Γιώργος Καραγκούνης: Ένας καπετάνιος παντός καιρού

Μία από τις σημαντικότερες μορφές του ελληνικού ποδοσφαίρου, έκλεισε μια τεράστια καριέρα με την εθνική Ελλάδος στην οποία μας χάρισε στιγμές χαράς, συγκίνησης και…τρέλας. Εμείς κάνουμε το λιγότερο που μπορούμε παρουσιάζοντας την έως τώρα καριέρα του. Γιατί από ό,τι φαίνεται έχει λίγο ακόμα συνέχεια…

Πως ξεκίνησε

«Γεννημένος» στις ακαδημίες του Παναθηναϊκού, ο Καραγκούνης έμεινε εκεί μέχρι τα 19 του, όπου δόθηκε δανεικός στον Απόλλων Αθηνών. Εκεί μένει για δύο σεζόν, κάνοντας 55 συμμετοχές με 9 τέρματα, παίζοντας ως δεκάρι, πίσω από τους επιθετικούς.

Επιστρέφει στον Παναθηναϊκό και ενώ στην αρχή υπό τις οδηγίες του Δανιήλ παίζει κυρίως ως αλλαγή όταν ο πολύπειρος τεχνικός αντικαθίστατε από τον Ρότσα, ο Καραγκούνης γίνεται βασικός, ενώ κατακτά και το πρώτο του πρωτάθλημα.

Μένει για πέντε σεζόν, παίζοντας είτε ως δεκάρι, είτε ως ακραίος μεσοεπιθετικός, γράφοντας πολλές φορές το όνομά του στην ιστορία, βάζοντας κρίσιμα και ωραία τέρματα, κυρίως στις μεγάλες ευρωπαϊκές πορείες  της ομάδας του, ανάμεσα σε αυτά, το γκολ-φάουλ μέσα στο «Όλντ Τράφορντ» κόντρα στη Γιουνάιτεντ, αλλά και η κεφαλιά-ψαράκι στη «Λεωφόρο» κόντρα στην Άρσεναλ.

Στο δεύτερο προημιτελικό κόντρα στη Μπαρτσελόνα το 2002, έπαιζε με κομμένο χιαστό καθώς ήθελε όσο τίποτα άλλο την πρόκριση.

Έπαιξε 184 φορές σε όλες τις διοργανώσεις βάζοντας 34 τέρματα, όμως δεν κατάφερε να πάρει κάποιο πρωτάθλημα, φεύγοντας από την ομάδα μετά τη Ριζούπολη με την Ίντερ να τον κάνει δικό της.

Εξωτερικό

Ο Καραγκούνης ήταν γνωστός στο εξωτερικό από τις εμφανίσεις του με τον Παναθηναϊκό αλλά και με αυτές με την εθνική ελπίδων της Ελλάδας, όπου είχε ανακηρυχθεί δεύτερος καλύτερος παίκτης πίσω από τον Τότι, στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα.

Έτσι δεν ήταν δύσκολο να τραβήξει τα βλέμματα των ξένων ομάδων με την Ίντερ να τον πείθει. Παρόλα αυτά, στην Ιταλία δεν έπαιξε αρκετά, κάνοντας 30 συμμετοχές σε δύο σεζόν, από τις οποίες οι 15 ήταν στο Κόπα Ιτάλια και στο Τσάμπιονς Λιγκ, ενώ οι άλλες 15 στο πρωτάθλημα με αρκετές να είναι ως αλλαγή.

Η Ίντερ τερματίζει τέταρτη και τρίτη στις δύο σεζόν με τις δύο μεγαλύτερες αντιπάλους της(Μίλαν και Γιουβέντους) να κερδίζουν τον τίτλο. Τη δεύτερη σεζόν μάλιστα, οι «νερατζούρι» δέχονται ισχυρό «χτύπημα» μένοντας εκτός συνέχειας Τσάμπιονς Λιγκ από την άλλη ομάδα του Μιλάνου.

Παρόλα αυτά, ο 28χρονος τότε μεσοεπιθετικός, κατακτά το Κόπα Ιτάλια κόντρα στη Ρόμα του Δέλλα, ενώ κάνει πολλές φιλίες.

