Η τέχνη του ελληνικού buzzer beater

Buzzer beater ίσον με εύστοχο καλάθι σε νεκρό χρόνο. Ή έστω σε χρόνο που ο αντίπαλος δεν προλαβαίνει να αντιδράσει. Τόσο δύσκολο αλλά τόσο συχνό σε χιλιάδες παιχνίδια του παρελθόντος. Αναμφίβολα, η τέχνη του buzzer beater έχει απασχολήσει αρκετά τους Έλληνες παίκτες οι οποίοι ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν μας έχουν χαρίσει απλόχερα τέτοιες στιγμές. Πάμε λοιπόν να δούμε τα τρία μεγαλύτερα buzzer beater που έχουν πετύχει ορισμένοι Έλληνες παίκτες σε πολύ κρίσιμους αγώνες.

Βασίλης Σπανούλης-τελικοί Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός 2016

Θα μπορούσαμε να γράψουμε βιβλίο ολόκληρο για τα buzzer beater του αρχηγού του Ολυμπιακού. Ωστόσο, εκείνη τη χρονιά πραγματικά ο αρχηγός πήρε ένα πρωτάθλημα μόνος του με δύο buzzer σε δύο διαφορετικούς αγώνες με τον ίδιο σχεδόν τρόπο.

Αφού ο Ολυμπιακός έχασε στον πρώτο αγώνα το πλεονέκτημα έδρας, πήγε στο ΟΑΚΑ με σκοπό να το πάρει πίσω. Ο Διαμαντίδης με ένα απίθανο τρίποντο έφερε τον ΠΑΟ μπροστά στο σκορ με 8.3 δεύτερα να απομένουν. Sideline play, η μπάλα στον Σπανούλη υπό την ασφυκτική παρακολούθηση του Καλάθη, δεξί back step και άλλο ένα απίθανο τρίποντο για τον αρχηγό του Ολυμπιακού, που δίνει την νίκη και την ανάκτηση του πλεονεκτήματος έδρας.

Ο αρχηγός όμως δεν είχε πει την τελευταία του λέξη. Το σκορ ήταν 2-1 και το τέταρτο παιχνίδι και πάλι στο ΟΑΚΑ. Σε ένα παιχνίδι με δύο παρατάσεις καμία ομάδα δεν ήθελε να χάσει. Μοιραία, η αναμέτρηση κρίθηκε και πάλι στην τελευταία επίθεση. Ο Σπανούλης είχε και πάλι τη μπάλα στα χέρια του. Αυτή τη φορά με αντίπαλο τον Διαμαντίδη στο τελευταίο όπως αποδείχτηκε ματς της καριέρας του. Ο Σπανούλης με το γνωστό του step back ευστοχεί και πάλι, δίνοντας το πρωτάθλημα στον Ολυμπιακό.

Δημήτρης Διαμαντίδης, Ελλάδα-Γάλλια, Ευρωμπάσκετ 2005

Buzzer beater χωρίς το αμίμητο ”Βάλτο αγόρι μου” δεν γίνεται. Το σουτ του Διαμαντίδη απέναντι στους πανίσχυρους Γάλλους το 2005 παρότι δεν έδωσε άμεσα το Ευρωπαϊκό, ήταν το σουτ που ουσιαστικά έκανε την εθνική ομάδα να περάσει στον τελικό και να αντιμετωπίσει το χαμηλό εμπόδιο της Γερμανίας του Νοβίτσκι.

47 δεύτερα πριν το τέλος της αναμέτρησης, οι Γάλλοι ήταν μπροστά με σκορ 62-55. Όλα έδειχναν να έχουν τελειώσει. Παρόλα αυτά, οι διεθνείς μας με το γνωστό refuse to lose που συνόδευε την ομάδα του Γιαννάκη δεν το έβαλαν κάτω. Με κάποιον τρόπο, η Ελλάδα ήταν σε απόσταση ενός σουτ. Όλα τα άλλα από εκεί και πέρα είναι ιστορία, με τον Ζήση να δίνει τη μαγική ασίστ και τον Δημήτρη Διαμαντίδη να βάζει το μεγαλύτερο σουτ του Ελληνικού μπάσκετ και φυσικά της καριέρας του αποδεικνύοντας με τον καλύτερο τρόπο ότι πρόκειται για έναν τεράστιο παίκτη.

Γιώργος Πρίντεζης, Ολυμπιακός-ΤΣΣΚΑ Μόσχας, τελικός 2012

Ο υπαρχηγός του Ολυμπιακού έμελλε να γράψει ιστορία όχι μόνο στην ομάδα αλλά και στο ελληνικό μπάσκετ. Στο έπος της Πόλης, ο Πρίντεζης με το περίφημο πεταχτάρι σφράγισε όχι μόνο τον δεύτερο ευρωπαϊκό τίτλο του Ολυμπιακού αλλά και άλλη μια μεγάλη ανατροπή ελληνικής ομάδας.

Πιο συγκεκριμένα, η ομάδα του Ντούσαν Ίβκοβιτς απέναντι στη πανίσχυρη και πληρέστατη ΤΣΣΚΑ γύρισε το παιχνίδι από το-19 (34-53). Λίγο πριν το τέλος, το ματς έφτασε σε απόσταση αναπνοής.  Ο Σισκάουσκας αστόχησε στις βολές και η μπάλα πήγε στα χέρια του Βασίλη Σπανούλη. Λογικά και τα καρεκλάκια στο γήπεδο αν ρωτούσες ποιος θα πάρει την τελευταία επίθεση, θα σου απαντούσαν τον αρχηγό του Ολυμπιακού. Αυτό εκμεταλλεύτηκε και ο Kill Bill, τράβηξε πάνω του την άμυνα, την κατάλληλη στιγμή πάσαρε στον ελεύθερο Πρίντεζη και αυτός με το σουτ trademark του έδωσε το Ευρωπαϊκό στον Ολυμπιακό, σε έναν αγώνα από τους πιο συναρπαστικούς στην ιστορία.

Αναμφίβολα υπήρχαν και άλλα. Κανένας μπασκετόφιλος δεν θα ξεχάσει το μεγάλο τρίποντο του Σπανούλη στην Εθνική στον αγώνα με τη Κροατία στο Ευρωμπάσκετ του 2007 που από τα οκτώ μέτρα ξάπλωσε τον Πλάνινιτς και ευστόχησε. Όλοι οι φίλοι του Ολυμπιακού θα θυμούνται το τρίποντο του Πρίντεζη με τη Μπαρτσελόνα στο ΣΕΦ το 2015 που έστειλα την ομάδα σε ένα ακόμη final 4. Παράλληλα, οι φίλοι του Παναθηναϊκού ακόμη μιλούν για το τρίποντο του Αλβέρτη στο τελικό πρωταθλήματος με τον Ολυμπιακό το 2001. Καταλήγουμε λοιπόν, στο γεγονός πως οι Έλληνες παίκτες είναι ‘μανούλες’ σε αυτές τις συγκεκριμένες φάσεις.