Δέκα αξέχαστοι αγώνες-πρεμιέρες της Formula 1

Έφτασε και πάλι αυτή η όμορφη στιγμή του χρόνου για κάθε άνθρωπο που ασχολείται με το συναρπαστικό σπορ που λέγεται Formula 1. Η στιγμή που για πρώτη φορά στη χρονιά, τα 5 κόκκινα φώτα ανάβουν για να σβήσουν και να σηματοδοτήσουν την επίσημη έναρξη μιας καινούργιας σεζόν.

Διότι ας μην γελιόμαστε οι λεγόμενες season openers πάντα είναι ένα ξεχωριστό κομμάτι στην κουλτούρα της Formula 1. Οι πρεμιέρες βέβαια παρά τον ενθουσιασμό που φέρνουν δεν συνοδεύονται και με το καλύτερο θέαμα. Τουλάχιστον στην πλειοψηφία τους. Ωστόσο ανα καιρούς έχουν υπάρξει και περιπτώσεις στις οποίες μας προσέφεραν υψηλές συγκινήσεις. Και εκεί θέλουμε να σταθούμε.

Πόσο μάλλον όταν έχουμε μπροστά μας μια όπως αναμένεται συναρπαστική σεζόν σαν εκείνη του 2023. Με αφορμή λοιπόν τον σημερινό (5/3) πρώτο αγώνα στο Μπαχρέιν, εδώ στο Debut.gr κάνουμε ακόμη ένα ταξίδι στο χρόνο και σας παρουσιάζουμε τις δέκα κατά την δική μας οπτική πιο εμβληματικές, αξέχαστες πρεμιέρες στην ιστορία της Formula 1.

10. Μονακό 1961: To αριστούργημα του Μος

Ο Βρετανός Στέρλινγκ Μος, ο καλύτερος κατά πολλούς οδηγός που δεν πήρε παγκόσμιο πρωτάθλημα, έμπαινε στο πρωτάθλημα του 1961, ως αουτσάιντερ για τον τίτλο. Έχοντας απέναντί τον σκληρό ανταγωνισμό της θρυλικής εξακύλινδρης Ferrari 156 των Φιλ Χιλ, Ρίτσι Γκίντερ και Βόλφανγκ Φον Τριπς. Η Scuderia μπορεί να κυριάρχησε εκείνη τη σεζόν κατακτώντας το πρώτο «ντάμπλ» της ιστορίας της, όμως ήταν ο Μος που έκανε την έκπληξη με το… καλημέρα. Συγκεκριμένα στον αγώνα-πρεμιέρα εκείνης της χρονιάς που έλαβε χώρα στο Μόντε Κάρλο και το Μονακό.

Ο Βρετανός αρχικά σόκαρε τους πάντες στις κατατακτήριες. Παίρνοντας μια αναπάντεχη pole position. Ανήμερα του αγώνα, ο Μος βρέθηκε στην εκκίνηση πίσω από τον Γκίντερ και τον teammate του Τζιμ Κλάρκ. Όμως στον 14ο γύρο πήρε τα ηνία του σχεδόν τρίωρου αγώνα και μέχρι τα μισά του, δημιούργησε διαφορές που έφταναν μέχρι και τα 10 δευτερόλεπτα. Επίδοση συγκλονιστική για τις περιορισμένες δυνατότητες της Lotus 18 που οδηγούσε. Η διαφορά «ψαλιδίστηκε», όμως ο Μος δεν απειλήθηκε ποτέ ουσιαστικά. Φτάνοντας τελικά πρώτος στον τερματισμό 3.6 δεύτερα μπροστά από όλες τις Ferrari.

Μια σπουδαία νίκη για τον αείμνηστο Βρετανό. Ο οποίος παράλληλα έγραφε και ιστορία, όντας ο πρώτος -μέχρι τότε- οδηγός που κέρδιζε τρεις φορές τον ιστορικό αγώνα του πριγκιπάτου. Ολά αυτά σε μια μέρα που ο ίδιος ο Μος θα χαρακτήριζε χρόνια αργότερα ως τον αγώνα της ζωής του.

