Σε ένα ταξίδι στο παρελθόν, ο Παναγιώτης Σωτηρίου θυμάται όταν ο Φραντσέσκο Τότι τον πήρε από το χέρι και του έμαθε για τον ρομαντισμό στο ποδόσφαιρο.

Είναι περίεργη η ακούσια εντολή που δίνει το μυαλό και μπορείς να συνδέσεις έναν άνθρωπο με τις φιλοδοξίες σου. Όλοι κάποια στιγμή φορέσαμε μία φανέλα και εκτελούσαμε φάουλ όπως ο Μπέκαμ και ο Κριστιάνο. Άλλοι,  «κολλούσαν» την μπάλα στα πόδια τους σαν τον Μέσι ή τον Ροναλντίνιο και με φινετσάτες κινήσεις απέφευγαν τα έπιπλα του σπιτιού. Κάπως έτσι, ο Φραντσέσκο Τότι, ήρθε στην ζωή μου με μία φανέλα του και μου έμαθε για την αγάπη και τον ρομαντισμό που υπάρχει στο ποδόσφαιρο.

Το μεγάλο του amore

Ο Τότι πήγε στην Ρόμα το καλοκαίρι του 1989 και αγωνίστηκε στις μικρές ομάδες της για τρία χρόνια. Την σεζόν 1992-93, είχε βρει θέση στην πρώτη ομάδα και κάπου εκεί ξεκίνησε το δικό του παραμύθι. Ο Ιταλός σταρ κατέκτησε με τους «τζιαλορόσι» ένα πρωτάθλημα, δύο κύπελλα Ιταλίας και δύο Σούπερ Καπ. Όπως είναι εύκολα αντιληπτό, δεν τον ένοιαζαν τόσο οι τίτλοι και τα χρήματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα που επαληθεύει τα προαναφερθέν, είναι οι δηλώσεις του, όταν σχολίασε την άρνησή του στην πρόταση της Ρεάλ Μαδρίτης:

«Η Ρώμη είναι η ζωή μου. Ποτέ δεν σκέφτηκα τα χρήματα. Σε αντίθετη περίπτωση, θα είχα φύγει στην ηλικία των 26 ετών, όταν η Ρεάλ με ήθελε. Πάντα ήθελα να κάνω την καριέρα μου με τους “τζιαλορόσι”. Ποτέ ξανά κανένας δεν θα αρνηθεί τα χρήματα που απέρριψα από την Ρεάλ Μαδρίτης. Ήταν μια επιλογή που έκαναν με την καρδιά μου και για αυτό θέλω λίγο σεβασμό».

Ο Τότι είναι η Ρόμα και η Ρόμα είναι ο Τότι

Ο Τότι ήταν πιστός στο μεγάλο του «αμόρε». Ποτέ δεν την πρόδωσε, ποτέ δεν την άφησε για τα μάτια κάποιας άλλης. Κατάφερε να γίνει σημαία μιας ολόκληρης πόλης. Στην Ρώμη, όπου και να κοιτάξεις θα δει κάτι δικό του, από φανέλα, μέχρι αγαλματάκι. Έμεινε πιστός στην Ρόμα για 28 ολόκληρα χρόνια. Ο παιδικός έρωτας που είχε όταν πήγε στον σύλλογο μετατράπηκε σε αγάπη και αυτή η αγάπη τον έκανε αυτό που είναι. Μεγάλωσε μαζί της. Στα όμορφά και στα άσχημα ήταν εκεί.

Αυτός ο άνθρωπος με έμαθε πως να απαντάω στην ερώτηση «τι είναι αγάπη». Μου έδειξε τον ορισμό της πίστης και με ενέπνευσε όπως χιλιάδες ακόμη παιδιά. Μετέτρεψε την ζωή του στο παραμύθι που ήθελε να διαβάζει μικρός. Δεν τον ένοιαζε η φήμη και δεν ήθελε τα φώτα στραμμένα πάνω του. Ήθελε στο τέλος της ημέρας να ξαπλώνει και να τα έχει καλά με τον εαυτό του. Έζησε και αγωνίστηκε με στόχο να μην απογοητεύσει την μεγάλη του αγάπη, δηλαδή τον εαυτό του. Γιατί ο Τότι είναι η Ρόμα και η Ρόμα είναι ο Τότι.

Grazie Capitano

Θυμάμαι τον τελευταίο του αγώνα. Ο διαιτητής σφύριξε την λήξη και σήμανε το τέλος του παραμυθιού. Το «Ολίμπικο» σώπασε. Όλοι παρακαλούσαν να παγώσει ο χρόνος, να μην τελειώσει αυτός ο αγώνας ποτέ. Τον χρόνο όμως δεν τον σταμάτησε κανείς. Τότε, εκείνο το αμούστακο αγοράκι που πλέον είχε γίνει άντρας είπε τα παρακάτω λόγια:

«Ευχαριστώ Ρώμη.

Ευχαριστώ τη μητέρα μου, τον πατέρα μου, τον αδερφό μου, τους συγγενείς μου και τους φίλους μου.

Ευχαριστώ τη σύζυγό μου και τα τρία παιδιά μου.

Ήθελα να ξεκινήσω από το… τέλος. Από τους αποχαιρετισμούς, διότι δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω να διαβάσω όλες αυτές τις γραμμές

Είναι αδύνατον να συνοψίσεις 28 χρόνια σε μερικές προτάσεις.

Μακάρι να μπορούσα να το κάνω με ένα τραγούδι ή ένα ποίημα, όμως δυστυχώς δεν μπορώ να γράψω ούτε ένα.

