Τσάβι, νέος Πεπ ή νέος Πίρλο;

Τσάβι και Μπαρτσελόνα ξανά μαζί. Ύστερα από 6,5 χρόνια, ο «μαέστρος» επιστρέφει σπίτι του (Δευτέρα 8/11 στο «Καμπ Νόου» η επίσημη παρουσίαση).

Επιστρέφει στην ομάδα που ανδρώθηκε ποδοσφαιρικά, με την οποία κατέκτησε τα πάντα. Το πόστο του όμως αυτή τη φορά είναι διαφορετικό. Διαφορετικό αλλά όχι και απρόσμενο. Ποιος άλλωστε από τους απανταχού ποδοσφαιρόφιλους δεν πίστευε -ακόμη όταν αγωνιζόταν- ότι ο Τσάβι μια μέρα θα κάτσει στον πάγκο της Μπάρσα;

Περίπου 2 ώρες και 45 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα της Παρασκευής (5/11), η φήμη έγινε ανακοίνωση. Μια ανακοίνωση που γεννά ελπίδα, αλλά και ερωτηματικά…

Αγνή αγάπη για τον σύλλογο.

Τις τελευταίες ημέρες και κυρίως ύστερα από την -αργοπορημένη- απόλυση του Κούμαν, οι φήμες για την επιστροφή του Τσάβι στη Βαρκελώνη έδιναν και έπαιρναν.

Ήταν κοινό μυστικό πως ο Καταλανός τεχνικός επιθυμούσε διακαώς να αναλάβει την αγαπημένη του ομάδα. Δε το έκρυψε και ποτέ άλλωστε. Πάντοτε αναφερόταν «στη μέρα που θα καθίσει στον πάγκο της Μπάρσα». Απλώς η φράση συνεχιζόταν με το «δεν νιώθω ακόμη έτοιμος».

Το αν είναι έτοιμος ή όχι μπορούμε έως ένα μέρος να το προσεγγίσουμε, αλλά φυσικά ασφαλή απάντηση μόνο ο χρόνος θα μας δώσει. Το αν όμως είναι πρόθυμος, δε χωρά αμφισβήτηση.

Από την πρώτη στιγμή που έγινε γνωστή η λύση της συνεργασίας του προκατόχου του, ο Τσάβι έκανε ότι περνούσε από το χέρι του για να καθίσει στον πάγκο των «μπλαουγκράνα». Εν τελει και ύστερα από περίπου μια εβδομάδα γεμάτη φήμες, συναντήσεις και ανατροπές, το «deal» κλείδωσε.

Ο Τσάβι υπέγραψε και το υπόλοιπο της -τρέχουσας- σεζόν, και ακόμη δύο έτη (μέχρι δηλαδή το 2024),ενώ παράλληλα ο ίδιος θα καταβάλει το 50% της ρήτρας αποδέσμευσης στην Αλ Σαντ.

Ο 41 ετών κόουτς θα πληρώσει από την τσέπη του 2.500.000€, με τα υπόλοιπα να καταβάλλονται φυσικά από τη διοίκηση Λαπόρτα. Αυτό ήταν ουσιαστικά και το μόνο εμπόδιο της επιστροφής. Η Μπάρσα ελεω Financial Fair Play αδυνατούσε να πληρώσει όλο το ποσό. Ο Τσάβι όμως δεν έκατσε με σταυρωμένα τα χέρια και για ακόμη μια φορά απέδειξε -εμπράκτως- την τεράστια αγάπη που τρέφει για το κλαμπ της Καταλονίας.

Τα πεπραγμένα ενός δασκάλου.

Πολλοί θα ισχυριστούν πως τα όσα έκανε στο Κατάρ με την Αλ Σάντ δεν έχουν μεγάλη σημασία. Λόγω δυναμικής πρωταθλήματος, επιπέδου παικτών, χαμηλής δημοτικότητας (τηλεθέασης) κλπ.

Εν μέρει συμμερίζομαι αυτή την άποψη. Όμως, τα 2,5 χρόνια στον πάγκο, παράλληλα με τους 7 τίτλους, είναι ένα καλό δείγμα γραφής για τον Τσάβι.

