Τώρα που… καπούτ η μπαλίτσα, πάμε μπάσκετ;

Τι έγινε πάλι στη χώρα που λατρέυει να θυμάται το μπασκετάκι, όταν μόνο στο ποδόσφαιρο δέχεται τη μία σφαλιάρα μετά την άλλη; Καλό το μπάσκετ για να τους περάσει λίγο η στεναχώρια και πάλι πίσω τραβάνε στην σαπίλα της ελληνικής μπάλας. Εκείνων που χρόνια μας ζαλίζουν με την υποτιθέμενη κόντρα τους και τα τσουγκρίζουν σε κάθε δεξίωση.

Πέρασαν μερικές ώρες, θα καταθέσω τις σκέψεις μου μέσω μίας συζήτησης που άκουσα και θα αναρωτηθούμε μαζί την ανοησία του κόσμου, που ακόμα στο μυαλό του θεωρεί τον ”Βασιλιά των σπορ” στην Ελλαδίτσα τον ασπρόμαυρο σάκο.

Γέλασαν και χθες τα τσιμέντα με την ελληνική παρουσία μας στα προκριματικά του Champions League. Ένα σάκος του μποξ που έφτυνε κόκκαλα άντι για αίμα και ανάγκασε ένα ολόκληρο γήπεδο να κοιτάει το πάτωμα σαστισμένο. Όλως τυχαίως η λήξη του αγώνα συνέπιπτε με το συμπληρωμένο 8ωρο και μαζί με το σακίδιο μου αναχωρήσαμε στη στάση του λεωφορείου για να πάρουμε τον μοναχικό δρόμο της επιστροφής για το κρεβάτι μας. Στο νου μου ανέμενε μια ήρεμη κούρσα με λίγο μουσική στα ακουστικά και ένα φρούτο για επιδόρπιο.

Άργησε αλλά μας θυμήθηκε το λεωφορείο, ήδη ονειρευόμουν τον ανεμιστήρα. Μπαίνω και τι αντικρίζω; Κασκόλ στο πάτωμα, κεφάλια κολλημένα στα κινητά και ξέχωρα μουρμουρητά. Αναφωνώ, συνειδητοποιώντας το απόλυτο κενό που επικρατεί και έβαλζ το κορμί μου στην τσίγκινη επιφάνεια.

Κάπου εκεί έμελλε να διαλυθεί η γαλήνη και η ηρεμία μου, ελάχιστες κουβέντες με έκαναν να γελάσω από τα νεύρα μου. Δεν μπορούσα να πιστέψω στο θράσος μερικών που αντιμετώπισαν το μπάσκετ σαν ένα άλλο μπακάλικο για να κάνουν τα ψώνια τους.

«Βρε πάμε για κάνα μπάσκετ φέτος, αφού δεν τραβάνε πάλι».

Ξέσπασα σε λυγμούς, δεν κρατήθηκα. Σκεφτόμουν μέχρι να διαβώ τη πόρτα του σπιτιού μου τι άλλο μένει να δώσει η ”πορτοκαλί θεά” για να της δώσουν μία αγκαλία. Είναι η μητέρα που αδημονεί να σε δει ακόμα και αν έχεις καιρό να της τηλεφωνήσεις ή να την επισκεφτείς. Πάντα εκεί για σένα, όταν την ξεχνάς και ξελογιάζεσαι με τα φούμαρα και τα γκολ κόντρα στους 11… δανεικούς σου.

Για να προλάβω τις ερωτήσεις, δεν πρόκειται για κείμενο ανάλυσης του αποτελέσματος, εξάλλου υπάρχουν εξαίρετοι κύριοι για αυτό. Αμφιβάλλω αν είναι αναγκαίο κιόλας. Πρόκειται για ένα άρθρο που το πλαισιώνει απελπισία, όχι για τον χαζοβιόλικο κόσμο που χαλάει φαία ουσία για να παρακολουθήσει ένα μάτσο απατεώνες που διάβαζαν μικροί τις ιστορίες του Μπον και του Κλάιντ, αλλά για τη θέση που έχει πάρει το μπάσκετ στις καρδίες τους. Αυτό, το «δεν βαριέσαι, πάμε στο μπάσκετ μωρέ βλαξ». Τι είναι το μπάσκετ, καβάτζα για εκείνους που δεν διαχωρίζουν τη baseline από τη τελική γραμμή του τέρματος;

Το μπάσκετ το αγαπώ, το υπερ-αγαπώ και δεν το ανέχεται η συνείδησή μου να του φέρονται ως  έσχατη λύση. Πάντα, θα λαμβάνει της αξιοκρατικής κρίσης μου ή όσο γίνεται. Πάντα θα το κριτικάρω, πολλές φορές αυστηρά γιατί μεταξύ μας, ουτέ εκείνο διεκδικεί τον όρο του Αγίου. Αλλά σε σύγκρκιση με το ποδόσφαιρο, που μοιάζει με τον θρυλικό χαρακτήρα του Τζορτζ Λούκας από το franchise Star Wars, Dath Vader και το κόκκινο φωτόσπαθο που κουβαλάει όλες τις αμαρτίες πάνω του, είναι κατά πολύς πιο άξιο.

Το τι έγινε στον αγώνα διόλου δεν με απασχολεί, ούτε δευτερόλεπτο ύπνου δεν έχασα εξαιτίας του και πάντοτε θα μισώ αυτό τον καταράμενο βάλτο που λέγεται ελληνικό ποδόσφαιρο. Με ενόχλησε δεόντως η συμπεριφορά προς το άθλημα των ημίθεων όπως ο Γκάλης, ο Αμερικάνος, ο Γιαννάκης, ο Σπανούλης, ο Διαμαντίδης και πολλών ακόμα σπουδαίων μορφών. Με πείραξε η συμπεριφορά τους, αφoυ  θα γεμίζουν τις κερκίδες για να… γεμίσουν τα κενά σαββατοκύριακά από ανάγκη.

Η ζωή είναι ακριβοδίκεια, η ρόδα γυρίζει και όταν το ποδόσφαιρο πατήσει πάτο, τότε θα δούμε ποιοι είναι οι πιστοί και ποιοι εκείνοι που θα κλαψουρίζουν, αναπολλώντας τις χρυσές στιγμές της ”Επίσημης Αγαπημένης” που επί της ουσίας ουδέποτε εκτίμησαν και αγάπησαν.