9. Αργεντινή 1955: Στο καυτό Μπουένος Άιρες

Τον Ιανουάριο του 1955, το Μπουένος Αίρες της Αργεντινής φιλοξένησε τον πρώτο αγώνα εκείνης της χρονιάς. Αγώνας που έμελλε να καταγραφεί και ως ένας από τους πιο ζεστούς στην ιστορία της Formula 1. Οι θερμοκρασίες ξεπερνούσαν τους 40 βαθμούς κελσίου, δημιουργώντας αρκετά προβλήματα στις ομάδες και τους οδηγούς τους και συνθήκες αποπνικτικές για οδήγηση. Πόσο μάλλον με τα δεδομένα εκείνων των εποχών.

Παρόλα αυτά, ο καυτός αργεντίνικος ήλιος δεν εμπόδισε τον τοπικό ήρωα Χουάν Μανουέλ Φάντζιο να πάρει μια σπουδαία νίκη για χάρη της Mercedes έπειτα απο 96 ολόκληρους γύρους στην πίστα των αδερφών Γκαλβέζ! Ο Φάντζιο μάλιστα ήταν μαζί με τον συμπατριώτη του Ρομπέρτο Μιέρες (σ.σ τερμάτισε 5ος) οι μοναδικοί που ολοκλήρωσαν τον αγώνα χωρίς να παραδώσουν το μονοθέσιο τους σε teammate. Πράγμα που επιτρεπόταν βάσει των τότε κανονισμών. Μια έντονη πρεμιέρα στον δρόμο του Φάντζιο προς την κατάκτηση ενός ακόμη πρωταθλήματος. Του τρίτου συγκεκριμένα από τα συνολικά πέντε του θρυλικού Αργεντίνου (1951, 1954, 1955, 1956, 1957).

8. Aργεντινή 1977: Το ντεμπούτο-όνειρο της Walter Wolf Racing

Η Water Wolf Racing αποτελεί κάτι άγνωστο για αρκετούς που ασχολούνται ή έστω παρακολουθούν Formula 1. Ειδικά τους νεότερους φίλους του σπορ. Μια ιδαιίτερη περίπτωση ομάδας, η οποία ωστόσο ποτέ δεν συνδύασε τα πανέμορφα της liveries με τίτλους και πρωταθλήματα. Ωστόσο μπορεί να υπερηφανεύεται για το γεγονός οτι αποτελεί ακόμα και σήμερα μια από τις μόλις τέσσερις ομάδες στην ιστορία του σπορ που γεύτηκαν την σαμπάνια της νίκης από το πρώτο τους κι όλας Grand Prix!

Τον Γενάρη του 1977, τη χρονιά που έτρεξε και για πρώτη φορά στο πρωτάθλημα η ομάδα της Waler Wolf, η πρεμιέρα της σεζόν φιλοξενήθηκε στην μακρινή Αργεντινή. Η Wolf που τότε αγωνιζόταν με ένα μόλις μονοθέσιο, εκείνο του νοτιοαφρικανού Τζόντι Σέκτερ, περιορίστηκε στην 11η μόλις θέση στις κατατακτήριες δοκιμές. Η επίτευξη βαθμών πόσο μάλλον ενός βάθρου ή και μιας νίκης φάνταζε κάτι σχεδόν αδύνατο. Όπως είναι γνωστό όμως στην Formula 1 τα αποτελέσματα του Σαββάτου τα βλέπει η Κυριακή και γελάει…

Ο Τζόν Γουότσον της Brabham, ηγούνταν στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα διάρκειας 53 γύρων. Μέχρι που η πτώση των ελαστικών του παρέδωσε την πρωτοπορία στον poleman και παγκόσμιο πρωταθλητή Τζέιμς Χάντ (Mclaren). Στον 31ο γύρο, ο Χάντ βγήκε εκτός με σπασμένη εμπρός αεροτομή. Με τον Γουότσον να ξαναπαίρνει την πρωτιά και λίγο αργότερα να εγκαταλείπει.