Ο Τσάβι παρέταξε την Αλ Σάντ σε 91 παιχνίδια. Κέρδισε τα 62, έχασε σε 16 ενώ 13 έληξαν ισόπαλα. Συνολικά χρησιμοποίησε 51 διαφορετικούς ποδοσφαιριστές, ενώ η ομάδα του σκόραρε κατά μέσο όρο 2,77 γκολ ανά ματς.

Πέρα όμως από τα στατιστικά και τους τίτλους (όπως αναφέρθηκε παραπάνω κέρδισε 7 τρόπαια), ο τρόπος παιχνιδιού, η φιλοσοφία της ομάδας και φυσικά η «πειθώ» είναι τα στοιχεία που -πρέπει να- ενδιαφέρουν περισσότερο.

Η πίστη εφαρμογή του «τίκι-τάκα», η πίεση ψηλά στο αντίπαλο μισό και οι συνεχείς κινήσεις των παικτών στο χορτάρι, ξεχώρισαν στην Αλ Σαντ. Αγαπημένη διάταξη; Το 4-2-3-1, που προσαρμόζεται -φυσικά- ανάλογα τον αντίπαλο και τις συνθήκες του αγώνα.

Το πιο σπουδαίο όμως -προπονητικά- στοιχείου του Τσάβι είναι η μεταδοτικότητα. Ο τρόπος με τον οποίο μεταφέρει με κατανοητό τρόπο και εν τελει «πείθει» τους αθλητές του για όσα επιθυμεί από αυτούς στο τερέν. Αυτό είναι κάτι που λείπει από τη Μπαρτσελόνα των τελευταίων ετών. Και αυτό ζητά -κυρίως- από τον πρώην μέσο της.

Ο Τσάβι και η «καμμένη γη».

Μια κλισέ φράση που δυστυχώς -για τους φίλους της Μπάρσα- δεν απέχει από την πραγματικότητα. Στην επιστροφή του στο «Καμπ Νόου», ο Τσάβι καλείται να παραλάβει «καμμένη γη».

Μια ομάδα στην -ίσως- χειρότερη φάση της σύγχρονης ιστορίας της. Μια Μπαρτσελόνα γεμάτη χρέη, γεμάτη εσωστρέφεια. Μια Μπαρτσελόνα σε αγωνιστική κρίση, με παίκτες πολύ κατώτερου επιπέδου από αυτό που αρμόζει. Και φυσικά μια Μπάρσα που μόλις 3 μήνες πριν, έχασε τον κορυφαίο παίκτη στην ιστορία του αθλήματος.

Αντικειμενικά, στο σήμερα η Μπάρσα δεν είναι η ομάδα που μπορεί να διεκδικεί τίτλους. Αυτό φαίνεται στο γήπεδο, που είναι ο «καθρέφτης» όλων. Ποιος είναι ο ρεαλιστικός στόχος του Τσάβι για φέτος λοιπόν; Η εξασφάλιση της εισόδου στο επόμενο Τσάμπιονς Λίγκ, κάτι που ισοδυναμεί με έσοδα.

Αυτή η μαγική λέξη είναι κατά κύριο λόγο η «βοήθεια» που χρειάζεται ο Τσάβι για να πετύχει. Και αυτό διότι ναι μεν υπάρξει ένα αξιόλογο υλικό, το οποίο όμως σαφέστατα χρειάζεται διορθωτικές κινήσεις ώστε ο σύλλογος να επιστρέψει στην κορυφή. Εκτός αν κάποιος θεωρεί πως με τον Κλεμάν Λανγκλέ και τον Λουκ Ντε Γιόνγκ η Μπάρσα μπορεί να κατακτήσει το Τσάμπιονς Λίγκ…

Ουσιαστικά, ο Καταλανός αναλαμβάνει τη Μπαρτσελόνα με σκοπό να την οδηγήσει με τη μικρότερη δυνατή ζημιά στο ερχόμενο καλοκαίρι. Έτσι, θα μπορεί να «χτίσει» από το μηδέν το ρόστερ που αυτός επιθυμεί, για να ξεκινήσει έπειτα το project του.

Οι βάσεις και οι ανάγκες.

Ας δούμε όμως πρακτικά τι είναι αυτό που χρειάζεται η Μπαρτσελόνα (σε επίπεδο ποδοσφαιριστών) ώστε να μπορέσει να επιστρέψει στην ελίτ.

