Με την καρέκλα του τεχνικού της Τσέλσι, Μαουρίσιο Σάρι, να τρίζει όλο και περισσότερο, η ανάγκη του Ιταλού να αλλάξει αγωνιστικές συνήθειες είναι πιο επιτακτική από ποτέ.

Μετά τη συντριβή από τη Μάντσεστερ Σίτι με 6-0, ο τεχνικός της Τσέλσι, Μαουρίσιο Σάρι, έχει περιέλθει σε δεινή θέση. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη σε έκταση ήττα των “μπλε”, μετά από ένα 7-0 από τη Νότιγχαμ Φόρεστ το 1991. Στα τελευταία 3 εκτός έδρας παιχνίδια η Τσέλσι έχει δεχθεί 12 τέρματα ενώ δεν έχει βρει δίχτυα καμία φορά. Αυτό σημαινει πως ο πρώην προπονητής της Νάπολι θα βρεθεί κοντά στην πόρτα της εξόδου αν δε λάβει δραστικά μέτρα.

Πόσο μεγάλη, όμως, είναι η ευθύνη του Ιταλού κόουτς για την κατρακύλα της Τσέλσι στην έκτη θέση της βαθμολογίας, τη χειρότερη δηλαδή από τότε που ανέλαβε το σύλλογο; Κατά τη γνώμη μου, είναι τεράστια. Η εμμονή του Σάρι να παρατάσσει την ομάδα σε κάθε αγώνα ανεξαρτήτου αντιπάλου με σχηματισμό 4-3-3 του έχει κοστίσει πολύτιμους βαθμούς. Παράλληλα, έχει κάνει μεγάλη ζημιά στην εικόνα του, αν αναλογιστεί κανείς και την τεσσάρα με την Μπόρνμουθ.

Προσέξτε. Κανείς δεν κατηγορεί ως δογματικό τον Σάρι για την πίστη του στο επιθετικό ποδόσφαιρο. Αυτή η νοοτροπία, άλλωστε, είναι μία φιλοσοφία ζωής. Ένα modus vivendi. Όπως ο Σιμεόνε και ο Μουρίνιο λατρεύουν να βλέπουν τις ομάδες του να αφήνουν τη μπάλα στον αντίπαλο έτσι και ο τεχνικός της Τσέλσι επιλέγει να ζει ή να πεθάνει με την μπάλα στα πόδια της ομάδας του. Ουδέν κακό μέχρις εδώ. Αυτό που προσάπτει κανείς στον 60χρονο προπονητή είναι η αδυναμία ευελιξίας και προσαρμοστικότητας ανάλογα με τις εκάστοτε ανάγκες του παιχνιδιού.

Έλλειψη ευελεξίας

Για παράδειγμα, κόντρα στη Μάντσεστερ Σίτι, η Τσέλσι δεν άλλαξε το αγωνιστικό της πλάνο. Όλοι ξέρουμε, όμως, πόσο επικίνδυνη είναι η Σίτι όταν βρει κενούς χώρους. Έτσι, η πίεση της σε όλο το γήπεδο αποδείχθηκε αναποτελεσματική. Η ικανότατη με τη μπάλα στα πόδια ομάδα του Γκουαρντιόλα ξέφευγε στις περισσότερες περιπτώσεις από αυτήν. Έτσι κούραζε τους παίκτες των “μπλε”. Μπορεί, λοιπόν, τα γκολ της Σίτι να μην οφείλονταν στους κενούς χώρους που άφησε η Τσέλσι αλλά η συγκεκριμένη τακτική επιλογή του Σάρι αποδείχθηκε λανθασμένη, καθώς οδήγησε τους παίκτες του σε αβίαστα λάθη, που οφείλονταν σε μεγάλο βαθμό και στην κούραση από το έντονο πρέσινγκ.

Ενδεχομένως, λοιπόν, μία πιο αμυντικογενής προσέγγιση του παιχνιδιού από τον πρώην προπονητή της Νάπολι θα οδηγούσε σε ένα καλύτερο αποτέλεσμα, όπως συνέβη πέρυσι όταν ο Κόντε είδε την ομάδα του να χάνει μόνο με 1-0 αποφεύγοντας το διασυρμό.

Από την έναρξη της σεζόν, λοιπόν, ο Μαουρίσιο Σάρι έχει ένα τακτικό πλάνο στο μυαλό του και δεν το έχει αλλάξει ούτε στο ελάχιστο παρά το γεγονός ότι έχει υποστεί βαριές ήττες. Σε αντίθεση, δηλαδή, με ό,τι έκανε ο προκάτοχός του, Αντόνιο Κόντε, ο οποίος αλλάζοντας το σύστημα σε 3-4-3 κέρδισε ένα πρωτάθλημα, ο νυν κόουτς της Τσέλσι επιμένει στην ίδια προβληματική “συνταγή”. Το 4-3-3 που επιλέγει για να παρατάξει την ομάδα του αποτελεί ότι αποτελεί για κάποιον ιερέα η Βίβλος. Γι αυτό και οι όποιες αλλαγές του κατά τη διάρκεια των παιχνιδιών είναι αλλαγές προσώπων και όχι σχήματος. Για του λόγου το αληθές η αντικατάσταση του Κόβασιτς από τον Μπάρκλει και το αντίθετο έχει συμβεί 19 φορές μέσα στη σεζόν.

