Μπάγερν Μονάχου: H γοητεία της ελπίδας και του ονείρου

Μπάγερν Μονάχου και έκπληξη πάνε μάζι. Ξεκινάμε με αυτό ως δεδομένο για να προχωρήσουμε έπειτα στην ανάλυση. Χωρίς αμφιβολία η φετινή Μπάγερν αποτελεί την ομάδα έκπληξη στην Ευρωλίγκα. Μια Ευρωλίγκα που από μόνη της φέτος συνοδεύεται με τις λέξεις ανατροπή, έκπληξη, αγωνία ελέω φυσικά της πανδημίας. Ωστόσο, η ομάδα του Τρινκιέρι εντυπωσιάζει τους πάντες με τη σταθερότητα, την προσήλωση και την εμπιστοσύνη που αποπνέει. Πάμε να δούμε αναλυτικά τα funtamentals αυτής της ομάδας.

Οι underachievers και ο Λούσιτς

Η φετινή Μπάγερν αποτελεί ένα οικοδόμημα βασισμένο σχεδόν εξ ολοκλήρου σε underachievers. Τι εννοούμε με τον όρο αύτο. Κάθε παίκτης της ομάδας δεν θα ηγηθεί και δεν θα πάρει την προσπάθει παραπάνω που λέμε. Όλοι οι παίκτες της Μπάγερν δίνουν κάτι συγκεκριμένο. ο Nικ Γουέιλερ Μπαμπ μας συστήνεται ως off guard ρολίστας. Ο Τζαντζουάν Τζόνσον μετά από χρόνια στην πρώτη γραμμή του Eurocup, εντάσσεται ως ένα απλό γρανάζι σε ένα ευρωλιγκάτο σύνολο, προκειμένου να βοηθήσει στην συνολική λειτουργία από ένα τελείως διαφορετικό πόστο.

Ο ερχομός του Γκιστ έδωσε σκληράδα κυρίως στην άμυνα, ενώ στο επιθετικό κομμάτι ο Αμερικανός παρουσιάζεται αναγεννημένος. Παράλληλα, ο Ρέινολντς αποτελεί τον βασικό πυλώνα της ομάδας κάτω από το καλάθι, ενώ ο Ζίμπσερ παίκτης του 7 δεν θα δώσει ποτέ παρακάτω αλλά και ποτέ παραπάνω. Ο καθέ ένας εν ολίγοις δίνει αυτό που πρέπει και του αναλογεί.

Σε πολλά παιχνίδια που κρίνονται στο νήμα, όπως αυτά με την Μακάμπι στην Γερμανία, την Εφές πρόσφατα αλλά και στο εγχώριο ντέρμπι με την Άλμπα βλέπουμε έναν Λούσιτς να βγαίνει μπροστά και με κρίσιμα και δύσκολα καλάθια να δίνει σημαντικότατες νίκες. Χωρίς αμφιβολία, ο Σέρβος forward διανύει την καλύτερη περίοδο της καριέρας του. Πετυχαίνε κατά μέσο όρο 13 πόντους ενώ σουτάρει με 45% στο τρίποντο.

Η εκτόξευση του Μπόλντγουιν

Πολλές φορές στον αθλητισμό και δη στα ομαδικά σπορ αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία για την ανάδειξη των προσόντων ενός αθλητή δεν είναι μόνο το ταλέντο, αλλά και το περιβάλλον στο οποίο θα ενταχθεί. Κάτι τέτοιο ισχύει για τον Μπόλντγουιν ο οποίος δεν θυμίζει σε τίποτα τον Αμερικανό που είχαμε δει στον Ολυμπιακό. Στην Μπάγερν Μονάχου όχι μόνο δεν βελτιώθηκε. Όχι μόνο δεν αναγεννήθηκε. Εξελίσσεται μαζί με τον Λούσιτς σε πρώτο βιολί και ηγέτη της ομάδας.

Τα νουμερά του έχουν εκτειναχθεί. Σε πολλά ματς όχι μόνο έχει τελειώσει με over 15 πόντους αλλά και έχει ορίσει την τύχη τους. Με την Μπαρτσελόνα 29 πόντους, με τον Παναθηναικό 27 και με την ΤΣΣΚΑ 22. Και δεν είναι μόνο αυτά. πραγματικά είναι να απορείς πως ένα γκαρντ με αυτό το physicality, αν σταθεροποίησει το σουτ και βελτιώσει τις αποφάσεις του στο παρκέ, μιας και η προηγούμενη ήταν η ρούκι σεζόν του, θα συγκαταλέγεται στους καλύτερους γκαρντ της διοργάνωσης.

Η σκόνη του Αντρέα Τρινκιέρι

Για μένα αποτελεί τον προπονητή της χρονιάς. Γιατί; Διότι έχει καταφέρει όσο κανένας άλλος φέτος να κάνει παίκτες με λιγοστή εμπειρία στο υψηλότερο επίπεδο ένα σταθερότατο και συμπαγές σύνολο. Ένα σύνολο που δεν κοντράρει μονάχα ομάδες από το μεσαίο ράφι αλλά και από το πάνω όπως η Μπαρτσελόνα, η Φενέρ, η Εφές και η ΤΣΣΚΑ. Κατά καιρούς ο Τρινκιέρι έχει αναδείξει παίκτες, που κατόπι αποτέλεσαν πυλώνες των επόμενων συνόλων τους.

Η λίστα όλο και μεγαλώνει. Από τον Κάιλ Χάινς και τον Ντάνιελ Τάις, μέχρι τον Μπραντ Γουαναμέικερ, τον Νικολό Μέλι, τον Ρούμπιτ, τον Στρέλνιεκς και τον φετινό ακρογωνιαίο λίθο του Ερυθρού, Κόρεϊ Γουόλντεν. Φέτος, ο τεχνικός της Μπάγερν Μονάχου έχει καταφέρει να αναδείξει τον Μπόλντγουιν αλλά και να πάρει τα μέγιστα από τον Σίλει και Λούσιτς. Οι παίκτες που εξελίσσονται στα χέρια του δεν γίνονται απλώς καλύτεροι. Αντιθέτως, προοδεύουν σε έναν βασικότατο τομέα: Στην κατανόηση του ομαδικού παιχνιδιού.

Το τώρα και η συνέχεια

Αυτή τη στιγμή που μιλάμε η Μπάγερν Μονάχου βρίσκεται στην 5η θέση παρά την ήττα της από τη Φενέρ στο πρώτο μισό της διαβολοεβδομάδας. Επάξια διεκδικεί το πλεονέκτημα έδρας στα playoffs. Το μετά δεν μπορούμε να το προβλέψουμε. Πόσο μάλλον σε μια Ευρωλίγκα των ανατροπών. Το μόνο σίγουρο είναι πως αυτή η ομάδα αξίζει μια θέση στο final 4 όπως άξιζε το 2016 η Λοκομοτίβ του Μπαρτζώκα και η Μπασκόνια του Γιάννη Μπουρούση. Σε λίγο καιρό λοιπόν τα σπουδαία.