Λιονέλ Μέσι: Η ιστορία μαγείας συνεχίζεται!

Ο Μέσι άνοιξε λογαριασμό με τα χρώματα της Παρί! Από το βράδυ της περασμένης Τρίτης (28/9) ο Αργεντινός μάγος μπήκε στη λίστα των σκόρερ της γαλλικής ομάδας. Με το -εντυπωσιακό- γκολ του κόντρα στη Μάντσεστερ Σίτι, έφτασε τα 121 στο Τσάμπιονς Λίγκ (φυσικά, τα 120 με τη Μπάρσα), «κλείδωσε» τη νίκη για τους Παριζιάνους, αλλά εν τελει πήρε και πολλά περισσότερα.

Το άστρο λάμπει όταν πρέπει.

Πριν το παιχνίδι με τη Σίτι, ο Μέσι είχε αγωνιστεί σε ακόμη 4 παιχνίδια, δίχως να στείλει τη μπάλα στο πλεκτό. Φυσικά, το να μιλάμε για αδυναμία ή έλλειψη φόρμας είναι τουλάχιστον γελοίο. Άλλωστε, όπως αποδείχθηκε από το πλασέ που άφησε όρθιο τον Έντερσον, η φόρμα μπορεί να είναι παροδική, αλλά η ποιότητα είναι διαχρονική.

Ήταν ένα γκολ που έχει βάλει πάμπολλες φορές. Η σημασία του όμως είναι -θαρρώ- η μεγαλύτερη από όλες. Γιατί; Γιατί «ξεκλείδωσε» τον ίδιο του τον εαυτό. Γιατί εκτός από το ότι σφράγισε το τρίποντο ενώ η ομάδα του αμυνόταν, έδειξε να γίνεται μέλος αυτής. Δεν υπήρχε καταλληλότερη στιγμή, ενδεχομένως και καταλληλότερος αντίπαλος. Όλα έγιναν όπως και όταν έπρεπε.

Μέσι, μέλος της «οικογένειας».

Το οικογένειας μπαίνει σε εισαγωγικά, καθώς είμαι σίγουρος πως πολλοί -μαζί με εμένα- αμφιβάλουμε για το αν η Παρί Σεν Ζερμέν είναι οικογένεια. Δεν είναι αυτό όμως το θέμα μας. Το βράδυ της Τρίτης ο Μέσι έγινε περισσότερο από ποτέ μέλος αυτού του κλαμπ. Όχι μόνο επειδή σκόραρε ή πανηγύρισε στο τέλος μαζί με τον κόσμο. Θα σας πάω σε μια φάση που έχει κάνει το γύρο του Διαδικτύου. Όχι άδικα.

Είναι στο τέλος του δευτέρου ημιχρόνου. Σε ένα κερδισμένο φάουλ της Σίτι κοντά στην περιοχή του Ντοναρούμα. Ο Μέσι έχει πέσει πίσω από το τείχος για να καλύψει πιθανή συρτή εκτέλεση. «Μα καλά, είναι δυνατόν να έβαλαν τον Μέσι να κάνει αυτή τη δουλειά;» Όχι. Δε τον έβαλαν. Ο ίδιος το επέλεξε. Ο ίδιος προθυμοποιήθηκε να ξαπλώσει στο χορτάρι, ενώ το ματς είναι στο 2-0 και θέλει λίγα λεπτά για να λήξει. Μια κίνηση που δεν είχε ξανά κάνει ποτέ στην έως τώρα μυθική καριέρα του. Πιθανότατα και να μη την ξανά κάνει. Την Τρίτη όμως το έκανε. Και το έκανε για να νιώσει ακόμα περισσότερο κομμάτι της ομάδας. Μια μικρή και ίσως ασήμαντη κίνηση, με τεράστια όμως αξία για τον ίδιο.

Μια ολόκληρη και μια νέα ζωή!

Ο Μέσι πέρασε 21 ολόκληρα χρόνια στη Βαρκελώνη. Βίωσε το τέλος των «πέτρινων χρόνων» της Μπαρτσελόνα. Την αρχή μιας νέας εποχής. Την αναγέννηση του συλλόγου. Έγινε ένα παιδί πολλά υποσχόμενο. Εξελίχθηκε σε ένα βασικό στέλεχος της ομάδας και εν τέλει στον «βασιλιά της πόλης». Ήταν το «νούμερο ένα» της κορυφαίας ομάδας που έχει εμφανιστεί ποτέ στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Τα σάρωσε όλα! Και ύστερα, βίωσε την πτώση της αυτοκρατορίας.

