Η σκληρή αλήθεια για την Εθνική που δεν της επέτρεψαν… να αξίζει

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά προσωπικά εκνευρίστηκα παρακολουθώντας μία Εθνική να την τρώει από μέσα ένα τεράστιο σαράκι. Μία ομάδα από καμικάζι στον δρόμο για την πρόκριση στο Μουντομπάσκετ. Μία απόλυτα άδικη πρόκριση κόντρα στο Βέλγιο και μία εμφάνιση ντροπιαστική.

Αισχρή, αν μη τι άλλο. Νωθρή και άνοστη στο μονοπάτι με τα πολύχρωμα φωτάκια που μας οδήγησε σε ένα μεγάλο ραντεβού. Απορώ πως οι θεοί του μπάσκετ επέτρεψαν στο ροζ χαρτάκι να ταξιδέψει προς τον στάβλο που ονομάζουμε Ευρώπη και συγκεκριμένα στην Ελλαδίτσα.

Οι γνωρίζουν συνειδητοποιούν το υποτιμητικό τις έκφρασης, όσο και τους λόγους!

Για γέλια και για κλάματα η Εθνική που επαναλαμβάνω της άρμοζε να μπλέξει και να φύγει με σκυμμένο το κεφάλι από το Βέλγιο. Ορισμένοι θα το βαφτίσουν επίδειξη πάθους και ψυχής, όμως αυτοί είναι οι ίδιοι που κατακρίνουν το ελληνικό μπάσκετ. Οπότε, θα προχωρήσουμε παραπέρα. Αξίζει πραγματικά να σχολιάσουν την αναμέτρηση αγωνιστικά; Πολλοί θα αναρωτηθούν τι καλύτερο θα μπορούσαμε να είχαμε παρατάξει και ως ένα σημείο συμφωνώ: έως ένα μέρος και όχι καθολικά.

Πρώτη φορά θυμάμαι εδώ και χρόνια να κοιτάω αποσβολωμένος, να έχω παραδοθεί στην άνετη καρέκλα μου και να μην βρίσκω τις απαραίτητες δικαιολογίες από τη μεριά του παρκέ. Όντως, δεν υπήρχε η κατάλληλη χημεία αλλά το να μην βγαίνει μία… ατομική άμυνα ή προσπάθεια δείχνει ενοχή σε ένα σκεπτικό που πήγε για περατζάδα και βαριόταν να συλλογιστεί τις συνέπειες.

Κλείνει εδώ. Μέχρι εκεί τολμώ να εκφραστώ απέναντι σε αθλητές που εντέλει δεν φταίνε και η εικόνα τους είναι απόρροια ενός σάπιου συστήματος που για το καλό όλων μας, οφείλει να διαλυθεί προκειμένου να αναδιαμορφωθεί. Πάντως, πριν περάσω σε αυτούς τους αξιότιμους κύριους και ταξιδέψω με το πρώτο αεροπλάνο… ας πραγματοποιήσουμε μία στάση στα δικά μας. Άλλη μία φορά γίναμε μάρτυρες της δυσοσμίας σε ένα ελληνικό μπασκετικό περιβάλλον που επιβιώνει επειδή κάτι τύποι τα προηγούμενα χρόνια έβαλαν το «εγώ» τους στα σκουπίδια.

Μην έσωναν και το έκαναν, διότι σήμερα μερικοί το εκμεταλλεύτηκαν και πλασάρουν όνειρα!

Μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου, αν σήμερα κάποιοι καπηλεύονται επιτυχίες και στόχους, προτιμότερο ήταν να μην μεθούσαμε ποτέ με το νέκταρ της κορυφής. Η δύναμη είναι για εκείνους που συμμερίζονται τις ευθύνες της και εμείς έχουμε αποδείξει σύντομα πως δεν μπορούμε να φροντίσουμε ή να τιμήσουμε τίποτα.

Και θα μου πείτε, τιμάμε δεόντως. Απαντώ αμέσως, που είναι η φανέλα του Τάκη Κορωναίου στο ΟΑΚΑ; Εκείνη του Παναγιώτη Φασούλα στο Παλατάκι; Αυτή του Παναγιώτη Γιαννάκη στην Εθνική; Α, το βρήκα, του Ντέγιαν Μποντιρόγκα;

Ανοίγω παρένθεση, κατέφθασε ο Σέρβος στο ΟΑΚΑ και δοξάστηκε σαν μην αποχώρησε ποτέ – και δικαίως – από τον Παναθηναϊκό, αλλά ο ύμνος της Ευρωλίγκας πριν τον αγώνα με την Μπασκόνια αποδοκιμάστηκε σύσσωμα: ακολουθείτε το παράταιρο;

Επιστρέφω, μα ξέχασα να αναφέρω τις δικές σας αντιρρήσεις. Ο πρώτος είχε κόντρα με τον Γκάλη. Ο δεύτερος ήταν πληρωμένος και προδότης. Ο τρίτος ήθελε να… θάψει τον Νικ (!) και ο τελευταίος έμεινε ελάχιστο στην χώρα.

