Το Debut.gr αναλύει πως οι Lakers έφτασαν στο 17ο πρωτάθλημα της ιστορίας τους.

Τα ξημερώματα είδαμε τον Lebron James και τους Lakers να κερδίζουν το Larry O’Brien απέναντι στους Heat. Σε μια σεζόν άκρως δύσκολη και περίεργη χρονιά οι Λιμνάνθρωποι επέστρεψαν στη κορυφή του NBA. Μία σεζόν που κανείς δεν ήξερε πως και αν ολοκληρωθεί, ο Adam Silver και η φούσκα του, παίρνουν άριστα. Είδαμε ίσως από τις καλύτερες σειρές playoff, με ανατροπές και game 7 να διαδέχονται το ένα το άλλο. Αλλά όπως λένε και οι Αμερικανοί «At the end there is only one». Και αυτός είναι ο Lebron και οι Lakers.

Τα κλειδιά των Lakers

Φυσικά για το δαχτυλίδι αυτό δεν μπορούσε να μην αναφερθεί πρώτος ο King Lebron. Ο βασιλιάς είχε δώσει υπόσχεση στους φίλους των Lakers ότι με τη παρουσία του στο LA, η ομάδα θα επιστρέψει στα δαχτυλίδια. Έφερε τον Anthony Davis και μαζί συνέθεσαν το καλύτερο duo του NBA. Ο Lebron κατέκτησε το 4ο δαχτυλίδι του σε συνδυασμό με το 4ο mvp βραβείο στους τελικούς. Ο μοναδικός που το έχει καταφέρει αυτό είναι εύκολο να βρεθεί και δεν είναι άλλος από τον Jordan. Οπότε τα λόγια περισσεύουν για τον James. Αρκεί απλά κάποιος να δει πόσο dominant και πόσο πολύ ήθελε αυτόν τον τίτλο στο πρώτο ημίχρονο του Game 6. Και μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για έναν αθλητή που οδεύει στα 36.

Επόμενος στη λίστα είναι ο Anthony Davis. Πήρε το βάπτισμα του πυρός σε τελικούς και ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες.  Αρχικά, οι αναλυτές του NBA έλεγαν ότι έχει όλα τα στοιχεία στο παιχνίδι εκτός από το να είναι consistent. Στο ένα ματς μπορεί να είχε 40 πόντους με ποσοστά στο 80% και στο επόμενο 15 πόντους με χείριστα ποσοστά. Στα playoff αυτό δε φάνηκε ιδιαίτερα ενώ στη φούσκα μετρούσε 27.7 πόντους, 9.7 ριμπάουντ και σχεδόν 2 τάπες ανα παιχνίδι. Οι Heat δε μπόρεσαν να τον αντιμετωπίσουν στους τελικούς και το επιθετικό κρεσέντο του Davis συνοψίζεται με τη φράση, too big for small guys and too skilled for big guys.

Ακόμη ένα σημαντικό στοιχείο είναι το βάθος στο ρόστερ των Lakers και η εμπειρία ορισμένων παιχτών. Όχι τόσο αγωνιστικά αλλά πνευματικά γιατί όλοι ξέρουν πως τα playoff του ΝΒΑ αποτελούν διαφορετική κουβέντα από την regular season. Το να έχεις βάθος στον πάγκο και να μπορείς να αλλάξεις συστήματα και να προσαρμόζεσαι με κάθε αντίπαλο έφερε τους Lakers πίσω στη κορυφή. Στη σειρά με τους Rockets του small ball είδαμε τον Lebron στη θέση 5 με τους Dwight Howard και Javale Mcgee σε ορισμένα ματς να μην αγωνίζονται λεπτό. Στη σειρά με το Denver είδαμε όλη την frontline των Lakers να αντιμετωπίζει τον Jokic. Ο Vogel διάβαζε κάθε αγώνα ξεχωριστά και έπαιρνε ότι μπορούσε από τον καθένα ανάλογα των συνθηκών.

