Οι 96 ψυχές και η τελική δικαίωση

Όταν ξημέρωσε η 15η Απριλίου του 1989 κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πως αυτή η μέρα θα έμενε στην ιστορία σαν μια από τις τραγικότερες στην ιστορία του ποδοσφαίρου.

Η Λίβερπουλ θα αντιμετώπιζε τη Νότιχαμ Φόρεστ για το Κύπελλο Αγγλίας στο στάδιο Χίλσμπορο, στην πόλη του Σέφιλντ.

Αυτή η μέρα θα μείνει για πάντα στις μήνες των οπαδών της Λίβερπουλ καθώς 96 ψυχές άφησαν την τελευταία πνοή τους σε μια κερκίδα. Δεν έκαναν τίποτα κακό, απλά ήθελαν να δουν την ομάδα τους…

Το χρονικό της τραγωδίας 

Πριν από το παιχνίδι, δεκάδες φίλοι της Λίβερπουλ βρέθηκαν στα πέριξ του γηπέδου με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί χάος. Οι οπαδοί που είχαν αγοράσει εισιτήρια δεν μπορούσαν να μπουν στις θήρες με αποτέλεσμα να μπουν από άλλες εισόδους.

Είναι χαρακτηριστικό πως με την είσοδο των ομάδων στον αγωνιστικό χώρο περίπου 500 οπαδοί ήταν έξω από το γήπεδο, κάτι που ανάγκασε την Αστυνομία να ζητήσει την καθυστέρηση της έναρξης. Οι άνθρωποι της ομοσπονδίας αρνήθηκαν το αίτημα και το παιχνίδι ξεκίνησε κανονικά.

Η Αστυνομία άνοιξε τρεις εισόδους που οδηγούσαν σε ένα μικρό τούνελ που έβγαζε στις κερκίδες. Κάποιοι οπαδοί μπήκαν μέσα χωρίς εισιτήριο με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί υπεραριθμία. Οι άνθρωποι που βρέθηκαν στο πίσω μέρος έσπρωχναν τους μπροστινούς τους, με αποτέλεσμα οι πρώτες σειρές να συγκρούονται με τα κάγκελα.

Οι Αστυνομικές αρχές προχώρησαν σε μια κίνηση που λίγο αργότερα αποδείχτηκε μοιραία. Η Αστυνομία πήρε την απόφαση να κλείσει τις πόρτες που οδηγούσαν στον αγωνιστικό χώρο, μπλοκάροντας έτσι τη μοναδική έξοδο διαφυγής.

Στο 6ο λεπτό της αναμέτρησης ο διαιτητής διέκοψε το παιχνίδι, καθώς ο κόσμος είχε κρεμαστεί στα κάγκελα. Οι πόρτες άνοιξαν και πάλι, αρκετός κόσμος κατάφερε να φύγει, αλλά το κακό είχε γίνει. 94 άνθρωποι είχαν χάσει τη ζωή τους στις κερκίδες του Χίλσμπορο. Ένας άτυχος φίλος της Λίβερπουλ άφησε την τελευταία του πνοή λίγο αργότερα, ενώ άλλος ένας ήταν τέσσερα χρόνια σε κόμμα πριν χάσει οριστικά τη ζωή του.

Η αποποίηση της ευθύνης και το…εμετικό πρωτοσέλιδο

Ολόκληρη η Βρετανία βυθίστηκε σε πένθος και κάποιος έπρεπε να αναλάβει την ευθύνη της τραγωδίας. Η Κυβέρνηση Θάτσερ ξεκίνησε ένα επικοινωνιακό πόλεμο με σκοπό να ρίξει τις ευθύνες στη Λίβερπουλ και τους οπαδούς της. Μάλιστα ο υπεύθυνος Τύπου της κυβέρνησης δεν είχε διστάσει να δηλώσει : «η τραγωδία του Χίλσμπορο δεν θα είχε γίνει ποτέ, αν ο όχλος, ξεκάθαρα μεθυσμένος, δεν προσπαθούσε να μπει με τη βία στο γήπεδο».