Άλλο Νάπολι και άλλο Τσέλσι

Μπορεί με αυτό το σύστημα στην Νάπολι να έπαιξε ποδόσφαιρο σπάνιας ομορφιάς και να έφτασε μία ανάσα από τον τίτλο αλλά στους “μπλε” τα “υλικά”, δηλαδή οι παίκτες, είναι διαφορετικά. Για παράδειγμα, είναι φανερό ότι οι Γουίλιαν και Πέδρο δε θα γίνουν ποτέ Καγιεχόν και Ινσίνιε. Όπως ο Μοράτα δεν μπόρεσε να μπει ποτέ στα παπούτσια του Μέρτενς. Η πίεση ψηλά, ένα στοιχείο σήμα κατατεθέν των “παρτενοπέι” επί εποχής Σάρι είναι φανερό ότι δε μπορεί να υπηρετηθεί από το υπάρχον έμψυχο δυναμικό της Τσέλσι.

Όπως, επίσης, είναι ευδιάκριτο ότι ο Ζορζίνιο της Νάπολι είναι ένας εντελώς διαφορετικός παίκτης από τον Ζορζίνιο της Τσέλσι. Ο Ιταλός μέσος δεν έχει κατορθώσει να προσαρμοστεί στο φρενήρη ρυθμό της Πρέμιερ Λιγκ. Ως εκ τούτου δεν προσφέρει τις απαραίτητες βοήθειες στην τετράδα της άμυνας και χάνει πολλές μονομαχίες. Παράλλληλα, δε συνεισφέρει στο δημιουργικό κομμάτι. Ενδεικτικό της εικόνας του στους “μπλε” τη φετινή σεζόν είναι ότι δεν έχει μοιράσει ούτε μία ασίστ σε συμπαίκτη του.

Μία ακόμη επιλογή στην οποία επιμένει ο Σάρι και μάλλον του έχει στερήσει περισσότερα από όσα του έχει προσφέρει είναι η χρήση του Νγκολο Καντέ ως εσωτερικού μέσου. Η αλήθεια είναι ότι ο Καντέ τη φετινή σεζόν  έχει ξεπεράσει τον εαυτό του. Μετράει 4 γκολ και 4 ασίστ σε όλες τις διοργανώσεις. Ωστόσο, παρά την επιθετική του συνεισφορά, ο Νγκολό Καντέ λόγω της θέσης που αγωνίζεται μετράει λιγότερα κοψίματα και τάκλιν σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Συνεπώς, αν κάποιος θέλει να είναι επικριτικός απέναντι στον Σάρι θα μπορούσε το λιγότερο να του προσάψει το γεγονός ότι δεν έχει έστω δοκιμάσει να αντιστρέψει τους ρόλους ανάμεσα στον Ζορζίνιο και τον Καντέ.

Επιβάλλεται να αλλάξει

Στην πραγματικότητα η μόνη αλλαγή που πραγματοποίησε ο Σάρι μεσούσης της σεζόν αναγνωρίζοντας το επιθετικό πρόβλημα της ομάδας του, ήταν η μερική περιθωριοποίηση του Μοράτα από το βασικό σχήμα. Στη θέση του τοποθέτησε τον Αζάρ. Ωστόσο, ακόμα και αυτή η επιλογή αντανακλά το αδιάλλακτο τρόπο σκέψης του. Και αυτό διότι μετακινώντας τον Αζάρ στην κορυφή της επίθεσης (αντί να αλλάξει το σχηματισμό), άδειασε την αντίπαλη περιοχή, καθώς ο Βέλγος συχνά υποχωρούσε στο γήπεδο για να παραλάβει τη μπάλα.

Όλα τα προαναφερθέντα έχουν φέρει την Τσέλσι 1 βαθμό μακριά από την τετράδα και είναι κοινώς αποδεκτό τόσο εκ του αποτελέσματος όσο και εκ της εικόνας που βγάζουν οι “μπλε” ότι το “Sarriball” δεν αποδίδει τα αναμενόμενα. Κατά τη γνώμη μου, μία ενδεχόμενη αλλαγή προπονητή θα ήταν πρόωρη και εσφαλμένη. Για να μη συμβεί αυτό, όμως, ο Μαουρίσιο Σάρι θα πρέπει να αναθεωρήσει σε ένα βαθμό κάποιες ποδοσφαιρικές αρχές του.  Να προβεί τουλάχιστον σε μία αλλαγή σχήματος και σε περισσότερες δοκιμές ακόμα και αν αυτές ενέχουν ρίσκο. Εξάλλου, και ο ίδιος έχει παραδεχτεί ότι αυτή τη στιγμή είναι πολύ δύσκολο για τον ίδιο να παρακινήσει τους παίκτες του. Ένας τρόπος να το λύσει αυτό θα είναι να τους κάνει να ακούσουν νέες ιδέες.

Σε αντίθεση περίπτωση, όλοι γνωρίζουμε ότι το αφεντικό της Τσέλσι δε χρειάζεται περισσότερα δικαιώματα για να απολύσει τον Ιταλό τεχνικό. Το έχει κάνει και με λιγότερα στην περίπτωση του Ζοσέ Μουρίνιο.