Δέκα μεγάλες “παραλίγο” μεταγραφές στην Formula 1

Κάθε silly season -χειμερινή και μη- είναι πράγματι μια δύσκολη περίοδος για εμάς που αγαπάμε την Formula 1. Ωστόσο κάποτε μπορεί να γίνει μια καλή αφορμή να ανατρέξουμε στα παλιά και να νοσταλγήσουμε, να μάθουμε ή και να ασχοληθούμε με πιο ιδιαίτερες πτυχές της ιστορίας του σπορ. Μια από αυτές (σε διαφορετικό βαθμό βέβαια) αποτελεί και η περίπτωση των λεγόμενων “What if’s”. Κομμάτι πλήρως συνυφασμένο με τον αθλητισμό και την ανθρώπινη ζωή γενικά.

Γιατί σαφώς οι υποθέσεις δεν κάνουν την ιστορία όπως λένε σοφά, όμως όλοι έχουμε μπει στον πειρασμό της σκέψης του “Τί θα γινόταν εάν”. Με την κορωνίδα του μηχανοκίνητου αθλητισμού να μην αποτελεί εξαίρεση σε αυτό. Πόσο μάλλον στο ιδιαίτερο κεφάλαιο που αφορά τους οδηγούς και τις ομάδες που έτρεξαν ή στην περίπτωση μας που θα μπορούσαν να είχαν τρέξει.

Παρακάτω λοιπόν θα δούμε δέκα από τις μεγαλύτερες μεταγραφές οδηγών που δεν έγιναν ποτέ στην Fοrmula 1. Τι θα μπορούσε να είχε συμβεί; Πόσο διαφορετική άραγε θα ήταν η ιστορία του αθλήματος; Πόσο διαφορετικές θα ήταν οι καριέρες των παρακάτω πιλότων αν έστω μια από αυτές τις μεταγραφές δεν έβρισκε εμπόδια και δεν παρέμενε στην κόσμο της υπόθεσης; Πιθανώς δεν θα το μάθουμε ποτέ…

1. Άιρτον Σένα – Ferrari

Oι tifosi διαχρονικά έζησαν πολλούς σπουδαίους οδηγούς να οδηγούν για την αγαπημένη τους Ferrari. Ωστόσο απωθυμένo σε πολλούς εξ’αυτών παραμένει οτι ο αξέχαστος Άιρτον Σένα δεν φόρεσε ποτέ τα κόκκινα της Ιταλικής ομάδας. Κι όμως η ενδεχόμενως μεγαλύτερη μεταγραφή στην ιστορία του σπορ, ήταν προ των πυλών να γίνει πραγματικότητα το 1994.

Ο Σένα λίγο καιρό πριν είχε προτρέψει τον τότε τεχνικό διευθυντή της Ferrari Ζαν Τόντ να τον υπογράψει για την μοιραία όπως έμελλε σεζόν του 1994. Ο γάλλος αρνήθηκε διότι δεν ήθελε να σπάσει τη συμφωνία που είχε ήδη κάνει με τους Ζαν Αλεζί και Γκέρχαρντ Μπέργκερ. Το γεγονός επιβεβαίωσε και ο πρώην πρόεδρος της Ferrari Λούκα ντι Μοντετζέμολο ισχυριζόμενος οτι ο Σένα του είχε μιλήσει για την ένταξη του στο Maranello από τις αρχές του ’94 και την ιδιαίτερη επιθυμία του να κλείσει την καριέρα του στην διάσημη ομάδα.

Οι δυο πλευρές θα συζητούσαν για μεταγραφή το 1995 η οποία τελικά δεν έγινε ποτέ. Με τον Σένα να χάνει τη ζωή του την καταραμμένη πρωτομαγιά του ’94 στην Ίμολα και το GP του Σαν Μαρίνο. Δεν ήταν όμως η πρώτη φορά που “χάλασε”αυτή η συμφωνία. Λίγα χρόνια νωρίτερα το 1990, η Ferrari είχε φτάσει και τότε πολύ κοντά στο να εντάξει στο δυναμικό της τον σπουδαίο Bραζιλιάνο, όμως το deal ναυάγησε την τελευταία στιγμή για μια σειρά από σύνθετους λόγους. Mια υπόθεση με έντονο γραφειοκρατικό και οχι μόνο παρασκήνιο.

