Πρίντεζης: Το παιδί από τη Σύρο που έγινε Θρύλος

Η 17η Ιουνίου του 2022 θα μείνει για πάντα στην ιστορία του Ολυμπιακού. Όχι επειδή έφτασε στην κατάκτηση του νταμπλ ή επειδή «σκούπισε» τον Παναθηναϊκό. Αυτά σε λίγο καιρό θα είναι απλά αριθμοί. Πολύ πιθανό να μην θυμάται κανείς πως ήρθε αυτός ο τίτλος. Αυτό που όλοι θα θυμούνται όμως, είναι πως εκείνο το βράδυ οι Ερυθρόλευκοι είπαν «αντίο» στο αγαπημένο τους παιδί.

Ο Γιώργος Πρίντεζης πάτησε για τελευταία φορά το παρκέ του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας και μέσα στην απόλυτη αποθέωση έριξε τίτλους τέλους στην τεράστια καριέρα του. Το γήπεδο γέμισε για να δει μια τελευταία φορά έναν ζωντανό θρύλο να παίζει. Ο αθλητής Πρίντεζης ήταν καλός, πολύ καλός μάλιστα. Αλλά όλοι πήγαν να αποδώσουν τιμή στον άνθρωπο Πρίντεζη. Τον Γιώργο από τη Σύρο. Που πήγε στον Πειραιά παιδάκι με όνειρα και έφυγε Θρύλος.

Κανείς δεν μπορεί να περιγράψει τι έγινε εκείνες τις στιγμές στο ΣΕΦ. Από την παρουσίαση των ομάδων και τη στιγμή που πέρασε για τελευταία φορά στο παρκέ. Μέχρι τη λήξη και τον λόγο που έβγαλε, προσπαθώντας να κρατήσει τα δάκρυά του. Στιγμές που θα θυμόμαστε με ένα χαμόγελο, αλλά και με μια συγκίνηση. Ακριβώς όπως θα κάνει και ο Πρίντεζης.

Το παιδί από τη Σύρο

«Από του χρόνου θα βλέπουμε τον Ολυμπιακό μαζί, όπως κάναμε πριν από 20 χρόνια», ανέφερε σε κάποια στιγμή. Από πάντα υποστήριζε αυτή την ομάδα. Και είναι σίγουρο πως δεν θα λείπει. Από λυκειόπαιδο που φόρεσε τη φανέλα με τον δαφνοστεφανομένο έφηβο ήξερε πολύ καλά που είχε πάει.

Φρόντισε να απορροφήσει κάθε στιγμή. Καλή και κακή. Είτε αυτό ήταν να βρίσκεται στον πάγκο, είτε να μπαίνει για ελάχιστα λεπτά. Από τον δανεισμό στην Ολύμπια Λάρισας του Γιώργου Μπαρτζώκα επειδή δεν τον ήθελε ο Πινι Γκέρσον, μέχρι την επιστροφή του. Από την αποχώρησή του ξανά για τη Μάλαγα, μέχρι τον σοβαρό τραυματισμό του και τελικά την ολική επαναφορά για να μείνει και να γίνει η… σημαία του Ολυμπιακού.

Ο Θρύλος του Ολυμπιακού

Μπορεί ο Βασίλης Σπανούλης να είναι ο καλύτερος παίκτης που πέρασε από τους Ερυθρόλευκους. Ο άνθρωπος που άλλαξε την πορεία ενός ολόκληρου συλλόγου. Όμως ο Πρίντεζης ήταν ο… Ολυμπιακός. Ήταν το αγαπημένο παιδί της κερκίδας. Που όμως ποτέ στη ζωή του δεν πούλησε οπαδιλίκι. Και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο τον σεβόντουσαν όλοι. Από συμπαίκτες, μέχρι αντιπάλους.

Κατάφερε να μείνει για πάντα στις καρδιές των φίλων των Πειραιωτών, όχι μόνο για το «πεταχτάρι» το 2012 στην Κωνσταντινούπολη. ‘Η για την τρίποντη «βόμβα» στο ΣΕΦ απέναντι στην Μπαρτσελόνα που πανηγυρίστηκε περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή και έφερε τον Ολυμπιακό στο Final Four της Μαδρίτης το 2015. Αλλά κυρίως για τον υπέροχο αυτόν χαρακτήρα.

Ποτέ δεν κρύφτηκε όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά αγωνιστικά ή και εξωαγωνιστικά. Ποτέ δεν βγήκε να καυχηθεί όταν ερχόντουσαν οι επιτυχίες. Ήταν ταπεινός και μετρημένος. Όπως έπρεπε και πρέπει να είναι ένας ηγέτης. Ένας Θρύλος. Και έφτασε η στιγμή να αποχαιρετήσει τον αγαπημένο του φίλο Βασίλη και να τον διαδεχθεί στην αρχηγία.

Ποτέ δεν παραπονέθηκε για τον μειωμένο χρόνο συμμετοχής του. Θα μπορούσε κάλλιστα να το κάνει. Ήταν ο αρχηγός και ο παλαιότερος παίκτης. Ποτέ του όμως δεν έβαλε τον εαυτό του πάνω από την ομάδα. Δεν είναι του χαρακτήρα του άλλωστε. Ήταν απλά ένας πιστός στρατιώτης κι ας είχε μεγαλύτερο… βαθμό. Ακόμα κι όταν έχασε τον πατέρα του. Δεν σκέφτηκε στιγμή να μην αγωνιστεί, γιατί έτσι γνώριζε πως θα τον τιμήσει. Και αυτό θέλει πολλά… άντερα για να το κάνεις.

«Φεύγω γεμάτος, τα έδωσα όλα, γόνατα, μέση, πήρα όμως και πολλά», μια φράση που εμπεριέχει τεράστιες δόσεις αλήθειας. Αυτή η μέση του Πρίντεζη ήταν ο μεγαλύτερος φόβος κάθε φίλου του Ολυμπιακού. Ο «Πρι» όμως είχε μάθει πάντα να σφίγγει τα δόντια και να παλεύει. Όποιες κι αν ήταν οι συνθήκες. Γι’ αυτό τον αγάπησαν όλοι και θα τον θυμούνται. Επειδή το παιδί από τη Σύρο κατάφερε να γίνει Θρύλος χωρίς να αλλάξει ποτέ…