Ανταγωνιστικότητα και ηθική: μια σχέση ουτοπική.

Διάλεξα τίτλο που σηκώνει συζήτηση. Κάποιος θα μπορούσε να θεωρήσει πως προκαταβάλλω την  έκβαση του κειμένου, πως περιορίζω τις εναλλακτικές. Στην πραγματικότητα, κάνω άμεσα διαθέσιμο το τι εγώ πιστεύω, το όποιο όμως έχω «δικαίωμα» να αποδείξω, μέχρι την τελευταία λέξη του κειμένου. Αυτό είναι το δικό μου στοίχημα. Στο τέλος όλα να φανούν λογικά, όχι παρατραβηγμένα. Αφορμή στάθηκε ένα από τα πιο πολυσυζητημένα θέματα των τελευταίων ετών στην F1, για το οποίο οι υποχρεώσεις μου(λέγε με εξεταστική) δεν με άφησαν να γράψω, κάτι που όμως οδήγησε στο να σκεφτώ κάτι μεγαλύτερο, να αφήσω το δέντρο, να δω το δάσος. Αναφέρομαι φυσικά στο συμβάν του Lewis Hamilton και του Sebastian Vettel στον αγώνα του Baku, με την–διπλή- μεταξύ τους,  σύγκρουση.

Τι θα ήταν πιο εύκολο; Να γράψω για το συμβάν. Για το ποιος έφταιγε. Για το αν πάτησε ο Hamilton φρένο, για το αν οι ποινές ήταν δίκαιες, για το ποιον ευνοεί η FIA. Και τι θα σας σέρβιρα; Κάτι με το οποίο έχετε ήδη χορτάσει. Όχι. Εδώ θα μιλήσουμε για κάτι μεγαλύτερο. Θα μιλήσουμε για το κατά πόσο ηθική και ανταγωνιστικότητα μπορούν να συνυπάρξουν.

Προσέξτε όμως. Ανταγωνιστές είναι όλοι οι οδηγοί, όλες οι ομάδες. Αυτή η φύση του αθλήματος, του κάθε αθλήματος. Μ’αρέσει να διαχωρίζω όμως τους ανταγωνιστές σε έμμεσους και άμεσους. Έμμεσοι; Όσοι δεν μπορούν να σε απειλήσουν άμεσα. Άμεσοι; Οι υπόλοιποι οδηγοί. Εδώ θα μιλήσουμε για τον σεβασμό ανάμεσα στους διεκδικητές του πρωταθλήματος. Το στένεψα πολύ, το ξέρω. Αλλά σας είπα, αφορμή στάθηκε το συμβάν Hamilton- Vettel.

Όσο έψαχνα τρόπους να στηρίξω τα λεγόμενα μου, εντόπισα τέσσερις διαφορετικές περιπτώσεις τα τελευταία 10 χρόνια, όπου οι σχέσεις των διεκδικητών του πρωταθλήματος, από ένα σημείο και μετά, απλώς χάλασαν. Η μήπως αυτό είναι το λογικό;
Φυσικά, οι οδηγοί τρέφουν σεβασμό ο ένας για τον άλλον. Δεν θα διαφωνήσω ως προς αυτό. Εξάλλου η φύση του σπορ δεν αφήνει περιθώρια για κάτι άλλο, ρισκάρουν από κοινού τις ζωές τους, ο κάθε ένας είναι εν μέρει υπεύθυνος για την ζωή του άλλου. Βρίσκονται στο όριο, και έρχονται σε επαφή με τους υπόλοιπους οδηγούς για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Εντάξει μέχρι εδώ.

Istanbul 2010. Η αρχή μιας δύσκολης σχέσης..

Τι γίνεται όμως όταν δύο οδηγοί βρεθούν στην θέση να διεκδικήσουν το πρωτάθλημα; Εκεί το πράγμα χαλάει. Το 2007, Hamilton και Alonso από ένα σημείο και μετά ήταν στα μαχαίρια, λόγω της έντονης μάχης τους στην πίστα. Βέβαια τα αίτια της ρήξης δεν ήταν μόνο αυτά, ο Alonso βρέθηκε μάλλον σε μια κατάσταση που δεν περίμενε, με τον Βρετανό να είναι εξ αρχής πολύ ανταγωνιστικός. Αν δεν είχε κοντράρει τον Alonso μπορεί να μην χαλούσαν ποτέ οι σχέσεις τους, ούτε ο Ισπανός να έφευγε από την ομάδα άρον άρον. Το ΄10 μια ακόμη σχέση διαλύθηκε, όταν Vettel και Webber διεκδικούσαν το πρωτάθλημα.