Τι θα απέφερε άραγε ένας “γάμος” Σένα και Ferrari; Θα μπορούσε ο Bραζιλιάνος να φέρει την άνοιξη στην παραπέουσα τότε Scuderia; H ακόμα και να χτίστει με αυτόν μια δυναστεία όπως εκείνη που είδαμε επί εποχής Σουμάχερ; Με τις απορίες θα μας συντροφεύει αιώνια το μεγαλύτερο ίσως what if της νεότερης και σύγχρονης ιστορίας του σπορ…

2. Λιούις Χάμιλτον – Red Bull

Όταν οι Mercedes και Λιούις Χάμιλτον ξεκινούσαν την συνεργασία τους το 2013, πολλοί θεώρησαν την μετακίνηση εκείνη ρίσκο από πλευράς του δεύτερου. Τελικά αποδείχθηκε μια ονειρική κίνηση. Με τον Βρετανό στην διάρκεια της δυναστείας που έχτισε η Γερμανική ομάδα να κερδίζει 6 παγκόσμια πρωταθλήματα και το ρεκόρ των περισσότερων νικών στην ιστορία της F1. Kαι όμως πόσο διαφορετικά  μπορούσαν να είναι τα πράγματα εαν αντί της ομάδας του Τότο Βόλφ o Xάμιλτον επέλεγε εκείνη του Κρίστιαν Χόρνερ!

Το 2012 η Red Bull μπήκε δυνατά στο παιχνίδι της απόκτησης του Χάμιλτον, όταν εκείνος ήθελε να φύγει από την Mclaren. H προοπτική αυτή δεν άφηνε αδιάφορο τον Λιούις (πρωταθλήτρια τότε αφού) ενισχύοντας τις φιλοδοξίες του Χόρνερ που ονειρευόταν ένα δίδυμο εκείνου και του Σεμπάστιαν Φέτελ. Αντάλλαγμα του η “θυσία” του Μάρκ Γουέμπερ. Οι συζητήσεις μεταξύ των δύο πλευρών ήταν προχωρημένες και έλαβαν χώρα την περίοδο του Βρετανικού GP του 2012.

Ωστόσο το στοπ στο μεγάλο deal, έβαλε ο ιδρυτής και μέτοχος της Red Bull Ντίτριχ Μάτεσιτς. Ο οποίος επιβραβεύοντας την αφοσίωση του Γουέμπερ στην Αυστριακή ομάδα αποφάσισε να κρατήσει τον έμπειρο Aυστραλό εφόσον εκείνος το επιθυμούσε. Κάπως έτσι η Mercedes είδε φώς και μπήκε… Παρότι ο Χόρνερ ισχυριζόταν οτι ο Χάμιλτον ήθελε “απεγνωσμένα” να πάει στη Red Bull, χάρηκε με την εξέλιξη θεωρώντας οτι δεν θα “χτυπούσε” την ομάδα του μ’ένα μονοθέσιο σαν της Mercedes. Που να ήξερε…

3. Φερνάντο Αλόνσο – Brawn GP

Ο Φερνάντο Αλόνσο είναι αναμφίβολα ένας ζωντανός θρύλος της σύγχρονης Formula 1.  Παρότι το όνομα του ήταν αναμενόμενο να βρεθεί
σε μια τέτοια λίστα. Αφού αν για κάτι φημίζεται ο γνωστός Ισπανός, αυτό είναι -πέραν του ταλέντου του- ο μεγάλος αριθμός λανθασμένων αποφάσεων που πήρε στην καριέρα του. Και μια από αυτές τις αποφάσεις -όπως αποδείχθηκε- ήταν πίσω στο 2008 προς 2009, όταν έχασε την ευκαιρία να οδηγήσει για την Brawn GP! Ναι… καλά διαβάσατε!