Για να μην τα ισοπεδώνουμε όλα, βάσεις υπάρχουν. Παίκτες όπως οι Τερ Στέγκεν, Πέδρι, Ντε Γιόνγκ, Φάτι μοιάζουν σήμερα ως «κολόνες στο σπίτι» της ομάδας.

Πικέ, Άλμπα, Μπουσκέτς σαφώς και θα αποτελέσουν σπουδαία κομμάτια στο «χτίσιμο του νέου παζλ». Αραούχο, Γκαρσία, Μινγκέθα, Πουτς, Ντεστ και Ντεμπελέ μπορούν υπό προϋποθέσεις να φανούν χρήσιμοι.

Και μετά; Το χάος. Οι «μπλαουγκράνα» χρειάζονται τουλάχιστον 3 παίκτες πρώτης γραμμής. Τρεις ποδοσφαιριστές που θα μετακομίσουν στο «Καμπ Νόου» όχι για να βοηθήσουν, αλλά για να ηγηθούν της νέας προσπάθειας.

Προφανώς, η θέση στην οποία η Μπάρσα έχει τη μεγαλύτερη ανάγκη είναι εκείνη του κεντρικού αμυντικού. Τα χρόνια για τον Πικέ πέρασαν, Αραούχο και Γκαρσία έχουν τα φόντα αλλά όχι την εμπειρία. Ο Λανγκλέ μαζί με τον Ουμτιτί μόνο αξιόπιστες λύσεις δεν αποτελούν, οπότε η προσθήκη ενός στόπερ είναι κάτι παραπάνω από αναγκαία.

Στα πλάγια, ο Άλμπα δείχνει σημεία καμπής, αλλά με την κατάλληλη στήριξη από τους υπόλοιπους μπορεί να προσφέρει παρά πολλά στην ομάδα. Δεξιά υπάρχει ένα μεγάλο ερωτηματικό. Στην ουσία από τη φυγή του -τεράστιου- Ντάνι Άλβες, οι Καταλανοί δεν έχουν βρει άξιο αντικαταστάτη. Ο Ντέστ έχει τις προδιαγραφές αλλά και την επιπολαιότητα (παράλληλα με έλλειψη εμπειρίας), ο Ρομπέρτο ποτέ δεν μπόρεσε να καθιερωθεί γιατί πολύ απλά δεν κάνει για αυτή τη θέση, ενώ ο Μινγκέθα ναι μεν είναι «τίμιος» αλλά σε καμία περίπτωση δε μπορεί να δώσει όσα πρέπει να προσφέρει ένα σύγχρονο πλάγιο μπακ.

Στα του κέντρου, φαίνεται πως η τριάδα Μπουσκέτς, Πέδρι, Ντε Γιόνγκ μπορεί να αποτελέσει βάση για αρχή. Σίγουρα όμως χρειάζεται να βρεθεί ο αντικαταστάτης του Μπουσκέτς. Θα μου πείτε, από πίσω υπάρχουν οι Νίκο, Γκάβι και Πουτς. Ναι, αλλά χρειάζεται ένας παίκτης με παραστάσεις, ένας που μπορεί να κατευθύνει το ήδη νεανικό κέντρο της ομάδας.

Επιθετικά, η Μπαρτσελόνα αποτελεί μια… εξίσωση που ψάχνει λύση. Για τα αριστερά, ο Άνσου Φάτι είναι ότι καλύτερο έχει να επιδείξει αυτή τη στιγμή η ομάδα. Ο νεαρός εξτρέμ και ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, αφού πήρε και το «10» του Μέσι, είναι έτοιμος για μεγάλα πράγματα.

Στα δεξιά, πραγματικά κανείς δε μπορεί να γνωρίζει τι θα γίνει με την περίπτωση του Ουσμάν Ντεμπελέ. Ο Γάλλος μια παίζει δέκα είναι τραυματίας. Σίγουρα έχει προσόντα (ταχύτητα, ντρίμπλα), έχει όμως και δύο σημαντικά μείον. Το ένα, είναι όπως είπαμε και πριν, οι πολύ (και πολλοί) συχνοί τραυματισμοί του. Τείνει να γίνει ανέκδοτο πλέον. Το άλλο, είναι τα τελειώματά του. Είναι αυτό που χρειάζεται να βελτιώσει ώστε να μπορέσει να σταθεί στο υψηλότερο επίπεδο, όταν φυσικά η υγεία του το επιτρέψει αυτό…

