Ζουλιέν Λοπετέγκι: Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος διαζυγίου

Η Ρεάλ Μαδρίτης μετά από σχεδόν ένα μήνα συνεχόμενων ανεπιτυχών αποτελεσμάτων αποδέσμευσε με κάθε επισημότητα τον Ζουλιέν Λοπετέγκι, ο οποίος αποτελεί παρελθόν από την τεχνική ηγεσία της «Βασίλισσας». Πλέον, οι διοικούντες των «μερέγχες» στρέφονται όπως όλα δείχνουν στον Σαντιάγκο Σολάρι, ο οποίος θα αναλάβει προσωρινά τον πάγκο των Μαδριλένων.

Πως όμως το κεφάλαιο «Λοπετέγκι» έκλεισε με τόσο άσχημο τρόπο; Πότε ξέφυγε της πορείας της η Ρεάλ Μαδρίτης και σταμάτησε να δίνει άφεση στον Ισπανό τεχνικό; Το Debut.gr επιχειρεί μία ανασκόπηση της πορείας του Λοπετέγκι από τον πάγκο της «Βασίλισσας» από την ημέρα που υπέγραψε για τους πρωταθλητές Ευρώπης ως και την αποδέσμευσή του.

Το πρώτο… χαστούκι

Στο πρώτο επίσημο παιχνίδι του, στην πρώτη του… κούπα είδε την Ατλέτικο να χαμογελάει και να κατακτά το Σούπερ Καπ Ευρώπης. Η γκρίνια ήρθε αλλά δεν ήταν μεγάλη ελέω της σύντομης παρουσίας του στον πάγκο της ομάδας και φυσικά μπροστά στη μεγάλη σεζόν που ήταν προ των πυλών.

Η διπλή αποχώρηση των Κριστιάνο και Ζιντάν άλλωστε είχε αφήσει τόσο τους ανθρώπους της Ρεάλ όσο και τους φίλους της ομάδας με ένα τεράστιο ερωτηματικό για το τι μέλει γενέσθαι στο εξής, που η απουσία του Σούπερ Καπ από την τροπαιοθήκη των «μερέγχες» ναι μεν ήταν φανερή πλην ανεπαίσθητη. Το μεγάλο ερώτημα όλων ήταν πως θα πορευόταν η ομάδα χωρίς τους δύο στυλοβάτες της.

Οι πρώτες γλύκες και ο μήνας του… διαβόλου

Παρά το χαμένο Σούπερ Καπ, η Ρεάλ Μαδρίτης ανέκαμψε σχετικά εύκολα και για τα επόμενα παιχνίδια της παρουσίασε το γνωστό της πρόσωπο. Καθηλωτική, παρέσυρε όλους τους αντιπάλους στο διάβα της και μάλιστα με μεγάλα σκορ. Ενδεικτικό είναι πως σε έξι αγώνες έβαλε 15 γκολ και δέχθηκε μόλις τρία. Τα χαμόγελα είχαν επιστρέψει στα χείλη των φίλων της Ρεάλ αλλά όχι για πολύ.

Στα τέλη Σεπτέμβρη οι Μαδριλένοι είχαν στο καλεντάρι τους δύο αρκετά σημαντικά ματς με τις πρώτες δυνατές αντιπάλους. Σεβίλλη και Ατλέτικο. Το πρώτο στραβοπάτημα έγινε στην Ανδαλουσία. Στο «Σάντσεθ Πιθχουάν» οι Σεβιγιάνοι φιλοδώρησαν τους παίκτες του Λοπετέγκι με τρία γκολ και τους έστειλαν τρεις μέρες μετά στο ντέρμπι της πρωτεύουσας αποσβολωμένους.

Η ευκαιρία για μία άτυπη εκδίκηση για το χαμένο Σούπερ Καπ πέταξε μαζί με ακόμα δύο βαθμούς που άφησε στο Μαδριλένικο ντέρμπι κόντρα στην Ατλέτικο.

Οι… αναποδιές όμως δεν είχαν σταματήσει για τον Λοπετέγκι και τη Ρεάλ. Τα χειρότερα δεν είχαν έρθει ακόμα και όπως φάνηκε ούτε ο ίδιος ούτε τα μεγάλα ονόματα της «βασίλισσας» κατάφεραν να τα αναστρέψουν. Πρώτα ήρθε το χαστούκι της ΤΣΣΚΑ Μόσχας στο Τσάμπιονς Λιγκ στις 2 Οκτωβρίου με 1-0.

Τέσσερις μέρες μετά, κόντρα στην Αλαβές, ακριβώς ίδια εικόνα, ακριβώς ίδιο σκορ. Ακόμα μία ήττα για τη Ρεάλ και τα σύννεφα πάνω από τον Λοπετέγκι έχουν αρχίσει να μαυρίζουν.

