Ο Σπανούλης, η μάχη με τον καθρέφτη και το χειροκρότημα!

Ανάθεμά με, ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν φανταζόμουν να αρθρογραφώ μπροστά από τη οθόνη του υπολογιστή μου για μία τέτοια περίσταση. Όταν τον παρακολουθούσα για πρώτη φορά ο Βασίλης Σπανούλης φορούσε καμαρωτά την φανέλα του Παναθηναϊκού και λάμβανε αλόγιστα τα χειροκροτήματα του κόσμου του «τριφυλλιού» , δεν είχε πατήσει καν τα 30 του χρόνια και το μυαλουδάκι μου νόμιζε ότι διέθετε άπλετο χρόνο, ώστε να απολαύσει έναν άνθρωπο που εξ αρχής απέδειξε πόσο καθοριστική φυσιογνωμία θα έμελλε με φόντο την συνέχεια.

Και αν δεν είναι φέτος, θα είναι του χρόνου…

Περιστάσεις όπως αυτές δεν επιδέχονται προσχεδίων, πως θα μπορούσε κάποιος να πράξει τόσο λογικά, τόσο κυνικά, να βάλει σε μία τάξη το μυαλό του και να παραθέσει ψυχρά την άποψη του; Διαθέτουμε τη ψυχική δύναμη να κηδεύσουμε τη νιότη μας; Μιλάμε για τον Βασίλη Σπανούλη!

Ακόμα και αν η δημοσιογραφία μας το επιβάλλει στεγνά…

Ο Σπανούλης, η νέα τάξη πραγμάτων και η Έβδομη Σφραγίδα

Χιλιάδες σημειώσεις, αναλύσεις και παρατηρήσεις μπορούν να υποδείξουν τα φετινά σφάλματα του Ολυμπιακού και ποιες αστοχίες στάθηκαν ανυπέρβλητο – όπως αποδείχθηκε – εμπόδιο για την επίτευξη του πρωταρχικού στόχου, για την πολυπόθητη είσοδο στην οχτάδα της διοργάνωσης. Στην αρχή της χρονιάς θεωρούσαμε ως θέσφατο τη συμμετοχή του Ολυμπιακού στην επόμενη φάση της Ευρωλίγκα ή τουλάχιστον μέσα μας πιστεύαμε ότι η πιθανότητα να μην έχουμε εκπρόσωπο είναι βγαλμένο από ταινία επιστημονικής φαντασίας.

Όμως, τα δεδομένα άλλαξαν προ πολλού, τα ηνία τα παραδώσαμε χρόνια πριν και πλέον καλούμαστε να ακολουθούμε… παρά να μας ακολουθάνε!

Μέσα σε αυτή τη θάλασσα από προβλήματα, υπάρχει και ο Βασίλης Σπανούλης, ο οποίος παίζει σκάκι με την αφεντιά του! Σε μία μονομαχία που θα κρίνει το αύριο… μη πω και το μεθαύριο για την ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα. Ο Λαρισαίος γκαρντ ορθώς σκέφτεται αν αντέχει μία ακόμη γύρα στο παλάτι της Ευρωλίγκα, βλέπει προσεκτικά τις «πληγές» του κορμιού του, αφουγκράζεται την υπάρχουσα κατάσταση, κοιτάει τόσο το καλό της ομάδας όσο και το δικό του… και αγναντεύει τους κάμπους της Θεσσαλίας με ένα ερώτημα να γυρνάει μέσα στο κεφάλι του «Ήρθε η ώρα να γράψουμε τον επίλογο Βασίλη;»…

Ομολογώ ότι μου θυμίζει η εν λόγω μονομαχία την αριστουργηματική ταινία του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, «Έβδομη Σφραγίδα», η οποία πραγματεύεται έναν ιππότη που έχει γυρίσει από σταυροφορίες και συναντάει έναν μαυροφορεμένο άντρα που του ζητάει να τον ακολουθήσει, ο θάνατος. Ο ιππότης του προτείνει έναν αγώνα σκάκι για να λύσουν τις διαφορές τους, με την παρτίδα εν τέλει να μένει στη μέση. Μετέπειτα ο ιππότης εντοπίζει μία εκκλησία και εξομολογείται στον ιερέα τον τρόπο που σκοπεύει να κερδίσει τον θάνατο στην μισοτελειωμένη παρτίδα τους. Μόνο που δεν αντιλαμβάνεται ότι αποκαλύπτει τα μυστικά του στον άμεσα ενδιαφερόμενο!