Αμέσως μετά ο ομόσταβλος του Γουότσον, ο βραζιλιάνος Κάρλος Πασέ ξαναπήρε το προβάδιμα πριν δεχτεί πριν γύρους πριν το προσπέρασμα νίκης του ανερχόμενου Σέκτερ. Η Wolf πανηγύρισε μια ιστορική νίκη, ενώ με τον Σέκτερ θα πανηγύριζε και άλλες δύο μέσα στο 1977. Αυτές οι τρεις νίκες έμελλε να ήταν και οι μοναδικές που κατέκτησε στην μόλις τριετή ιστορία της.

7. Βραζιλία 1989: O βρυχηθμός του «Il Leone»

To 1989, η Ferrari καινοτομούσε έχοντας το πρώτο στην ιστορία μονοθέσιο με ημι-αυτόματο κιβώτιο ταχυτήτων. Παράλληλα ο ερχομός του σπουδαίου Νάιτζελ Μάνσελ από την Williams και η παρουσία του Γκέρχαρντ Μπέργκερ γέννησε μεγάλες φιλοδοξίες. Ωστόσο, η F640 παρά την ταχύτητα της έπασχε σε αξιοπιστία. Ενδεικτικό αυτού οτι στις χειμερινές δοκιμές δεν κατάφερε να καλύψει ούτε μια φορά απόσταση αγώνα χωρίς κάποια μηχανική βλάβη. Ο Μάνσελ δεν είχε προσδοκίες από την πρεμιέρα του Ρίο ντε Τζανέιρο. Αντιθέτως, επηρεασμένος από τις δοκιμές και την κυριαρχία της McLaren-Honda των Πρόστ και Σένα, ο Βρετανός ήταν τόσο σίγουρος στην εγκατάλειψη, που έκανε κράτηση στα αεροπορικά του εισιτήρια για να φύγει νωρίς!

Κόντρα όμως στα προγνωστικά και τα λεφτά του, ο Βρετανός όχι απλώς παρέμεινε στον αγώνα, αλλά χάρη σε δύο καθοριστικές προσπεράσεις επί των Ρικάρντο Πατρέζε (Williams) και Αλέν Πρόστ (Mclaren-Honda) ανέβηκε στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου στο ντεμπούτο του με τη Ferrari! Ο «il leone» όπως τον έλεγαν οι tifosi, πανηγύρισε μια απ’ τις μεγαλύτερες του νίκες. Και ακόμα και το κομμένο του δάχτυλο κατά την απονομή των τροπαίων δεν μπόρεσε να κάμψει τη χαρά του…

Ο αγώνας εκείνος είχε και ακόμη μία ξεχωριστή ιστορία. Εκείνη ενός άλλου Βρετανού του Τζόνι Χέρμπερτ. Στο ντεμπούτο του στην F1 και μην έχοντας αναρρώσει πλήρως από τα τραύματα του, λόγω ενός προγενέστερου τρομακτικού ατυχήματος σε αγώνα για την Formula 3000 στο Brands Hatch, μπόρεσε και έβαλε την Benetton του στους βαθμούς. Πετυχαίνοντας μια ηρωική 4η θέση και τερματίζοντας σχεδόν 8 δεύτερα μπροστά από τον ομόσταβλό του Αλεσάντρο Νανίνι! Ο οποίος ολοκλήρωσε τον αγώνα ως 6ος!

Ήταν ο τελευταίος αγώνας στην πίστα της Tζακαρεπάγκουα. Το GP Βραζιλίας μεταφέρθηκε ένα χρόνο αργότερα (1990) στο Σαο Πάολο και την πίστα του Ιντερλάγκος. Εκεί όπου λαμβάνει χώρα μέχρι σήμερα.

