MotoGP 2021: Η συνταγή και τα συστατικά επιτυχίας του φετινού πρωταθλήματος

Η φετινή χρονιά θα μπορούσε να είναι από μόνη της διαφήμιση για τον χώρο του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Με την πλειοψηφία των σημαντικότερων διοργανώσεων στα motorsports να μοιράζουν απλόχερα δράση και “τηλεοπτικό” θέαμα. Και ας ανήκει το μεγαλύτερο κομμάτι αυτής της πίτας φυσιολογικά στην Formula 1 και τους “πολέμους” Χάμιλτον – Φερστάπεν και Mercedes – Red Bull. Οι οποίοι πλέον βρίσκονται στο αποκορύφωμα της αγωνίας, αλλά και της σκληροπυρηνικότητας τους μετά τα πρόσφατα γεγονότα στην Τζέντα. Σε αυτά θα αναφερθούμε πιθανότατα μέλλοντικά…

Οι εξελίξεις αυτές όμως, επισκιάζουν θα έλεγε κανείς την συναρπαστική δράση που έλαβε χώρα (και) στο MotoGP. Aπό την οποία μόνο παραπονεμένοι δεν είμαστε… Με περίπου έναν μήνα να συμπληρώνεται από το φινάλε στη Βαλένθια και έχοντας πλέον ολοκληρωμένη εικόνα τι είδαμε το 2021, ήρθε η ώρα να αποκρυπτογραφήσουμε την συνταγή επιτυχίας του φετινού πρωταθλήματος. Πάμε λοιπόν να δούμε παρακάτω – με την υποκειμενική μας κρίση – τα highlights της σεζόν που προηγήθηκε.

Back -to- back νέος πρωταθλητής

Το 2020 πολλά ανατράπηκαν με την πανδημία. Πάντως στα motosports και το MotoGP είχαμε και τότε μια εξίσου εντυπωσιακή χρονιά. Με τον παράγοντα covid-19 να συνομωτεί στο θάυμα των Suzuki και Ζοάν Μίρ και το στοπ που έφερε στην “δυναστεία” Μάρκεθ. Όμως τι είναι καλύτερο από μια σεζόν με νέο παγκόσμιο πρωταθλητή ; Μια δεύτερη σεζόν με καινούργιο πρωταθλητή! Και αυτός ακούει στο όνομα Φάμπιο Κουαρταραρό. Ο 22χρονος Γάλλος αναβάτης της εργοστασιακής ομάδας της Yamaha (Monster Energy), δικαίωσε απόλυτα τους ανθρώπους που τον προβίβασαν. Με τις 5 νίκες του φέτος, (4 στο πρώτο μισό της σεζόν) να αποδεικνύονται αρκετές για τον παρθενικό του τίτλο. Συνδυαστικά και με τις σπάνιες βαθμολογικές απώλειες. Ο “El Diablo” βέβαια τα… χρειάστηκε λίγο.΄Ομως δεν λύγισε στην πίεση του εντυπωσιακού στο β’ μισό Φραντσέσκο Μπανάια. Βγάζοντας ένα μέταλλο σαν αυτό των πρωταθλητών. Και αυτό μονάχα αρκεί για να δικαιολογήσει το επίτευγμα του.