Ακολούθησε η διακοπή των πρωταθλημάτων για τις υποχρεώσεις των εθνικών ομάδων στο Nations League. Όλοι ήλπιζαν πως αυτό το διάλειμμα θα ήταν κάτι παραπάνω από εποικοδομητικό για την επίτευξη της όποιας ανασύστασης στα κλιμάκια της Ρεάλ, η οποία, ωστόσο δεν ήρθε ποτέ.

Η επιστροφή στους συλλόγους βρήκε τη Ρεάλ αντιμέτωπη με τη Λεβάντε, η οποία και την υποχρέωσε στην πρώτη της εντός έδρας ήττα για τη σεζόν. Οι διοικούντες της «βασίλισσας» έδωσαν μία ακόμα πίστωση χρόνου που ουσιαστικά την παραχωρούσαν στους ίδιους για να «κλείσουν» τον αντικαταστάτη του Λοπετέγκι.

Η χαριστική βολή

Εδώ όπως είναι προφανές θα βρούμε το Clásico. Η εικόνα της Ρεάλ ήταν απογοητευτική όπως προείπαμε καθ’ όλη τη διάρκεια του τελευταίου μήνα. Αλλά ένα παιχνίδι του βεληνεκούς ενός Clásico σώζει και καταστρέφει προπονητές.

Ίσως αν η «Βασίλισσα» έπαιρνε το παιχνίδι, να μην αποχωρούσε ο Λοπετέγκι. Να έπαιρνε μία ελαφρά παράταση ζωής στον πάγκο της ομάδας. Ήταν ενδεχομένως μία τελευταία ευκαιρία για πίστωση χρόνου, που όμως δεν το εκμεταλλεύτηκε όπως έπρεπε. Οι «μερέγχες» παρουσιάστηκαν για ακόμα μία Κυριακή χαμένοι και η Μπαρτσελόνα δεν τους λυπήθηκε.

Ο μεγάλος χαμένος

Οι Μαδριλένοι μένουν για δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μήνες χωρίς προπονητή, ο Λοπετέγκι έχασε την ευκαιρία του να εδραιωθεί στην κατά πολλούς κορυφαία ομάδα της Ευρώπης, αλλά κανείς εξ αυτών δεν είναι ο πραγματικός χαμένος της υπόθεσης. Και αυτός δεν είναι άλλος από την Εθνική Ισπανίας. Η «Φούριας Ρόχας» είχε μεγάλες βλέψεις για το φετινό Μουντιάλ, έδειχνε έτοιμη για το βήμα παραπάνω, ίσως και για την κορυφή του κόσμου αλλά την παραμονή της πρεμιέρας έμεινε χωρίς προπονητή.

Η «πληγωμένη» Ρεάλ μετά τις αποχωρήσεις των Κριστιάνο και Ζιντάν έδειξε τη δύναμή της, «κρέμασε» ένα ολόκληρο έθνος χωρίς καν να το σκεφτεί και η Εθνική Ισπανίας έχασε μία μεγάλη ευκαιρία να φτάσει ακόμα πιο ψηλά. Και φυσικά, το πλήγμα του προπονητή την τελευταία στιγμή ειδικά σε μία διοργάνωση όπως το Παγκόσμιο Κύπελλο είναι κάτι παραπάνω από μείζονος σημασίας.

Και τώρα, τι; Και κυρίως, ποιος;

Η Ρεάλ έχει μείνει ξεκρέμαστη στο θέμα του προπονητή και σε αυτό φταίει ο Ζιντάν. Φταίει γιατί με τις επιτυχίες του έχει θέσει τόσο ψηλά τον πήχη που από τη μία κανείς συνάδελφός του δεν πρόκειται να δεχτεί εύκολα τη θέση και ειδικότερα το βάρος της τεχνικής ηγεσίας των «μερέγχες» και από την άλλη οι διοικούντες της ομάδας, που πίστευαν πως είχαν δέσει τον γάιδαρό τους και θα πορεύονταν επ’ αορίστον με τον Γάλλο στον πάγκο τους.

Τώρα οι λύσεις είναι λίγες. Όλοι όσοι υπέθεταν πως η ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας της Ρεάλ είναι ένα τεράστιο ρίσκο, αν μη τι άλλο μετά τα όσα συνέβησαν στην περίπτωση Λοπετέγκι, βεβαιώθηκαν. Ο Κόντε ήδη απέρριψε σύμφωνα με φήμες την πρώτη πρόταση των Μαδριλένων, οι οποίοι στρέφονται για ακόμα μία φορά σε ένα «δικό» τους παιδί. Τον Σαντιάγο Σολάρι. Και ενδεχομένως μετέπειτα στον Γκούτι, τον οποίο προκρίνουν και τα αποδυτήρια της «Βασίλισσας». Οι εξελίξεις όπως και να έχει είναι ραγδαίες και ουδείς μπορεί να πει με σιγουριά αν και κατά πόσο ο επόμενος προπονητής της Ρεάλ θα ακολουθήσει το σκαμμένο και γεμάτο λακκούβες δρόμο του Λοπετέγκι ή την ασφαλτοδρομένη λεωφόρο που είχε χτίσει ο «Ζιζού».