Το 2008 η Honda –η οποία έγινε Brawn το 2009– έκανε πρόταση στον Αλόνσο με τον Iσπανό να την απορρίπτει. Πάντως για να του δώσουμε ελαφρυντικά η απόφαση αυτή τουλάχιστον τότε φαινόταν λογική. Οι επιδόσεις της Ιαπωνικής ομάδας το 2007 και το 2008 ήταν τραγικές. Με την Honda να μην αποτελεί δέλεαρ για οποιοδήποτε πιλότο τότε. Αντ’ αυτού επέλεξε την επιστορφή στην Renault με την οποία σημείωσε και δύο νίκες. Η μια ωστόσο αμαυρωμένη (Σιγκαπούρη 2008 – υπόθεση “Crashgate”).

Αν όμως εβλεπε μπροστά και έλεγε το ναι θα έκανε κίνηση εκατομμυριούχου. Όντας μέρος τoυ θάυματος της νεοσύστατης Brawn, έχοντας ένα πρωταθληματικό μονοθέσιο, ενώ πιθανότατα θα κέρδιζε και τον Τζένσον Μπάτον σε μια μεταξύ τους μάχη για τον τίτλο. Επιπλέον αν έμενε περισσότερο εκεί δηλαδή μετά το 2010 όταν η ομάδα έγινε Mercedes και σταδιακά εξελίχθηκε σε ό,τι είναι μέχρι σήμερα, πιθανότατα τώρα θα ήταν μέχρι και πολυπρωταθλητής. Αχ Φερνάντο…

4. Ντάνιελ Ρικιάρντο – Ferrari

Πρόκειται για ένα “φλέρτ” γνωστό εδώ και καιρό. Η πρώτη επαφή των δύο πλευρών έγινε το 2018, όταν ξέσπασε η κρίση στις σχέσεις
του Αυστραλού με την Red Bull. Ενώ και ο ίδιος ο Danny Ric δεν έκρυψε οτι ήθελε μια θέση στην Scuderia πριν αυτή καταλήξει στον Σάρλ Λεκλέρ το 2019. Οι διαπραγματεύσεις συνεχίστηκαν και στην θητεία του Ρικιάρντο στην Renault. Με την καθυστερημένη έναρξη του πρωταθλήματος του 2020 (ελέω covid-19) και το καυτό μεταγραφικά τότε καλοκαίρι να συνομωτούν στο να επανέλθει η ιστορία στην επιφάνεια.

Η μεγάλη μεταγραφή (για το ’21 και έπειτα) φάνηκε πως ήταν κοντά, όμως δεν ήρθε. Με τον Κάρλος Σάινθ να επιλέγεται αυτός τελικά και τον Ρικιάρντο να καταλήγει στην Mclaren. Τόσο κοντά κι όμως τόσο μακριά… Ποιός ξέρει αν θα βρεθεί ποτέ ο χαμογελαστός Aussie στην ομάδα του Maranello. Mοίαζει δύσκολο τώρα που δένει το δίδυμο Λεκλέρ – Σάινθ, όμως θα ήταν κάτι ωραίο.

5. Νίκο Χούλκενμπεργκ – Mercedes

O Νίκο Χούλκενμπεργκ αποτελεί ένα από τα αδικημένα πρόσωπα της σύγχρονης Formula 1, όντας ο άνθρωπος με το αρνητικό ρεκόρ των περισσότερων αγώνων χωρίς παρουσία στο βάθρο (179). Πράγμα όχι και τόσο αντιπροσωπευτικό για τον 34χρονο σήμερα Γερμανό οδηγό, αναλογιζόμενοι τις ικανότητες και την μεγάλη του επιτυχία στις χαμηλές κατηγορίες. Πόσο διαφορετική όμως θα μπορούσε να ήταν η καριέρα του αν τελικά έιχε επιλεγεί από την Mercedes!! Και μάλιστα αντί του Λιούις Χάμιλτον!!