Η παρουσία της … απουσίας του Μάρκεθ

Αναφερθήκαμε νωρίτερα στον Μάρκ Μάρκεθ και δεν θα τον παραλέιψουμε ουτε τώρα. Ο Ισπανός πολυπρωταθλητής αποτέλεσε επίσης έναν από τους ρυθμιστές του φετινού πρωταθλήματος. Κυρίως δια της απουσίας του. Ο τραυματισμός του στις αρχές της σεζόν, ήταν αυτονόητο πως θα άνοιγε το πεδίο για πολλούς φιλόδοξους διεκδικητές του τίτλου. Λογικό αφού ως γνωστών στον αθλητισμό, όταν απουσιάζει το φαβορί, όλοι μπορούν να ελπίζουν στη επιτυχία. Βεβαιως όμως δεν μπορεί να παραλειφθεί και το εντυπωσιακό comeback του. Που παρά τις αρκετές για εκείνον πτώσεις και κάποιους κακούς αγώνες (πχ. Καταλονία, Μεγ. Βρετανία), συνοδεύτηκε και απο τρεις επικές νίκες. Με το Σάκσερινγκ, το Μιζάνο και την ιστορική νίκη στις ΗΠΑ, πέραν από ηχήρες αποδείξεις οτι ο εξάκις παγκόσμιος πρωταθλητής την “τέχνη δεν την ξέχασε”, να μας αναγκάζουν να συμμετάσχουμε διαρκώς στο μεγάλο υποθετικό ερώτημα της φετινής χρονιάς. “Πώς θα ήταν η σεζόν με έναν υγιή Μάρκεθ” ?

Οι πτώσεις , οι εκπλήξεις και τα διαζύγια..

Το MotoGP είναι ένα σπορ πολλών παραγόντων όπου η παραμικρή λεπτομέρεια μπορεί να κάνει την διαφορά. Και αυτό το καταλάβαμε για τα καλά στην διάρκεια της σεζόν. Μια από αυτές τις λεπτομέρειες ήταν και η περίεργη στατιστική στον αριθμό των φετινών πτώσεων. Μεγάλο μέρος του παιχνιδιού. Μπορεί ο αριθμός των 950 πτώσεων συνολικά (αν προσθέσουμε και τις Moto2, Moto3) να μην “γεμίζει το μάτι” ως μια από τις μικρότερες σχετικές επιδόσεις των τελευταίων χρόνων, ωστόσο στο άκουσμα οτι οι περισσότερες από αυτές (297) έγιναν σε συνθήκες αγώνα μας βοηθάει να καταλάβουμε πόσο επιδραστικός ήταν ο ρόλος τους στο να παρακολουθούμε πολλά Grand Prix με αγωνία και αμφίρροπη εξέλιξη. Κάτι που παραδοσιακά αρέσει στο κοινό. Το οποίο και δεν βλάπτει εφόσον οι οδηγοί μετά είναι σώοι και αβλαβής φυσικά…

Μιλώντας για αγώνες με δράμα αυτόυς και αν δεν χορτάσαμε φέτος. Με περιπτώσεις όπως των GP σε Γαλλία, Μουτζέλο, Αυστρία, Αραγονία, Μιζάνο εις διπλούν και Πορτογαλία στον δεύτερο αγώνα, να μην αφήνουν περιθώρια για αμφισβήτιση της φετινής ποιότητας στο θέαμα. Βεβαίως δεν έλλειψαν και τα απρόοπτα. Οπως ο δεύτερος σερί τραυματισμός του μέχρι προ λίγου καιρού teammate του Βαλεντίνο Ρόσι στην SRT Yamaha Φράνκο Μορμπιντέλι. Ενω υπήρξαν και στιγμές εντάσης με επικρατέστερη το επεισοδιακό “διαζύγιο” μεταξυ Yamaha και Μάβερικ Βινιάλες. Μια συνεργασία που φέτος ξεκίνησε μεν εξαιρετικά με τον Ισπανό να παίρνει την νίκη στην πρεμιέρα του Κατάρ, όμως τελείωσε ξαφνικά και απότωμα με τα “βεντετιλίκια” του στη Στυρία. Με τον Βινιάλες σε μια έτσι κι αλλιώς δύσκολη για εκείνον χρονιά εν μέσης της σεζόν να παίρνει τον δρόμο για την Aprilia με την οποία θα συνεχίσει και το ’22. Στην ζωή και τα motorsports συμβαίνουν αυτά..

