Άγγελος Τσάμης: Μία καριέρα με βάση το συναίσθημα

Φωτογραφίες: Σωτήρης Κεφάλας

Το όνομα του έχει συνδεθεί με αρκετές ομάδες του Ελληνικού πρωταθλήματος. Παιδί της Πάτρας έκανε τα πρώτα του βήματα στα τοπικά πρωταθλήματα αλλά γρήγορα απέδειξε πως είναι ικανός για πολλά παραπάνω. Υπήρξε μέλος της Ολυμπιάδας, της ΑΕΚ, της Γαλλικής Limoges, του Προμηθέα, του Χολαργού, του Απόλλωνα Πατρών αλλά όλοι τον έχουν συνδέσει με το Κολοσσό Ρόδου και όχι άδικα. Εξάλλου και ο ίδιος παραδέχεται πως η σχέση που έχει με τη Ρόδο είναι κάτι ανεξήγητο. Ο Άγγελος Τσάμης μίλησε για όλους και για όλα στο Debut.gr σε μία απολαυστική συνέντευξη.

Τα πρώτα βήματα

Ξεκινώντας τη καριέρα σου σε ομάδες του τοπικού πρωταθλήματος της Πάτρας όπως τον Αχαϊκό, την Αχαγιά και μετέπειτα στην Ολυμπιάδα, βλέποντας τον εαυτό σου τότε φανταζόσουν ότι θα είχες αυτή την εξέλιξη και θα αγωνιζόσουν στις κορυφαίες ομάδες της Α’1 αλλά και στο εξωτερικό;

-Για να είμαι ειλικρινής όχι αλλά ήταν ένα όνειρο. Είναι δύσκολο για ένα παιδί που ξεκινάει από ένα χωριό όπως είναι η Κάτω Αχαΐα να καταφέρει να πραγματοποιήσει όλα του τα όνειρα. Αυτό ήταν ένα όνειρο για εμένα. Θυμάμαι πολλές φορές στην Αχαγιά σε ένα μικρό γήπεδο δίπλα στο γυμνάσιο, το παλιό κλειστό γυμναστήριο, έκανα προπονήσεις μόνος μου. Καθόμουνα από τις τέσσερις το μεσημέρι μέχρι τις δώδεκα το βράδυ και έκανα τέτοιου είδους όνειρα. Τώρα κοιτώντας πίσω και βλέποντας όλη τη διαδρομή νομίζω ότι για άλλους μπορεί να ήμουν λίγο τυχερός για άλλους μπορεί να ήμουν καθόλου τυχερός και να μπορούσα να κάνω παραπάνω πράγματα. Για μένα πιστεύω πως το ταβάνι μου και το ακούμπησα και το τρύπησα. Νομίζω έκανα μία μεγάλη προσπάθεια. Θα μπορούσα να κάνω και διαφορετικά πράγματα αλλά από την άλλη θα μπορούσα και να μην κάνω. Είμαι περήφανος γι’ αυτό που έχει συμβεί μέχρι τώρα, βρίσκομαι σε μία ηλικία που είμαι στα τελειώματα της καριέρας μου και βλέπω τον εαυτό μου να βρίσκομαι ακόμα σε ψηλό επίπεδο, να αντέχω και να αποδίδω το ίδιο καλά όπως απέδιδα και στα προηγούμενα χρόνια.

Ολυμπιάδα Πατρών

1999-2006. Η ομάδα ανεβαίνει συνεχώς κατηγορίες και από εκεί που αγωνιζόταν στα τοπικά πρωταθλήματα έφτασε να πανηγυρίζει την άνοδο της στην μεγάλη κατηγορία. Πως βίωσες εσύ αυτή τη περίοδο και ποιοι θεωρείς πως ήταν οι παράγοντες που συνέβαλαν στη προσπάθεια αυτή;

-Ήταν μία σημαντική περίοδος για μένα. Χωρίς να γνωρίζω πολλά πράγματα και κάνοντας δοκιμές στον Ηρακλή, στο Μαρούσι και σε άλλες ομάδες της Α’1, υπήρχαν προτάσεις που τις έμαθα μετέπειτα αλλά δυστυχώς δεν πραγματοποιήθηκε κάποια συμφωνία με αυτές τις ομάδες. Τότε εμφανίστηκε και με ζήτησε η Ολυμπιάδα Πατρών και εγώ επειδή δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά δέχτηκα να παίξω στην ομάδα αυτή. Έδειχνε μία ομάδα που είχε όραμα και υποτίθεται πως εγώ θα έπαιζα για κάποια χρόνια εκεί και μετά θα έφευγα. Όλο αυτό ήταν ένα σημαντικό κεφάλαιο για μένα. Περάσαμε από πολλά κύματα με την Ολυμπιάδα Πατρών. Από το γεγονός ότι εγώ αγαπούσα την ομάδα και τους συμπαίκτες μου φτάσαμε ακόμα και σε σημείο και να τσακωθούμε πολλές φορές μεταξύ μας. Γιατί ενώ εγώ έκανα καλές χρονιές και υπήρχαν ομάδες που με ζητούσαν δεν μπορούσα να φύγω γιατί δεν με άφηναν να φύγω. Οπότε έπρεπε να μείνω με την ομάδα και οι στόχοι συνεχώς άλλαζαν. Δηλαδή από εκεί που ήταν απλώς να ξεχωρίζω σαν παίκτης πλέον έπρεπε να δίνω το καλύτερο μου εαυτό στην ομάδα προκειμένου να ανεβαίνουμε κατηγορίες για να μπορέσω κάποια στιγμή να μείνω ελεύθερος. Αυτό συνέβη μέχρι τη σεζόν 2006-2007 όπου αναγκαστικά η ομάδα αφού ανέβηκε κατηγορία έκανε ένα συμβόλαιο από μόνη της. Έτσι λειτουργούσαν τότε τα πράγματα. Έκατσα δύο χρόνια μέχρι τη συμμετοχή μας στην Α’1 και μετά έμεινα ελεύθερος.