Μα, είναι να γελάει κανείς…

Γυρίζω ακόμα πιο πίσω: παραξενεύτηκε κάποιος που συνεχίστηκε το ανοιχτό μέτωπο μεταξύ των δύο «αιωνίων» για τις κλίσεις που έγιναν ή καλύτερα που για μερικούς πραγματοποιηθήκαν και για άλλους όχι. Ό,τι ο ένας ένιωθε την ανάγκη να δώσει τη δική του εκδοχή σε γεγονότα που μένουν για τους λίγους ώστε να προσελκύσουν πολλούς, τρομάζει. Στον σταυρό που σας κάνω, με φοβίζει.

Ο Παναθηναϊκός υπερασπίστηκε μέχρι θανάτου ότι ουδέποτε ο Παπαγιάννης κλίθηκε να αγωνιστεί με την Εθνική, με την ΕΟΚ να προτάσσει διαφορετικά τα λόγια. Αμέσως, το ένα στρατόπεδο απευθύνθηκε και στο άλλο, ζητώντας τα ρέστα σχετικά με την απουσία του Κώστα Σλούκα.

Είμαστε μία χαρούμενη ατμόσφαιρα…

Πάμε τώρα στο βασικό πιάτο του menu. FIBA και Ευρωλίγκα φρόντισαν εκ νέου να ζήσουμε ένα τραγελαφικό ταξίδι παράνοιας δίχως να ξοδέψουμε δεκάρα σε… τυχαίους περαστικούς στα σκοτεινά σοκάκια. Αυτά τα υποτιθέμενα «παράθυρα» συμφιλίωσης όπως τα βάφτισαν, ήταν φιάσκο ολκής και πολλές ομάδες είδαν τον χάρο του αποκλεισμού να τους χτυπά καρτερικά την πόρτα. Βέβαια, ποιος να νοιαστεί; Σε λίγο θα ξεχαστεί και θα αναζητούμε νέες ιστορίες. Καινούργια πρόσωπα και πρωτοφανές γεγονότα.

Αυτός ο πόλεμος από μία επανάσταση ντε και καλά για το καλό όλων μας, μετατράπηκε σε κυνηγητό σκύλου με την ουρά του. Όλα για τον έλεγχο, ποιος θα δοξάζεται ως το μεγάλο αφεντικό σε ένα βασίλειο που διακαώς ψάχνει να τους πετάξει στην τάφρο με τους κροκόδειλους. Προφανώς, για το καλό όλων μας, αλλά θυμίζω τα ξανακούσαμε αυτά πριν δύο δεκαετίες και κάτι ψιλά χρόνια. Οι μουτσούνες μπορεί να διαφοροποιούνται, όμως η θέληση ποτέ. Κυριαρχία ζητούσαν, κυριαρχία ζητάνε. Λεηλασία ζητούσανε στα προϊστορικά χρόνια, λεηλασίες ξεθάψαμε στον Μεσαίωνα. Είτε λέγεται καθημερινότητα, αθλητισμός, ψυχαγωγία… όλα υπακούν στον νόμο της ζωής. Απλά, στην συγκεκριμένη περίπτωση λείπουν τα όπλα…

Με συγχωρείτε, τώρα θυμήθηκα. Κάποιοι σεσημασμένοι δεν άφησαν αιμόφυρτο τον συγχωρεμένο Φίλιππα, επειδή τόλμησε να αποκαλύψει πως οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας ήταν ένα καρναβάλι με αναβολικά και ψεύτικα μπιχλιμπίδια που θα μας πήγαινε κατευθείαν στην ύφεση; Όχι, δεν ήταν προφήτης για να εισακουστεί… λογικός ήταν, αλλά αυτοί ακούγονται λιγότερο και από τους παράφρονες.

Πιστεύετε πως οι ομοσπονδίες νοιάζονται για τους αθλητές ή τους φιλάθλους που αγαπάνε ως το μεδούλι το άθλημα; Η απάντηση εξαρτάται από την ηλικία σας, όσο μεγαλώνεις το σκεπτικό διαφοροποιείται, ελπίζω προς όλους.

Παρόλα αυτά, για να μην φύγετε με χάπια για την κατάθλιψη και κατηγορηθώ, αν FIBA και Ευρωλίγκα θέλουν να στέκονται χωρίς να φοβούνται εξεγέρσεις, πρέπει γοργά να θάψουν το τσεκούρι του πολέμου… διαφορετικά θα το σηκώσουν οι άλλοι, οι άλλοι που βαρέθηκαν να τους σφίγγουν τον λαιμό μέχρι θανάτου.

Υ.Γ (1): Ευχαριστηθήκατε πριν μερικές μέρες την Παρτίζαν που ταξίδεψε στον Πειραιά με εννέα παίκτες (!) λόγω ότι ένα μέρος του ρόστερ δόθηκε στη Σερβία, αλλά για να τα λέμε όλα: ο Παπαπέτρου δεν φόρεσε το εθνόσημο. Αφήνω κάτι για εσάς, εγώ το ξέρω, εσείς θα το βρείτε; Γιατί ο Έλληνας φόργουορντ δέχθηκε βέτο;

Υ.Γ(2): Αλίμονο η Εθνική!