Η Ducati και οι υπόλοιποι…

Το 2021 ήταν μια χρονιά τρελών διακρίσεων για την γειτονική Ιταλία. Πρωταθλητές Ευρώπης στο ποδόσφαιρο, στο βόλεϊ, επιδόσεις -ρεκόρ στους Ολυμπιακούς και Παραολυμπιακούς Αγώνες. Μέχρι και στην… Eurovision σήκωσαν κούπα. Δεν μπορούσε λοιπόν σε αυτή την εκκωφαντινή χρονιά να λείιπει μια διάκριση από τον -αγαπημένο για τους Ιταλούς- μηχανοκίνητο αθλητισμό. Την οποία και απόλαυσαν μέσω της πρωταθλήτριας σε ομάδες και κατασκευαστές Ducati.

Το ιταλικό brand είχε μια εκπληκτική σεζόν σε όλους τους τομείς. Ίσως η καλύτερη Ducati που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Και δεν μιλάμε μόνο για τις επιδόσεις των Φραντσέσκο Μπανάια και Τζακ Μίλερ με την εργοστασιακή Ducati Lenovo, αλλά και για τις “βοήθειες” που πήρε δορυφορικά η ομάδα. Κυριώς από την εντυπωσιακή φέτος Pramac Racing με “σολίστ” τον τρομερό στη φετινή χρονιά Ζοάν Ζαρκό.

Όσον αφορά τις υπόλοιπες ομάδες. Εξίσου καλή εργοστασιακά Yamaha (η δορυφορική SRT απογοητέυσε) παρότι έχασε στις λεπτομέρειες. Πάντως μπορεί να λέει οτι στέρησε από τους Ιταλούς το trimple-crown. H Suzuki δεν θύμησε το ”χρυσό 2020″, ωστόσο η παρουσία της στην βαθμολογική ελίτ (3η σε ομάδες και κατασκευαστές) επιβεβαιώνει το πόσο έχει αναβαθμιστεί. Η Honda απογοητευτική και η ΚΤΜ παρά τις νίκες των Ολιβέιρα (Βαρκελώνη) και Μπίντερ (Αυστρία) υπέφέρε και φέτος από την παραδοσιακή αστάθεια της. Τέλος στα θετικά της σεζόν και η περίπτωση Aprilia. Μην σας ξεγελάνε οι θέσεις της σε κατασκευαστές και ομάδες (6η και 9η). Η βελτίωση της από τα προηγούμενα χρόνια είναι εμφανής. Απόδειξη το βάθρο του Εσπαργκαρό στο Σίλβερστοουν. Το πρώτο στην ιστορία της ομάδας από την έναρξη της προσπάθειας της στο MotoGP το 2015. Ενα project το όποιο έχει προοπτικές και μπορεί να καρποφορήσει μελλοντικά. Χρειάζεται όμως χρόνος και φυσικά κάποιες κάλες συγκυρίες.

Βαλεντίνο Ρόσι : The Last Dance

Όποτε ο -αθλητικός- ιστορικός του μέλλοντος θα αντρέχει πίσω στο 2021, ένα από τα γεγονότα που σίγουρα δεν θα ξεχάσει είναι η τελευταία σεζόν του σπουδαίου Βαλεντίνο Ρόσι. Ο “Γιατρός” της καρδιάς μας, πράγματι φετός δεν είχε τις επιδόσεις και τα αποτελέσματα που κάποτε μας είχε συνηθίσει. Όμως ήταν υπέροχο να τον παρακολουθούμε για ακόμη μια χρονία. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τον ανθρωπό που εξαιτίας του αγαπήσαμε το MotoGP. Και στις 14 του περασμένου Νοέμβρη στη Βαλένθια της Ισπανίας, όταν γράφτηκε ο επίλογος για τον Vale, το σπορ αποχεραιτούσε σε κλίμα χαράς και συγκίνησης, ένα σπουδαίο κομμάτι της ιστορίας του. Ένα κομμάτι προσωποποιημένο στην φιγούρα του 42χρονου πια Ρόσι. Οι αριθμοί μιλάνε μόνοι τους… 7 παγκόσμιοι τίτλοι (9 μαζί με τις χαμηλότερες κατηγορίες), 372 Grand Prix, 89 νίκες, 55 pole, 199 βάθρα. Και μαζί με τους αριθμούς άπειρες στιγμές νοσταλγίας και παιδικών αναμνήσεων. #GrazieVale