Προσωπικά αυτή τη χρονιά την έβλεπα ως χρονιά λύτρωσης.

2006-2007. Φτάνουμε στη χρονιά που αποτελεί «ορόσημο» τόσο για την ομάδα της Ολυμπιάδας όσο και για το δικό σου ξεκίνημα στη μεγάλη κατηγορία. Πως ήταν αυτή η χρονιά τόσο για την ομάδα όσο και για σένα;

-Προσωπικά αυτή τη χρονιά, την έβλεπα ως χρονιά λύτρωσης. Δεν είχα πρόβλημα με το γενικότερο κλίμα της ομάδας απλά ένιωθα «δέσμιος» και πως αν η ομάδα δεν κατάφερνε να βρεθεί στην Α’2 εγώ δεν θα μπορούσα να μείνω ελεύθερος. Από την άλλη καταλαβαίνω τους ανθρώπους της διοίκησης γιατί έκαναν μία μεγάλη επένδυση. Τώρα μετά από χρόνια μπορώ να πω ότι έκαναν μία μεγάλη επένδυση και νομίζω ήταν τεράστια τα οικονομικά νούμερα. Περίπου 15 εκατομμύρια δραχμές έδωσε τότε η Ολυμπιάδα στην Αχαγιά ’82 για έναν παίκτη που αγωνιζόταν στο Α’ Τοπικό. Έτσι ήθελαν αυτή η επένδυση τους να αποδώσει. Ή αν ερχόταν μία ομάδα να με ζητήσει θα έπρεπε να πάρουν πίσω 15 εκατομμύρια και 1. Από κει και πέρα έμπαινε πάντα το συναισθηματικό κομμάτι και νομίζω πάντα εκεί με σταματούσε η Ολυμπιάδα. Αλλά σε βάθος χρόνου βγήκαν κερδισμένοι. Ήταν μία κατάσταση γι’ αυτούς που ήταν επιτυχημένοι. Είχαν έναν καλό παίκτη σε μικρή ηλικία μαζί με τα άλλα παιδιά που ήταν όλοι σε μικρή ηλικία, οι οποίοι βοηθούσαν προκειμένου να ανέβει η ομάδα κατηγορία. Ήταν λυτρωτική η όλη κατάσταση.

ΑΕΚ

Επόμενη σου επαγγελματική στέγη η «Ένωση» η πρώτη σου ουσιαστικά ομάδα εκτός Πατρών. Πως εξελίχθηκε αυτή η χρονιά για σένα και πως είναι να συνεργάζεσαι με ανθρώπους όπως ο Αγγέλου, ο Παπανικολάου και ο Χατζής;

-Ξαφνικά από εκεί που έπαιζες αντίπαλος με αυτούς που είχες ινδάλματα, τώρα τους είχες συμπαίκτες. Για παράδειγμα ο Χατζής και ο Παπανικολάου ήταν για μένα μεγάλα ινδάλματα της μικρής μου ηλικίας. Ξαφνικά ήσουν με αυτούς στο ίδιο δωμάτιο και έβλεπες πως και αυτοί είναι άνθρωποι με διαφορετικές όμως παραστάσεις στο άθλημά μας. Η ΑΕΚ ήταν μία μεγάλη εμπειρία για μένα. Ήμουν πολύ ενθουσιασμένος και για το γεγονός πως έφυγα για πρώτη φορά από τη Πάτρα και άνοιγα τα φτερά μου σε ηλικία 27 χρονών δηλαδή αρκετά μεγάλος. Φυσικά και για το γεγονός πως έπαιζα σε μία τόσο μεγάλη ομάδα. Προσπάθησα να ξεχωρίσω εξ’ αρχής και να κάνω αυτά που μου έλεγαν οι προπονητές μου. Πρώτα ο κύριος Κορωνιός που με πίστευε πάρα πολύ και μετά ο κύριος Αγγέλου. Δυστυχώς είχα έναν μεγάλο τραυματισμό τον Γενάρη και δεν μπόρεσα να προσφέρω παραπάνω στην ομάδα. Μου μένει μια γλυκόπικρη γεύση. Από κει και πέρα όμως ήταν η έναρξη ουσιαστικά της καριέρας μου.

