O Σεσκ Φάμπρεγας μεγάλωσε, μπήκε στα πρώτα «άντα», αλλά παραμένει εξαιρετικός.

Στις αρχές του «millenium» τον γνωρίσαμε ως… αμούστακο παιδάκι στην Άρσεναλ και δεν ξεχώριζε μόνο για τις ποδοσφαιρικές του αρετές και την ικανότητά του να φτιάχνει το παιχνίδι των «κανονιέρηδων» από πίσω και να γίνει όσο περνούσε ο χρόνος ένας μοντέρνος αμυντικός χαφ που μπορούσε και να κόβει και να δημιουργεί.

Ο Σεσκ Φάμπρεγας μας συστήθηκε και ως ένα τρελό… νιάτο που είχε αντίστοιχα μαλλιά, όπως κάθε παιδί της ηλικίας του, με μία χαίτη που θα ζήλευαν πολλοί από τα 80s.

Ωστόσο, ο χρόνος πέρασε και για τον Ισπανό μέσο, ο οποίος ξεκίνησε την καριέρα του από τις ακαδημίες της Μπαρτσελόνα όντας «συμμαθητής» των Ζεράρδ Πικέ και Λιονέλ Μέσι, μεταξύ άλλων, με τον Αρσέν Βενγκέρ να τον κάνει δικό του πριν καν γίνει ενήλικος, καθώς τον ξελόγιασε τάζοντάς του μία θέση βασικού.

Καμία πλευρά δεν βγήκε χαμένη από αυτή τη συνεργασία αν και οι Καταλανοί πάντα «φώναζαν» για την τεχνική προσέγγισης του Αλσατού. Ο πιτσιρικάς από το Αρένις ντε Μαρ έφτασε να φορέσει το περιβραχιόνιο της Άρσεναλ και να σηκώσει μαζί της το πρωτάθλημα του 2004, το Κύπελλο του 2005 και να γίνει φιναλίστ Τσάμπιονς Λιγκ μαζί τους σε έναν ένα χρόνο αργότερα, έναν τελικό κόντρα στην ομάδα της καρδιάς του: τη Μπαρτσελόνα.

Τα προβλήματα ήταν πολλά από μία φάση και έπειτα και ο αρχηγός της, αφού έφτασε να φοράει και το περιβραχιόνιό της, δεν μπορούσε να κλείσει άλλο τα αυτά του στις Σειρήνες από τη Βαρκελώνη και έτσι το καλοκαίρι του 2011 επέστρεψε τους «μπλαουγκράνα». Εκεί που ξεκίνησαν όλα.

Όμως αυτό το παραμύθι είχε… δράκο. Και θα μπορούσε να πει κάποιος πως δεν είχε ούτε happy end, παρά τα όσα ειπώθηκαν στην αρχή. Ο χρόνος συμμετοχής του Σεσκ Φάμπρεγας δεν ήταν τόσος όσο ο ίδιος θα επιθυμούσε και έτσι τρία χρόνια αργότερα είπε ακόμη ένα «adios amigos», έχοντας όμως προσθέσει στη τροπαιοθήκη του πολλές και σπουδαίες διακρίσεις: ένα πρωτάθλημα, ένα Κύπελλο, δύο Σούπερ Καπ Ισπανίας, ένα Σούπερ Καπ Ευρώπης και ένα Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων.

Ο επόμενος σταθμός στην καριέρα του ήταν και πάλι το Λονδίνο. Αλλά η «μπλε» μεριά του. Η Τσέλσι τον έκανε δικό της και έτσι ο ίδιος από αγαπημένος παίκτης των φίλων της Άρσεναλ έγινε ένας σύγχρονος «Ιούδας». Και όχι άδικα, καθώς αυτός ήταν το καλοκαίρι του 2007 όταν δήλωνε φόρα παρτίδα: «καλύτερα να πεθάνω παρά να πάω στην Τσέλσι».

Η αρχή με τους «μπλε» της αγγλικής πρωτεύουσας ήταν κάτι παραπάνω από εντυπωσιακή και έτσι το τέλος της πρώτης του σεζόν και πάλι δίπλα στον Τάμεσι τον βρήκε πρωταθλητή Αγγλίας και με το Λιγκ Καπ στα χέρια. Ωστόσο, όταν τον Δεκέμβριο του 2015 από την Τσέλσι έφυγε κακήν κακώς ο Ζοσέ Μουρίνιο, του οποίου ήταν και προσωπική επιλογή, τα πράγματα για τον Φάμπρεγας ζόρισαν και η σεζόν 2016-2017 τον βρήκε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας στο Λονδίνο ελέω Αντόνιο Κοντέ, ο οποίος δεν τον πήγαινε και πολύ.

Το μέλλον του εκεί μάλλον δυσοίωνο και μάλλον… μετρημένο, αφού πολλά ακούγονται για τον επόμενο σταθμό της καριέρας του.

Η μόνη… σταθερά όλο αυτό το χρονικό διάστημα ήταν η εθνική ομάδα με την οποία ο ταλαντούχος μέσος έζησε μεγάλες στιγμές, όπως την κατάκτηση δύο Euro και ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου και έγινε έτσι ένας από τους «φούριας ρόχας» που πέρασε στο πάνθεον της Ιστορίας.