Βέβαια, ποια πλευρά του Σπανούλη θα υποδυθεί το ρόλο του θανάτου: ο αθλητής ή ο άνθρωπος; Άγνωστο!

Ο τελευταίος των Μοϊκανών

Η λίστα με τις διακρίσεις, τα κατορθώματα και τα ρεκόρ που κοσμούν το παλμαρέ του Σπανούλη είναι πραγματικά ατελείωτη, τόμοι ολόκληροι χρειάζονται για να καταγράψουμε κάθε τι που πέτυχε ο ανεπανάληπτος αυτός αθλητής. Από την ημέρα που ο διορατικός Παναγιώτης Γιαννάκης του έδωσε το βάπτισμα του πυρός στο μαχητικό Μαρούσι μέχρι το τώρα, ένα τώρα που το όνομα του συγκαταλέγεται επάξια ανάμεσα σε εκείνα των κορυφαίων που πάτησαν ποτέ στα ευρωπαϊκά παρκέ. Του Σαμπόνις, του συγχωρεμένου του Ντράζεν, του Γκάλη, του Ντακουρί, του Κούκοτς και πολλών άλλων θιασωτών της ευρωπαϊκής σχολής.

Ο Σπανούλης γιγάντωσε τον Ολυμπιακό, υπήρξε ο κυριότερος λόγος που οι τρεις φορές πρωταθλητές Ευρώπης συνάντησαν το πεπρωμένο τους, ένας άνθρωπο που «γούσταρε» τις ευθύνες, να αψηφά τα δεδομένα και την κοινή λογική. Έπασχε από άγνοια κινδύνου, διψούσε για τη δόξα και με τη μπάλα στα χέρια του ένιωθες ότι θα κουνήσει το ραβδάκι του και κάτι θα συμβεί. Το θαύμα της Κωνσταντινούπολης χαρακτηρίζεται έτσι για κάποιον λόγο, παρόλο που στην άκρη του πάγκου βρισκόταν ο θρυλικός Ντούσαν Ίβκοβιτς. Παράλογο ήταν το αφηνιασμένο δεύτερο ημίχρονο του Kill Bill στον τελικό με την «Βασίλισσα» στο Λονδίνο την επόμενη χρονιά. Εκτός πραγματικότητας ο Σπανούλης με τους Αμερικανούς στη Σαϊτάμα. Εξωπραγματικός στον ημιτελικό με την Τσσκα το 2015, όπου γυρνάει τον διακόπτη στο τελευταίο δεκάλεπτο και αναγκάζει τον Βατούνιν, πρόεδρο της ρωσικής υπερδύναμης να παρακολουθεί αποσβολωμένος το έργο να διαδραματίζεται ξανά. Πάμπολλα παραδείγματα μίας αδικαιολόγητης μπασκετικής παραφροσύνης!

Ξαφνικά λιγοστεύουμε απότομα από αναμνήσεις: ο Ζήσης επέστρεψε στην αγαπημένη του ΑΕΚ για να κλείσει ιδανικά μία αξιοθαύμαστη καριέρα, ο Καλάθης πατάει σιγά-σιγά τα τελευταία του χρόνια στο υψηλότερο επίπεδο και ο Σπανούλης το ζυγίζει με τον εαυτό του…

Ξεμείναμε δίχως εναλλακτικές, που χάθηκαν τα μεγαλεία τώρα; Παλαιότερα όποια πέτρα και να σηκώναμε, πρωτοστατούσε Έλληνας!

Όταν έκαιγε η μπάλα

Όταν ο Ολυμπιακός χρειαζόταν απελπισμένα έναν λόγο για να επιμείνει να παλεύει, ήταν εκεί. Όταν ο Ολυμπιακός έχανε την επαφή του με το τρόπαιο, ήταν εκεί. Όταν ο Ολυμπιακός ήθελε το ένα σουτ για να βρεθεί στα ουράνια, ήταν εκεί. Πάντα παρών στο μεγάλο ραντεβού με την ιστορία!