Ο Καραγκούνης αφήνει το Μιλάνο για να πάει στο γήπεδο που έζησε τη μεγαλύτερη στιγμή της καριέρας του. Το στάδιο «Ντα Λουζ» της Μπενφίκα, στο οποίο κατέκτησε το Euro, τον υποδέχεται με τους «αετούς» να του δίνουν το ν.10 στη φανέλα.

Την πρώτη σεζόν παίζει σε 30 παιχνίδια, από τα οποία τα 19 στο πρωτάθλημα, σκοράροντας ένα τέρμα, όμως στη δεύτερη σεζόν γίνεται βασικός με την έλευση του Φερνάντο Σάντος που τον ήξερε από τον Παναθηναϊκό.

Κάνει 37 συμμετοχές, τις 26 στο πρωτάθλημα, πετυχαίνοντας δύο γκολ και όντας ο αγαπημένος της εξέδρας, λόγω του πάθους που τον χαρακτηρίζει.

Παρόλα αυτά, ο ίδιος μαζί με την οικογένειά του δεν προσαρμόζονται 100% στην Πορτογαλία και παίρνουν την απόφαση να γυρίσουν στην Ελλάδα.

Αρχηγός, ηγέτης, πρωταθλητής,

Στην επιστροφή του στον Παναθηναϊκό, τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει τόσο. Η ομάδα συνεχίζει να παλεύει για το πρωτάθλημα, ενώ ο Καραγκούνης την ανεβάζει επίπεδο πετυχαίνοντας πολύ σημαντικά τέρματα για την πορεία στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Το ένα κόντρα στη Βέρντερ Βρέμης με απίθανο βολέ, το άλλο στο ΟΑΚΑ κόντρα στην Ανόρθωση(γκολ-πρόκρισης) και το άλλο μέσα στην έδρα της Βιγιαρεάλ για τη φάση των ’16”, γκολ όμως που απλά παρέτεινε την αγωνία, αφού στο ματς του ΟΑΚΑ οι «πράσινοι» δεν κατάφεραν να προκριθούν.

Ο Καραγκούνης, γίνεται αρχηγός του Παναθηναϊκού από την πρώτη στιγμή, ενώ συμπίπτει με τον τερματισμό της καριέρας του Ζαγοράκη από την εθνική, που τον καθιστά αρχηγό και στην Εθνική.

Εκτός αυτού κατακτά το δεύτερο πρωτάθλημά του αλλά και το Κύπελλο, σηκώνοντας πρώτος τις εκάστοτε κούπες. Το 2010 ανανέωσε μέχρι το 2012 λέγοντας πως θα τελειώσει εκεί την καριέρα του όμως τα πράγματα αλλάζουν.

Μεγάλωσε επί Βαρδηνογιάννη, επέστρεψε με πολυμετοχικότητα κι έφυγε λόγω ενός κακού χειρισμού του Αλαφούζου που είχε αναλάβει τις τύχες της ομάδας. Ο Καραγκούνης ήταν ο μόνος που συνέδεε την παλιά εποχή με τη νέα, όμως κάπου εκεί ψάχτηκε για άλλα πράγματα.

Το όνειρο της Πρέμιερ Λιγκ

Όπως όλοι οι ποδοσφαιριστές έτσι κι αυτός είχε το μυαλό του στο να κάνει την προσπάθεια του, στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου. Κι αυτό έγινε πραγματικότητα αφού η Φούλαμ τον απέκτησε ως ελεύθερο.

Κάνει το ντεμπούτο του στις 21 Σεπτεμβρίου, κόντρα στη Μάντσεστερ Σίτι μπαίνοντας ως αλλαγή στο 81ο λεπτό, ενώ στις 5 Ιανουαρίου του 2013 πετυχαίνει και το πρώτο του γκολ, σε αγώνα του FA Cup κόντρα στη Μπλάκπουλ. Κάνει συνολικά 28 συμμετοχές με δύο τέρματα και είναι μέσα στους 18 ποδοσφαιριστές που μένουν ελεύθεροι.

Ο Παναθηναϊκός τον ξαναπλησιάζει όμως την τελευταία στιγμή ο προπονητής της Φούλαμ, Μάρτιν Γιόλ, τον προσεγγίζει ζητώντας του να μείνει. Και μένει…

Κάνει άλλες 19 συμμετοχές, τις 14 στο πρωτάθλημα και μένει πάλι ελεύθερος με τον Παναθηναϊκό να είναι κοντά στην απόκτησή του, για να ολοκληρώσει και το τελευταίο του όνειρο…Να τελειώσει την καριέρα του στην αγαπημένη του ομάδα.

