Το Grand Prix της Monza προμηνυόταν ενδιαφέρον ήδη με το πέρας του Sprint Race. Και αυτό διότι αφενός ο νικητής του και άρα poleman, Valteri Bottas, θα ξεκινούσε τελευταίος λόγω αλλαγής κινητήρα, αφετέρου διότι ο Lewis Hamilton θα ξεκινούσε τον αγώνα μόλις 4^ος, μην έχοντας καταφέρει να προσπεράσει τον Lando Norris, με την McLaren να (υπέρ) βολεύεται στην ιταλική πίστα.

Και ενώ στον αγώνα της Κυριακής ο Max Verstappen είχε πέσει 2^ος και ο Lewis Hamilton παρέμενε στην θέση που εκίνησε τον αγώνα, ένα αργοπορημένο pitstop της Red Bull, έβγαλε τον Ολλανδό πλάι πλάι με τον 7κις παγκόσμιο πρωταθλητή. Λίγα δευτερόλεπτα μετά, βρέθηκαν και οι δύο εκτός αγώνα, με τον Verstappen να προσπαθεί να κουμπώνει ταχύτητα ενώ είχε …καβαλήσει το μονοθέσιο του Hamilton. Γράφτηκαν πολλά. Πάρα πολλά. Για το ποιος έφταιγε. Για τους λόγους που έφταιγε ο Verstappen. Για τους λόγους που έφταιγε ο Hamilton. Για τους λόγους που έφταιγαν και οι δύο. Εγώ, που παρακολουθούσα με τον πατέρα μου το Grand Prix, γύρισα σχεδόν αυθόρμητα και του είπα: “Ξέρεις τι (μου) θύμισε αυτό; Senna vs Prost στην Suzuka.” Ο ορισμός της κοκορομαχίας.

Δύο οδηγοί σε διαφορετική φάση καριέρας με κοινό όμως στόχο

Η λογική πίσω από την φράση μου συνοψίζει και όλη μου την σκέψη. Δεν έχει σημασία -για μένα – το ποιος και αν έφταιγε. Γιατί; Μα γιατί μιλάμε για τους δύο διεκδικητές του τίτλου. Από την μια, το νέο αίμα, το ταλέντο, το θρασύ παιδί που «αναγκάστηκε» να ενηλικιωθεί γρήγορα για να επιβιώσει στο ανταγωνιστικό σπορ που μόλις 20 οδηγοί εκπροσωπούν. Απέναντι στον παλιό, τον έμπειρο, τον 7κις πρωταθλητή, που τα έχει βάλει με όλους τους πρωταθλητές των τελευταίων ετών, και τους έχει κερδίσει. Τον Alonso, τον Raikkonen, τον Button, τον Rosberg, τον Vettel. Και που όμως, παρότι έχει σπάσει όλα τα ρεκόρ, παραμένει διψασμένος, διότι η φύση του σπορ αυτού δεν έχει να κάνει με οικονομίες καυσίμου και προσπεράσματα με DRS και ρίξιμο γύρων στον τελευταίο, αλλά με μάχες σώμα με σώμα, τζαρτζαρίσματα, εκνευρισμούς, ανταγωνιστικότητα. Με ο,τι αυτή συνεπάγεται.

Μια προσπάθεια ανάλυσης του τι ακριβώς συνέβη

Η άποψη μου, σε μια παράγραφο, είναι πως ο Verstappen εξάντλησε τα διαθέσιμα μέτρα φρεναρίσματος για να καλύψει την χαμένη απόσταση και να βρεθεί κοντά/δίπλα στον Βρετανό. Διεκδίκησε επιθετικά την εσωτερική, ουσιαστικά χωρίς να αφήσει περιθώρια στον Lewis Hamilton ο οποίος μπορούσε μόνο, να φρενάρει. Και δεν το έκανε. Διότι δεν είναι στην αγωνιστική του φύση. Πως να το κάνουμε; Αν το έπραττε, ο Max θα ήταν μπροστά. Και αυτό δεν θα αποτελούσε μόνο μια βαθμολογική ήττα. Όχι, όχι. Θα αποτελούσε και ψυχολογικά ήττα. Διότι σε μια κλειστή μάχη (για το πρωτάθλημα) όπου δεν μιλάμε για σπριντ αλλά για μαραθώνιο, η ψυχολογία είναι κρίσιμη. Και οι αθλητές αυτού του επιπέδου το γνωρίζουν πολύ καλά. Αν την χάσεις, χάνεις και τον προσανατολισμό σου. Βλέπε Vettel, 2018.

