Ο Λουίτζι Λαμόνικα διεύθυνε τον τελευταίο αγώνα του προ ημερών στην Ευρωλίγκα και ο Κωνσταντίνος Κολοβός κάνει τον συνήγορο του Διαβόλου.

Επιδίωξα να το αφήσω με την βοήθεια του χρόνου, να χαθεί στις αναμνήσεις και να μην ασχοληθώ. Τελικά, έπειτα από τα συναπτά εμετικά, αηδιαστικά, ακατάλληλα σχόλια σχετικά με την απόσυρση του Λούτζι Λαμόνικα από την Ευρωλίγκα και συνεπώς από το μπάσκετ μετά από μία καριέρα 30ετών. Τοποθετούμαι επί του θέματος και μία ακόμα φορά αντιτίθεμαι στους παλαβούς εποχιακούς Έλληνες οπαδούς και φανατικούς υποστηρικτές της σιχαμάρας που επικρατεί στον βόθρο που λέγεται ελληνικό ποδόσφαιρο.

Γέμισε χαρά, γαλήνιασε την ψυχή των Ελλήνων «μπασκετικών» η είδηση πως ο Λαμόνικα θα κρεμάσει τη σφυρίχτρα του μετά το Final 4 του Βελιγραδίου και η υπέρτατη ευκαιρία να εκφράσουν την ευχαρίστηση τους παρουσιάστηκε σαν δώρο έξω από το σπίτι τους. Πάντα κόσμια, με μέτρο, διάθεση για εποικοδομητική κριτική και καλό κατευόδιο στην επόμενη ζωή του… γιατί σχεδόν για μία ζωή σφύριζε όσο κανείς άλλος τα τρία δευτερόλεπτα στο ζωγραφιστό.

Αν μη τι άλλο, ο λαός με τις περισσότερες επιτυχίες σε συλλογικό επίπεδο δικαιούται να βγάλει το πόρισμα. Μήπως να υπενθυμίσουμε τις βουτιές του Φραγκίσκου Αλβέρτη, τα μπινελίκια που ξεστόμιζε ο Ντούντα, τις έντονες «διαμαρτυρίες» του Ζοτς, τις άμυνες στο όριο -και μη- του Γιάννη Σφαιρόπουλου, τα περίεργα σκριν του Νίκολα Πέκοβιτς και πολλά άλλα που σχημάτισαν μία περίοδο που όντως οι ομάδες μας κατακτούσαν συλλογικές κορυφές.

Μην πάω πιο πίσω και μιλήσω για τον Γιάννη Ιωαννίδη και τα κόλπα που σκαρφιζόταν για να αλλάξει τη ρότα της αναμέτρησης…

Μην ξεχνάμε ότι για πολλά χρόνια ο πρώην πρόεδρος της ΕΟΚ, Γιώργος Βασιλακόπουλος ήταν ισχυρότατο μέλος της ευρωπαϊκής κλίκας και είχε τους τρόπους του να επηρεάζει καταστάσεις. Άλλωστε, για μία δεκαετία φρόντισε ο Παναγιώτης Γιαννάκης να μείνει εκτός από το Hall of Fame της FIBA… αν δεν σας λέει κάτι αυτό, πάμε για ύπνο… Κατερίνα!

Ο Ιταλός διαιτητής ξεκαθάρισε πως η απόφαση του να αποσυρθεί από την ενεργό δράση είναι οριστική και αμετάκλητη. Κακώς, για μένα, πραγματικά πόσους καλύτερους διαθέτουμε; Προσφέρει σταθερότητα και είναι από τους λίγους διαχρονικά που ύψωναν ανάστημα στα αστέρια κάθε ομάδας, υπερασπιζόμενος την άποψή του, δίχως να απειλεί αυτόματα με τεχνικές ποινές. Η ιδέα πως κάθε διαμαρτυρία τιμωρείται με «Τ» είναι λανθασμένη και ο Λαμόνικα αποτελεί πιστός ακόλουθος του δόγματος.

Παρόλα αυτά, για να μην θέλουμε την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο, επιθυμεί να μείνει στο χώρο και να βοηθήσει από άλλο πόστο το ευρωπαϊκό μπάσκετ να προχωρήσει. Εξάλλου, κάνοντας μία απλή υπενθύμιση των αρετών του, παρέμενε ακλόνητος στην δύναμη της έδρας και παρίστανε τον κουφό στις κραυγές-μπινελίκια που αδίστακτα του χτυπούσαν το πρόσωπο. Ελάχιστοι θα σφύραγαν επιθετικό φάουλ με την μπάλα στην κατοχή της γηπεδούχου ομάδας στα τελευταία δευτερόλεπτα, σε μία φάση που με την πρώτη ματιά προκαλούσε αντιδράσεις αλλά στο ριπλέι συνήθως η δικαίωση θεωρούταν δεδομένη.