Κολοσσός Ρόδου

Μετά την Ολυμπιάδα, ο Κολοσσός είναι η δεύτερη ομάδα στην οποία έμεινες για αρκετά χρόνια. Θα μπορούσες να χαρακτηρίσεις τη Ρόδο και δεύτερο σου σπίτι;

-Σαφέστατα ναι. Δεν μπορώ να εξηγήσω αυτό που συμβαίνει με τη Ρόδο. Είναι σαν να έχω γεννηθεί κι εγώ εκεί. Θυμάμαι ακόμα και τώρα ήμουν τραυματίας και ο coach Σφαιρόπουλος, που είναι από τους αγαπημένους μου προπονητές, ρωτούσε συμπαίκτες και συναδέλφους μου (Μπάρλος, Αργυρόπουλος, Παπαμακάριος) για μένα γιατί δεν με γνώριζε πέρα από ένα φιλικό ΑΕΚ – Ολυμπιακός, τι άνθρωπος είμαι, τι παίκτης είμαι. Πήγα στην ομάδα και όταν περπάτησα στο νησί για πρώτη φορά ένιωθα πάρα πολύ οικεία και πίστευα πως δεν θα φύγω ποτέ ενώ είχα πάει για μόλις ένα χρόνο. Τελικά έτσι κι έγινε. Στην μέση της σεζόν υπέγραψα για άλλα δύο χρόνια. Και αυτή ήταν η αρχή μιας ομάδας που έδεσε τόσο καλά, με συμπαίκτες που ήταν καλοί χαρακτήρες και έκανε μία πορεία που ήταν από τις πρώτες επαρχιακές ομάδες που το κατάφεραν αυτό. Με αποκορύφωμα φυσικά τη σεζόν 2011-2012 και τη τρίτη θέση στη κανονική διάρκεια. Είναι δεύτερο σπίτι μου, είναι η γυναίκα μου από εκεί και νιώθω τυχερός που η Ρόδος με κάνει να νιώθω έτσι. Ο Κολοσσός είναι από τα σημαντικότερα κομμάτια της ζωής μου για μένα. Δέθηκε το όνομά μου μαζί με την ομάδα αυτή οπότε έχω μόνο αγάπη και ευγνωμοσύνη γι’ αυτό το σωματείο.

Ο Κολοσσός αποτελεί «διαμάντι» της Ελλάδος.

Βρέθηκες στις καλύτερες βαθμολογικά χρονιές του Κολοσσού με αποκορύφωμα τη σεζόν 2011-2012 που η ομάδα τερμάτισε στη 4η θέση. Τι θυμάσαι από αυτές τις χρονιές;

-Θυμάμαι πως το «Βενετόκλειο» γέμιζε ασφυκτικά σχεδόν σε όλα τα παιχνίδια. Ήταν πολύ must να πηγαίνεις στο Κολοσσό τότε γιατί ξεκίναγε μία πορεία ανοδική με τις ομάδες του coach Σφαιρόπουλου και μετέπειτα με τους άλλους προπονητές. Θυμάμαι το κόσμο έξω να περπατάς και να σε αγκαλιάζει από αγάπη και ευγνωμοσύνη για το γεγονός πως έπαιζε στην ομάδα αυτή. Αυτό ήταν πολύ συγκινητικό από μόνο του. Όλες οι ομάδες ήταν σημαντικές τις χρονιές εκείνες και όλοι οι συμπαίκτες ήταν σημαντικοί. Πέρασαν παίκτες οι οποίοι έκαναν μετέπειτα μεγάλες καριέρες σε άλλες μεγάλες ομάδες. Νομίζω ότι ο Κολοσσός αποτελεί βήμα για τις μεγαλύτερες ομάδες σε κάθε νέο παίκτη και φυσικά θεωρείται «διαμάντι» της Ελλάδος.

Ότι είμαι αυτή τη στιγμή οφείλεται πρωτίστως στον coach Σφαιρόπουλο.

Η επόμενη ερώτηση αφορά έναν άνθρωπο που τον συνάντησες στον Κολοσσό και ίσως σε εξέλιξε μπασκετικά. Η σχέση σας είχε υπερβεί τα πλαίσια παίκτη-προπονητή. Ποια η γνώμη σου για τον coach Σφαιρόπουλο; Περίμενες εσύ ο ίδιος ότι ο συγκεκριμένος προπονητής θα είχε αυτή την εξέλιξη που είχε τα τελευταία χρόνια;