Λίγες μέρες αργότερα, η εφημερίδα «Sun» υποστήριζε πως οι οπαδοί της Λίβερπουλ ήταν μεθυσμένοι,έκλεβαν τα πορτοφόλια από τους συνοπαδούς τους που είχαν χάσει τη ζωή τους και χτυπούσαν τους γιατρούς που προσπαθούσαν να κάνουν τη δουλειά τους. Από εκείνη τη μέρα μέχρι και σήμερα η Λίβερπουλ μποϊκοτάρει την εφημερίδα, παρά τη συγνώμη της με πολλά χρόνια καθυστέρηση.

Η αρχή μιας δικαστικής «τραγωδίας»

Μερικούς μήνες αργότερα ο δικαστής Τέιλορ αφού εξέτασε δεκάδες στοιχεία και μαρτυρίες, μεταξύ των οποίων και του Κένι Νταγκλίς, αποφάσισε πως οι φίλοι της Λίβερπουλ είναι αθώοι από κάθε κατηγορία και έριξε τις ευθύνες στην ποδοσφαιρική Ομοσπονδία, την Αστυνομία, αλλά και στην ακαταλληλότητα του γηπέδου της Σέφιλντ.

Ο επικεφαλής της Αστυνομικής επιχείρησης του αγώνα,  Ντέιβιντ Ντάκενφιλντ τέθηκε σε διαθεσιμότητα, ενώ ξεκίνησε και εισαγγελική έρευνα. Λίγους μήνες αργότερα υπέβαλε την παραίτηση του επικαλούμενος λόγους υγείας, προκειμένου να σταματήσει η έρευνα.

Στις 14 Αυγούστου του 1990 ένας άλλος δικαστής, ο Πόπερ, αποφάσισε να μην ασκήσει καμία ποινική δίωξη, αφήνοντας ατιμώρητους αυτούς που ευθύνονται για το θάνατο 96 ανθρώπων. Συγκεκριμένα ο δικαστής έκρινε πως δεν έχει αρκετά στοιχεία για τους θανάτους που είχαν καταγραφεί μέχρι τις 15:15, δηλαδή εννέα λεπτά αφού είχε διακοπεί το ματς. Το σκεπτικό της απόφασης ήταν πως τα θύματα είχαν πεθάνει ή ήταν εγκεφαλικά νεκροί, οπότε δεν υπάρχει ευθύνη της αστυνομίας.

Justice for 96

Οι συγγενείς των θυμάτων δεν σταμάτησαν ποτέ να ψάχνουν τη δικαίωση για τα αγαπημένα τους πρόσωπα και το 2009 μάζεψαν τις απαιτούμενες υπογραφές για να φτάσει το θέμα στην Βρετανική Βουλή η οποία αποφάσισε να δώσει στη δημοσιότητα όλα τα απαραίτητα έγγραφα.

Στην πορεία αποδείχτηκε πως οι ευθύνες ήταν ξεκάθαρα  της τότε Κυβέρνησης και της Αστυνομίας. Μάλιστα από τα στοιχεία προκύπτει η αποπήρα συγκάλυψη της αστυνομίας και της τότε κυβέρνησης με παραποιήσεις των καταθέσεων των Αστυνομικών και των μαρτύρων.

Η τελική δικαίωση ήρθε στις 26/4 του 2016 όταν το δικαστήριο του Ουόρινγκτον δικαίωσε τους φίλους της Λίβερπουλ και έριξε τις ευθύνες στην έλλειψη μέτρων από την Αστυνομία.

Μετά την απόφαση οι συγγενείς των θυμάτων πιάστηκαν χέρι-χέρι έξω από το δικαστήριο και τραγούδησαν για άλλη μια φορά το «You’ll Never Walk Alone».