H Ιταλία στη κορυφή, εκεί που της άξιζε

Τίτλοι τέλους για το Euro 2020 που έγινε έναν χρόνο αργότερα με την Ιταλία να στέφεται πρωταθλήτρια Ευρώπης. Το σύνολο του Ρομπέρτο Μαντσίνι πανάξια βρίσκεται στη κορυφή της Ευρώπης καθώς σε όλη τη διοργάνωση έπαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρο. Έχει αλλάξει το ποιόν της εθνικής Ιταλίας και για αυτό οι περισσότεροι στον τελικό ήταν με τους Αzzuri. Σε συνδυασμό με τον ημιτελικό της Αγγλίας με τη Δανία και τις διαιτητικές αποφάσεις. Από εκεί που ήταν γνωστοί για το αμυντικό τους παιχνίδι που πήρε και το όνομα “Catenaccio” που σημαίνει αμπαρωμένη πόρτα, τώρα σε ένα άκρως επιθετικό παιχνίδι. Βέβαια σε ορισμένα σημεία χρειάστηκε και λίγο το κλείσιμο στην άμυνα όπως έγινε στον αγώνα με το Βέλγιο. Η εικόνα που είδαμε από την Ιταλία είχε λίγο απ΄όλα. Και αυτό την έκανε και την κάνει πιο επικίνδυνη. Το επιθετικό της πλάνο από τη μία και η ικανότητά της να «σβήνει» και να κατεβάζει τον ρυθμό για να κρατήσει ένα θετικό αποτέλεσμα από την άλλη.

Τα του τελικού

Ο τελικός ξεκίνησε ιδανικά για την Αγγλία που σκόραρε με τον Σο στο τρίτο λεπτό. Στα πρώτα 25 λεπτά η Ιταλία δυσκολευόταν να προσαρμοστεί στο σύστημα που επέλεξε ο Σάουθγκεϊτ. Ένα σύστημα 3-4-2-1 που στην άμυνα γινόταν 5-3-2. Οι ακραίοι της Αγγλίας έβρισκαν πάρα πολλούς χώρους με τρανό παράδειγμα στο γκολ που ήρθε από την ασίστ του Τρίπιερ. Μετά όμως το πρώτο ημίωρο η Ιταλία άρχισε να κρατάει μπάλα, να αυξάνει τη κατοχή αλλά να μη μπορεί να δημιουργήσει φάσεις. Με την επανάληψη η κατοχή σε ένα διάστημα ήταν 71-29 υπέρ της Ιταλίας. Η ομάδα του Μαντσίνι άρχιζε να πλησιάζει στη περιοχή του Πίκφορντ με τον Κιέζα με προσωπικές φάσεις να δημιουργεί κινδύνους. Κακά τα ψέματα βλέπαμε πως το γκολ ήταν κοντά. Η Αγγλία επέλεξε να παρκάρει το λεωφορείο για 85 λεπτά και να κρατήσει το αποτέλεσμα. Δεν είναι τυχαίο πως σε 120 λεπτά είχε μόλις 1 σουτ στον στόχο. Έψαχναν το γκολ μόνο από τις στημένες φάσεις. Και με τις αλλαγές στο 70 που άλλαξε το σύστημα πάλι δε κατάφερε κάτι. Η δήλωση του Φαν Ντερ Φάαρτ για την εθνική Αγγλίας: Η αγγλική ομάδα πέρασε όλο το παιχνίδι στη περιοχή της ενώ υπάρχει τεράστια ποιότητα μεσοεπιθετικά. Είναι λυπητερό.

Οι αλλαγές στο 118 που έκριναν τον τελικό

Μετά τη φάση του Μπεράρντι λίγα λεπτά μετά το γκολ της Ιταλίας δεν έγινε κάτι το αξιομνημόνευτο και το ίδιο ισχύει για τη παράταση. Οι δύο ομάδες δεν ήθελαν να ρισκάρουν καθώς το διακύβευμα ήταν μεγάλο. Στο 118 ο Σάουθγκεϊτ με το μυαλό στα πέναλτι έκανε δύο αλλαγές. Ράσφορντ και Σάντσο στις θέσεις του Χέντερσον και του Γουόκερ. Αυτοί οι δύο και ο Σάκα έχασαν τα τρία τελευταία πέναλτι των Λιονταριών. Βέβαια μιλάμε όλοι εκ΄του αποτελέσματος ενώ κάλλιστα θα μπορούσαμε να λέγαμε για τον μαέστρο Σάουθγκεϊτ αν αυτοί έκριναν τα πέναλτι. Οι αλλαγές θύμισαν λίγο την αλλαγή τερματοφύλακα που είχε κάνει ο Φαν Χάαλ  στο 120 στο Παγκόσμιο του 2014.Όμως έτσι συνέβησαν και αυτά σχολιάζουμε. Κατά τη γνώμη μου δεν είναι λάθος να ρίξουν τα πέναλτι αυτοί οι δύο. Αρκεί όμως να έχουν μπει πιο νωρίς να έχουν βρει λίγο ρυθμό. Γιατί γι’ αυτούς είχε γίνει πολύ κουβέντα  για τον χρόνο συμμετοχής τους. Ειδικότερα σε έναν τελικό θα ήθελαν να αποδείξουν κάτι παραπάνω.