-Σαφέστατα ναι και είναι σημαντικό να το νιώθεις αυτό ακόμα ως παίκτης. Θα σου πω μόνο ένα παράδειγμα μετά από το triple double που έκανα πρόσφατα, που δεν είναι τίποτα γιατί πάντα ήμουν σε ομάδες που ήθελα να κερδίζουν παρά να ξεχωρίζω τόσο πολύ εγώ. Ακριβώς μετά από αυτό, ένας άνθρωπος που μιλάει όλη η Ευρώπη αυτή τη στιγμή, που κάνει όλα αυτά που κάνει με την Μακάμπι σου στέλνει ένα μήνυμα και σου γράφει κάποια πράγματα που είναι άκρως συγκινητικά. Όλο αυτό περνάει τη σχέση παίκτη-προπονητή. Σαφέστατα όλοι οι προπονητές έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη καριέρα μου αλλά ο coach Σφαιρόπουλος έπαιξε από τους πιο σημαντικούς. Γιατί μου έμαθε όχι μόνο πως να συμπεριφέρομαι ως επαγγελματίας αθλητής αλλά μου έμαθε και πως να συμπεριφέρομαι ως άνθρωπος. Εξάλλου ένα τέτοιον προπονητή θες στην καριέρα σου. Όχι μόνο ως συνεργάτη αλλά και σαν πατρική φιγούρα πολλές φορές. Τον ευγνωμονώ, τον ευχαριστώ, θα είναι πάντα μέσα στη ζωή μου είτε μιλώντας μία φορά το χρόνο είτε καθημερινά είτε «υμνώντας» τον σε συνεντεύξεις. Ότι είμαι αυτή τη στιγμή οφείλεται πρωτίστως στον coach Σφαιρόπουλο αλλά και στους υπόλοιπους προπονητές. Αλλά κυρίως σε αυτόν γιατί μαζί του πέρασα τέσσερα χρόνια τα οποία ήταν αρκετά σημαντικά στη μπασκετική μου καριέρα. Βεβαίως και περίμενα πως θα είχε αυτή την εξέλιξη. Περίμενα πως θα είναι στον Ολυμπιακό, στην ΤΣΣΚΑ. Όπως εκείνος πίστευε σε μένα μπασκετικά έτσι κι εγώ πίστευα σε αυτόν. Υπάρχει μία ιστορία όπου χάνουμε με ένα δύσκολο τρίποντο του Βασίλη Σπανούλη στο τέλος όπου τον έπαιζα άμυνα εγώ. Μπαίνω μέσα στα αποδυτήρια και ο coach μου λέει να πάμε στη συνέντευξη τύπου μαζί. Από τα νεύρα μου ή από τη στεναχώρια μου κατά κάποιο τρόπο σπάω σε λυγμούς και του λέω «coach μπορούσαμε να τους κερδίσουμε» και μου απαντάει «μην ανησυχείς θα έρθει η στιγμή που θα τους κερδίζουμε». Ήταν ένας άνθρωπος που σε γέμιζε πίστη και δύναμη γιατί ο ίδιος πιστεύει πολύ σε αυτό που κάνει. Μετέπειτα πήγε στον Ολυμπιακό, κατέκτησε τίτλους. Ότι βλέπεις σε αυτόν τον άνθρωπο είναι πέρα για πέρα αληθινό. Δεν κάνει τίποτα για το θεαθήναι. Δεν κάνει τίποτα ψεύτικα.

Limoges CSP

Φτάνουμε στη σεζόν 2012-2013. Όλοι πίστευαν πως είχες συμφωνήσει με τον Απόλλωνα Πατρών αλλά εν τέλει ανακοινώθηκες από τη Γαλλική Limoges του Παναγιώτη Γιαννάκη. Ποια η θέση σου στα γεγονότα εκείνου του καλοκαιριού;

-Έχουν περάσει τόσα πολλά χρόνια που προτίμησα να κρατήσω σιγήν ιχθύος από τότε. Όμως η αλήθεια είναι ότι στο συμφωνητικό που θα υπέγραφα, ενώ είχα ανακοινωθεί από τον Απόλλωνα τρεις εβδομάδες πριν και είχα αυτοανακοινώσει και εγώ πως υπάρχει συμφωνία, υπήρχε ένας όρος που έλεγε πως μέχρι κάποια ημερομηνία του Αυγούστου εάν με ζητήσει κάποια ομάδα του εξωτερικού μπορώ να μείνω ελεύθερος. Παρασκευή θα υπέγραφα το συμφωνητικό, Πέμπτη βράδυ δέχομαι ένα τηλεφώνημα από τον coach Λινάρδο. Πιάνομαι εξαπίνης. Από τις 12 μέχρι τις 4 το βράδυ μιλούσα με τον coach Γιαννάκη από εκεί που δεν τον γνώριζα καθόλου προσωπικά, μου έλεγε πόσο πολύ με χρειάζεται στην ομάδα και κάπως έτσι πήραν αυτή τη τροπή τα γεγονότα. Αυτή είναι η δική μου εκδοχή. Δεν μπορώ να το αποδείξω ενώ έχω όλα τα χαρτιά αλλά γιατί τίποτα δεν είναι υπογεγραμμένο ούτε από τον Απόλλωνα ούτε από εμένα. Δεν μπορώ να αποδείξω πως έχω δίκιο εγώ. Το θέμα είναι ότι δεν ήθελα να το πάρει ο Απόλλωνας ως προσβολή αυτό που συνέβη τότε. Ήμουν 31 χρονών, άνοιξα τα φτερά μου για μία μεγάλη ομάδα του εξωτερικού. Δεν έφυγα από τον Απόλλωνα για να πάω να παίξω σε άλλη ομάδα της Ελλάδος. Ήξερα πόσο ιστορικό σωματείο είναι ο Απόλλωνας. Πήρα αυτή την απόφαση και πιστεύω πως έκανα το σωστό τότε. Αν κάποιος προσβλήθηκε ζητώ συγγνώμη και είμαι σίγουρος πως στεναχώρησα κάποια άτομα, όμως νομίζω πως έπρεπε να το δουν θετικά το όλο θέμα και όχι αρνητικά. Αυτή είναι η ιστορία η δικιά μου για τότε. Νομίζω ότι έκανα το σωστό και πήγα σε μία τόσο μεγάλη ομάδα με έναν τόσο μεγάλο προπονητή όπως ο coach Γιαννάκης που εξίσου είναι σημαντικός για μένα. Από εκεί και πέρα πήραν διαφορετική τροπή όλα τα πράγματα.