6. ΗΠΑ 1990: Αλεζί εναντίον Σένα

Ο πρώτος αγώνας της τελευταίας δεκαετίας του 20ου αιώνα, πραγματοποιήθηκε στους δρόμους του Φοίνιξ στην Αριζόνα των ΗΠΑ. Μια πίστα που πιθανότατα δεν θα θυμόταν κανένας. Τουλάχιστον αν δεν λάμβανε χώρα εκεί μια από τις αξιομνημόνευτες μάχες της ιστορίας του σπορ. Με τον σπουδαίο Άιρτον Σένα, να δυσκολεύεται εκείνο το συννεφιασμένο μεσημέρι της 11ης Μαρτίου 1990 από έναν Γάλλο. Μόνο που εκείνος δεν ήταν ο μεγάλος του αντίπαλος Αλέν Πρόστ, αλλά ένας συμπατριώτης του που θα εμφανιζόταν δυναμικά στο προσκήνιο. Το όνομα του; Ζαν Αλεζί.

Η αναπάντεχη βροχή στις κατατακτήριες και η καλύτερη απόδοση των ελαστικών της Pirelli που χρησιμοποιούσαν πολλές μικρομεσαίες ομάδες (σ.σ υπήρχαν δύο πάροχοι ελαστικών το ’90 – Goodyear και Pirelli) διαμόρφωσαν έν ακραίο grid για τον αγώνα. Η Mclaren του Γκέρχαρντ Μπέργκερ μπορεί να πήρε την pole, όμως πίσω ακολουθούσαν η Minardi του Πιερλουίτζι Μαρτίνι στην 2η θέση και η Dallara του Αντρέα ντι Τσέζαρις στην 3η. Ο Αλεζί με την άλλοτε θρυλική Tyrrell βρέθηκε στην 4η θέση ακριβώς μπροστά από τον πέμπτο Σένα. Στην εκκίνηση, ο Αλεζί ήταν στην πρωτοπορία μπροστά από τους Μπέργκερ, Ντι Τσέζαρις, και κυρίως τον Σένα. Ο τελευταίος χρειάστηκε αρκετό χρόνο μέχρι να αναρριχηθεί στη 2η θέση. Επιτρέποντας παράλληλα στον Αλέζι να χτίσει μια καλή διαφορά μέχρι τα μέσα του αγώνα.

Τότε ο Σένα άρχισε να πλησιάζει. Στον 34ο γύρο επιτέθηκε, αλλά ο Αλεζί «έκλεισε την πόρτα» μένοντας πρώτος. Στον αμέσως επόμενο γύρο, ο Βραζιλιάνος ανέβηκε στην πρώτη θέση την οποία και τελικά κατέκτησε. Βλέποντας πρώτος την καρώ σημαία για 8.6 δευτερόλεπτα από τον γα΄λλο πιλότο της Tyrrell. Ο Αλεζί μπορεί να έχασε τον αγώνα, όμως κέρδισε τις εντυπώσεις και το σεβασμό όλων. Επιπλέον η εμφάνιση εκείνη, ήταν που θα του έδινε και το χρίσμα του μελλοντικού πρωταθλητή, παρότι ο Ζαν δεν δικαίωσε ποτέ τις προσδοκίες με την εξέλιξη της καριέρας του…

5. Aυστραλία 2002: Το «βάθρο» του Γουέμπερ

To Άλμπερτ Πάρκ, πέραν του παραδοσιακού συνήθως σημείου αφετηρίας, πρόκειται για μια πίστα που προσφέρει και εντυπωσιακά ατυχήματα. Κανένα όμως δεν συγκρίνεται με την καραμπόλα στην εκκίνηση του εναρκτήριου αγώνα του 2002. Η σκηνή της απογείωσης του Ράλφ Σουμάχερ έπειτα της επαφής του με τη Ferrari του Ρούμπενς Μπαρικέλο (φώτο) παραμένει εικονική. Την ίδια ώρα, χάος επικράτησε στην πρώτη στρoφή.