Η σύγκρουση τους στο Τουρκικό Grand Prix εκείνης της χρονιάς και οι μετέπειτα αμφότερες δηλώσεις μάλλον έθεσαν τα θεμέλια ώστε μια τυπική σχέση να γυρίσει σε έχθρα. Ήταν η αρχή μιας δύσκολης συμφιλίωσης που κράτησε μέχρι και το 2013. Επόμενο παράδειγμα; Το Rosberg- Hamilton. Παιδικοί φίλοι, μαζί στα καρτ, βρέθηκαν κάποια στιγμή να οδηγούν για την κορυφαία ομάδα, κυνηγώντας το πρωτάθλημα. Δεν κράτησε πολύ. Με κάποια συμβάντα να λαμβάνουν χώρα εντός πίστας και στην συνέχεια και πάλι οι δηλώσεις να δίνουν και να παίρνουν, οι σχέσεις των δύο ψυχράνθηκαν. Και από εκεί που πανηγύριζαν μαζί στα βάθρα, μετά δεν κοιτούσαν καν ο ένας τον άλλον.

Hamilton-Rosberg. Άλλη μια περίπτωση όπου ο δρόμος για το πρωτάθλημα όρισε μια σχέση..

Τελικό συμβάν; Αυτό των Vettel-Hamilton. Ακόμη βεβαίως δεν ξέρουμε πως θα εξελιχθούν οι σχέσεις τους. Μέχρι και πριν το συμβάν, οι κολακείες και τα γλυκανάλατα λόγια ο ένας για τον άλλον έδιναν και έπαιρναν. Μετά το συμβάν; Ο Hamilton δήλωσε πως ο Vettel ντροπιάζεται και πως δεν θέλει να του μιλήσει. Είναι η αρχή μιας νέας κόντρας; Η συνέχεια θα δείξει. Το μόνο σίγουρο είναι πως όταν τα πράγματα στενεύουν, όταν κάθε βαθμός μετράει, όταν κρίνεται ένα βάθρο, μια νίκη, ένα πρωτάθλημα, είσαι μόνος σου. Ξεχνάς τις σχέσεις που έχεις χτίσει, το πόσο αγαπητός ή όχι είσαι. Δεν ήταν βέβαια όλοι έτσι. Για παράδειγμα οι σχέσεις Hakkinen- Schumacher ήταν άριστες εκτός πίστας, αν και εντός ήταν οι μεγαλύτεροι αντίπαλοι.

Το συμβάν που χαρακτήρισε μια ολόκληρη χρονιά. Michael Schumacher και Jacques Villeneuve.

Ο Schumi είχε αυτό που η Nike πάσαρε πολύ έξυπνα στις καμπάνιες της: “Don’t crack under pressure.”  Δεν είναι εύκολο. Η ένταση του αγώνα και η δίψα για επιτυχίες μπορούν να σε οδηγήσουν σε αποκλίνουσες συμπεριφορές, ακόμη και σε μη αναγκαία ρίσκα, όπως στο συμβάν όπου ο Vettel ακούμπησε τον Hamilton. Βέβαια για να κάνω και τον δικηγόρο του διαβόλου,  αυτές οι κόντρες, αυτές οι αψιμαχίες, αποτελούν μέρος της μαγείας του αθλήματος. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις ανεπανάληπτες κόντρες μεταξύ Prost και Senna; Αυτήν των Schumacher- Villeneuve; Ολόκληρη η ιστορία της F1 χαρακτηρίζεται από τέτοιες επικές κόντρες, εντός και εκτός πίστας. Αυτό για μένα είναι και που δίνει έναν ξεχωριστό νόημα, έναν ξεχωριστό χαρακτήρα στην κάθε κόντρα. Στο τέλος, ένας είναι αυτός που παίρνει το πρωτάθλημα, και αμφότεροι οι διεκδικητές έχουν το «δικαίωμα» να επιστρατεύσουν κάθε μέσο. Με τις ανάλογες πάντα συνέπειες.