Το 2012 όταν ο Χάμιλτον έψαχνε την πόρτα της εξόδου από την Mclaren, η Γερμανική ομάδα κοιτούσε τις επιλογές της για το 2013 και την αντικατάσταση του Μίκαελ Σουμάχερ. Μια απο αυτές –συγκεκριμένα η 2η– ήταν και ο Νίκο Χούλκενμπεργκ. Το κασέ του Γερμανού ήταν ψηλό τότε, ενώ είχε ήδη μια pole position στην πρώτη του σεζόν με τη Williams και κάποιες καλές εμφανίσεις με την Force India. Tα ασημένια βέλη προφανώς ήθελαν τον Λιούις, αλλά δεν ήξεραν αν μπορούσαν να τον πείσουν να υπογράψει μαζί τους. Τελικά το κατάφεραν χάρις την σημαντική συμβολή και του Νίκι Λάουντα με τα υπόλοιπα να αποτελούν ιστορία.

Τι θα γινόταν αν ο Hulk τελικά βρισκόταν αυτός στο πλαι του Νίκο Ρόσμπεργκ;  Πιθανότατα το έργο του θα ήταν και πάλι δύσκολο. Από την άλλη θα μπορούσαμε να τον είχαμε δει να διεκδικεί νίκες ή ακόμα και έναν παγκόσμιο τίτλο…

6. Ρόμπερτ Κούμπιτσα – Ferrari

Μια στενάχωρη, αλλά γνώριμη σε αρκετούς ιστορία. Ο Ρόμπερτ Κούμπιτσα πέραν από μαχητική ψυχή αποτέλεσε κάποτε ένα από τα πιο φιλόδοξα project του σπορ. Με τις τρομερές του επιδόσεις στην BMW Sauber (highlight το 2008) και την Renault το 2010 να κεντρίζουν τα βλέμματα αρκετών μεγάλων ομάδων μεταξύ αυτών και της Ferrari. Με την Scuderia να αρπάζει την ευκαιρία υπογράφωντας τον λίγο πριν την έναρξη της σεζόν του 2011 για την επόμενη χρονιά. Όλα φαίνονταν να πηγαίνουν υπέροχα για τον Πολωνό, όμως η μοίρα είχε άλλα σχέδια…

Ήταν 6 Φεβρουαρίου 2011. Ο Κούμπιτσα έτρεχε σε αγώνα ράλι στην Ιταλία με ένα Skoda Fabia super 2000, μέχρι που χτύπησε σε μια από τις προστατευτικές μπαριέρες. Η τελευταία διαπέρασε το αυτοκίνητο τραυματίζοντας τον σοβαρά στο δεξί του χέρι και στα πόδια. Το ατύχημα σοκαριστικό, αλλά εκ θαύματος όχι μοιραίο. Όπως ήταν λογικό δεν ήταν σε θέση να επανέλθει για τη σεζόν του 2011 ούτε και του ’12 χάνοντας τελικά τη θέση του στην Ferrari. Ο Πολωνός πάντως δεν τα παράτησε. Αποκαταστάθηκε και σταδιακά ξανάρχισε να αγωνίζεται.

Αργότερα θα επέστρεφε και στην F1. Αρχικά ως οδηγός δοκιμών για τις Renault και Williams και έπειτα ως full-time οδηγος της δεύτερης το 2019 χαρίζοντας τον έναν και μοναδικό βαθμό της εκείνη τη χρονιά. Σήμερα είναι αναπληρωματικός οδηγός της Alfa Romeo. Ένας άνθρωπος έμπνευση για όλους μας…

7. Ντέιμον Χίλ – Mclaren

O γιος του θρυλικού Γκράχαμ Χίλ μπορεί να έφθασε στην πολυπόθητη δικαίωση του το 1996 όταν στέφθηκε για μια και μοναδική φορά παγκόσμιος πρωταθλητής, ωστόσο η επιτυχία του δεν συνοδεύτηκε με παραμονή στην αγαπημένη του Williams η οποία αιφνιδίως τον απέλυσε. Οδηγώντας τον Βρετανό έναν χρόνο αργότερα σε μια αναγκαστική μεταγραφή στην ουραγό Arrows με την οποία πάντως έκανε υπερβάσεις. Αποκορύφωμα η παρολίγον νίκη του στο GP Oυγγαρίας το 1997. Ο Χιλ ήταν σαφές πως ήθελε ένα μονοθέσιο για να διεκδικεί νίκες. Προσπάθησε έτσι να “πουλήσει” τον εαυτό του σε top ομάδες εκ των οποίων μια από αυτές ήταν και η Mclaren.

