Γιουγκοπλάστικα: You simply the best

Καιρό είχα να ασχοληθώ με ένα αφιερωματάκι. Καιρό επίσης είχα να ασχοληθώ με κάποια από τις κορυφαίες ομάδες που έχουν περάσει από την Ευρωλίγκα. Η Γιουγκοπλάστικα όμως δεν πρόκειται για κάποια ομάδα όμως. Πρόκειται για την κορυφαία ομάδα των κορυφαίων. Το επιβεβαιώνει άλλωστε και ο τίτλος. Πάμε όμως να δούμε τα κατορθώματα αυτής της ομάδας.

Η αρχή είναι ήμισυ του παντός

Σεζόν 1987-1988. Η Γιουγκοπλάστικα συγκρούστηκε στον τελικό του πρωταθλήματος της Γιουγκοσλαβίας με μια άλλη θρυλική ομάδα, την Παρτιζάν των Βλάντε Ντίβατς, Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς, Ζάρκο Πάσπαλ, Ίβο Νάκιτς, Μίροσλαβ Πετσάρσκι και Γκόραν Γκρμπόβιτς. Η κατάκτηση του συγκεκριμένου τίτλου προμήνυε την πτώση μιας αυτοκρατορίας και την δημιουργία μιας άλλης. Η μεγάλη ομάδα του Μπόζιταρ Μάλκοβιτς επρόκειτο να εξελιχθεί σε ομάδα φαινόμενο και αυτό θα το αποδείξει ένα χρόνο αργότερα.

1989: Η αυτοκρατορία αναδύεται

Τι κι αν στο φάιναλ φορ του Μονάχου η Μακάμπι και η Μπαρτσελόνα έμοιαζαν τα δυο μεγάλα φαβορί; Η Γιουγκοπλάστικα και τα τρομερά μωρά του Μάλκοβιτς έκαναν το θαύμα τους. διέλυσε για πλάκα την Μπαρτσελόνα στον ημιτελικό και επικράτησε της Μακάμπι (που στον ημιτελικό είχε αποκλείσει τον Άρη) στον τελικό με 75-69. Οι Κούκοτς και Ράτζα έκαναν φοβερό φάιναλ φορ. Ειδικά ο τελευταίος έδειξε πόσο μεγάλος παίκτης είναι κοντράροντας και τελικά νικώντας, τα καλύτερα πεντάρια της Ευρώπης εκείνη τη στιγμή: τον θηριώδη Όντι Νόρις της Μπαρτσελόνα στον ημιτελικό και στη συνέχεια τους Μέρσερ, Μαγκί και Μπάρλοου της Μακάμπι που όσο και αν προσπαθούσαν να συγκρατήσουν τον φοβερό και τρομερό Ντίνο, εκείνο το βράδυ έμοιαζε αδύνατο.

1990: Η επιβεβαίωση της κυριαρχίας

Την επόμενη χρονιά όλοι περίμεναν να δουν αν τα κατορθώματα της ομάδας του Μάλκοβιτς ήταν απλά μια σύμπτωση. Οι περισσότεροι όμως διαψεύστηκαν. Αυτή τη φορά ήταν η σειρά της Σαραγόσα να θαυμάσει την ομάδα-φαινόμενο του Μάλκοβιτς. Το δεύτερο σερί ευρωπαϊκό θα ήταν το 1/3 του τριπλ κράουν εκείνης της χρονιάς και το φάιναλ φορ στην ισπανική πόλη η μεγαλύτερη παράσταση των «φοβερών μωρών» του Σπλιτ, που πάντως σιγά-σιγά είχαν αρχίσει να μεγαλώνουν.

Οι επιθετικοί πυλώνες αυτής της ομάδας ήταν για ακόμη μια φορά οι Κούκοτς και Ράτζα. Δεν ήταν όμως μόνο αυτοί. Περάσοβιτς και Ιβάνοβιτς πρωταγωνιστούσαν επιθετικά καθόλη τη διάρκεια της χρονιάς. Ήταν ένα repeat στην Ευρωλίγκα το οποίο αναμφίβολα άνηκε σε αυτούς τους παίκτες.

Το last dance στο Παρίσι

Το κύκνειο άσμα αυτής της ομάδας δεν ήρθε με το ίδιο ρόστερ, ούτε καν με τον ίδιο προπονητή. Ο Μάλκοβιτς αποχώρησε και μετακόμισε στη Μπαρτσελόνα. Παράλληλα, η Γιουγκοπλάστικα δεν απολάμβανε πια τις υπηρεσίες των Ράτζα, Ιβάνοβιτς και Σόμπιν.

Στο τελικό της Ευρωλίγκα η μοίρα έπαιξε ένα ιδιαίτερο θα λέγαμε παιχνίδι. Πιο συγκεκριμένα, ο Μάλκοβιτς βρέθηκε αντιμέτωπος με το αποδυναμωμένο δημιούργημά του, το οποίο όμως ήταν τόσο αριστουργηματικό που ούτε καν αυτός δεν κατάφερε να το νικήσει. Με τον Σάβιτς να είναι δαιμονισμένος και τον Κούκοτς να σβήνει τον Σαν Επιφάνιο, η ομάδα του Σπλιτ άφησε ξανά στα κρύα του λουτρού την πανίσχυρη Μπαρτσελόνα νικώντας την με 70-65 και έστειλε παντού το μήνυμα: καμία ομάδα στην Ευρώπη δεν μπορούσε να την ανταγωνιστεί.

Χωρίς αμφιβολία, ήταν ένα threepeat βγαλμένο από ένα μεγάλο όνειρο. Η Μακάμπι των αρχών της δεκαετίας του 2000 υπήρξε μια πολύ μεγάλη ομάδα: όταν κατακτάς τρεις Ευρωλίγκες σε πέντε χρόνια δεν μπορεί να ισχύει κάτι άλλο. Ομοίως και ο Παναθηναϊκός του Διαμαντίδη και του Ομπράντοβιτς: τρία ευρωπαϊκά σε μία πενταετία (2006-2011). Το ίδιο και για τον Ολυμπιακό του 2012 και 2013.

Ωστόσο, κεντρική θέση σε αυτό το όνειρο κατέχει η Γιουγκοπλάστικα. Μια ομάδα με αρχή, μέση και τέλος. Μια ομάδα που ενσωμάτωσε στο εσωτερικό της τους top παίκτες του γιουγκοσλαβικού μπάσκετ. Την ομάδα που με το εξωπραγματικό της μπάσκετ άλλαξε το άθλημα το ίδιο, την πιο χαρακτηριστική εκπρόσωπο της γιουγκοσλαβικής σχολής.