McLaren και Ferrari αναμετρούνται ξανά εντός πίστας. Η σημασία αυτής της αναμέτρησηςγια την Formula 1, η ιστορία πίσω από τον μύθο τους, και μια προσπάθεια αποσαφήνισης αυτού.

Ίσως και το δυσκολότερο (σε εκτέλεση) άρθρο μου μέχρι σήμερα. Έγραφα, έσβηνα, ολοκλήρωνα μια παράγραφο και το πλήκτρο backspace «φρόντιζε» να την κάνει ανάμνηση. Σαν ένα διαβολάκι πάνω από τον ώμο μου, να μου ψιθυρίζει «γράφεις μετριότητες, συγκεντρώσου». Και το αγγελάκι, άφαντο…

Το άρθρο άλλαξε πολλές φορές προσανατολισμό. Ξεκίνησε από τις έννοιες της αντιπαλότητας, της κόντρας, της έχθρας, από αιώνιες κόντρες στον αθλητισμό όπως το El Classico, και κατέληξε στις χρονιές που οι δύο αυτές ιστορικές ομάδες, βρέθηκαν αντιμέτωπες στην πίστα. Όλα αυτά, διότι δεν είχα κάνει την σωστή ερώτηση στον εαυτό μου: Γιατί θες να γράψεις για την κόντρα των δύο;

“Γιατί είναι σημαντική” απάντησα. Όπως διαφαίνεται αυτές θα είναι οι δύο ομάδες που θα παλέψουν για την τρίτη θέση. Μπορεί να μην είναι η ιδανική μάχη, όμως είναι καλό οι δύο ιστορικότερες ομάδες της Formula 1 να είναι κοντά στην κορυφή. Ειδικότερα μάλιστα αν αναλογιστεί κανείς που βρισκόταν η McLaren τα τελευταία χρόνια και που η Ferrari πέρσι.

Όπως προανέφερα, πρόκειται για τις δύο ιστορικότερες, και βασικά, πιο πετυχημένες ομάδες του σπορ.  Έχουν κατακτήσει μαζί 24 πρωταθλήματα οδηγών και άλλα 27 κατασκευαστών, με την Ferrari να αγωνίζεται από το 1950, ενώ η McLaren από το 1966. Η μάχη τους είναι κάτι που η Formula 1 χρειάζεται, διότι αναζωπυρώνει το ενδιαφέρον εκατομμύρια οπαδών. Τόσο όσων υποστηρίζουν McLaren-Ferrari, όσο και εκείνων που απολαμβάνουν να τις βλέπουν να μάχονται εντός πίστας, λόγω τους κύρους τους, της βαρύτητας του ονόματος τους, της ιστορίας τους.

Και η Formula 1 ειδικά τώρα χρειάζεται αυτήν την μάχη, διότι σε έναν κόσμο και ένα σπορ που πολλά αλλάζουν, το να μένουν κάποιες σταθερές αξίες σταθερές, είναι σημαντικό έτσι ώστε να μην χαθεί η επαφή με το παρελθόν. Και εξηγώ το τι εννοώ.

Τα τελευταία χρόνια γίναμε μάρτυρες μεγάλων αλλαγών στο σπορ. Από την υιοθέτηση των υβριδικών V6 συνόλων που «αφαίρεσαν» αυτό το κάτι της όλης εμπειρίας (κάτι που έχουν δηλώσει -μεταξύ άλλων- και οδηγοί σαν τους Hamilton και Vettel), στην ανακάλυψη και προώθηση νέων προορισμών-πιστών για …πράσινη ανάπτυξη, όπου πράσινη όχι για το περιβάλλον, αλλά για το χρώμα του χρήματος. Παράλληλα, ήδη από το 2009, οι παραδοσιακοί κατασκευαστές ( Ferrari, Williams, McLaren, Renault; ) απέχουν από την κατάκτηση κάποιου τίτλου, με το ενδιαφέρον να έχουν μονοπωλήσει αρχικά η Red Bull και ύστερα η Mercedes.

Όλα αυτά, και σίγουρα και άλλα που ξεχνάω, οδηγούν σε μια γενικότερη αποστροφή το φίλαθλο κοινό, το οποίο βλέπει το σπορ να αλλάζει δραματικά. Και τα τελευταία χρόνια, με την έλλειψη ανταγωνισμού για την πρώτη θέση και την πολύ κακή εικόνα των Williams-McLaren, θεωρώ πως το πρόβλημα γιγαντώθηκε.

Και θέλει τώρα ο αρθρογράφος να μας πει πως η μάχη των McLaren-Ferrari για την τρίτη θέση, θα «σώσει» την παρτίδα. Σίγουρα όχι. Όμως αποτελεί ένα σημαντικό «ατού» του φετινού πρωταθλήματος.

Μια από τις συγκλονιστικότερες μάχες των τελευταίων ετών, με το πρωτάθλημα να κρίνεται στην τελευταία στροφή #2008

Όπως έγραφα και για τον Alonso, η F1 θα επωφεληθεί από την μάχη των δύο ιστορικότερων και δημοφιλέστερων ομάδων. Θα επωφεληθεί σαν θεσμός, σαν μπράντα, σαν προϊόν. Θα την βοηθήσει να διαφημιστεί καλύτερα. Όπως και να το κάνουμε είναι αλλιώς να παλεύει για την 3η θέση η Alpha Tauri με την Aston Martin, και αλλιώς να το κάνουν οι McLaren και Ferrari. Κεντρίζει διαφορετικα το ενδιαφέρον.

