Ένα μάθημα ζωής μέσα απ’ τον Μαραθώνιο

Για κάποιους ο Μαραθώνιος είναι ένας απλός αγώνας αντοχής. Για άλλους πάλι ένας τρόπος ελέγχου της φυσικής τους κατάστασης. Για κάποιους άλλους όμως είναι κάτι παραπάνω. Είναι ένα μεγάλο στοίχημα που έδωσαν με τον εαυτό τους και ήθελαν να αποδείξουν ότι μπορούν. Ότι μπορούν να κερδίσουν. Όχι όμως τους άλλους συμμετέχοντες αλλά κάτι πολύ μεγαλύτερο. Την συναισθηματική ολοκλήρωση που τους προσφέρεται όταν ξεπερνούν τα όριά τους, που καμιά φορά τους κρατούν εγκλωβισμένους σε συγκεκριμένα πλαίσια.

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος άνθρωποι από όλες τις γωνιές της Ελλάδας αλλά και του κόσμου ήταν πιστοί στο ραντεβού τους με τον θεσμό, πλέον, του Μαραθωνίου και έδωσαν το «παρών» στην μεγάλη αυτή γιορτή. Στο φάσμα, λοιπόν, του φετινού Μαραθωνίου συμμετείχαν και άτομα που φώτισαν με την παρουσία τους, τους αγώνες που πραγματοποιήθηκαν.

Δεν σκέφτηκα ποτέ να τα παρατήσω. Ό,τι κι αν γινόταν στον αγώνα θα τερμάτιζα έστω και… μπουσουλώντας! Έδειξα ότι μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα αν πιστεύουμε στους εαυτούς μας.

Ένας από αυτούς ήταν και ο Ιάκωβος Ζόρζος που πάσχει από τύπο εγκεφαλικής παράλυσης, η οποία καθιστά ιδιαίτερα δύσκολη την κίνησή του. Ο Ιάκωβος όχι μόνο έλαβε μέρος στον αγώνα των πέντε χιλιομέτρων αλλά κατάφερε να τερματίσει δίνοντας το παράδειγμα σε πολλούς ανθρώπους να ξεπερνούν τα προβλήματά τους και να εκπληρώνουν τα όνειρά τους, όποια κι αν είναι αυτά. «Να πιστεύουμε στους εαυτούς μας γιατί πραγματικά μπορούμε να κάνουμε τα πάντα αν το θέλουμε» ανέφερε σε κομμάτι της συνέντευξης δίνοντάς μου να καταλάβω την δύναμη ψυχής που έχει μέσα του.

Πως και γιατί αποφάσισες να συμμετέχεις στον αγώνα; Σε ενθάρρυνε κάποιος άλλος ή ήταν μία απόφαση που πήρες εξ ολοκλήρου μόνος;

-Πάντα είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου να συμμετέχω και να τρέξω σε έναν τέτοιο αγώνα για μεγάλες αποστάσεις. Με ενθουσίαζε πάντα η απόπειρα ενός τέτοιου εγχειρήματος αλλά σιγουρεύτηκα και πίστεψα παραπάνω στον εαυτό μου μετά την παρότρυνση της γυμνάστριάς μου, Μαρίας Ζούλια, η οποία πίστεψε σε εμένα από την πρώτη στιγμή που με γνώρισε.

Υπήρξε στιγμή που να σκέφτηκες να τα παρατήσεις; Τι σου έδινε κουράγιο και δύναμη για να ολοκληρώσεις τον αγώνα;

Όχι όχι, ποτέ δεν σκέφτηκα να τα παρατήσω. Οτιδήποτε και να γινόταν στην διάρκεια της διαδρομής, όπως για παράδειγμα ένας ξαφνικός τραυματισμός, θα τερμάτιζα έστω και… μπουσουλώντας! Η παρότρυνση όμως και η στήριξη της γυμνάστριάς μου, η μαγεία του τερματισμού και φυσικά η οικογένεια μου με τους φίλους μου που με περίμεναν στο Παναθηναϊκό Στάδιο μου έδιναν δύναμη να συνεχίσω και να φτάσω ως το τέλος.

Για μένα ο τερματισμός στον αγώνα αυτό σήμαινε συγκίνηση αλλά και δικαίωση. Φτάνοντας στο τέλος αισθανόμουν ότι είχα φτερά στα πόδια μου. Τίποτα και κανείς δεν μπορούσε να με πτοήσει!

Τι σήμαινε για εσένα προσωπικά η ολοκλήρωση του αγώνα; Τι συμβόλιζε στα μάτια σου ο τερματισμός;

Για εμένα συγκεκριμένα, πολλά. Κυρίως όμως συγκίνηση και δικαίωση. Έδειξα ότι μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα αν πιστεύουμε πραγματικά στον εαυτό μας. Αυτό μας έδειχναν και τα χειροκροτήματα του κόσμου που βρισκόταν κατά μήκος της διαδρομής. Ότι όλοι είμαστε ίσοι και ίδιοι και πως μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα όταν το θέλουμε πραγματικά.

Ποια ήταν τα συναισθήματα που σε κατέβαλλαν στα τελευταία μέτρα της κούρσας βλέποντας πως η προσπάθειά σου ολοκληρώνεται με επιτυχία;

Δεν θα έλεγα πως με κατέβαλλε κάποιο ιδιαίτερο συναίσθημα εκείνες τις στιγμές. Αισθανόμουν ότι είχα φτερά στα πόδια μου και δεν μπορούσε τίποτα και κανείς να με πτοήσει. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν έγινε σε κανένα σημείο της διαδρομής.

Αντιμετώπισες κάποιο πρόβλημα στην διάρκεια του αγώνα; Είχε προκύψει κάποιο εμπόδιο από τους διοργανωτές;

Το μόνο παράπονο που θα μπορούσα να εκφράσω είναι ότι είχαν αφαιρεθεί τα σημεία που χρησιμοποιούνταν για να πατάει κάθε συμμετέχων στο κάθε χιλιόμετρο που πέρναγε, στον δρόμο μας για το Καλλιμάρμαρο! Κατά τα άλλα, ευτυχώς δεν προέκυψε κάποιο άλλο πρόβλημα.

Τι θα έλεγες σε ένα παιδί που αντιμετωπίζει κάποιο παρόμοιο πρόβλημα με εσένα και δέχεται bullying ή θεωρεί κάποια πράγματα ακατόρθωτα; Υπάρχει εν τέλει κάτι ακατόρθωτο;

Θα του έλεγα αρχικά να πιστέψει πλήρως στον εαυτό του γιατί πραγματικά μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, και φυσικά να εμπιστεύεται μόνο αυτούς που πραγματικά τον αγαπούν και τον νοιάζονται. Πρέπει να βλέπει πάνω του κάτι ξεχωριστό που να τον διαφοροποιεί από τους άλλους συνανθρώπους του.