Έμεινε εκεί, πολύ περισσότερο από ότι -για εμένα- θα έπρεπε. Και θα έμενε ως το -δικό του- τέλος, εάν η τραγική οικονομική κατάσταση της Μπάρσα και η Λα Λίγκα δεν έβαζαν «φρένο». Εδώ και περίπου 1,5 μήνα, άνοιξε για πρώτη φορά μια νέα σελίδα στο βιβλίο του. Ξέρετε, ακόμη και για αυτούς τους ανθρώπους που δε ξέρουν τι έχουν (χρήματα), δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο μια αλλαγή. Η αποχώρηση από την πόλη σου, το σπίτι σου, τους δικούς σου ανθρώπους, από το μέρος όπου έκανες οικογένεια, πάντα θα είναι δύσκολη για τον οποιονδήποτε.

Ο Μέσι δεν αποτελεί εξαίρεση. Και δεν είναι καθόλου άλλα λόγια να αγαπιόμαστε όταν ο Ποτσετίνο εξηγεί πως ο Λιο χρειάζεται χρόνο. Ίσως μετά από το ματς κόντρα στον αγαπημένο του Πεπ, να πήρε αυτό που χρειαζόταν ώστε να βγάλει στο γήπεδο το 100% που μπορεί. Ίσως αυτό το γκολ και αυτή η κίνησή του να ξαπλώσει πίσω από το τείχος, να είναι το τελευταίο κομμάτι που έλειπε στο παζλ ώστε το Παρίσι να απολαύσει τον κορυφαίο που έπαιξε ποτέ.

Καμία απόδειξη, μονάχα απόλαυση.

Ξέρετε, πολλοί απόρησαν με την απόφασή του να μετακομίσει στην Παρί. Σε μια ομάδα που τα τελευταία χρόνια -με εξαίρεση πέρυσι- κατακτά εγχώριους τίτλους δίχως καν να μπει στο γήπεδο να παίξει. Αυτό αυτομάτως αυξάνει την πίεση στο Τσάμπιονς Λίγκ. Ναι, αυτή είναι η μαγική λέξη. Ο μεγαλύτερος πόθος του Μέσι, να κατακτήσει -έστω- ένα ακόμη. Αυτή είναι η δίψα που του έχει απομείνει, μετά και την κατάκτηση του Κόπα Αμέρικα με την Αργεντινή. Το αν θα τα καταφέρει είναι μια άλλη ιστορία. Εδώ θα είμαστε να τη ζήσουμε.

Όμως προσέξτε, οτιδήποτε και αν συμβεί, η ιστορία του Μέσι δεν θα αλλάξει πολύ. Δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν. Παραμόνο στον ίδιο του τον εαυτό. Εκείνος μονάχα ξέρει με τι θα είναι χαρούμενος στα τελευταία χρόνια της λαμπρής καριέρας του. Πάντως κατά την ταπεινή μου άποψη, δε νομίζω να ξανά δούμε τον Μέσι περισσότερο ή παρομοίως χαρούμενο, όσο τον είδαμε όταν σήκωνε το Κόπα Αμέρικα. Ήταν μια λύτρωση που έψαχνε χρόνια. Ένα Τσάμπιονς λιγκ περισσότερο ή λιγότερο δε πιστεύω πως θα αλλάξει ριζικά ούτε τον ψυχισμό του, ούτε φυσικά τη γνώμη όλων εμάς που επι χρόνια τον θαυμάζουμε.

Στα 34 του, ο Μέσι ξεκίνησε για πρώτη φορά κάτι νέο. Και εμείς, όσοι αγαπάμε τον βασιλιά των σπορ, οφείλουμε να είμαστε πλάι του, να μη χάσουμε καμία στιγμή μαγείας, γιατί, ο χρόνος είναι αμείλικτος, και δε θα αργήσει πολύ η ώρα του «αντίο»…