Βέβαια, λάθη έγιναν, σφάλματα πραγματοποιήθηκαν και τεράστια, μάλιστα. Η μοίρα του διαιτητή είναι να αποδοκιμάζεται, να λοιδορείται και να χλευάζεται από τους πανεπιστήμονες… που έλεγε και μία ψυχή ταγμένη στο μπάσκετ. Έπραξε σπουδαία λάθη, γιατί απλούστατα επωμίσθηκε σοβαρότατες ευθύνες, τις δυσκολότερες αποστολές και σφυρηλάτησε την ψυχή του απέναντι στο ενδεχόμενο η απερίσπαστη βλέψη του να υποπέσει στο λάθος. Ακόμα και έτσι, ο διαιτητής οφείλει να επιμένει, αν πιστεύει ακράδαντα ότι κινήθηκε στο πλαίσιο των κανονισμών και όχι να λυγίζει υπό την πίεση εξωτερικών παραγόντων.

Σε αντίθεση με τον Ίλια Μπελόσεβιτς, που δεν θα τον συγχωρήσω ποτέ για τα αμέτρητα φλόπινγκ που ανέχθηκε, επέτρεψε και επιβράβευσε στην αναμέτρηση της Εθνικής μας Ομάδας με την γηπεδούχο Ισπανία στα ημιτελικά του Ευρωμπάσκετ του 2007. Οι ψευτοπαλικαρίες του Χουάν Κάρλος Ναβάρο εκείνη τη μέρα προκάλεσαν πονοκέφαλο, τα τρία φάουλ που δόθηκαν στον αρχηγό και καλύτερο παίκτη της Ευρώπης Θοδωρή Παπαλούκα δημιούργησαν νευρικό κλονισμό, τα ανελέητα μακροβούτια του Φελίπε Ρέγιες αντιμετωπίστηκαν με κολλύρια, ο ανίκητος Πάου Γκασόλ πέρασε με 1000άρι ντεπόν… αφήνοντας τους Δήμο Ντικούδη και Παναγιώτη Γιαννάκη να απορούν με την παράσταση που άθελα τους έπαιρναν μέρος!

Από εκεί και πέρα τι να λέμε; Για να είμαι απόλυτα ειλικρινείς, παρόμοια κωμωδία του Λαμόνικα απέναντι σε ελληνική ομάδα δεν ενθυμούμαι!

Στο 19ο Final 4 της πλούσιας καριέρας του, ο Ιταλός ρέφερι αποχαιρέτησε αθόρυβα, δίχως να ακουστεί το όνομά του περί του αγωνιστικού ούτε ως ψίθυρος: ευτυχώς να λέμε που δεν πέρασε ο Ολυμπιακός, γιατί αν έχανε, θα μετρούσαμε ανακοινώσεις επί ανακοινώσεων… όχι ότι στην περίπτωση που αγωνιζόταν ο Παναθηναϊκός θα διαφοροποιούταν το σκηνικό!

Κοντή η μνήμα μας, όταν έπειτα από την αναμέτρηση των «πρασίνων» με την Μπαρτσελόνα τον Φλεβάρη του 2020 του επιτέθηκαν μέσα στο ταξί ως «τιμωροί» διαφορετικής πλευράς… απεσταλμένοι, το παραλείψαμε και το χαρακτηρίσαμε εν μέσος πλην σαφώς φυσικό επακόλουθο. Αργότερα, βγήκε μία τυπική δήλωση, καταδικάζοντας το γεγονός και κάτι τρέχει στα γύφτικα!

Η συμμετοχή του Λαμόνικα στον τελικό της διοργάνωσης είναι το υπέρτατο ντισκαλιφιέ -που λέγαμε κάποτε- σε όσους έγραφαν στις φυλλάδες πως ο Ιταλός κατά τύχη κατείχε την σφυρίχτρα και παρουσιαζόταν με σαφέστατες εντολές στο παρκέ. Μάλλον στην Ελλάδα η κάθε ήττα κρύβει πίσω της εντεταλμένους, υποθέσεις και υποσυνείδητα μηνύματα.

Φυσικά, όταν οι δικοί μας αθλητές ήταν επωφελούμενοι, επικαλούμασταν τη φήμη και το όνομά τους… Ελλάς… ένα απέραντο φρενοκομείο που χρειάζεται επειγόντως ολική επανεκκίνηση.