Με τα χρόνια προσπάθησα να εκφραστώ με τα πόδια μου, που έκαναν τα πάντα ευκολότερα για μένα από τότε που ήμουν μικρό παιδάκι.

Μιας και αναφέρθηκα στα παιδικά μου χρόνια, μπορείτε να μαντέψετε ποιο ήταν το αγαπημένο μου παιδικό παιχνίδι, έτσι; Μία μπάλα. Ακόμα και σήμερα αυτό είναι!

Σε κάποια στιγμή της ζωής σου, μεγαλώνεις. Δεν μπορείς να τα βάλεις με το χρόνο.

Καταραμένε χρόνε.

Πίσω στις 17 Ιουνίου του 2001, όλοι θέλαμε ο χρόνος να περάσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα.

Δεν μπορούσαμε να περιμένουμε μέχρι να ακούσουμε το τελευταίο σφύριγμα.

Ακόμα και τώρα ανατριχιάζω, όταν επιστρέφω πίσω σε εκείνη τη στιγμή.

Σήμερα, ο χρόνος ήρθε για να με αγγίξει στον ώμο και να μου πει: «Πρέπει να μεγαλώσεις. Από αύριο θα είσαι ενήλικος. Βγάλε αυτά τα σορτσάκια και τα ποδοσφαιρικά παπούτσια, επειδή από σήμερα είσαι πια άντρας. Δεν μπορείς να μυρίζεις άλλο πια την μυρωδιά από το γρασίδι, δεν μπορείς να βλέπεις τον ήλιο να αντανακλά στο πρόσωπό σου κάθε φορά που πλησιάζεις την αντίπαλη εστία, δεν μπορείς να βιώνεις την αδρεναλίνη να σε κυριεύει, την χαρά των πανηγυρισμών.»

Τους τελευταίους μήνες αναρωτήθηκα πολλές φορές για ποιο λόγο είμαι ακόμα ξύπνιος και ζω αυτό το όνειρο.

Φανταστείτε όταν ήσασταν μικρά παιδιά και η μητέρα σας, σας ξυπνούσε για να πάτε στο σχολείο, ενώ βλέπατε ένα όμορφο όνειρο.

Θέλεις να συνεχίσεις να ονειρεύεσαι. Προσπαθείς να γυρίζεις πλευρό και να επιστρέψεις στο όνειρο σου, όμως ποτέ δεν τα καταφέρνεις.

Αυτή τη φορά δεν είναι όνειρο, αλλά πραγματικότητα.

Και τώρα δεν μπορώ να γυρίσω πλευρό.

Θέλω να αφιερώσω αυτό το γράμμα σε όλους εσάς, σε όλα τα παιδιά που με υποστήριξαν.

Στα παιδιά του χθες, που μεγάλωσαν κι έγιναν γονείς, αλλά και στα παιδιά του σήμερα, που ίσως φώναξαν «Tottigol».

Θέλω να πιστεύω ότι η καριέρα μου θα γίνει για εσάς το παραμύθι που θα θέλατε να σας εμπνεύσει.

Δυστυχώς, όλα τελείωσαν τώρα.

Βγάζω αυτή τη φανέλα για τελευταία φορά.

Θα τη βάλω στην άκρη, αν και δεν είμαι ακόμα έτοιμος να πω «αρκετά». Ίσως ποτέ δεν θα είμαι.

Συγχωρέστε με που δεν δίνω συνεντεύξεις και δεν ξεκαθαρίζω τις σκέψεις μου, αλλά δεν είναι εύκολο να σβήσεις το φως.

Φοβάμαι. Δεν είναι ο ίδιος φόβος που νιώθεις, όταν στέκεσαι μπροστά στην αντίπαλη εστία, πριν εκτελέσεις ένα πέναλτι.

Αυτή τη φορά, δεν μπορώ να δω πως θα είναι το μέλλον μέσα από τις τρύπες των διχτύων της εστίας.

Επιστέψτε μου να φοβάμαι.

Αυτή τη φορά, εγώ είμαι αυτός που σας χρειάζεται και που θέλει πιο πολύ από ποτέ την αγάπη που πάντα μου δείχνατε.

Με την συμπαράσταση σας, θα καταφέρω να γυρίσω τη σελίδα και να ριχθώ σε μία νέα περιπέτεια.

Τώρα είναι ώρα για μένα να ευχαριστήσω όλους τους συμπαίκτες, προπονητές, διευθυντές, προέδρους και όσους δούλεψαν μαζί μου όλα αυτά τα χρόνια.

Τους οπαδούς της Curva Sud, ένα λαμπερό φως για όλους τους Ρωμαίους και τις Ρωμαίες.

Το να είμαι Ρωμαίος είναι ένα προνόμιο.

Το να είμαι αρχηγός αυτής της ομάδας είναι μία τιμή.

Εσείς είστε η ζωή μου. Πάντα θα είστε. Από εδώ και στο εξής δεν θα σας διασκεδάζω με τα πόδια μου, αλλά η καρδιά μου θα είναι πάντα εδώ μαζί σας.

Τώρα θα κατέβω αυτά τα σκαλιά, θα μπω στα αποδυτήρια που με καλωσόρισαν ως μικρό παιδάκι και τα οποία αφήνω τώρα ως άντρας.

Είμαι περήφανος και χαρούμενος που σας έδωσα 28 χρόνια αγάπης

Σας αγαπώ». 

Όπως τότε, έτσι και τώρα, με δάκρια στα μάτια. Εγώ σε ευχαριστώ Τότι.

Grazie Capitano!