Η Βρετανική ομάδα πράγματι του έκανε πρόταση για τη σεζόν του 1998 προσφέροντας επιπλέον και μπόνους που έφτανε κοντά στις ένα
εκατομμύριο αγγλικές λίρες (700.000) για κάθε νίκη του. Ακούγεται δελεαστική ως πρόταση. Στην πραγματικότητα όμως το ποσό αυτό
αντιστοιχούσε με όσα μπορούσαν να του προσφέρουν. Στην ουσία δηλαδή ήταν μια συμφωνία “win or go home” με τον Χιλ να πηγαίνει ως ελεύθερος και χωρίς επιπλέον κέρδη.

Ο Βρετανός βρήκε την προσφορά εξαιρετικά απαξιωτική και σταμάτησε κάθε διαπραγμάτευση με την ομάδα του Ρον Ντένις. Τελικά πήγε στην Jordan με την οποία θα έπαιρνε την 22η και τελευταία νίκη της καριέρας του στον ιστορικό αγώνα του Σπα 1998. Ωστόσο το τέλος της σεζόν θα έβρισκε την Mclaren να πανηγυρίζει το “ντάμπλ” με τους Μίκα Χάκινεν και Ντείβιντ Κούλθαρντ στο δυναμικό της.

8.  Στέφαν Μπέλοφ – Ferrari

Ο Γερμανός Στέφαν Μπέλοφ ήταν ένα από τα ανερχόμενα ταλέντα του σπόρ στο πρώτο μισό των ’80s. Είχε όλα τα φόντα ενός μελλοντικού παγκόσμιου πρωταθλητή, ενώ πολλοί πιστεύουν πως θα μπορούσε να γίνει μέχρι και ένας τρίτος πόλος στην μετέπειτα τιτανομαχία των Σένα και Πρόστ. Όμως το νήμα της ζωής του Μπέλοφ κόπηκε απότωμα. Όταν την πρώτη μέρα του Σεπτεμβρίου 1985 σκοτώθηκε σε αγώνα αντοχής που συμετείχε στην θρυλική πίστα του Σπα. Ήταν μόλις 27 ετών…

Ο Μπέλοφ αγωνίστηκε σχεδόν δύο χρόνια στην F1 (1984, 1985) με την Tyrrell, αλλά ποτέ δεν αξιώθηκε να έχει ένα ανταγωνιστικό μονοθέσιο. Το ταλέντο του παρατήρησαν πολλές μεγαλές ομάδες, συμπεριλαμβανομένης και της Ferrari. Η οποία και έφθασε πολύ κοντά στην απόκτηση του! Ο Μπέλοφ μάλιστα πριν τον θάνατο του, είχε συναντήσει τον Έντσο Φεράρι και φημολογείται πως είχε συμφωνήσει με την ιταλική ομάδα για το 1986. Ένα μεγάλο βήμα που τελικά δεν έγινε ποτέ…

9. Σεμπάστιαν Λέμπ – Toro Rosso / Alpha Tauri

Μια περίπτωση διαφορετική μα ιδιαίτερη. Όσοι ασχολούνται με τα motorsports και συγκεκριμένα το WRC, γνωρίζουν τον Σεμπάστιαν Λέμπ και τα επιτεύγματα του. Αυτό όμως που δεν ξέρουν πολλοί για τον εννέα φορές παγκόσμιο πρωταθλητή από την Αλσατία, είναι πως βρέθηκε και μάλιστα πολύ κοντά να αγωνιστεί στην Formula 1!