Κάτι παραπάνω από εθνι-Κάρας

«Δεν πρέπει να ανησυχεί. Έδωσε τα πάντα για την εθνική και μας άφησε μια τεράστια κληρονομιά», ήταν τα λόγια του Παπασταθόπουλου μετά τον αποκλεισμό από την Κόστα Ρίκα.

Στα 37 του έτρεξε τα περισσότερα χιλιόμετρα από όλους τους Έλληνες, παίζοντας για 120 λεπτά.  Θα έδινε τα πάντα για να μην ήταν αυτά τα πέναλτι, η τελευταία του ανάμνηση από την εθνική. Ίσως μέσα του πίστευε σε άλλο ένα θαύμα αλά 2004.

Γιατί και τότε, το πίστευε από την αρχή. Πριν κάνει το 1-0 στο εναρκτήριο παιχνίδι κόντρα στους διοργανωτές. Τότε που έβαλε το στέμμα του πρωταθλητή Ευρώπης, μεθυσμένος από χαρά.

Οι συμπαίκτες του τον χειροκροτούσαν για 15 ολόκληρα λεπτά στα αποδυτήρια μετά τον πρόσφατο αποκλεισμό. Δεν κρατήθηκε. Όπως δεν κρατήθηκε όταν μιλούσε στην κάμερα για την πρόκριση στη Βραζιλία μέσω των μπαράζ. Το είχε υποσχεθεί στο γιο του.

«Δώσαμε ό,τι είχαμε για την πρόκριση. Είμαστε λυπημένοι που αποκλειστήκαμε, αλλά και περήφανοι γιατί ξέρουμε πως αυτή η εθνική μεγάλωσε κι άλλο εδώ». Αυτός είναι ο Καραγκούνης…

Δεν υποτίμησε ποτέ κανένα, αντ” αυτού τον υποτίμησαν, λέγοντάς τον βουτηχτή ή θεατρίνο. Τη στιγμή που αυτός ρίσκαρε τα πάντα, για να κερδίσει…τα πάντα.

Ήταν πάντα εκεί. Στη μεγαλύτερη επιτυχία του ελληνικού ποδοσφαίρου το 2004. Στο Κονφεντερέισον την επόμενη χρονιά, στα δύο επόμενα Ευρωπαϊκά, χαρίζοντάς μας άλλη μια πορεία στους “8” της Ευρώπης με το γκολ του κόντρα στη Ρωσία, στα δύο Μουντιάλ που ήταν αρχηγός. Ακόμα και πριν γίνει επαγγελματίας, με την εθνική νέων, όπου έχασε στο τελικό από την Ιταλία των αστέρων, βγαίνοντας δεύτερος καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης.

Πάντα εκεί. Δεν έψαξε δικαιολογίες κι αυτό αρέσει στον κόσμο και φαίνεται στο χειροκρότημα. Δεν το ζήτησε. Αλλά του άξιζε. Άλλωστε αυτός είναι περήφανος καθώς, «οι νέοι παίκτες πήραν πολλές εμπειρίες και αυτό θα το δείτε στα επόμενα χρόνια». Αυτό τον ενδιέφερε. Να μάθουν οι νέοι για να συνεχιστούν οι επιτυχίες. Αυτός ό,τι ήταν να κάνει, το έκανε, κι ό,τι είχε να δώσει, το έδωσε.

Η Εθνική δε θα είναι ίδια χωρίς αυτόν και ίσως τον λησμονήσουμε πολλές φορές από εδώ και πέρα. Όχι για το παιχνίδι του αλλά γιατί αυτός με τους υπόλοιπους του 2004 έφτιαξαν το μέταλλο που αναφέρουμε συχνά. Κι αν το μέταλλο αυτό χαθεί, τα πράγματα θα είναι δύσκολα.

Μπορεί κάποιος κάποτε να τον ξεπεράσει σε συμμετοχές. Αλλά σίγουρα οι 139 αγώνες του και τα 10 του γκολ, ήταν κάτι παραπάνω από σημαντικά και αξέχαστα για την Eθνική μας. Και για όλα αυτά τον ευχαριστούμε!