Φτάνω στη πηγή αλλά δεν πίνω νερό (part 2)
Το Debut.gr και ο Σωτήρης Κεφάλας παρουσιάζουν τις υπόλοιπες ομάδες οι οποίες έφτασαν στην πηγή αλλά δυστυχώς δεν ήπιαν νερό.
Οι λεγόμενες ανεκπλήρωτες υποσχέσεις έχουν και συνέχεια. Μάλαγα, ΤΣΣΚΑ, Φενέρ κ.α. πρωταγωνιστούσαν στο πρώτο μέρος της θεματολογίας αυτής. Με τη βοήθεια λοιπόν της νοσταλγίας και της αναπόλησης πάμε να παρουσιάσουμε τις ομάδες που έφτασαν λίγο πριν την κορυφή. Την κορυφή για το πολυπόθητο τρόπαιο της Ευρωλίγκα.
Λαμποράλ Κούτσα 2015-2016
Ο ορισμός του πραγματικού outsider. Μια ομάδα η οποία εκείνη την χρονιά πήγε να κάνει μεγαλύτερο ντόρο και από την ομάδα του Ολυμπιακού το 2012. Η Λαμποράλ εκείνης της σεζόν αποτελεί τον αντιπροσωπευτικότερο πίνακα του δημιουργού Βέλιμιρ Περάσοβιτς. Το dynamic basketball που πρέσβευε δεν θα μπορούσε να το υπηρετήσουν καλύτερα παίκτες όπως ο δικός μας Γιάννης Μπουρούσης, ο Μάικ Τζέιμς και οι άγνωστοι τότε Μπέρτανς και Άνταμς.
Η χρονιά φαινόταν χαμένη την στιγμή που τραυματίστηκε ο Σενγκέλια. Ωστόσο, κατάφεραν να κερδίσουν αρκετά κλειστά ματς στις τελευταίες κατοχές, κατάσταση που τους βοήθησε να χτίσουν σταδιακή σιδερένια αυτοπεποίθηση. Ο Γιάννης Μπουρούσης ως σημείο αναφοράς στο low post και βασικός δημιουργικός πυλώνας έκανε την καλύτερη χρονιά της καριέρας του. Το playmaking του Έλληνα ψηλού και του Κοζέρ δημιούργησαν το κατάλληλο περιβάλλον για να αναδειχθεί η επιθετικότητα του Ντάριους Άνταμς (ο ηγέτης εκείνης της ομάδας) και του Μάικ Τζέιμς (6ος παίκτης τότε με 10.0 πόντους). Η ιστορία φυσικά γράφτηκε όταν και οι Βάσκοι προκρίθηκαν στο F4. Εκεί, η Λαμποράλ ηττήθηκε στην παράταση από τη Φενέρ, τερματίζοντας τέταρτη. Αυτή όμως η ομάδα μνημονεύεται ακόμη και σήμερα.
Ολυμπιακός 2016-2017
Η αμυντική φιλοσοφία του Γιάννη Σφαιρόπουλου σε συνδυασμό με την ηγετική παρουσία των αρχηγών Σπανούλη και Πρίντεζη οδήγησαν τους ερυθρόλευκους του 2016-2017 ένα βήμα πριν την κορυφή. Ο Ολυμπιακός είχε αξιοθαύμαστη σταθερότητα στο μεγαλύτερο μέρος της σεζόν. Δεν πτοήθηκε ακόμη και όταν έχασε με τραυματισμό έναν από τους καλύτερους defensive stoppers σήμερα τον Ντάνιελ Χάκετ. Ο άσημος τότε Μπιρτς ξεκινάει εντυπωσιακά απλώνοντας δίχτυ μπροστά από το καλάθι των ερυθρολεύκων οι οποίοι οικοδομούν μια σπουδαία, πολύ συμπαγή άμυνα επάνω σε πυλώνες-χαρακτηριστικά της φιλοσοφίας του προπονητή τους. Το “κλείδωμα” του low post και την αποτελεσματικότητα στο αμυντικό ριμπάουντ.
O τραυματισμός του Λοτζέσκι αφαιρεί από την ομάδα ένα σημαντικό κομμάτι της επιθετικής της δραστηριότητας (transition και weak side επίθεση, close outs) πλήττοντας την PnR ανάπτυξη των ερυθρολεύκων. Σε μια αμφίρροπη σειρά, ο Ολυμπιακός καταβάλλει στο πέμπτο ματς την αντίσταση της Αναντολού και ταξιδεύει στην Κωνσταντινούπολη για το F4. Εκεί, μια ακόμη ανατροπή με πρωταγωνιστή τον απόλυτο clutch Σπανούλη απέναντι στη ΤΣΣΚΑ είναι γεγονός. Στον τελικό, η φορμαρισμένη Φενέρμπαχτσε πραγματικά δεν είχε αντίπαλο εκείνη την συγκεκριμένη περίοδο.