Ένας αμφίρροπος αγώνας με συνολικά 14 εγκαταλείψεις! Οι 8 εκ των οποίων στον πρώτο γύρο! Ο Μίκαελ Σουμάχερ (Ferrari) μπορεί τελικά να πήρε πρώτος την καρώ σημαία, ξεκινώντας με τον καλύτερο τρόπο μια από τις μεγαλύτερες σεζόν της καριέρας του, με τους Χουάν Πάμπλο Μοντόγια (Williams) και Κίμι Ραικόνεν (Mclaren) να συμπληρώνουν το βάθρο, όμως τα βλέμματα στράφηκαν στον Μάρκ Γουέμπερ.

Ο τοπικός ήρωας που έκανε στο ντεμπούτο του τότε με την Minardi, απέφυγε τον χαμό του πρώτου γύρου και με τρομερή εμφάνιση κατάφερε από 18ος να μπει στους βαθμούς τερματίζοντας 5ος. Το αποτέλεσμα ήταν σαν νίκη για τη μικρή ιταλική ομάδα. Η οποία σημείωνε την καλύτερη της επίδοση μετά απο 8 χρόνια. Μετά το τέλος του αγώνα μάλιστα, ο Γουέμπερ έλαβε ειδική άδεια για να ανέβει στο βάθρο παρέα με τον επίσης Αυστραλό ιδιοκτήτη της Minardi, Πολ Στόνταρντ. Οι οποίοι πανηγύρισαν την επιτυχία ενώπιον χιλιάδων συμπατριωτών τους.

4. Νότια Αφρική 1982: Η απαρχή του… χάους

Η πρεμιέρα του 1982 προγραμματίστηκε για τη Νότια Αφρική και το σιρκουί του Κυαλάμι. Ωστόσο, λίγο έλλειψε να ακυρωθεί εξαιτίας μιας απεργίας και μάλιστα των οδηγών. Οι τελευταίοι προχώρησαν σε αυτή την κίνηση, διαμαρτυρόμενοι των αλλαγών που ήθελε να κάνει η FISA (πρόδρομος της FIA) στα κριτήρια για τις αγωνιστικές τους άδειες.

Σύμφωνα με τους νέους κανόνες, οι οδηγοί (θα) υποχρεούνταν να μείνουν στην ίδια ομάδα τουλάχιστον 3 χρόνια, να δηλώνουν πόσα λεφτά κέρδιζαν, ενώ τους απαγορευόταν και οποιαδήποτε κριτική στην διοργανώτρια αρχή. Οι οδηγοί αντέδρασαν τόσο έντονα που αντί να βγουν στην πίστα για τις καθιερωμένες δοκιμές, πήραν ένα minibus και πήγαν σε κοντινό ξενοδοχείο στο Γιοχάνεσμπουργκ για χαλάρωση!

Παρότι τα αίματα άναψαν αρκετά, τελικά βρέθηκε συμβιβασμός ανάμεσα τις δύο πλευρές και ο αγώνας έγινε κανονικά. Για την ιστορία νικητής ήταν ο “καθηγητής” Αλέν Πρόστ για λογαριασμό της Renault. Με το πόντιουμ να συμπληρώνει η παρουσία του Κάρλος Ρόιτεμαν (Williams) και της έτρης Renault του συμπατριώτη του Πρόστ, Ρενέ Αρνού. Το 1982 όμως άρχιζε για την Formula 1 με τον πιο δραματικό τρόπο. Kαι αναλογιζόμενοι των γεγονότων ακολούθησαν θα μπορούσε να πει κάποιος πως απο εκείνη τη στιγμή και έπειτα ξεκίνησε ένα κυριολεκτικό και μεταφορικό χάος σε μια από τις δραματικότερες σεζόν που έζησαν οι καταγραφείς του σπορ.