Τις δύο αυτές ομάδες δεν τις διακατέχει ακριβώς αντιπαλότητα. Δεν είναι εχθρικές η μια προς την άλλη. Είναι παλιοί αντίπαλοι με αμοιβαίο σεβασμό, δύο πόλοι αντίθετοι. Κατάφεραν με τα χρόνια να χτίσουν έναν τεράστιο μύθο γύρω από το όνομα τους, τόσο μεμονωμένα, όσο και σε «συνεργασία». Παλεύοντας ρόδα με ρόδα, για βάθρα, νίκες, για το πρωτάθλημα. Είναι σχεδόν τρομακτικό το ότι η μεγαλύτερη βάση φιλάθλων υποστηρίζει είτε την μια είτε την άλλη ομάδα, και αυτό το οφείλουν κατά πολλοίς η μια στην άλλη. Διότι σε δεδομένες στιγμές μας χάρισαν μοναδικά στιγμιότυπα, που έμειναν και έγραψαν ιστορία.

Παρότι συναγωνίζονται εντός πίστας εδώ και 55 πλέον χρόνια, δεν είναι παρά τρεις οι  βασικές περίοδοι που η μια κέρδισε το πρωτάθλημα από την άλλη: Η τριετία 1974-1976, το 1985, η περίοδος 1998-2003, και πιο πρόσφατη εκείνη της διετίας 2007-2008. Και όμως, ήταν αρκετές, όχι απαραίτητα ποσοτικά, αλλά ποιοτικά. Από την μάχη του Clay Ragazzoni με τον Emerson Fittipaldi το 1974, με τον δεύτερο τελικά να κερδίζει το πρωτάθλημα για 3 βαθμούς στον τελευταίο αγώνα. Ύστερα, στην άνετη επικράτηση του Niki Lauda έναντι του Fittipaldi το 1975 με την ανώτερη όλων Ferrari 312T, και από εκεί στο 1976, σεζόν που θεωρώ γιγάντωσε αυτήν την «κόντρα» , αυτό το απόλυτο δίπολο. Σεζόν που χρειάζεται την δική της αφιέρωση, παρότι έχει γυριστεί και η αντίστοιχη ταινία.

Είναι ιδιαίτερο δύσκολο να αποσαφηνίσεις το πως δημιουργήθηκε αυτός ο μύθος των δύο. Ίσως γιατί και οι δύο είναι δημιούργημα της αγάπης των ιδρυτών τους για τους αγώνες. Ίσως γιατί κάποια στιγμή, όταν αυτό “μετρούσε”, άτυπα εκπροσωπούσαν τις χώρες τους στο παγκόσμιο αθλητικό στερέωμα. Σήμερα, το “Made in” ενδιαφέρει μόνο “κολλημένους”. Εκείνη την εποχή Βρετανία και Ιταλία μεσουρανούσαν στα επιβατικά οχήματα, με πολλές και διαφορετικές φίρμες να παρουσιάζουν όνειρα σε 4 τροχούς. Ίσως, ακόμη, να ήταν και οι κλασικοί πλέον χορηγοί που έντυναν τα μονοθέσια τους. Η Marlboro, η West. Το κόκκινο απέναντι στο άσπρο-κόκκινο, αργότερα ασημί-κόκκινο.

Ίσως και να ήταν οι οδηγοί, κάποιες εμβληματικές φιγούρες που διεκδίκησαν το πρωτάθλημα ο καθένας για την ομάδα του. Ο Clay Ragazzoni με το χαρακτηριστικό του μουστάκι. O Lauda, ο Hunt, ο Prost, o Schumacher, ο Hakkinen, o Raikkonen, o Hamilton, ακόμη και ο Massa. Ίσως να ήταν και όλα αυτά μαζί. Αδυνατώ να το διαλευκάνω. Ίσως τελικά, ρόλο να έπαιξε και η εποχή…

Οι ομάδες αυτές ήταν «τυχερές» διότι έχτισαν τόσο τον προσωπικό τους μύθο, όσο και εκείνον της μεταξύ τους κόντρας, όταν ακόμη μετρούσε για τον κόσμο. Όταν ο κόσμος ενδιαφερόταν. Όταν η F1 ήταν απόκοσμη, ένα σπορ εξωτικό, για λίγους. Ένα σπορ που εντυπωσίαζε. Ένα σπορ που πολλοί δεν κατανοούσαν, και αυτό είχε την σημασία του. Ένα σπορ που έτρεχε σε πίστες με φανατικά κοινά (βλ. Ιταλία, Βρετανία) και χωρίς την πολιτική κορεκτίλα πανταχού παρών. Όταν η Ιταλία και η Βρετανία ήταν κραταιές δυνάμεις στον χώρο του αυτοκινήτου. Ίσως…σήμερα ο κόσμος δεν δείχνει το ίδιο ενδιαφέρον. Το αυτοκίνητο από μέσο διασκέδασης, μετατρέπεται σε μέσο αποκλειστικά στείρας μετακίνησης. Σημασία έχουν οι οθόνες, και όχι η οδηγική εμπειρία. Στο σύγχρονο περιβάλλον που δημιουργείται, νιώθω πως η F1 χάνει τον χώρο της. Μακάρι να μην, πάντως. McLaren και Ferrari κρατούν το παρελθόν ζωντανό, όπως και το ενδιαφέρον των μεγαλύτερων. Ας πειστούν και οι νεότεροι…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