Ουσιαστικά η Limoges αποτέλεσε μία αλλαγή σελίδας στη καριέρα σου αφού αγωνίστηκες για πρώτη φορά σε ομάδα του εξωτερικού; Πως βίωσες αυτή την εμπειρία η οποία συνοδεύτηκε και με τη κατάκτηση του Γαλλικού Super Cup;

-Ήταν μία σημαντική εμπειρία για μένα. Άνοιξα τα φτερά μου, άνοιξε το μυαλό μου. Βγήκα λίγο εκτός από το καλούπι της Ελλάδας. Είδα διαφορετικά πράγματα. Δούλεψα με έναν προπονητή που ήταν και αυτός ένα από τα παιδικά μου είδωλα. Χωρίς τον coach Γιαννάκη και τον Γκάλη δεν θα έπαιζα μπάσκετ. Ήταν μία εμπειρία ζωής η οποία πάλι δεν κράτησε παραπάνω από όσο πίστευα. Πάλι τραυματίστηκα, πάλι δεν βοήθησα την ομάδα όσο θα ήθελα να βοηθήσω. Ενώ είχα ανοίξει τη πόρτα για να παίξω στην Ευρώπη και είχα αποφασίσει να συνεχίσω εκεί άλλαξαν πάλι τα πράγματα. Όμως ήταν μία τεράστια εμπειρία. Πήρα πολλά πράγματα από αυτή την ομάδα. Γνώρισα καινούργιους ανθρώπους, έκανα φίλους, γνώρισα μία κουλτούρα διαφορετική και στη μετέπειτα πορεία μου ως μπασκετμπολίστας.

Όταν βλέπεις για πρώτη φορά τον coach Γιαννάκη νιώθεις ένα δέος.

Στην Γαλλική ομάδα συνεργάστηκες με τον coach Παναγιώτη Γιαννάκη. Πως είναι να συνεργάζεσαι με έναν από τους καλύτερους παίκτες και προπονητές της χώρας μας;

-Νιώθεις ένα δέος στην αρχή όταν τον βλέπεις πρώτη φορά. Είναι σημαντικό κομμάτι της ζωής μου και ο coach Γιαννάκης. Όπως είπα και πριν όλοι οι προπονητές ήταν σημαντικοί. Με βοήθησε πάρα πολύ στο να καταλάβω πως παίζεται το παιχνίδι εκεί γιατί ήταν διαφορετικό. Πως να είμαι γρήγορος και όχι βιαστικός και φυσικά πως να «σταματάω» και να μην είμαι τόσο ενθουσιώδης. Με «κατέβασε» στη θέση του play-maker που μέχρι τότε έπαιζα αναγκαστικά και από τότε άλλαξε ακόμα περισσότερο το μυαλό μου όσον αφορά το παιχνίδι και στο τρόπο που δέχομαι όλες τις πληροφορίες κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Τον ευχαριστώ και αυτόν. Είναι σημαντική γνωριμία. Έχει καταλάβει τι άνθρωπος είμαι, τι χαρακτήρας είμαι και είναι και αυτός δίπλα μου με τον τρόπο του.

Προμηθέας Πατρών

Ο coach Γιατράς είναι ντόμπρος, αληθινός και τον παραδέχομαι για ότι έχει κάνει.

Επιστροφή στα πάτρια εδάφη, αρχικά στο Κολοσσό και μετέπειτα στον Προμηθέα, μία ομάδα άγνωστη τότε αλλά που μέσα σε λίγα χρόνια έφτασε να γίνεται αντικείμενο συζήτησης τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη. Θεωρείς πως πήρες τη σωστή απόφαση με τη μετακίνηση σου στο Προμηθέα; Όντας μέλος αυτής της ομάδας έβλεπες αυτό που βλέπουμε όλοι σήμερα δηλαδή έναν οργανισμό με υψηλούς στόχους, αγωνιστικό-διοικητικό πλάνο, με άλλα λόγια μία ομάδα που δεν φοβάται να κοιτάξει ψηλά;