Γιατί τα πέναλτι είναι κυρίως θέμα ψυχολογίας. Και το άγχος και η πίεση για τους Άγγλους ήταν διπλάσια. Για τον Σάκα και την επιλογή του για το πέμπτο πέναλτι αυτή τη θεωρώ λανθασμένη. Δηλαδή αφήνεις πιο πίσω στη λίστα τον Γκρίλις που είναι ο εκτελεστής της Άστον Βίλα ή τον Στέρλινγκ ακόμη και τον Φίλιπς που έχει και αυτός καλά χτυπήματα. Και επί πρόσθετα βγάζεις στο 118 τον Χέντερσον που θα μπορούσε να εκτελέσει και αυτός. Όταν ένας αγώνας φτάνει να κριθεί στα πέναλτι τότε μετράει και η κάθε λεπτομέρεια. Εδώ μπορούν να μπουν δύο τίτλοι. Ή τα έκανε λάθος ο προπονητής της Αγγλίας ή βρήκε απέναντι έναν εξαιρετικό Ντοναρούμα.

Η Ιταλία με το στυλ της και η αδιόρθωτη συμπεριφορά των Άγγλων

Ένα τελευταίο σχόλιο σχετικά με τις ομάδες που δίκαια έφτασαν μέχρι τον τελικό και δίκαια επικράτησε η Ιταλία. Για τους Ιταλούς μου έκανε εντύπωση η πίστη στο πλάνο του Μαντσίνι και 4-3-3 σε όλη τη διοργάνωση. Παρά τα προβλήματα των τραυματισμών πριν και κατά τη διάρκεια του Euro (Πελεγκρίνι, Σένσι, Φλορέντσι, Σπινατσόλα) η φιλοσοφία ήταν η ίδια. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε ο πάγκος των Ιταλών που και στον τελικό έκανε τη διαφορά. Ονόματα όπως του Κριστάντε και του Λοκατέλι που είναι πίσω από Βεράτι και Μπαρέλα μπήκαν και έκαναν ακόμη καλύτερη την Ιταλία στο χώρο του κέντρου. Και αυτό είναι επιτυχία του Μαντσίνι. Γιατί πριν το Euro είχε πει στην Ομοσπονδία θα δουλέψω με την εθνική Ιταλίας σαν σωματείο. Θα δοκιμάσω περίπου 30-35 παίχτες και θα πάρω τους πιο έτοιμους. Για αυτό είδαμε πολλούς από ομάδες χαμηλότερης δυναμικότητας. Και το πλάνο του Μαντσίνι πέτυχε.

Για την Αγγλία ξημέρωσε μια ιδιαίτερη μέρα. Έχασαν μια τεράστια ευκαιρία να κατακτήσουν για πρώτη φορά το Euro και μέσα στο Γουέμπλει. Ήδη ακούγονται και γράφονται πολλά για τον Σάουθγκεϊτ. Αυτός είναι όμως που έχει σουλουπώσει τα αποδυτήρια της Αγγλίας και της έχει δώσει μια ταυτότητα. Φιναλίστ στο Euro και στους 4 στο Παγκόσμιο του 2018. Η Αγγλία διαθέτει μια εξαιρετική φουρνιά παιχτών και θα πρωταγωνιστήσει και στις επόμενες διοργανώσεις.

Όσον αφορά τους φιλάθλους για ακόμη μια φορά μας έδειξαν το άσχημο πρόσωπό τους. Τα ρατσιστικά σχόλια στον Σάκα που έχασε το 5ο πέναλτι, ένα παιδί 19 ετών. Το ξύλο έξω από το γήπεδο σε Ιταλούς φιλάθλους και μη. Η βεβήλωση του γκράφιτι του Ράσφορντ, ενός αθλητή που έχει δείξει το κοινωνικό του πρόσωπο και βοηθάει με την οργάνωσή του αυτούς που στερούνται τα βασικά. Οι Άγγλοι φίλαθλοι δε θα αλλάξουν ποτέ και φυσικά δεν είναι μόνο αυτοί..