Ο Εμπαπέ είναι η απόδειξη πως το ποδόσφαιρο χάλασε

Ο Κιλιάν Εμπαπέ ανανέωσε με την Παρί Σεν Ζερμέν και έγινε χαλίφης στη θέση του χαλίφη στην ομάδα του. Έγινε πιο πολύ αφεντικό από τα αφεντικά. Απέκτησε ιδιότητες που ξεφεύγουν από αυτές του ποδοσφαιριστή.

Τα ποσά που θα λαμβάνει είναι γνωστά. Μυθικά. Αξεπέραστα. Πέραν κάθε λογικής. Όπως πέραν κάθε λογικής είναι και η αναβάθμιση του ρόλου του στο κλαμπ. Παύει να είναι ένας απλός ποδοσφαιριστής όπως όλοι οι άλλοι. Θα μπορεί να εγκρίνει ή να παγώνει μεταγραφές. Θα έχει λόγο στην επιλογή προπονητή και τεχνικού διευθυντή. Ένας general manager που φοράει ποδοσφαιρικά.

Θα πει κανείς «καλά πρώτη φορά το ακούς;». Όχι. Δεν το ακούω πρώτη φορά. Είναι προφανές ότι κάθε «ντίβα» ενός κλαμπ έχει λόγο σε πολλά περισσότερα απ’ όσα θα έπρεπε να έχει. Είτε λέγεται Μέσι, είτε Κριστιάνο. Το ξέρουμε αυτό, δεν ήρθαμε από τον Άρη. Απλά το όλο κόνσεπτ της επίσημης προσφοράς ενός τέτοιου ανταλλάγματος για να πείσεις κάποιον να μείνει σε μία ομάδα, το χαλάει το… γλυκό. Δείχνει πως αποδεχόμαστε πλέον το ποδόσφαιρο σαν κάτι άλλο πέρα από ένα άθλημα. Σαν business.

Το θέμα με τον Εμπαπέ δεν είναι η Ρεάλ Μαδρίτης

Αλλαγές σε μεταγραφικά deal την τελευταία στιγμή έχουμε δει ουκ ολίγες φορές. Το όλο σκηνικό με τον Εμπαπέ δεν μας έριξε από κάποιο συννεφάκι. Και πέραν των φίλων της Ρεάλ, ίσως κανέναν άλλο δεν έριξε από κάποιο σύννεφο.

Το όλο θέμα με τον Εμπαπέ είναι ο λόγος που προτίμησε να μείνει στην Παρί. Και ο λόγος είναι πως ο ίδιος ο Εμπαπέ ήθελε να αποδείξει σε όλο τον κόσμο πως μπορεί να κάνει αυτό που έκανε. Να μετουσιώσει, με το deal που έκλεισε, την τεράστια ιδέα που έχει για τον εαυτό του σε παροχές. Όσο καλός παίκτης και αν είναι, δεν παύει να είναι ένας άνθρωπος. Ένας άνθρωπος σε μία αρκετά ασταθή δουλειά. Κι αυτό γιατί υπάρχουν παράγοντες που μπορεί να προκύψουν ανά πάσα ώρα και στιγμή όπως -κυρίως- είναι οι τραυματισμοί. Ο Εμπαπέ με τραυματισμούς σαν του Ρονάλντο, δεν θα είναι ο παίκτης που είναι σήμερα.

Κι όμως. Ο Εμπαπέ όπως όλοι οι next gen ποδοσφαιριστές δεν λειτουργούν σαν ποδοσφαιριστές. Λειτουργούν σαν προσωποκεντρικά brands. Κι έτσι είναι ίσως εν τέλει. Γιατί με τον Εμπαπέ δεν αγοράζει η Παρί τα 25 γκολ και τις 15 ασίστ του. Αγοράζει την περσόνα Εμπαπέ, την πηγή διαφημίσεων Εμπαπέ. Κι άλλοι παίκτες είναι έτσι, σαφώς. Ίσως και παλαιότερα να υπήρξαν παραδείγματα. Απλά ίσως κανείς δεν το είχε κάνει τόσο απροκάλυπτα. Τόσο εκβιαστικά. Να δείξει πως αφού μπορεί, θα πάρει ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Και όταν λέμε τα πάντα, εννοούμε τα πάντα. Μπορεί να καθορίσει οτιδήποτε συμβαίνει στην ομάδα. Ποιος μπαίνει, ποιος βγαίνει. Το μόνο που δεν έχει στα χέρια του είναι η επίσημη διοίκηση της ομάδας.

Και κάπως έτσι αιτιολογούμε τον τίτλο μας. Αλλά ίσως με μία μικρή διόρθωση. Ο Εμπαπέ είναι η απόδειξη πως το ποδόσφαιρο έχει αρχίζει και μυρίζει. Γιατί είχε χαλάσει από καιρό. Πολύ καιρό.