-Αρχικά, είχα έναν τραυματισμό στον αστράγαλο και αποφάσισα ουσιαστικά να γυρίσω ξανά σπίτι μου στο Κολοσσό και να βρω τα πατήματά μου σε ένα οικείο περιβάλλον. Όπως και έγινε. Στα πρώτα δύο χρόνια επανήλθα και εγώ και η ομάδα είχε επιτυχίες με τον coach Λυκογιάννη. Τελειώνει η σεζόν το 2015. Ήμουν 34 χρονών νομίζω και ερχόμενος σπίτι μου στην Αχαγιά για διακοπές, γνωρίζω για πρώτη φορά τον κύριο Βαγγέλη Λιόλιο. Πίνουμε έναν καφέ που διήρκησε τρεις ώρες και φεύγοντας δεν θα μπορούσα να πω όχι σε αυτό τον άνθρωπο. Είδα ένα όραμα που είχε αυτός ο άνθρωπος. Μέσα από τα μάτια του βίωσα μία κατάσταση από την οποία δεν γινόταν να είμαι απών. Ένιωθα την ανυπομονησία που είχε για να ξεκινήσουμε και ήμουν κι εγώ έτσι. Κάπως έτσι αποφάσισα να έρθω στην ομάδα του Προμηθέα. Και ενώ έχουν περάσει 4-5 χρόνια και βλέποντας όλα αυτό που γίνεται δεν θα μπορούσα να μην είμαι χαρούμενος γι’ αυτόν τον άνθρωπο. Έχουν ανεβάσει τον Προμηθέα τόσο ψηλά μαζί με τον Χρήστο Μήλα και τον coach Μάκη Γιατρά που είναι ντόμπρος, αληθινός και τον παραδέχομαι για ότι έχει κάνει. Είχαν ακριβώς τον ίδιο στόχο. Βλέποντας πέντε χρόνια αυτή την ομάδα, βλέποντας να παίζει Ευρώπη, να καταφέρνει όσα καταφέρνει, να φτιάχνει γήπεδο, να ανεβάζει το επίπεδο και όλη η Ελλάδα να μιλάει γι’ αυτούς, νιώθω περήφανος και χαρούμενος που υπήρξα κομμάτι αυτής της ομάδας, αυτής της οικογένειας. Τους ευχαριστώ που είδαν και σε μένα κάτι αντίστοιχο και με έκαναν κομμάτι της ιστορίας τους.

Χολαργός – Αχαγιά ‘82

Μετά από μία σεζόν στον Χολαργό με τον οποίο πανηγύρισες την άνοδο στην Α’1 παίρνεις την απόφαση να επιστρέψεις στην ομάδα της Αχαγιάς που αγωνιζόταν στην Γ’ Εθνική. Τι ήταν αυτό που σε έκανε να επιστρέψεις;

-Ήταν ένας συνδυασμός πραγμάτων. Είχα προτάσεις και από άλλες ομάδες αφού είχαμε ανέβει με την ομάδα του Χολαργού  αλλά ήταν μία πρόταση σε βάθος τριετίας η οποία είχε ένα όραμα. Τη πρώτη σεζόν στόχος ήταν να κάνουμε μία καλή ομάδα και τη δεύτερη να προχωρήσουμε, να ανέβουμε κατηγορία και να ανεβάσουμε κι άλλο το επίπεδο του μπασκετικού λαού της περιοχής. Δυστυχώς δεν έγινε έτσι ακριβώς. Η πρώτη χρονιά ήταν αρκετά καλή για μας. Παίξαμε σε μία κατηγορία με δύσκολες ομάδες, με μεγάλα budget και πήραμε αυτό που μας άξιζε. Τη δεύτερη χρονιά άλλαξαν τα πράγματα, άλλαξε ο στόχος και εγώ ήθελα να είμαι σε ομάδες που θέλουν να κάνουν πορείες πρωταθλητισμού και όχι απλά να μένουν κατηγορία. Αποφάσισα ακόμα και αν ήμουν σε μία ηλικία πιο προχωρημένη να αφήσω την ομάδα γιατί ήμουν και ένα συμβόλαιο που ήταν αρκετά επίπονο για το budget της και να την αφήσω να πάρει την πορεία της, να γίνω ξανά απλός φίλαθλος της ομάδας και εγώ από την άλλη να πάρω τη δικές μου αποφάσεις. Καλό είναι να μην λέμε μεγάλα λόγια όσον αφορά το μέλλον μας γιατί τα σχέδια αλλάζουν συνέχεια όμως ήταν κάτι διαφορετικό. Μιλάμε για την Αχαγιά ‘82. Το σπίτι μου. Είμαι χαρούμενος για την ομάδα παρόλα αυτά. Δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς πως από εκεί ξεκίνησα. Είμαι χαρούμενος που η ομάδα πάει καλά στη Γ’ Εθνική. Εύχομαι πραγματικά να βρει το δρόμο της και κάποια στιγμή να ανέβουν κατηγορία γιατί το θέλει ο κόσμος και φυσικά οι αξιόλογοι άνθρωποι της διοίκησης.