Μία σεζόν η οποία μέχρι την τελική κατάκτηση του τίτλου από τον Κέκε Ρόσμπεργκ, είχε 11 διαφορετικούς νικητές σε 16 GP, αγώνες-θρίλερ όπως του Μόντε Κάρλο, αλλά δυστυχώς και τραγωδίες. Όπως το ατύχημα που τερμάτισε την καριέρα του Ντιντιέ Πιρόνι στην Γερμανία και τον θάνατο του σπουδαίου Ζιλ Βιλνέβ τον Μάιο εκείνης της χρονιάς στο Βελγικό GP. Η εικόνα εκείνου του πρωταθλήματος σκιαγραφείται πλήρως στα λόγια του σπουδαίου Βρετανού δημοσιογράφου Νάιτζελ Ρόμπακ που έγραφε:

« To 1982 ήταν μια απαίσια χρονιά, σημαδεμένη από τραγωδία, έριδες και απληστία. Και όμως (μας) προσέφερε κάποια από την πιο θρυλική δράση που είδαμε ποτέ »

3. Αυστρία 2020: Το δράμα του Σπίλμπεργκ

To 2020 μπορεί να πέρασε στην ιστορία ως η χρονιά του κορονοϊού, όμως προσέφερε στην F1 ένα πρωτάθλημα ιστορικό και γεμάτο θεαματικούς αγώνες. Η… εξ’ αναβολής πρεμιέρα της σεζόν (προηγήθηκε η ακύρωση του GP Αυστραλίας ελέω covid-19 και το lockdown), πραγματοποιήθηκε τον Ιούλιο εκείνης της χρονιάς στην Αυστρία και το Red Bull Ring.

Οι κατατακτήριες είδαν τον Βάλτερι Μπότας να παίρνει την pole. Με τον Λιούις Χάμιλτον να κάνει το 1-2 για τη Mercedes και τον Μαξ Φερστάπεν (Red Bull) να συμπληρώνει την τριάδα. Mια τιμωρία όμως για παραβίαση κίτρινης σημαίας έδωσε στον Χάμιλτον ποινή τριών θέσεων. Φέρνοντας τον πεμπτο στη σχάρα εκκίνησης πίσω από τους Λάντο Νόρις (Mclaren) και Αλεξάντερ Άλμπον (Red Bull).

Κατά το μεγαλύτερο μέρος του, ο αγώνας ήταν ήρεμος με τον Μπότας πρωτοπόρο. Η εγκατάλειψη του Φερστάπεν στον 11ο γύρο του αγώνα, φάνηκε να συνομωτεί υπέρ της Mercedes για ένα εύκολο 1-2. Ωστόσο, οι έντονες παρουσίες του αυτοκινήτου ασφαλείας (3 συνολικά) επηρέασαν την έκβαση του αγώνα. Το τελευταίο safety car φάνηκε να ανακατεύει την τράπουλα υπέρ του Αλεξάντερ Άλμπον.
Εκμεταλλευόμενος το ανάλογο καθεστώς, ο Άλμπον έβαλε φρέσκα ελαστικά και πήγε να πιέσει έχοντας πλεονέκτημα έναντι των δύο Mercedes. Στην απέλπιδα προσπάθεια της Red Bull να σώσει την παρτίδα του εντός έδρας αγώνα της.