Εκατοντάδες φορές δήλωνε έτοιμος να φέρει εις πέρας την αποστολή, μάρτυρες του παραμένουν εκατοντάδες αμυντικοί που έστησαν ανάχωμα ανά καιρούς και ο Σπανούλης κατόρθωνε να χτυπήσει διάνα με τους πιο αλλοπρόσαλλους τρόπους. Έμφυτο ταλέντο, ένα χάρισμα από τον Παντοδύναμο σε ένα αθλητή που έχτισε το μύθο του, όταν το ρολόι κατέβαινε βασανιστικά προς το μηδέν.

Με τα πάθη του, όλοι μας βασταζόμαστε από αδυναμίες, αλλιώς μόνο άνθρωποι δεν θα είμασταν…

Έκανε λάθη επειδή απλούστατα αναλάμβανε τα ηνία ενός εγχειρήματος, τραβούσε κουπί και ο κόσμος του το αναγνωρίζει, όσο ελάχιστοι ποτέ κέρδισαν αυτό το προνόμιο. Και με τα χρώματα του Παναθηναϊκού (αν και σε μικρότερο βαθμό) έδειξε δείγματα γραφής αυτής της ικανότητας, εξάλλου ανακηρύχθηκε ως ο πολυτιμότερος παίκτης του Final 4 στο Βερολίνο, όντας μέλος σε μία αρμάδα χωρίς ψεγάδι!

Ο Σπανούλης και η πιθανή αυλαία του θεατρικού έργου

Είναι αμαρτία και άδικο να αποχωρήσει δίχως τα χειροκροτήματα του κόσμου ως ένδειξη της άπλετης συνεισφοράς του στον ελληνικό αθλητισμό, και όχι μόνο. Εικάζω πως ο Σπανούλης δε το έχει ανάγκη, είναι «χορτασμένος» από τις παραστάσεις που έδωσε. Παρόλα αυτά, ο κόσμος τον χόρτασε; Ακούς μουρμουρητά δεξιά και αριστερά, ψίθυρους σχετικά με «αντίο» που καθυστερεί: τα ίδια μουρμουρητά που επανειλημμένα μετατρέπονται σε παρακαλετά επιστροφής διαχρονικά. Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος, ο φίλαθλος κόσμος θα ντυθεί ευπρεπώς και θα γεμίσει όποιο γήπεδο φιλοξενεί την τελευταία εμφάνισή του. Ο Βασίλης Σπανούλης δικαιούται ένα τέλος πιο ρόδινο και πιο αντάξιο της κληρονομιάς που αφήνει ως παρακαταθήκη για τους επίδοξους ανερχόμενους νέους. Επί 40 λεπτά ένα ασταμάτητο χειροκρότημα να κατακλύζει το στάδιο και το ταξίδι του V-Span με συνοδοιπόρο την πορτοκαλί Θεά θα έχει εκπληρωθεί!

Τον μάθαμε στο Μαρούσι, τον αναγνωρίσαμε στον Παναθηναϊκό, τον παραδεχθήκαμε στον Ολυμπιακό…

Στους μνημειώδεις τελικούς του 2016 και συγκεκριμένα στο έσχατο παιχνίδι της σειράς, ο Γιώργος Συρίγος όταν αντίκρυσε την αντάμωση του σύγχρονου ελληνικού μπάσκετ σε μία εικόνα, ξεστόμισε παθιασμένα…

«Και τώρα οι δυο τους…»

Οι Βασίλης Σπανούλης και Δημήτρης Διαμαντίδης βρέθηκαν πρωταγωνιστές σε μία φάση που θα ενθυμείτο πάντοτε, ο πρώτος έδωσε το πρωτάθλημα στον Ολυμπιακό αλλά ο δεύτερος εξέλαβε την ευγνωμοσύνη από το γεμάτο ΟΑΚΑ… μη δίνοντας δεκάρα τσακιστή για τον χαμένο τίτλο.

Στη θέση του εμβληματικού αρχηγού του Παναθηναϊκού τίθεται πλέον ο εαυτός του, θα κατορθώσει να σκοράρει πάλι;

Πάντως, αν ύστερα από λίγο καιρό γίνει γνωστό ότι ο σπουδαίος Βασίλης Σπανούλης αποφάσισε πως έφτασε η στιγμή να σαλπάρει για νέες πολιτείες, πέταξα το πρώτο λουλούδι προς τιμήν της νιότης μου…