Ο παράγοντας Rajon Rondo

Υποκατηγορία της παραπάνω είναι ο Rajon Rondo. O guard των Lakers επέστρεψε στα playoff και ο ρόλος του ήταν καταλυτικός από τον πάγκο. Ο Vogel δεν έθεσε περιορισμό στα λεπτά του και ο έδειξε την του θετική επίδραση ειδικά στους τελικούς με το Miami. Η επιστροφή του έγινε στη σειρά με τους Nuggets. Στα πρώτα 4 ματς είχε  7.5  πόντους, 8.3 ασίστ και 1.5 κλεψίματα ενώ σούταρε με 42.9% από το τρίποντο. Η εμπειρία του σε αυτές τις συνθήκες που απέκτησε με τους Celtics, το εξαιρετικό court vision που διαθέτει και οι αμυντικές του ικανότητες έδωσαν στα χέρια του Vogel ένα εργαλείο που δεν ονομάζεται τυχαία playoff-Rondo.

Ο λόγος που τους έφερε στη κορυφή

Πολλοί θα πουν ότι λόγω Lebron και Davis σε συνδυασμό με το ότι δεν αντιμετώπισαν τους Clippers στους τελικούς της Δύσης ή αντιμετώπισαν τους αποδεκατισμένους Heat, έφτασαν πιο εύκολα στη κορυφή. Μπορεί από την μία μεριά να ισχύει καθώς μια σειρά με τους Clippers θα ήταν 50-50, ενώ μη ξεχνάμε ότι φαβορί θεωρούνταν οι Clippers. Ο λόγος, κατά την γνώμη μου, που κατέκτησαν το Larry O’Brien είναι η δομή του ρόστερ που δεν ακολούθησε τις τάσεις της εποχής. Που η τάση δεν είναι άλλη από τρίποντο, τους stretch ψηλούς και μια ομάδα να περιστρέφεται από sharpshooters.  Πράγματι στην αρχή της χρονιάς οι Lakers γύρω από το duo Lebron-Davis ήθελαν να χτίσουν έναν κορμό με έφεση στο τρίποντο. Περίμεναν την απόφαση του Kawhi ενώ ήταν κοντά και στους J.J Redick και τον Bojan Bogdanovic. Εν αντιθέσει, πήραν τον Dwight.  Πολλοί με το διαμορφωμένο ρόστερ ήταν αρνητικοί για την πορεία των Lakers.

Αν κοιτάξουμε τριγύρω θα δούμε τον Rondo, τον Caruso και τον Danny Green. Παίχτες που έχουν κακό σουτ-πλην του τελευταίου που μόνο φέτος δεν είναι σταθερός. Η frontline επίσης χωρίς σουτ, με εξαίρεση των Davis. Η κίνηση ματ ήταν που υπέγραψαν στη trade deadline τον Markieff Morris. Έναν stretch forward αξιόπιστο για το επιθετικό κομμάτι. Έτσι στο τελικό ρόστερ ο Kentavious Caldwell-Pope να θεωρείται ο μοναδικός sharpshooter.

Χαρακτηριστικό είναι το στατιστικό που από τις 16 ομάδες των playoff οι Lakers βρίσκονται στη 12η θέση με τα λιγότερα εύστοχα τρίποντα. Ενώ από τις ομάδες που πέρασαν από τον πρώτο γύρο οι Λιμνάνθρωποι ανήκουν στην προτελευταία θέση. Αντίθετα, οι Lakers βρίσκονται στη πρώτη θέση με πόντους στο transition με σχεδόν 22 ανα παιχνίδι. Αυτά δείχνουν πως οι Lakers έφτασαν στο 17ο πρωτάθλημα ακολουθώντας μια συνταγή βασισμένη στην άμυνα και στο επιθετικό transition με όχι τόσο έφεση στο τρίποντο. Όπως είπε και ο νέος τεχνικός των 76ers, Doc Rivers:«Πιστεύω πως το λάθος των περισσότερων ομάδων είναι να γίνουν σαν τους Golden State Warriors αλλά κανείς δε μπορεί να σουτάρει σαν το Golden State». Οι Lakers δεν ακολούθησαν αυτό το μοντέλο και έτσι έχουν να επιδείξουν ένα ακόμα τίτλο στο παλμαρέ τους.