Ρεάλ Μαδρίτης 2013-2014
Είμαι σίγουρος ότι κανείς στη Μαδρίτη δεν έχει καταλάβει ακόμα πως έχασε εκείνον τον τίτλο η Ρεάλ. Είναι η χρονιά που ουσιαστικά ο Πάμπλο Λάσο έχει βάλει τις απαιτούμενες βάσεις για αυτό που θα ακολουθούσε τα επόμενα χρόνια, αξιοποιώντας περίφημα τα μηνύματα του χαμένου τελικού, ένα χρόνο πριν από τον Ολυμπιακό στο Λονδίνο.
Πιο συγκεκριμένα, η Βασίλισσα παίζει εξαιρετικό μπάσκετ. Από τη regular season μέχρι και τα playoffs. Γιούλ-Ρούντι στο backcourt, Σέρχιο Ροντρίγκεθ (MVP της κανονικής περιόδου) και Κάρολ από πίσω, Ντάρντεν ως defensive stopper στο “3” (και Σλότερ στο “5”, το όπλο του Λάσο στην πρώτη γραμμή της 3-2 ζώνης για την απενεργοποίηση του κεντρικού PnR συν τον Ντρέιπερ στο “1”, οι τρεις Αμερικανοί ανέβαζαν σημαντικά το επίπεδο άμυνας), Mίροτιτς, Ρέγιες, Μπουρούσης στη frontcourt. Όλοι περίμεναν, την άκοπη κατάκτηση του τίτλου από τη Ρεάλ.
Όμως ο Ντέιβιντ Μπλατ έχει άλλα σχέδια. Οι Μαδριλένοι συντρίβουν τη Μπαρτσελόνα στον ημιτελικού του Μιλάνου (100-62) και πηγαίνουν για παρέλαση στον τελικό απέναντι στους Ισραηλινούς. Εκεί, ο mvp Ράις κάνει φύλο και φτερό τα όνειρα του Λάσο για κατάκτηση της κορυφής. Εκείνο το F4 του Μιλάνου όμως, απέδειξε (για μια ακόμα φορά) το πόσο ευνοεί το σύστημα της διοργάνωσης την έκπληξη. Τα ματς της μιας ανάσας ίσως δεν είναι ότι πιο αξιοκρατικό όμως συνιστούν μια συναρπαστική διαδικασία που παράγει σπουδαίες ιστορίες και ήρωες.
Μοντεπάσκι Σιένα 2007-2008
Η συμμορία του Μακιντάιρ δεν είχε το ποιοτικό βάθος της version του 2010-11 όταν στη Τοσκάνη βρίσκονταν οι Ράκοβιτς, Γιάριτς, Μακάλεμπ, Μος, Ζήσης αλλά πιθανόν είχε καλύτερο μομέντουμ και μεγαλύτερη ευκαιρία να κερδίσει μια θέση στο ματς του τίτλου.
Η Μοντεπάσκι διαθέτει ένα πολύ δυνατό σύνολο με σπουδαία χημεία. Παίζει την πιο “φυσική” άμυνα στην Ευρώπη με πολλές επαφές και εξαιρετικά χαμηλούς χρόνους στα rotations. Το δίδυμο Στόουνρουκ-Σάτο τρομοκρατεί. Ο Έζε παρήγαγε πολλά deflections ενώ η παρουσία του Bootsy Thornton στα φτερά ήταν καταλυτική. Φυσικά το δίδυμο Μακιντάιρ-Καουκένας στο backcourt σε συνδυασμό με το versatility του Λαβρίνοβιτς στη γραμμή ψηλών αποτελούσε τους βασικούς πυλώνες εκείνης της ομάδας.
Στον μοιραίο ημιτελικό της Μαδρίτης η MPS κυριαρχεί απέναντι στη Μακάμπι, έχοντας προβάδισμα 15 πόντων στα μέσα της τρίτης περιόδου. Οι Ισραηλινοί όμως είχαν το know how και ανέτρεψαν την κατάσταση. Μάλιστα, ο τραυματισμός του Καουκένας στη διάρκεια του ματς ήταν καθοριστική. Κανείς δεν μπορούσε να ξέρει ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα του τελικού αν σε αυτόν βρισκόταν η ομάδα του Σιμόνε Μπιανιτζιάνι.
Αναμφίβολα, στο κάδρο αυτού του θέματος βρίσκονται περισσότερες ομάδες. Ωστόσο, οι παραπάνω ίσως είχαν όλα τα φόντα και τα προσόντα να κατακτήσουν το τρόπαιο. Η ιστορία της Ευρωλίγκα σαφώς συνεχίζεται και θα γράψει κι άλλες τέτοιες ομάδες που θα φτάσουν στην πηγή αλλά δεν θα πιούν νερό.