Το 2009 ο Λεμπ θα συμμετείχε στον τελευταίο αγώνα εκείνης της σεζόν στο παρθενικό τότε GP του Άμπου Ντάμπι, αφού κέρδισε τον 6ο του τίτλο στο WRC. Νωρίτερα την ίδια χρονιά έκανε δοκιμές με την Red Bull στις οποίες και τα πήγε καλά. Η Red Bull αντιλαμβανόμενη την σπουδαιότητα της κίνησης και από πλευράς μάρκετινγκ, θα έδινε στον Λεμπ την ευκαιρία να αγωνιστεί με την προοπτική να γίνει ακόμα και full-time οδηγός της “αδελφικής” Toro Rosso (σήμερα Alpha Tauri) για το πρωτάθλημα του 2010!

Ωστόσο δεν πήρε ποτέ από την FIA την απαραίτητη για την συμμετοχή του super licence και το όνειρο έληξε άδοξα. Πόσο ακραίο πάντως
θα ήταν αυτό; Eνας εν ενεργεία παγκόσμιος πρωταθλητής ράλι στο πρωτάθλημα της F1… Ένα από τα πιο “τηλεοπτικά” γεγονότα στην ιστορία του σπoρ! Πώς θα προσαρμοζόταν στην Formula 1; Τι θα έκανε άραγε με την Toro Rosso; Οι επιδόσεις του θα ήταν τέτοιες για να του δώσουν ακόμα και μια προαγωγή στην κανονική και ανοδική τότε Red Bull; Πολλά τα ερωτήματα υποθετικά μα και συναρπαστικά…

10. Κίμι Ραικόνεν – Red Bull

Όταν ο Μάρκ Γουέμπερ αποσύρθηκε από την Formula 1 στα τέλη του 2013, άφηνε πίσω του μια κένη θέση για την Red Bull την καλύτερη ομάδα του grid εκείνη την περίοδο. Ως προφανής επιλογή φαινόταν ο Ντάνιελ Ρικιάρντο. Στην πραγματικότητα όμως η πρώτη σκέψη των “Ταύρων” δεν ήταν αυτός αλλά ο Κίμι Ραικόνεν! Ο Κίμι ήταν ήδη παγκόσμιος πρωταθλητής και μερικούς μήνες νωρίτερα στις απαρχές της δεύτερης θητείας του στην F1, ο Φινλανδός υπενθύμιζε το ταλέντο του κερδίζοντας αγώνες και βάθρα με την Lotus. Φθάνοντας να διεκδικεί και με αξιώσεις το πρωτάθλημα στην συναρπαστική σεζόν του 2012. Πολλοί θεώρησαν μάλιστα οτι θα έβαζε δύσκολα στον ασταμάτητο τότε Σεμπάστιαν Φέτελ.

Το “φλέρτ” με την Red Bull όντως υπήρξε πράγμα που αποκάλυψε σχετικά πρόσφατα και ο Κρίστιαν Χόρνερ.  Ωστόσο οι άνθρωποι της ομάδας θεώρησαν ρίσκο μια συνεργασία μεταξύ Φέτελ και Κίμι και αποφάσισαν έτσι να “ανεβάσουν” από την Toro Rosso τον Ρικιάρντο. Ο οποίος όπως αποδείχθηκε το 2014 θα κέρδιζε κατα κράτος τον γερμανό πρωταθλητή. Ειρωνεία πως λίγο καιρό αργότερα οι Φέτελ και Ραικόνεν θα συνυπήρχαν στην Ferrari. Με τον Γερμανό να κερδίζει μεν την μεταξύ τους μονομαχία επί τέσσερις σεζόν (2015-2018), αλλά την συνεργασία τους να είναι κάτι παραπάνω από αρμονική. Πιθανότατα το ίδιο θα συνέβαινε και στην Red Bull όμως ποιος ξέρει… Υπο διαφορετικές συγκυρίες, θα μπορούσαν να συντελέσουν ακόμα και ένα δίδυμο τίτλων για την Αυστριακή ομάδα.