Για την κορυφή της επίθεσης μπορούν να ειπωθούν πολλά. Έχει γίνει ξεχωριστό κείμενο για τον Λουίς Σουάρες, και ο ίδιος ο Ουρουγουανός απέδειξε πέρυσι πόσο ανόητοι ήταν εκείνοι που τον απομάκρυναν. Ο Γκριζμάν είναι δανεικός στην Ατλέτικο γιατί ποτέ δεν έδωσε όσα μπορούσε, ο Αγουέρο έχει το θέμα με την καρδιά και θα μείνει εκτός. Τι μένει; Ο Μέμφις Ντεπάι. Ο διακαής πόθος του απολυμένου πλέον Ρόναλντ Κούμαν.

Ο παίκτης του «ύψους και του βάθους». Σίγουρα, όχι ο επιθετικός που πάνω του μπορείς να «χτίσεις» τις επιθέσεις της ομάδας σου.

Βλέπετε λοιπόν πως τα «κενά» είναι αρκετά. Ένα στόπερ, ένας χαφ, ένας επιθετικός σε πρώτη φάση, δύο πλάγιοι μπακ και ένας εξτρέμ σε δεύτερη. Πρώτο μέλημα όμως είπαμε: τα έσοδα. Χωρίς αυτά, σχεδόν καμία από αυτές τις «τρύπες» δεν μπορεί να καλυφθεί.

Και αν αποτύχει;

Γράψαμε σχεδόν τα πάντα. Από τη φιλοσοφία του Τσάβι μέχρι το σε ποιες θέσεις χρειάζεται ενίσχυση η Μπαρτσελόνα. Για κλείσιμο, θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε σε ένα ερώτημα που είμαι σίγουρος πως όλοι έχετε ήδη αναρωτηθεί: τι θα γίνει αν ο Τσάβι αποτύχει;

Καταρχάς, πρέπει να ορίσουμε το τι είναι αποτυχία για τη φετινή Μπαρτσελόνα. Όπως η διοίκηση της αφήνει να εννοηθεί, αποτυχία είναι η απώλεια της τετράδας στο πρωτάθλημα, και φυσικά ο πρόωρος αποκλεισμός από το Τσάμπιονς Λίγκ.

Τι θα γίνει λοιπόν αν ο Τσάβι δεν τα καταφέρει; Μπορεί να απολυθεί πριν καν έρθει το καλοκαίρι του 2022; Φυσικά θα πω εγώ. Είναι τέτοιο το μέγεθος και το πρεστίζ του συλλόγου που θεωρώ πως η μη έξοδος στο επόμενο Τσάμπιονς Λίγκ, θα πονέσει περισσότερο από οτιδήποτε.

Ο Τσάβι το γνωρίζει πολύ καλά αυτό. Και για να είπε «ναι» στην πρόταση του Λαπόρτα, έχει πλάνο. Και φυσικά πίστη σε αυτό. Θα μου πείτε, πέρα από αυτά υπάρχει ο παράγοντας τύχη. Ναι, αυτό όμως ισχύει περισσότερο σε διοργανώσεις όπως το Τσάμπιονς Λίγκ.

Σε ένα πρωτάθλημα 38 αγώνων είναι δύσκολο κάποιος να «μπει» ή να μη «μπει» κατά τύχη στις πρώτες τέσσερις θέσεις. Συμβαίνει, αλλά είναι η εξαίρεση του κανόνα.

Να σας πω την άποψή μου; Πιστεύω πως ο Τσάβι δεν θα αποτύχει. Και αυτό διότι στη Μπάρσα λείπει περισσότερο ένας προπονητής, παρά ένας φορ των 30 γκολ.

Ακόμη όμως και αν αποτύχει, γνώμη μου είναι πως πρέπει να στηριχτεί από τον Λαπόρτα και όλη τη «μπλαουγκράνα» κοινότητα. Γιατί αν αυτό δεν συμβεί, τότε ο σύλλογος θα έχει από πολύ νωρίς «κάψει» ένα σπουδαίο χαρτί για το μέλλον του.

Ο Τσάβι μπορεί το ίδιο εύκολα να γίνει ο νέος Πεπ, ή ο νέος Πίρλο….