όποτε καταλήγουμε σε ομάδες οι οποίες συντάσσονται λίγα 24ώρα πριν από κάθε παιχνίδι. Με αβεβαιότητα για το ποιος θα βρίσκεται στην άκρη του πάγκου. Με ρόστερ Εθνικών που μπορούν να αλλάξουν ολοκληρωτικά από παιχνίδι σε παιχνίδι ανάλογα με το εάν οι παίκτες της Euroleague αγωνιστούν. Και με αριθμό προπονήσεων και προετοιμασίας κάθε φορά, μετρημένο στα δάχτυλα του ενός χεριού. Η οποιαδήποτε προσπάθεια ομοιογένειας και προετοιμασίας πριν από κάποια αναμέτρηση είναι “αστεία”.

Ακόμα και η συνεργασία με την Euroleague δεν θα βοηθήσει ουσιαστικά

Πολλοί πιστεύουν ότι το πρόβλημα είναι απλό και ότι απλά θα μπορούσε να λυθεί αν η Euroleague και η FIBA μπορούσαν να συγχρονίσουν τα παράθυρα ώστε να μην συμπίπτουν πάνω στα παιχνίδια της Euroleague. Ναι μεν αυτή η λύση σίγουρα μετριάζει το πρόβλημα ωστόσο αφήνουμε έξω ένα βασικό παράγοντα. Ο οποίος ακούει στο όνομα NBA. Ας δούμε λόγου χάρη την Σλοβενία. Πόσο διαφορετική δείχνει μία Σλοβενία χωρίς την παρουσία των Ντόντσιτς, Ντράγκιτς και Τσαντσάρ που αγωνίζονται στο NBA. Χωρίς αυτούς μοιάζει με ομάδα που θα παλέψει για την πρόκριση στον όμιλο. Με την παρουσία αυτών των τριών αποτελεί μία ομάδα που μπορεί να φτάσει μέχρι το τέλος. Το ίδιο και με την Τουρκία. Πόσο διαφορετική δείχνει η Τουρκία χωρίς τους Σεγκούν, Κορκμάζ και Οσμάν, ακόμα και να παρουσιασθούν όλοι οι Τούρκοι παίκτες που αγωνίζονται στην Euroleague. Το ίδιο και για αρκετές άλλες ομάδες.

Όποτε το πρόβλημα δεν είναι απλά η Euroleague αλλά και το ίδιο το NBA. Που δεν νομίζω να είναι ιδιαίτερα διατεθειμένο να παραχωρήσει τους σούπερ σταρ του μεσούσης της σεζόν για να αγωνιστούν με τις Εθνικές με κίνδυνο τραυματισμού. Ειδικά όταν το NBA είναι και ο παράγοντας ο οποίος βάζει και τα μεγαλύτερα ποσά στο τραπέζι με χαοτική διαφορά από το δεύτερο.

Δεν σταματάει στην Ευρώπη η φαρσοκωμωδία

Η φαρσοκωμωδία που ακούει στο όνομα παράθυρα της FIBA δεν είναι απλά Ευρωπαϊκό φαινόμενο. Συμβαίνει σε όλες τις ηπείρους. Με τρανταχτό παράδειγμα την Αμερική. Εκεί όπου οι Η.Π.Α. κατεβάζουν ομάδα αναγκαστικά με παίκτες από την G-League και ποιο είναι το αποτέλεσμα; Να χάνουν από μπασκετικές υπερδυνάμεις (ειρωνικά ειπώθηκε) όπως το Μεξικό και να γίνεται ντέρμπι το παιχνίδι με την Κούβα. Και να σημειώνουν συνολικά 3 ήττες.

Ο αντίλογος της FIBA βέβαια είναι ότι δίνεται χώρος και ευκαιρίες σε μη παραδοσιακές δυνάμεις του μπάσκετ σε επίπεδο εθνικών χωρών να πρωταγωνιστήσουν, όπως για παράδειγμα στον όμιλο της Εθνικής, το Βέλγιο. Που είναι αληθές αλλά δεν αναφέρεται ότι οι ευκαιρίες δίνονται χωρίς ίσους όρους προς τις Εθνικές με παίκτες Ευρωλίγκας και παίκτες NBA στα ρόστερ τους. Που στο τέλος της ημέρας είναι άδικο. Και καλούνται παίκτες από ομάδες στη μέση της βαθμολογίας να “βγάλουν τα κάστανα από την φωτιά”.

Ομάδες, παίκτες, προπονητές και κοινό συμφωνούν ομόφωνα ότι είναι παράλογο και δεν είναι βιώσιμο. Και το έχουν κάνει ξεκάθαρο δημόσια. Με την συνέντευξη του Δημήτρη Ιτούδη να ξεχωρίζει στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ. Ωστόσο κάποιοι παράγοντες συνεχίζουν να βαράνε το βιολί τους. Μένει να δούμε πόσο θα κρατήσει το κακό στο παγκόσμιο μπάσκετ.