Στην τελευταία επανεκκίνηση (61ος γύρος), ο Βρετανοταυλανδός πίεσε τον Χάμιλτον, ωστόσο στην προσπάθεια να περάσει, ο δεύτερος τον ώθησε εκτός πίστας. Ο Άλμπον έχασε ακόμα μία πιθανή νίκη και ο Χάμιλτον τιμωρήθηκε με 5 δευτερόλεπτα ποινή. Τελικά, ο Βάλτερι Μπότας πήρε την καρό σημαία με τον Σάρλ Λεκλέρ δεύτερο, μετά από μια εξωπραγματική εμφάνιση για την κάκιστη Ferrari SF-1000. Το πόντιουμ συμπλήρωσε για πρώτη φορά στην καριέρα του ο Λάντο Νόρις. Ο οποίος με τρομερό ρυθμό στον τελευταίο γύρο, έριξε τη διαφορά με τον τιμωρημένο Χάμιλτον κάτω από τα 5 δεύτερα που τον χώριζαν από την 3η θέση. Σημειώνοντας παράλληλα και τον ταχύτερο γύρο. Έτσι, χάρισε στη Mclaren το πρώτο της βάθρο της στην F1 μετά το 2014. Συνολικά 9 εγκαταλείψεις και αγωνία μέχρι το φινάλε σέ έναν αγώνα που πραγματοποιήθηκε χωρίς θεατές λόγω της πανδημίας.

2. Μπαχρέιν 2022: Eπική πρεμιέρα και λάμψη για τη Scuderia στην έρημο του Σακχίρ|

Η περσινή πλέον χρονιά έφερε μια νέα εποχή για την Formula 1. Καθότι το σπορ υπέστη τις μεγαλυτερες αλλαγές σε επίπεδο τεχνικών κανονισμών εδω και τέσσερις δεκαετίες. Το αποτύπωμα που άφησε στους οπαδούς το επικό πρωτάθλημα του 2021 και τα ολοκαίνουργια τότε μονοθέσια συνδυαστικά με τον κάνονα του budget cap, δημιούργησαν μεγάλες προσδοκίες εν όψει της σεζόν του 2022. Aυτές μπορεί να μην επαληθεύτηκαν, ουδείς όμως μπορεί να μιλήσει αρνητικά για το θέαμα που παρουσιάσαν αρκετοί από τους αγώνες του ’22. Ανάμεσα σε αυτούς και η επική πρεμιέρα του περασμένου Μαρτίου στο Μπαχρέιν.

Οι αλλαγές δυναμικής στο grid φάνηκαν από τις κατατακτήριες. Εκεί Ferrari και Σαρλ Λεκλέρ κέρδισαν την pole position από την Red Bull και τον πρωταθλητή Μαξ Φερστάπεν. Ο αγώνας από την εκκίνηση του εξελίχθηκε εντυπωσιακά. Με τους Λεκλέρ και Φερστάπεν να έχουν επί τρεις συνεχόμενους γύρους (17ος-19ος γύρος) μάχη για την κορυφή. Ο Λεκλέρ τελικά κατάφερε και άνοιξε τη διαφορά. Ενώ ούτε και η έλευση του αυτοκινήτου ασφαλείας μετά την εγκατάλειψη του Πιερ Γκασλί στον 46ο γύρο μπόρεσε να του στερήσει τη νίκη.

Η οποία μεταράπηκε και σε ένα θριαμβευτικό 1-2 για την Ferrari -στην πρώτη της νίκη μετά το 2019- με την δεύτερη θέση του Κάρλος Σάινθ. Αντιθέτως, ο αγώνας εξελίχθηκε σε καταστροφή για την τελικώς νταμπλούχα Red Bull. Mετά και την διπλή εγκατάλειψη των Μαξ Φερστάπεν και Σέρχιο Πέρεζ στους τελευταίους τρεις γύρους λόγω βλάβης στην αντλία καυσίμων. Το βάθρο συμπλήρωσε ο Λιούις Χάμιλτον για την Mercedes στην τρίτη θέση.

Εξίσου αξιομνημονευτες ιστορίες, η επίκή εμφάνιση του Κέβιν Μάγκνουσεν για την Haas (7ος στις κατατακτήριες, 5ος στον αγώνα) στην επιστροφή του μετά από έναν χρόνο απουσίας και η 10η θέση του Γκούανγκιου Ζου (Alfa Romeo). Με τον πρώτο κινέζο πιλότο στα χρονικά του σπορ να κερδίζει βαθμούς στο ντεμπούτο του.