Πες μας δυο λόγια για την ακαδημία που έχεις δημιουργήσει στην Αχαγιά, τα Αστέρια Αχαΐας;

-Είναι ένα όνειρο που είχα από μικρός. Την δημιουργήσαμε μαζί με τον coach Χρήστο Σαράντη, που είναι και κουμπάρος μου, το 2011 και πάει αρκετά καλά. Μεγάλο κομμάτι παίζει και ο αδερφός μου ο Θάνος που τρέχει τα πάντα μέσα σ’ αυτήν. Προσπαθούμε να είμαστε μία πρότυπη ακαδημία. Να βοηθάμε στη ανάδειξη καλών χαρακτήρων και μετέπειτα στους καλούς αθλητές. Είναι σημαντικό το ότι δίνουμε επιλογές στις οικογένειες και στα παιδιά. Προσπαθούμε να την ανεβάσουμε επίπεδο  φέρνοντας καινούργια αθλήματα στην ακαδημία, κάνοντας events όπως συμβαίνει κάθε καλοκαίρι φέρνοντας παίκτες και γενικότερα νέες καταστάσεις, φτιάχνοντας γήπεδα, διοργανώνουμε το «Tsamelo Cup». Προσπαθούμε συνεχώς να ανεβάζουμε στο αθλητικό κομμάτι το επίπεδο της περιοχής.

Απόλλων Πάτρας

Σε προηγούμενη συνέντευξη σου είχες δηλώσει πως ιδανικά θα ήθελες να κλείσεις τη καριέρα σου στην ομάδα της Αχαγιάς. Πράγματι πολλοί πίστεψαν πως επιστρέφοντας εκεί, έκλεινε και ο κύκλος του Άγγελου Τσάμη στο μπάσκετ. Αντιθέτως εσύ πήρες μεταγραφή για τον Απόλλωνα Πατρών. Θεωρείς ότι Τσάμης-Απόλλωνας ήταν καρμικό να συνεργαστούν;

-Τελικά ίσως να ήταν καρμικό. Ναι ίσως δεν πρέπει να λέμε πολύ μεγάλες κουβέντες όπως προείπα και με τη περίπτωση της Αχαγιάς. Ναι θα ήθελα να κλείσω εκεί τη καριέρα μου όμως πολλά πράγματα τελικά δεν μπορείς να τα ελέγξεις εσύ ο ίδιος. Κάποιες φορές το ίδιο το κάρμα ή αν όχι αυτό τότε ο Θεός τα θέλει διαφορετικά τα πράγματα. Η ιστορία είναι ότι ψάχνω να βρω τη σωστή κατάσταση προκειμένου να βρεθώ ξανά σε μεγάλο επίπεδο και όλα δείχνουν ότι ο Απόλλωνας είναι το καλύτερο για μένα. Μιλάω με τους ανθρώπους της διοίκησης που έχουν αναλάβει τα τελευταία δύο χρόνια, βλέπω τον ενθουσιασμό τους και το βλέπουν και στα δικά μου μάτια. Κάπως έτσι έδωσα τα χέρια με τον Απόλλωνα. Για την εμπιστοσύνη στο πρόσωπο μου θέλω να ευχαριστήσω όλους τους ανθρώπους της διοίκησης και συγκεκριμένα τον coach Δελέγκο, τους Θοδωρή – Γιάννη και τον κύριο Καμίση που κάναν τα πάντα για να με φέρουν εδώ. Δεν ξέρω αν θα σταματήσω τη καριέρα μου στον Απόλλωνα ή όχι αλλά αυτή τη στιγμή φαίνεται πως έπρεπε να παίξω και να φορέσω αυτή την φανέλα. Είμαι πολύ χαρούμενος για το γεγονός πως πάμε αρκετά καλά και παίζω και εγώ σημαντικό κομμάτι σε αυτή την ομάδα. Εύχομαι να συνεχίσουμε έτσι.

Μετά και την ολοκλήρωση του πρώτου γύρου, η παραμονή της ομάδας μοιάζει σχεδόν βέβαιη όντας στη τρίτη θέση της βαθμολογίας. Ποιοι είναι οι στόχοι της ομάδας στη συνέχεια της σεζόν;

-Εμείς κοιτάμε παιχνίδι με παιχνίδι και να είμαστε καλά το επόμενο Σαββατοκύριακο. Ένιωσα υπερήφανος για την ομάδα μου με αυτό που είδα το προηγούμενο Σάββατο με το Μεσολόγγι. Δεν έπαιξα εγώ γιατί είχα έναν τραυματισμό που με κράτησε έξω και ξαφνικά είδα μια ομάδα που οποιοσδήποτε άλλος θα έλεγε πως θα δυσκολευόταν. Είδα μία ομάδα που έχει πολλές δυνατότητες. Πιστεύω πολύ στους συμπαίκτες μου και νιώθω περήφανος γι’ αυτούς. Περήφανος νιώθω και που είμαι μέλος αυτής της ομάδας. Πρώτα πρέπει να εξασφαλίσουμε και τυπικά την παραμονή μας και από κει και πέρα να κυνηγήσουμε το καλύτερο που είναι μία θέση στα play-offs και μετά να διεκδικήσουμε το κάτι καλύτερο. Δεν ξέρω αν είμαστε έτοιμοι να πούμε πως ανεβαίνουμε κατηγορία αλλά θα πρέπει να ζητάμε πάντα το καλύτερο. Δεν πρέπει να είμαστε μέτριοι. Η μετριότητα δεν ταιριάζει με τη λαχτάρα είχε πει ο Καζαντζάκης. Οπότε στη προκειμένη περίπτωση υπάρχει λαχτάρα για επιτυχίες. Πρέπει να ζητάμε πράγματα συνέχεια, ειδικότερα όταν βρίσκεσαι σε έναν σύλλογο όπως ο Απόλλωνας που δεν θέλει να είναι μέτριος. Αντιθέτως θέλει να κάνει πορείες πρωταθλητισμού και έχει ψηλές βλέψεις. Έτσι αυτή η ομάδα μπορεί να μην φτιάχτηκε με στόχο να ανέβει κατηγορία άμεσα όμως όλα δείχνουν πως μπορούμε να κάνουμε πράγματα πολύ καλά. Εύχομαι να συνεχίσουμε έτσι στο δεύτερο γύρο που θα είναι πιο δύσκολος και να δείξουμε τις δυνατότητές μας. Παρόλα αυτά όπως και αν τελειώσει η πορεία θα είμαι περήφανος που φοράω αυτή τη φανέλα. Πιο πολύ είμαι περήφανος που έχω φορέσει και τις τρεις φανέλες των ομάδων της Πάτρας που έπαιξαν σε μεγάλες κατηγορίες. Νομίζω είμαι ο μοναδικός Πατρινός που έχει κάνει κάτι τέτοιο. Όλες οι ομάδες παίζουν σημαντικό κομμάτι στη καριέρα μου.

