Ο Αλέξανδρος Ιτιμούδης κάνει μια ωδή στην ματσάρα που είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε χθες, και που άφησε πολλές υποσχέσεις και για τον επαναληπτικό.

Η αλήθεια είναι πως δεν έχω πολλές φορές την τύχη να παρακολουθήσω ποδοσφαιρικό ματς λατινοαμερικάνικου πρωταθλήματος. Είχα βέβαια πάντα μια ιδέα για το πως είναι το ποδόσφαιρο εκεί, και ειδικά στην Αργεντινή και την Βραζιλία, αλλά αν δεν δεις κάτι εσύ ο ίδιος με τα ίδια σου τα μάτια, τότε σίγουρα δεν μπορείς να βγάλεις ασφαλές συμπέρασμα.

Το συγκεκριμένο ματς βέβαια είναι αν μη τι άλλο μια μυθική κόντρα. Δύο από τις δημοφιλέστερες ομάδες της Αργεντινής, με χιλιάδες φίλους ανά τον κόσμο, τέθηκαν αντιμέτωπες για πρώτη φορά στην ιστορία τους σε τελικό Κόπα Λιμπερταδόρες.

Δεν θα σταθώ τόσο στο background αυτής της ποδοσφαιρικής κόντρας, καθώς το διαδίκτυο βρίθει από άρθρα και αναλύσεις γύρω από αυτήν, αλλά θα σταθώ ιδιαίτερα στο ποδόσφαιρο το οποίο ξεδιπλώθηκε και από τους δύο αντιπάλους στο χορτάρι του Λα Μπομπονέρα.

Εγώ προσωπικά παρακολουθώντας τον αγώνα από την τηλεόραση, είδα ένα θέαμα το οποίο ομολογώ πως με πήγε σε άλλες εποχές. Εποχές που εγώ προσωπικά παρότι τις βίωσα θα λέγαμε κατά το λυκόφως της διάρκειας τους, εντούτοις μου έχουν αφήσει κάποιες αναμνήσεις. Μιλάμε για εποχές όπου το ποδόσφαιρο ήταν με απλά λόγια περισσότερο παιχνίδι.

Το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο έχει μπει από το 2010 και μετά σε μια εποχή όπου κυριαρχεί το σύστημα και η τακτική. Οι παίκτες είναι περισσότερο καλοί αθλητές, παρά ποδοσφαιριστές, και επικρατεί ο πιο γρήγορος, ο πιο γυμνασμένος, ο πιο προπονημένος, και αυτός με το καλύτερο πλάνο παιχνιδιού.

Χθες λοιπόν είδα ένα ματς από τα παλιά. Είδα πάθος και ένταση από τους παίκτες και των δύο ομάδων. Είδα δύο χαλαρά συστήματα από πλευράς προπονητών, και από κει και πέρα 22 παίκτες να προσπαθούν να ξεδιπλώσουν τις ατομικές τους αρετές.

Ατομικές αρετές όμως που σε καμία περίπτωση δεν κάνανε το παιχνίδι «εγωιστικό». Είδαμε αυτό που λέμε, ατόφια μπάλα. Το παιχνίδι είχε πολλά σκληρά μαρκαρίσματα, πολλές ατομικές ενέργειες, ντρίμπλες και προσποιήσεις και φυσικά πάρα πολλά λάθη.

Τονίζω την λέξη «λάθη». Μα φυσικά και ένα τέτοιο ματς θα είχε λάθη εκατέρωθεν. Αυτό όμως ήταν και μέρος της ομορφιάς του. Σε ένα ευρωπαϊκό τελικό τα λάθη θα ξεσήκωναν θύελλα αντιδράσεων τόσο από τους προπονητές όσο και από την κερκίδα. Στο ματς αυτό όμως ήταν απλά μέρος του παιχνιδιού. Γιατί όταν θα πεις ότι πας να παίξεις ελεύθερα, το πιο φυσιολογικό πράγμα είναι να μην σου βγουν όλα όσα δοκιμάσεις.

Το ματς αποζημίωσε όλους εμάς που θέλαμε να ξεφύγουμε κάπως από το «βιομηχανοποιημένο» ποδόσφαιρο της ηπείρου μας, και να δούμε το κάτι διαφορετικό. Και όντως έτσι έγινε. Ο ρυθμός του αγώνα ήταν έντονος από την αρχή μέχρι και το τέλος, και φυσικά είδαμε και αρκετά γκολ.

Οφείλω να ομολογήσω πως μου μπήκε η ιδέα να ξεκινήσω να παρακολουθώ περισσότερο αργεντίνικο ποδόσφαιρο, και φυσικά δεν πρόκειται να χάσω και τον επαναληπτικό αυτού του σπουδαίου τελικού. Μπορώ να πω πως μου είχε λείψει αρκετά αυτό το επιθετικό ποδόσφαιρο που στηρίζεται κυρίως στην φαντασία και την ατομική ικανότητα, και όχι τόσο στο στήσιμο της ομάδας, και στην αυστηρή τήρηση της τακτικής.

Οι Αργεντίνοι φρόντισαν να μας δείξουν ότι το ποδόσφαιρο στην χώρα τους, είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό άθλημα, όπως το έχουμε εμείς εδώ στην Ευρώπη.

Οι παίκτες σε αυτόν τον αγώνα έδειξαν πως μπήκαν απλά για να τα δώσουν όλα. Φάνηκε ότι μοιράζονταν το ίδιο πάθος με το φανατικό κοινό το οποίο τους παρακολουθούσε από την αρχή μέχρι το τέλος, και κάπως έτσι ρίχτηκαν με ζήλο σε αυτήν την ποδοσφαιρική μάχη.

Επίσης να τονίσουμε πως οι παίκτες παίζανε απολύτως ελεύθερα, λες και από τον πάγκο δεν είχαν πάρει παρά μόνο μία εντολή, «κάνε αυτό που ξέρεις». Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να δούμε στην κυριολεξία ένα ποδόσφαιρο αλάνας, που όμως δεν υπολειπόταν καθόλου σε θέαμα, σε σχέση με ένα ευρωπαϊκό ματς.

Τελικά η σεμνή τελετή έλαβε τέλος με το αποτέλεσμα να είναι ισόπαλο 2-2, με τον δεύτερο αγώνα να πρόκειται να διεξαχθεί στο Μονουμεντάλ της Ρίβερ Πλέιτ.

Το σίγουρο είναι πως όλοι οι ποδοσφαιρόφιλοι ανά τον κόσμο ανυπομονούν να ξαναζήσουν μια ακόμα ποδοσφαιρική παράσταση δύο σπουδαίων ομάδων, και αναμένουμε να καθηλωθούμε ξανά και να παρακολουθήσουμε μια ακόμα ποδοσφαιρική πανδαισία.