1. Αυστραλία 2009: Ο θρίαμβος της Brawn GP

Ένα από τα ωραιότερα πράγματα στον αθλητισμό είναι οι ανατροπές. Οταν το φαβορί αποτυγχάνει για αναδειχθεί η λάμψη ενός outsider. Αυτή τη μαγεία την ζήσαμε όλοι και στην Formula 1 το 2009 στην περίπτωση της Brawn GP. Οταν η Honda αποχώρησε απο την F1 τον Δεκέμβριο του 2008, εξαιτίας της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, η είδηση στο paddock έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία. Με μια ολόκληρη ομάδα και τους ανθρώπους της να αγωνιούν για το μέλλον τους. Μέχρι που εμφανίστηκε ως σανίδα σωτηρίας, η εξαγορά της για ένα μόλις δολάριο(!) από τον Ρός Μπρον. Ο Μπρον ανέλαβε τότε το καθήκον να ξαναφτιάξει την ομάδα εκ του μηδενός. Μετονομάζοντας τη σε Brawn GP.

Χτισμένη πάνω στα απομεινάρια της Honda, η νεοσύστατη ομάδα των Τζένσον Μπάτον και Ρούμπενς Μπαρικέλο παρά τις θετικές εντυπώσεις που δημιούργησε στα pre-season, έμπαινε στο πρωτάθλημα του 2009 ως το απόλυτο outsider. Όμως η μείξη των τότε αλλαγών των κανονισμών (ειδικά στην αεροδυναμική), καινοτομίες της Brawn όπως ο περίφημος διπλός διαχύτης (double diffuser) και η προμήθεια κινητήρων από την Mercedes συνομώτησαν στο να φτιαχτεί ένα αμάξι-πύραυλος. Το οποίο ήταν θέμα χρόνου να… εκτοξεύσει την ομάδα στους πιο ονειρικούς γαλαξίες.

Αυτό έγινε και στην πρεμιέρα της Μελβούρνης τον Μάρτιο του 2009. Μπάτον και Μπαρικέλο έκαναν το 1-2 στις κατατακτήριες. Επίτευγμα που επανέλαμβαν και την επόμενη μέρα στον αγώνα! Το βάθρο του οποίου συμπλήρωσε η Toyota του Γιάρνο Τρούλι. Ένας πραγματικός θρίαμβος μιας ομάδας που μόλις λίγες εβδομάδες πριν δεν ήξερε καν το μέλλον της. Ξεκίνησε δίχως στήριξη χορηγών και τελικά σόκαρε τους πάντες. Κερδίζοντας στο τέλος της χρονιάς το «νταμπλ» σε οδηγούς και κατασκευαστές! Όλα αυτά στην μια και μοναδική -όπως έμελλε- σεζόν ύπαρξης της.

Πράγματα που δεν θα συνέβαιναν ποτέ αν ο θρίαμβος της Μελβούρνης δεν έδινε το έναυσμα για να γραφτεί ένα από τα ομορφότερα σύγχρονα παραμύθια του παγκόσμιου αθλητισμού.

Αντί επιλόγου

Για να αποφευχθούν ενδεχόμενες αδικίες ή παραλείψεις της λίστας μια τιμητική αν και επιγραμματική αναφορά και σε άλλες επίσης αξιομηνμόνευτες πρεμιέρες. Όπως της Αυστραλίας στις περιστάσεις του 1996, 1999, και 2007, της Βραζιλίας το 1994 και ο εναρκτήριος αγώνας του 2021 στο Μπαχρέιν. Ευχή όλων μας (και) η φετινή πρεμιέρα να προσφέρει τέτοια δράση, ώστε να κερδίσει μια θέση σε παρόμοιες μελλοντικές λίστες.