Είναι αδικία;

Ο Λοπετέγκι ανέλαβε τη Ρεάλ σε ένα μεταβατικό στάδιο που ίσως ήταν και αναμενόμενη η αποτυχία του. Ο Ζιντάν είχε χτίσει μία ομάδα που έπαιρνε τα παιχνίδια ανεξαρτήτου σημασίας πριν καν βγει στο χορτάρι, ο Κριστιάνο ήταν αν μη τι άλλο ο παίκτης που στηριζόταν όλη η ομάδα -προς αποφυγή παρεξηγήσεων αυτό δε σημαίνει ότι ήταν ο πολυτιμότερος- και ξαφνικά και οι δύο έφυγαν. Και φυσικά το πλήγμα δεν είναι μόνο αυτό για τη Ρεάλ. Ούτε το επικοινωνιακό, ούτε τόσο οι ίδιοι. Αλλά το ζήτημα του χρόνου. Δε δόθηκε καθόλου χρόνος στους Μαδριλένους -ή έστω έτσι φάνηκε- να οργανώσουν την επόμενή τους μέρα. Το plan b που θα εφάρμοζαν μετά την αποχώρηση των Ζιντάν και Κριστιάνο.

Σε αυτή την αβεβαιότητα ήρθε και η πρόσληψη Λοπετέγκι. Το ίδιο το χρονικό σημείο που έγινε φανερώνει πως οι άνθρωποι της Ρεάλ έψαχναν απεγνωσμένα να γεμίσουν το κενό. Τόσο που δεν υπολόγισαν το κακό που έκαναν στην Εθνική Ισπανίας. Και κάπως έτσι, ο Λοπετέγκι ενώ προετοιμαζόταν να περάσει το καλοκαίρι του στη Ρωσία, κλείστηκε σε ένα γραφείο στη Μαδρίτη και έσπαγε το κεφάλι του να δει πως θα συνεχίσει το έργο του Ζιντάν και μάλιστα χωρίς τον σούπερ σταρ της ομάδας για σχεδόν μία δεκαετία.

Σε όλα τα ζητήματα τίθενται δύο παράγοντες. Το σωστό και το ηθικό. Τις περισσότερες φορές αυτά τα δύο δεν ταυτίζονται. Και είναι ευτυχώς ή δυστυχώς λογικό. Στην περίπτωση του Λοπετέγκι το «ηθικό» θα μπορούσε κανείς να πει πως ήταν να του δοθεί ολόκληρη η σεζόν, να δουλέψει με την ομάδα, να τη φτάσει εκεί που μπορεί και από το καλοκαίρι έχει ο Θεός. Το ποδόσφαιρο όμως δε λειτουργεί έτσι. Ή τουλάχιστον όχι στο επίπεδο των ομάδων όπως η Ρεάλ Μαδρίτης, η Μπαρτσελόνα και όλες οι υπόλοιπες του γνωστού lobby των γιγάντων.

Σε αυτές τις ομάδες δεν υπάρχει δίλημμα μεταξύ επιτυχίας ή αποτυχίας. Υπάρχει ή η επιτυχία με τον Λοπετέγκι ή η επιτυχία με τον επόμενο προπονητή. Αν δεν έρθει με τον Λοπετέγκι, θα έρθει με τον επόμενο. Ομάδες σα τη Ρεάλ καλώς ή κακώς δεν έχουν την πολυτέλεια να δίνουν χρόνο στους προπονητές ή στους παίκτες τους. Είναι προνόμιο για κάποιον να εργάζεται σε ένα τέτοιο club και θα πρέπει να τραβά την ευκαιρία από τα μαλλιά. Αυτό το γνώριζε ο Λοπετέγκι όταν δέχθηκε να αναλάβει την τεχνική ηγεσία της Ρεάλ και συμβιβάστηκε με τη δεδομένη απόλυση σε περίπτωση που το σακούλι των βαθμών έμενε άδειο είτε στη La Liga είτε στο Champions League. Και κάπως έτσι οδηγούμαστε στο σκληρό πλην δίκαιο βάσει συνθηκών συμπέρασμα ότι δε μπορούμε σε καμία περίπτωση να κάνουμε λόγο για αδικία εις βάρος του Λοπετέγκι.