Ο Απόλλωνας πρέπει κάποια στιγμή να βρεθεί εκεί που ανήκει δηλαδή στην Α’1.

Θεωρείς πως η θέση του Απόλλωνα Πατρών είναι στην Α’1; Βλέποντας τη πορεία του Προμηθέα πιστεύεις πως η Πάτρα μπορεί να αντέξει δύο ομάδες στην Basket League;

-Σαφέστατα και μπορεί. Πιστεύω ότι ο λαός της Πάτρας αγαπάει πολύ το μπάσκετ. Ακόμα και σε τοπικό πρωτάθλημα να πας βλέπεις γεμάτα γήπεδα. Είμαστε η τρίτη πόλη στην Ελλάδα οπότε νομίζω πως και οι δύο ομάδες χωράνε στην Α’1. Σαφέστατα και ο Απόλλωνας πρέπει κάποια στιγμή να βρεθεί εκεί που ανήκει δηλαδή στην Α’1. Αν δεν είναι φέτος, θα είναι του χρόνου, θα είναι σε κάποια χρόνια αλλά σίγουρα θα βρεθεί εκεί που πρέπει. Και οι δυο ομάδες χωράνε στην Α’1. Ο καθένας κάνει τη δική του πορεία και δίνει το δικό του αγώνα. Δεν νομίζω πως πρέπει να υπάρχει αυτή η αψιμαχία μεταξύ τους. Ο καθένας θα πρέπει να κοιτάει να παίρνει πράγματα από τον άλλο. Δηλαδή να έχουμε ένα υγιή ανταγωνισμό. Λέω συνέχεια πως ο κόσμος της Πάτρας καλά κάνει και στηρίζει όλες τις ομάδες και αυτό πρέπει να κάνει. Όλες κάνουν μία πορεία για τα δικά τους θέλω, τα δικά τους πρέπει και ο κόσμος πρέπει να είναι δίπλα τους.

Καταλήγοντας, ποιες είναι οι συνήθειες και τα χόμπι του Άγγελου Τσάμη εκτός παρκέ; Για να σε προλάβουμε ξέρουμε πως η δεύτερη μεγάλη σου αγάπη είναι το τραγούδι.

-Δεν είναι το τραγούδι ως τραγούδι. Αυτό είναι ένα αστείο που κάνουμε με τους συμπαίκτες μου και με τον Νικολάκη (Τσιακμάς) συνήθως μέσα στα αποδυτήρια. Δεν υπάρχει αθλητής που δεν συνδυάζει τη ζωή του με τη μουσική. Αυτό γίνεται και σε μένα. Είναι ένα αστείο, περνάμε καλά μεταξύ μας. Καμιά φορά μπορεί να τραγουδήσω κι εγώ για πλάκα αλλά μέχρι εκεί. Τα χόμπι μου δεν βγαίνουν εκτός μπάσκετ. Η γυναίκα μου συνεχώς μου λέει «δεν αντέχω άλλο με το μπάσκετ». Όπως καταλαβαίνεις την έχω κουράσει αλλά αυτή η είναι η ίδια μου η ζωή. Είμαι αθλητικός τύπος οπότε μπορώ να κάνω το οτιδήποτε άλλο άθλημα ή να παρακολουθήσω. Μπορεί να παίξω ποδόσφαιρο, μπορεί να παίξω βόλεϊ, μπορεί να παρακολουθήσω τένις. Για μένα όμως το πιο σημαντικό είναι πως περνάω καλά μέσα στο παρκέ. Όλα τα άλλα έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Έχω μεγαλώσει πλέον και έχω καταλάβει πως πρέπει να «ρουφάω» κάθε στιγμή μέσα από το γήπεδο γιατί δεν ξέρω πότε θα είναι η τελευταία στιγμή που θα το πατήσω ως αθλητής.