Οι δεκάδες συγκρούσεις μεταξύ διεκδικητών και η έλλειψη ενσυναίσθησης μεταξύ των δύο

Αυτή δεν ήταν καν η δεύτερη φορά που οι διεκδικητές του τίτλου τρακάρουν. Είχε προηγηθεί η κοκορομαχία Hamilton – Rosberg το 2016. Είχε προηγηθεί η επαφή Webber- Vettel το 2010 στην Τουρκία, η οποία και ουσιαστικά τους έκανε εχθρούς. Είχε προηγηθεί η σύγκρουση του Schumacher με τον Villeneuve. Ή του Γερμανού με τον Damon Hill. Και δεν τις αναφέρω διότι έκανα κάποια σχετική έρευνα. Τις ανακάλεσα εύκολα στο μυαλό μου, διότι έμειναν στην ιστορία. Χαρακτήρισαν, χρωμάτισαν εποχές, σχέσεις, πρωταθλήματα. Η αξία του ηττημένου, δίνει αξία στον νικητή. Και όταν η μάχη είναι οριακή, οριακές θα είναι και οι αντιδράσεις των συμμετεχόντων. Πολλές φορές εξάλλου δεν μετράει το να τεντώσουμε τον δείκτη του χεριού μας και να βρούμε τον υπαίτιο.

Πολλές φορές μετράει να ζήσουμε την στιγμή, να απολαύσουμε το θέαμα, να απολαύσουμε μια μάχη που κορυφώνεται. Ποιος, για τον Θεό, ασχολήθηκε ποτέ με το ποιος έφταιγε όταν τράκαραν οι Senna – Prost back to back στην Ιαπωνία το 1989 και το 1990; Σας προκαλώ να αναζητήσετε αυτές τις μάχες στο YouTube και να δείτε αν στα σχόλια γράφουν για το ποιος έφταιγε…

Κλείνοντας, αυτό που δεν μου αρέσει στην μάχη των δύο, είναι η έλλειψη της ανθρωπιάς, της ενσυναίσθησης  και  της προσωπικότητας, πέραν των επιτυχιών και των  οδηγικών  ικανοτήτων τους. Αφενός διότι ο Verstappen στην Monza δεν πλησίασε καν τον Hamilton για να δει αν είναι καλά (παρότι ο πίσω δεξιά τροχός του «βρήκε» στο κράνος του Βρετανού),  αφετέρου διότι στο Βρετανικό Grand Prix όπου ο Ολλανδός βρέθηκε στις μπαριέρες με κάποια 290 χλμ/ώρα,  δεχόμενος 51g ύστερα από επαφή που είχαν, είδε τελικά τον Βρετανό να πανηγυρίζει έξαλλα, συμπεριφορά  που δεν δικαιολογείται από το γεγονός πως δεν είχε ενημερωθεί πως ο συναθλητής του είναι στο νοσοκομείο.(όπως δήλωσε μετά τον αγώνα)

Αυτές οι συμπεριφορές δεν τους τιμάνε. Από αυτούς τους ανθρώπους περιμένεις να είναι πρότυπα, εντός και εκτός πίστας. Όχι μόνο σε κατάσταση ηρεμίας, αλλά και όταν οι παλμοί ανεβαίνουν κατακόρυφα. Σημεία των καιρών; Ενδεχομένως. Πάντως η μάχη έχει ανάψει για τα καλά και δεν θα σβήσει μέχρι πριν πέσει η τελευταία καρό σημαία για το 2021…